คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Unit 13 : อีกครั้ง (again)
บทที่ 13 : อีกครั้ง (again)
“โอ๊ย ! คุณโกคุเดระไม่ต้องรีบวิ่งก็ได้นี่คะ”
“หนวกหูน่า ! เพราะรุ่นที่สิบสั่งให้ฉันรอเธอเถอะนะ ฉันถึงต้องรอ แฮก ๆ” ชายหนุ่มผมสีเทาวิ่งจูงมือหญิงสาวผมสีน้ำตาลโกโก้ไปตามทางอย่างกระหืดกระหอบ “...และเพราะเธอแท้ ๆ เลยเชียว ! ฉันถึงต้องพลัดกับรุ่นที่สิบแบบนี้เนี่ย” ชายหนุ่มพูดก่อนจะสบถเบา ๆ แต่ยาวและเร็วมากจนร่างบางแทบจะฟังไม่ทัน
“เอะอะอะไรก็โทษฮารุตลอดแหละค่ะ” ฮารุทำปากบู่บ่นอุบอิบ “...แล้วนี่เราจะวิ่งกันไปจนถึงเมื่อไหร่ล่ะคะเนี่ย ?”
โกคุเดระหอบแฮก “...นี่เธอช่วยออกแรงวิ่งหน่อยได้ไหม ?” ก่อนจะพึมพำเบา ๆ “ตัวก็นักหนัก” แล้วตอบคำถามหญิงสาว “...ก็จนกว่าจะเจอรุ่นที่สิบน่ะแหละ”
หญิงสาวอ้าปากค้างทันที “...ถ้าวิ่งไปรอบศาลเจ้า ไส้ของฮารุจะต้องไหลออกมาทางปากแน่ ๆ เลยค่ะ” ก่อนจะหยุดวิ่งแล้วดึงตัวโกคุเดระเอาไว้ “...เรารอกันอยู่แถว ๆ นี้กันเถอะนะคะ ไม่แน่ว่าคุณสึนะเขาอาจจะตามหาพวกเราอยู่ก็ได้นะคะ”
“...ก็ฉันเป็นห่วงรุ่นที่สิบนี่นา” ชายหนุ่มพูด
“ง่ะ เป็นห่วงได้แดงเจอรัสมาก ๆ เลยค่ะ” ฮารุพูดกับตัวเอง “คุณสึนะไม่ใช่เด็กเล็ก ๆ แล้วนะคะ แล้วอีกอย่างต่างคนต่างเอาแต่จะตามหากันมันคงจะเจอกันอยู่หรอกนะคะ”
ชายหนุ่มหันหลังกลับมามองหน้าร่างบางที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลังตัวเอง “แล้วเธอจะให้ฉันทำยังไงล่ะ ฮึ ?”
ร่างบางยิ้ม “...วันปีใหม่ทั้งทีนะคะ ฮารุยังไม่ได้ไหว้พระ ขอพร หรืออธิษฐานอะไรเลย” แล้วเอื้อมมือไปจับมือชายหนุ่ม “...คุณโกคุเดระก็เหมือนกัน ...ไปเถอะนะคะ ไม่ได้ไหว้พระก็เหมือนไม่ใช่วันปีใหม่นะคะ”
ชายหนุ่มยอมให้ฮารุลากตัวเองไปตามใจแต่โดยดี ...ไม่ใช่ว่าเขาขี้เกียจหรือว่าอะไรหรอกนะ
...แต่จับมือกันแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน
ฮารุลากชายหนุ่มมาหยุดอยู่ตรงหน้ากล่องบริจาค ก่อนจะหย่อนเหรียญลงไป แล้วตบมือสามครั้ง หลับตาแล้วอธิษฐาน
หญิงสาวลืมตาขึ้นหลังจากอธิษฐานเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะส่งสายตาให้ชายหนุ่มทำตามตัวเอง
โกคุเดระถอนหายใจ ก่อนจะโยนเศษเหรียญลงไปในกล่องบริจาค ตบมือสามครั้ง หลับตา และอธิษฐาน ...ขอให้ผมผ่านพ้นปีนี้ไปได้ด้วยดีด้วยเถอะครับ
ชายหนุ่มลืมตาขึ้น ก็พบว่าหญิงสาวได้วิ่งไปตรงบริเวณที่มีการเสี่ยงเซียมซีเรียบร้อยแล้ว
ร่างบางกวักมือเรียกชายหนุ่มให้ตามตัวเองไป โกคุเดระจึงต้องยอมเดินตามไปอย่างเสียไม่ได้
“นี่ เหนื่อยหรือยังน่ะ ?” โกคุเดระหันไปถามร่างบางที่มองไปที่งานวัดที่กำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าด้วยสายตาวิบวับ “...ฉันเหนื่อยแล้วนะ”
“ปัดโธ่ ...คุณโกคุเดระนี่ไม่ได้เรื่องเลยจริง ๆ นะคะ” หญิงสาวบ่น “...ดูสิคะ มีร้านขายของกิน ขนม มีเกมให้เล่นเยอะแยะเต็มไปหมด แถมตอนทุ่มนึงก็จะมีการจุดดอกไม้ไฟอีก ...น่าตื่นเต้นจะตาย !!”
โกคุเดระมองไปที่ร่างบางอย่างเหนื่อยหน่าย ซึ่งเป็นเวลาเดียวกับตอนที่เสียงประกาศให้เริ่มงานดังขึ้นเริ่มงานดังขึ้น ฮารุรีบวิ่งเข้าไปหาร้านค้าที่อยู่ใกล้ที่สุดแบบไม่รั้งรอ แต่ติดอยู่ตรงที่ว่าชายหนุ่มกำลังดึงข้อมือของเธอเอาไว้เสียก่อน ร่างบางเลยหันมาขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ “อะไรอีกล่ะคะ ?”
“...คนเยอะซะขนาดนี้รีบบุ่มบ่ามวิ่งไปไหนก็ไม่รู้ เดี๋ยวก็หลงกันหรอก”
หญิงสาวตอบกลับมาอย่างมึน ๆ “...งานปีใหม่คนก็ต้องเยอะอยู่แล้วล่ะค่ะ เรื่องธรรมดา อะ อ้าว แล้วนี่คุณโกคุเดระจะลากฮารุไปไหนล่ะคะเนี่ย ?”
แต่ชายหนุ่มก็ยังคงไม่ได้ตอบอะไรกลับไป และก็ยังคงลากตัวหญิงสาวไปเรื่อย ๆ จนใสหยุดอยู่ตรงหน้าซุ้ม ๆ หนึ่ง ซึ่งมีเด็กเล็ก ๆ และผู้ปกครองยืนออกันอยู่เต็มไปหมด ฮารุขมวดคิ้วอย่างข้องใจ
“ฮาฮิ ? คุณโกคุเดระอยากได้ลูกโป่งหรอคะ ?”
โกคุเดระหันมามองหน้าหญิงสาวด้วยสายตาเอือมระอา “บางครั้งก็ซื่อจนซื่อบื้อเหมือนกันนะเธอเนี่ย” ก่อนจะหันไปสั่งกับพนักงานสาวหน้าตาใจดีคนหนึ่ง “...ขอลูกโป่งอัดแก็สลูกหนึ่งครับ”
“ค่ะ สีอะไรหรอคะ ?”
ชายหนุ่มหันหน้าไปหาร่างบาง “...เธอชอบสีอะไร ?”
“ฮาฮิ ? อะ เอ่อ สีส้มล่ะมั้งคะ ?” ฮารุพูด ยังคงไม่ค่อยจะเข้าใจอยู่ดีว่าชายหนุ่มจะเอาลูกโป่งมาทำอะไร
“สีส้มครับ” โกคุเดระหันไปบอกพนักงาน ก่อนจะควักเงินมาจ่ายหลังจากที่พนักงานไปหยิบลูกโป่งที่อัดแก๊สเอาไว้ก่อนแล้วมาให้ “ไหนยื่นข้อมือของเธอมาซิ”
“ค่ะ คะ ?” หญิงสาวทวนถาม สีหน้ายังคงบ่งบอกถึงความไม่เข้าใจ
โกคุเดระถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของร่างบางมาจับไว้ แล้วเอาเชือกที่ผูกติดกับลูกโป่งมาผูกที่ข้อมือของหญิงสาว “ทีนี้เธอจะวิ่งไปเขาวงกตก็คงจะไม่หลงแล้วล่ะนะ”
หญิงสาวมองไปที่ข้อมือของตัวเอง แล้วมองหน้าของชายหนุ่มเคือง ๆ จนทำเอาชายหนุ่มแทบจะหลุดหัวเราะพรืดออกมา “นี่คุณโกคุเดระคิดว่าฮารุอายุเท่าไหร่แล้วคะเนี่ย ?”
ชายหนุ่มลอบยิ้มเล็ก ๆ “...ถ้าเธอหายฉันก็ขี้เกียจไปประกาศตามหาที่ประชาสัมพันธ์เด็กหลงเหมือนกันนะ”
ฮารุทำปากบู่ “...ฮารุไม่ใช่เด็กสามขวบนะคะ”
โกคุเดระหันหน้ามาพูดเบา ๆ “งั้นเธอบอกมาได้เลยว่าอยากจะไปที่ไหนเป็นที่แรก ?”
“...นั่นค่ะ นั่น ๆ ฮารุอยากตักปลากตรงนั้น ไปตักปลากันเถอะนะคะ” หญิงสาวเมื่อได้ยินคำถามของชายหนุ่มก็ลืมทำหน้าบูดแล้วหันมากระตุกชายเสื้อของชายหนุ่มเหมือนเด็ก ๆ
“ไม่เอาหรอก เธอไปเล่นคนเดียวเถอะ ฉันขี้เกียจเล่นน่ะ” โกคุเดระยืนกราน
ฮารุหน้าบูด “เล่นคนเดียวมันก็ไม่สนุกน่ะสิคะ”
“งั้นก็ไม่ต้องเล่นสิ” โกคุเดระหันมายิ้มอย่างสะใจ
“...ทำมาเป็นพูดว่า ‘ขี้เกียจ’ แต่จริง ๆ แล้ว ‘กลัวแพ้’ มากกว่าล่ะมั้ง” หญิงสาวพึมพำ แต่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ กลับได้ยินชัดเต็มสองรูหู
“...เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ ?” ชายหนุ่มถาม รู้สึกหางคิ้วกระตุกยิก ๆ
“...ก็คุณโกคุเดระบอกว่าขี้เกียจ แต่จริง ๆ แล้วป๊อดมากกว่าเหอะ”
“ชิ” ชายหนุ่มสบถกับตัวเองพลางพับแขนเสื้อขึ้น “ไหน ? เธออยากจะตักปลาทองตรงนั้นใช่ไหม ?” โกคุเดระหันไปพูดกับฮารุ “อย่าแพ้ฉันก็แล้วกัน”
ร่างบางหันมาแลบลิ้นทำหน้าทะเล้นใส่ชายหนุ่ม “ฮารุจะตักได้เป็นสิบ ๆ ตัวเลยเหอะค่ะ”
โกคุเดระยิ้มหึที่มุมปาก “...เดี๋ยวก็รู้” ก่อนจะวิ่งจูงมือหญิงสาวไปยังซุ้มตักปลาทองที่ฮารุอยากจะเล่นนัก อยากจะเล่นหนา
ฮารุมองไปที่มือของโกคุเดระที่กำลังกุมมือของตัวเองอยู่ พลางรู้สึกร้อนผะผ่าวที่ใบหน้า
...ทำไมกันนะ ? ทั้ง ๆ ที่ก็เคยจับมือกันแบบนี้ตั้งหลายครั้ง
...แต่ทำไมจู่ ๆ ครั้งนี้ ...เธอถึงรู้สึกว่า
...มัน ....ไม่เหมือนเดิม
“...เหนื่อยจังเลยค่ะ พักหน่อยเถอะนะคะ” ร่างบางพูด หลังจากตะลุยร้านค้า / ร้านเกมมาหลายต่อหลายร้าน “อ๊ะ !! ตรงนั้นได้ไหมคะ ?” หญิงสาวชี้ไปตรงเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ แม่น้ำ
“อะไรกัน ? ที่เมื่อกี้เธอยังวิ่งไปวิ่งมาได้สบายปร๋ออยู่เลยไม่ใช่เรอะไง ?” ชายหนุ่มถอนหายใจ แล้วมองไปที่ฮารุที่เดินขาลากอยู่ข้าง ๆ “เฮ้อ ...เอาเถอะ งั้นเธอไปนั่งรออยู่ตรงนั้นแล้วกันนะ เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำที่ร้านตรงนั้นมาให้” ก่อนจะเดินเบี่ยงไปอีกทางหนึ่ง
ร่างบางเดินไปนั่งรออยู่บนเก้าอี้ไม้ที่ตั้งอยู่ริมแม่น้ำ พลางมองไปที่บรรยากาศรอบ ๆ หลับตาแล้วสูดเอาอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด
...เสียงหริ่งเรไร ...เสียงของลมยามกระทบกับใบไม้และต้นหญ้า ...กับ
“ฮิฮ่า ๆๆๆ แน่จริงก็จับคุณแรมโบ้ให้ทันสิเจ้าเหม่งเอ๊ย !!”
...เสียงหัวเราะ ?
หญิงสาวลืมตาขึ้น พลางมองหาที่มาของต้นเสียง “หยุดนะแรมโบ้ มันอันตราย !!”
เจ้าวัวน้อยกำลังวิ่งหนีสาวน้อยใส่ชุดจีนอยู่ตรงริม ๆ แม่น้ำ “อ๊ะ ! แรมโบ้จัง อี้ผิงจัง !! อย่าไปวิ่งเล่นกันตรงนั้นนะคะ !”
“ฮารุ / คุณฮารุ !!” อี้ผิงกับแรมโบ้พูดขึ้นมาพร้อม ๆ กัน
แรมโบ้ที่ตั้งใจวิ่งเข้ามาหาร่างบาง เกิดลื่นขึ้นมากะทันหัน “อ๊ะ ๆ จะตกแล้ว ๆ”
หญิงรีบวิ่งเข้ามาผลักแรมโบ้ให้ออกไปจากบริเวณที่มีตระใคร่น้ำขึ้นอย่างหนาแน่น แต่ทว่า...
...เธอกลับตกลงไปในน้ำซะเอง !!?
“คุณฮารุ !!” อี้ผิงตะโกนเสียงดัง “เห็นไหม ! เพราะแรมโบ้ดื้อแท้ ๆ เลยเชียวคุณฮารุเลยต้องตกน้ำลงไปแบบนั้นน่ะ !!” เด็กน้อยหันไปต่อว่า
“...คุณแรมโบ้ไม่ผิดซะหน่อย คุณแรมโบ้เป็นเด็กดีนะ !!”
“อ๋อ ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ไม่ต้องทะเลาะกันหรอก” ฮารุพูดขึ้นหลังจากเริ่มพยุงตัวในน้ำได้ “...ฮารุว่ายน้ำเปะ ...โอ๊ย !!” หญิงสาวร้องเมื่อรู้สึกชาที่ขาและขยับขาไม่ได้
...เธอเป็นตะคริว !!?
คงจะเป็นเพราะเธอรู้สึกล้าขาหลังจากที่เดินและวิ่งไปวิ่งมากับโกคุเดระ และอาจจะเป็นเพราะอุณหภูมิของน้ำที่เย็นและหนาวยะเยือกจนอุณหภูมิเฉียดติดลบ ฮารุพยายามใช้แขนแหวกน้ำเมื่อเธอเริ่มจมลึกขึ้นและกำลังจะสำลักน้ำ ...แต่ก็ไม่เป็นผล
...ร่างบางกำลังจมลงไปในน้ำลึกขึ้นทุกที ๆ
โกคุเดระเดินกลับมาจากการไปซื้อน้ำผลไม้มาสองกระป๋องจากร้านขายน้ำที่อยู่ใกล้ที่สุดเท่าที่จะใกล้ได้
“...เพราะแรมโบ้น่ะแหละ คุณฮารุถึงได้จมน้ำแบบนั้นน่ะ !!”
“...คุณแรมโบ้ไม่ผิดนะ !! ฮารุอยากลื่นเองทำไมล่ะ”
...ฮารุ ? ลื่น ? จมน้ำ ?
หลังจากที่ชายหนุ่มได้ยินเพียงสองประโยคข้างบน ก็รีบวิ่งไปยังที่ ๆ เขาบอกให้ฮารุรอทันที หัวใจของชายหนุ่มเต้นระรัวด้วยความตื่นกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“เกิดอะไรขึ้น !!?” ชายหนุ่มตะคอกใส่เด็กทั้งสองคนที่ยืนเถียงกันอยู่
เด็กทั้งสองสะอึกด้วยความตกใจกลัว “คุณฮารุจมน้ำ ...ตรงนั้น” ก่อนจะชี้ไปตรงจุดที่ฮารุจมน้ำลงไป
‘...ตูม ! ซ่า’ ...ชายหนุ่มรีบกระโดดลงน้ำไปโดยที่ไม่ทันรอฟังให้จบประโยค หัวใจของชายหนุ่มเต้นระรัวด้วยความตื่นกลัว
...กลัวว่าหญิงสาวที่เขา ‘รัก’ หมดใจจะเป็นอะไรไป
โกคุเดระดำน้ำลึกลงไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งถึงจุดที่น้ำลึกประมาณหกเมตร เขาถึงพบร่างบางที่นอนลอยไม่ได้สติอยู่ในน้ำ โกคุเดระรีบดำลงไปช้อนตัวร่างบางเข้ามาในวงแขนกว้าง ก่อนจะใช้เท้าตีน้ำขึ้นมาบนผิวน้ำ และรีบนำร่างของฮารุที่ตอนนี้ปากเริ่มซีดขึ้นไปบนพื้นดิน
ชายหนุ่มรีบสูดลมหายใจเข้าไปในปอด แล้วรีบประกบปากบางเข้ากับกลีบกุหลาบสีขาวซีดและเย็นยะเยือกของฮารุ แล้วรีบผายปอดให้ร่างบางอย่างรวดเร็ว
...กลิ่นขม ๆ ปนหวานอีกแล้วหรอ ?
ความคิดแล่นผ่านหัวของร่างบาง ก่อนจะลืมตาพรวดขึ้น แล้วไอสำลักน้ำออกมา
หญิงสาวตัวสั่น ยกมือขาวซีดของตัวเองขึ้นมาปิดริมฝีปากบางเฉียบ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสั่นระริกมองตรงไปที่ชายหนุ่ม
...ไม่ใช่เพราะเธอรู้สึกหนาวจากน้ำที่เย็นเฉียบนั่น
...แต่เป็นเพราะรสหวานปนขมที่ติดอยู่ที่ริมฝีปาก
...เธอรู้แล้วว่ามาจาก ‘ใคร’
“เฮ้ ? เป็นอะไรหรือเปล่า หนาวมากเลยหรอ ?” ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง ดวงตาสีเทามองตรงมาที่ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม
“...” ร่างบางยังคงไม่ตอบ แต่กลับยังมองตรงไปที่ชายหนุ่มด้วยหัวใจที่เต้นระรัว
...ฉากนี้เหมือนตอนที่เธอตกหลุม ‘รัก’ สึนะ
หัวใจของร่างบางเต้นรัวจนแทบจะระเบิดออกมาจากอก
...แต่ครั้งนี้เธอรับรู้ได้โดยดีว่าเธอคงจะ ‘ตกหลุมรัก’ เข้าอีกแล้ว
...เพียงแต่ว่าไม่ใช่คนคนเดิม
...และคงเป็นความรัก ‘ที่ไม่เท่าเดิม’ อย่างแน่นอน
20.01@ 30/08/54
I’M NEGATIVE (KANOKJAN.KA)
ชีแกตกหลุมรักได้ง่ายโฮกฮากจริง ๆ ค่ะ =___=
เอาเถอะค่ะ (พอดีว่าตอนนี้เขียนเพราะขี้เกียจแต่งต่อสวด -,.-)
ตอนหน้าจะเป็นจุดเปลี่ยนแปลงของเรื่องนี้แล้วค่ะ -///-
ปล. แต่งบทจบเสร็จแล้วนะคะ XD
ความคิดเห็น