คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Unit 12 : ภาพวาด
บทที่ 12
“คุณโกคุเดระนี่วาดรูปไม่ได้เรื่องเลยนะคะ”
“พี่ฮายาโตะ วาดอะไรน่ะครับ ผมมองไม่เห็นจะออก”
“เคี้ยก ๆๆๆ คุณแรมโบ้วาดรูปสวยกว่าเจ้าปลากหมึกตั้งเยอะ”
“แรมโบ้เด็กไม่ดี !! อย่าไปว่าคนอื่นสิ”
“ช่างฉันเถอะน่า” ชายหนุ่มอุบอิบ ก่อนจะขยำกระดาษที่ตัวเองตั้งใจวาด (?) มานานแสนนาน ก่อนจะมองไปที่พวกฮารุที่ตั้งหน้าตั้งตาวาดวาดกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นอย่างเบื่อ ๆ
...ถ้ารุ่นที่สิบไม่ขอให้เขาอยู่เฝ้าบ้านให้ ให้ตายเขาก็ไม่มาหรอก !
ย้อนกลับไปยังเมื่อตอน 8 โมงเช้า
...กริ๊งง กริ๊งง
‘ฮัลโหล’ ชายหนุ่มผมเทาประกายเงินรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงบอกบุญไม่รับสุด ๆ ...ก็ใครเขาให้โทรมาหาคนอื่นตอนวันหยุดเช้า ๆ ล่ะ ? เขาอุตส่าห์คิดว่าวันนี้จะนอนตื่นสายให้สบาย ๆ แท้ ๆ เลยเชียว คนโทรมานี่ไร้มารยาทชะมัด !
(สวัสดี โกคุเดระคุง) เสียงทุ้มหวานของผู้ชายที่เขารู้จักดีที่สุดดังขึ้นที่ปลายสาย (...ฉันอยากให้โกคุเดระคุงทำอะไรให้หน่อยน่ะ) แต่เหมือนจะรู้ตัวว่าเสียมารยาทเลยพูดแก้ขึ้นมาใหม่ (อะ เอ่อ ฉันหมายถึงอยากให้ช่วยทำอะไรให้หน่อยน่ะ แต่ถ้าโกคุเดระคุงไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะ)
‘...อยากให้ช่วยอะไรก็ได้ทั้งหมดน่ะแหละครับ รุ่นที่สิบ’ ชายหนุ่มตอบกลับไป น้ำเสียงเปลี่ยนไปราวฟ้ากับเหวเมื่อรู้ว่าปลายสายคือใคร
(...อ่า พอดีว่าวันนี้ฉันต้องออกไปทำธุระกับแม่นอกบ้านน่ะ) สึนะพูด มีน้ำเสียงอึกอัก (แล้วพอดีแรมโบ้ อี้ผิง แล้วก็ฟูตะไม่ได้ออกไปด้วย...) ปลายสายถอนหายใจ (สรุปคืออยากให้โกคุเดระคุงช่วยเฝ้าบ้านให้หน่อยน่ะ ตะ แต่ถ้าไม่ว่างก็ไม่เป็นอะไรนะ)
โกคุเดระเงียบคิดแปบนึง ...อย่างน้อยเขาก็อยากจะแบ่งเบาภาระของรุ่นที่สิบบ้าง ‘ไม่เป็นไรครับรุ่นที่สิบ ผมว่าง แล้วจะให้ไปตอนไหนดีล่ะครับ ?)
(ขอบคุณมากเลยนะ โกคุเดระคุง ประมาณสิบโมงเช้าได้ไหม ?)
‘ครับ’ ชายหนุ่มตอบรับ แต่ในขณะที่เขากำลังจะวางสาย เสียงของสึนะก็ดังขึ้นมาเสียก่อน
(อ๊ะ เดี๋ยวนะโกคุเดระคุง)
‘...?’
(ฮารุขอไปด้วยนะ วันนี้เขาขอมาช่วยดูแลพวกเด็ก ๆ น่ะ)
‘...ครับ ?’
(ฝากดูแลฮารุด้วยอีกคนแล้วกันนะ)
...และนั่นก็คือเหตุผลทั้งหมดที่เขาต้องมาอยู่ที่นี่ ...และตอนนี้
“ฮาฮิ ! แล้วนั่นคุณโกคุเดระจะขยำกระดาษทิ้งทำไมล่ะคะ ?”
โกคุเดระเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวผมสีน้ำตาลโกโก้ก่อนจะถอนหายใจอย่างเอือมระอา “...ก็มันไม่สวยนี่”
“สวยไม่สวยก็ต้องเก็บเอาไว้เหมือนกันล่ะค่ะ” ก่อนจะก้มลงไปเก็บกระดาษที่ชายหนุ่มขยำทิ้งไว้ในถังขยะขึ้นมาแล้วคลี่กระดาษออก “...เก็บเอาไว้เถอะนะคะ”
“...เก็บเอาไว้ก็ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรตรงไหน แล้วฉันจะเก็บมันเอาไว้ให้รกบ้านทำไมกันล่ะฮะ ?” แล้วเมินหน้าหนีไปอีกทาง
“คุณโกคุเดระนี่นิสัยไม่ดีเลยนะคะ” ฮารุอุบอิบ “...งั้นฮารุขอเก็บเอาไว้เองแล้วกันนะคะ ถ้าเกิดวันไหนคุณเปลี่ยนใจเกิดอยากเก็บมันไว้ขึ้นมา อย่ามาขอฮารุก็แล้วกัน !”
“...ฆ่าฉันเถอะน่า” ชายหนุ่มพูดเบา ๆ แต่หญิงสาวได้ยินเลยหันขวับมามองตาเขียว
ร่างบางถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะหันไปที่โต๊ะอีกรอบหนึ่ง “ถ้าวาดรูปกันเสร็จแล้วก็มาระบายสีกันเถอะนะคะ วันนี้ฮารุเอาสีมาให้ด้วย” ฮารุล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพายใบเล็กกะทัดรัดของตัวเองก่อนจะหยิบกล่องสีออกมา “คุณโกคุเดระก็เหมือนกันนะคะ วาดรูปใหม่ขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลย ช่วยมีส่วนร่วมหน่อย”
“ฮิฮ่า ๆๆๆๆ คุณแรมโบ้จองสีม่วงแล้วนะ”
“...ผมก็จะระบายสีดาวแรงกิ้งเหมือนกันครับ”
“อี้ผิงจะระบายสีท่านอาจารย์ !!”
ฮารุอมยิ้มเล็ก ๆ ก่อนจะแจกสีไม้ให้เด็ก ๆ แต่ละคน แล้วเริ่มระบายสีภาพวาดของตัวเอง แต่หลังจากระบายไปได้สัหพักเธอก็แอบชำเลืองมองชายหนุ่มที่นั่งถัดจากเธอไปอยู่ไกลพอสมควร ที่กำลังก้มหน้าก้มตาวาดรูปอย่างจริงจัง
หญิงสาวลอบยิ้มให้กับภาพที่เห็นอย่างไม่รู้ตัว ...ทำไมนะ ?
...ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าเวลาเขาตั้งหน้าตั้งตาทำอะไรสักอย่างหนึ่งอย่างจริงจัง
...ถึงได้ดู ‘น่ารัก’ ขนาดนี้ ?
ฮารุวางภาพวาดของตัวเองลง ก่อนจะขยับเก้าอี้เลื่อนไปข้าง ๆ ที่นั่งของโกคุเดระ “...ให้ฮารุช่วยด้วยดีกว่านะคะ ถ้าคุณโกคุเดระวาดเองคนเดียวคงจะต้องขยำทิ้งเหมือนรูปเมื่อกี้แน่ๆ” ก่อนจะตกใจกับภาพที่ชายหนุ่มวาด “อะ ...เอ่อ”
ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก หน้าแดงพอ ๆ กับสีมะเขือเทศเวลาสุกจัด แล้วรีบคว้ากระดาษมาซ่อนเอาไว้ด้านหลังของตัวเอง “บอกมานะว่าเมื่อกี้ ...เธอเห็นอะไร ?”
“อะ เอ่อ” ฮารุพูดเสียงตะกุกตะกัก “...ถ้าฮารุเห็นไม่ผิดล่ะก็นะคะ”
“...”
“รูปครอบครัว” หญิงสาวกลืนน้ำลาย “...ของคุณหรอคะ ?”
ชายหนุ่มลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่ก็ยังคงก้มหน้างุด ...ใครว่าเล่า
...เขาวาดรูปตัวเขาเองกับฮารุต่างหาก
“อืม” ชายหนุ่มตอบกลับไปอย่างไม่ใส่ใจ “...งั้นเธอจะไปได้หรือยังล่ะ ฉันจะได้วาดรูปต่อสักที”
“...ไม่เอาหรอกค่ะ” ฮารุพูด “เอามันขึ้นมาเถอะ ...นะคะ ฮารุจะช่วยระบายสีเอง”
ชายหนุ่มส่ายหน้า “กลับไปดูแลพวกเด็ก ๆ เถอะ” ก่อนจะหันหน้าไปวาดต่ออีกทางหนึ่ง
ฮารุทำหน้างอนแก้มป่อง ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเอื้อมมือไปคว้าภาพที่ชายหนุ่มหวงนักหวงหนามา ชายหนุ่มหน้าตื่น ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า ‘ถึงจะเห็นอีกรอบยังไง ฮารุก็คงจะไม่รู้อยู่ดีน่ะแหละว่าเขาวาดรูปอะไร’ สีหน้าของชายหนุ่มจึงกลับมาราบเรียบเหมือนเดิม
“...ก็ไม่เห็นจะมีอะไรเลยนี่คะ ? ฮารุว่าก็ดูน่ารักดีออกนี่นา” หญิงสาวพูด “งั้นฮารุจะระบายสีผมของแม่ของคุณโกคุเดระก่อนเลยแล้วกันนะคะ” ฮารุว่า พลางหันหน้าไปมองโกคุเดระ “...ว่าแต่ว่าแม่ของคุณโกคุเดระผมสีอะไรหรอคะ ?”
“...” ชายหนุ่มยังคงไม่ได้ตอบอะไร มัวแต่ก้มหน้าก้มตาวาดฉากพื้นหลังของในรูปอยู่
“...ฮารุถามว่า ‘แม่ของคุณโกคุเดระชื่ออะไร’ คะ?” หญิงสาวถามซ้ำอีกครั้ง
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาว แววตาของชายหนุ่มจ้องมองมาเหมือนจะเค้นหาความจริงอะไรบางอย่างที่อยู่ในส่วนลึกของจิตใจร่างบาง ...เล่นเอาหัวใจของหญิงสาวตรงหน้ากระตุกแล้วเต้นรัวขึ้นมาเสียเฉย ๆ
“...แม่ของฉันน่ะหรอ ?”
“...”
“...ผมสีน้ำตาลโกโก้”
โกคุเดระโบกมือให้ร่างบางที่บอกว่าจะต้องอยู่ทำกับข้าวให้เด็ก ๆ ก่อน ก่อนจะเดินกลับบ้าน (อพาร์ตเม้นต์) ของตนเอง
...แล้วเขาไม่ได้ไปนอนที่บ้านของฮารุแล้วน่ะหรอ ?
...ใช่ เพราะว่าพ่อของฮารุกลับมาตั้งแต่สองวันที่แล้วแล้ว
ตอนแรกก็รู้สึกโหวง ๆ นิดหน่อย เพราะไม่มีเสียงแหลม ๆ ของร่างบางมาแว้ดใส่หูเหมือนทุก ๆ วันเวลารอเขาออกจากบ้าน (เพราะฮารุต้องล็อกบ้านก่อนไปโรงเรียนตอนเช้าทุกครั้ง)
ชายหนุ่มแวะเข้ามินิมาร์ทที่อยู่ในระหว่างทางกลับบ้าน พลันคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วหลังจากที่เขาออกมาจากบ้านของรุ่นที่สิบ
‘…ผมสีน้ำตาลโกโก้’ ...ใช่ซะที่ไหนล่ะ ? แม่ของเขาผมสีเทาเหมือนเขาต่างหาก
...แต่เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องตอบแบบนั้น
...เพียงแต่ตอนที่เขาจ้องตาของฮารุ
...ปากของเขาก็ขยับไปเอง โดยไม่ทันประมวลผลเลยด้วยซ้ำ
‘เห ? ผมสีเหมือนฮารุเลยนะคะ’ ฮารุพูดอย่างแปลกใจ แล้วจับปอยผมของตัวเองมาม้วนเล่น ‘ถ้าอย่างนั้นผมสีเทาของคุณโกคุเดระก็มาจากคุณพ่อหรอคะ ?’
‘อืม’ ...ผมของพ่อเขาสีดำต่างหาก
โกคุเดระหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาเพื่อที่จะจ่ายเงิน ชายหนุ่มล้วงมือเข้าไปควานหากระเป๋าเงินในกระเป๋ากางเกงด้านซ้าย ก่อนที่กระดาษแผ่นบางจะร่วงหล่นลงบนพื้นกระเบื้องของมินิมาร์ท
โกคุเดระโน้มตัวก้มลงไปหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมา ก่อนจะคลี่ออกดู แล้วหลุดยิ้มออกมา
...รูปวาดครอบครัวของเขา
...ถ้าเป็นอย่างนี้ได้จริง ๆ ก็น่าจะดีสินะ
18.57@ 30/08/54
I’M NEGATIVE (KANOKJAN.KA)
ตอนนี้ไม่สนุกเลยค่ะ T_T
อ่านผ่าน ๆ ไปก็ได้นะคะ ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ
ช่วยแชร์ให้คนที่คุณรู้จักอ่านด้วยจะดีมากเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ
ความคิดเห็น