ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Unit 11 : Not alone
บทที่ 11 : Not alone (ไม่ได้อยู่คนเดียว)
วันที่ 3 หลังการอยู่บ้านหลังเดียวกัน
หลังจากที่พาแรมโบ้ไปส่งบ้านแล้ว ทั้งสองคนก็ไปเรียนเหมือนตามปกติ ซึ่งเมื่อถึงเวลากลับบ้านโกคุเดระก็จะกลับมาหลังฮารุประมาณครึ่งชั่วโมง คงจะเป็นเพราะว่าต้องไปส่งสึนะให้ถึงที่บ้านเสียก่อน
...เพียงแต่วันนี้มันไม่ปกติเหมือนทุก ๆ วัน
ฮารุเดินลงมาข้างล่างสวมชุดนักเรียนเรียบร้อย ก่อนจะกวาดสายตามองรอบด้าน ...ก่อนจะพบว่าโกคุเดระหายไป ?
หญิงสาวเหลือบมองที่นาฬิกา แล้วก็พบว่าเป็นเวลาเจ็ดโมงเช้า ...เธอก็ไม่ได้ลงมาสายอะไรนี่นา ?
...สงสัยว่าวันนี้คุณโกคุเดระจะติดธุระซะล่ะมั้ง ?
ฮารุพยายามมองโลกในแง่ดี แต่ในใจลึก ๆ ก็แอบใจหายไม่ได้
...คงเพราะว่าตลอดสองวันที่ผ่านมาไปโรงเรียนตอนเช้าด้วยกันล่ะมั้ง ? พอถึงเวลาที่ไม่ได้ไปด้วยกันก็เลยโหวง ๆ ...ฮารุคิด
...หรือไม่
...เธอก็พยายามที่จะคิดอย่างนั้น
5 โมงเย็นกว่า ๆ แล้ว แต่ ‘เขา’ ก็ยังไม่มา
ฮารุนั่งรออย่างร้อนใจอยู่ในห้องนั่งเล่นของบ้าน ...ทำไมคุณโกคุเดระยังไม่มาอีกนะ ? ก่อนจะตัดสินใจเดินออกจากบ้านเพื่อที่จะไปตามหาชายหนุ่ม ...อย่างน้อยคุณสึนะก็น่าจะรู้อะไรบางอย่างบ้างล่ะนะ
ร่างบางวิ่งมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านซาวาดะอย่างร้อนใจ ก่อนจะกดกริ่งหลาย ๆ ที
“อ้าว ...ฮารุ ?” ชายหนุ่มหน้าหวานผมฟู ๆ สีน้ำตาลอ่อนเป็นคนเปิดประตูบ้าน “...มีอะไรหรือเปล่า ?”
“อะ เอ่อ” หญิงสาวพูดตะกุกตะกัก “เอ่อ ...คุณสึนะเห็นคุณโกคุเดระบ้างมั้ยคะ ?”
สึนะมีสีหน้ากังวลอย่างเห็นได้ชัดเจน “ไม่เห็นเลย เมื่อเช้าก็ไม่ได้มาโรงเรียน ไม่สบายหรือเปล่าก็ไม่รู้ แล้วฮารุล่ะ ? เห็นโกคุเดระคุงบ้างหรือเปล่า”
หญิงสาวนิ่งคิด ...คุณสึนะไม่รู้เรื่องที่คุณโกคุเดระมาพักที่บ้านของเธอสินะ “ไม่เห็นเลยค่ะ” ร่างบางส่ายหน้า
“หรอ” สึนะนิ่งคิด “แล้วถามถึงโกคุเดระคุง มีอะไรหรือเปล่า ?”
ฮารุอึกอักนิดหน่อย “ปละ เปล่าค่ะ” ก่อนจะถอยหลังออกมาสองก้าว “ไม่มีธุระอะไรแล้ว งั้นฮารุของตัวก่อนแล้วกันนะคะ” แล้วก็หมุนตัวหันหลังเดินออกไป แต่ว่า...
“...ฉันรู้นะ ว่าฮายาโตะไปไหนน่ะ” ฮารุสะดุดกึก รีบหันหน้าขวับกลับมาทันที
“คะ คุณเบียงกี้ ?” ฮารุทวนชื่ออย่างมึน ๆ เมื่อเห็นหญิงสาวผมสีม่วงแดงหน้าตาสะสวย กำลังยืนพิงประตูทางเข้าบ้านอยู่ “...แล้วคุณสึนะไปไหนแล้วล่ะคะ ?”
“อืม ...สึนะเข้าบ้านไปแล้วน่ะ” เบียงกี้พูด กวักมือเรียกหญิงสาวให้เข้าไปหาใกล้ ๆ ก่อนจะเอ่ยถามอะไรบางอย่างออกมา “...แล้วทำไมอยู่ ๆ ถึงเกิดอยากถามหาน้องชายสุดที่รักของฉันขึ้นมาล่ะ ฮารุ ?”
ฮารุถอนหายใจ ก่อนจะยอมสารภาพความจริงออกมา “...เป็นห่วงน่ะค่ะ”
“...หึหึ” หญิงสาวผมม่วงหัวเราะในลำคอ ก่อนจะอมยิ้มบาง ๆ
“...ว่าแต่ว่า คุณโกคุเดระหายไปที่ไหนหรอคะ ?”
เบียงกี้พยักหน้านิดหนึ่ง “ร้านขายดอกไม้ที่ชื่อ ‘Perpetual’” ก่อนจะมองหน้าหญิงสาว
“คะ ?” ฮารุพูด ไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่หญิงสาวตรงหน้าพูดขึ้นมาสักเท่าไหร่
“ออกจากบ้านสึนะแล้วเลี้ยวซ้าย พอเจอแยกแรกให้เลี้ยวขวา” เบียงกี้พูดต่อ
“...” ฮารุเงียบรู้สึกสมองรวน ๆ แต่ก็พอจับทางออกเล็กน้อย
“...ชื่อโบสถ์ฉันก็จำไม่ค่อยจะได้ แต่อยู่ไม่ไกลจากร้านสักเท่าไหร่” หญิงสาวพูดก่อนจะเดินหันหลังเข้าไปในบ้าน “...ฉันรู้แค่นี้แหละ ขอโทษทีนะฮารุ”
ฮารุรีบวิ่งออกไปทันทีก่อนที่จะฟังประโยคหลังสุดจบ “...ขอบคุณนะคะ”
ร้าน ‘Perpetual’
“ผู้ชายผมสีเทา ดูท่าทางดุ ๆ หรอคะ ?” พนักงานในร้านทวนคำพูดของฮารุ แล้วหันไปมองหน้าของพนักงานอีกคนหนึ่ง “ค่ะ เขามาเมื่อตอนเที่ยง”
“จริงหรอคะ ?” ฮารุถามทวนอย่างมีความหวัง “ขอโทษนะคะ แต่พอจะจำได้บ้างไหนคะ ว่าเขามาซื้ออะไร ?”
พนักงานสาวพยักหน้า “ค่ะ เขาซื้อลิลลี่สีขาวไปช่อหนึ่ง”
ฮารุพยักหน้า หันหลังเดินออกจากร้าน แต่ก็นึกขึ้นได้กะทันหันว่ายังมีเรื่องสำคัญกว่านี้ที่จะต้องถาม “เอ่อ... พอจะรู้ไหมคะ ? ว่าโบสถ์ที่อยู่ใกล้ ๆ ที่นี่มีชื่อว่าอะไร ? แล้วเดินไปทางไหน”
“เซนต์ทอรัสค่ะ เป็นโบสถ์เรียบ ๆ สีขาว เดินตรงไม่นานเดี๋ยวก็ถึงแล้วล่ะค่ะ”
หญิงสาวยิ้ม โค้งตัวเล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณ ก่อนจะเดินออกจากร้านไป
ฮารุเดินไปไม่ไกลก็เจอโบสถ์ที่พนักงานสาวบอก ซึ่งตัวโบสถ์ทาสีขาวเรียบ ๆ แต่กลับปลูกดอกไม้รอบตัวโบสถ์เต็มไปหมด และทั้ง ๆ ที่เป็นโบสถ์แบบที่เห็นได้ทั่ว ๆ ไป แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าถูกดึงดูดยังไงก็ไม่รู้ ?
หญิงสาวเดินเข้าไปในโบสถ์ ก่อนจะพบบาทหลวงหน้าตาใจดีคนหนึ่ง “ขอโทษนะคะ ฮารุกำลังตามหาผู้ชายผมสีเทา ๆ คนหนึ่ง ที่หน้าตาดุ ๆ แล้วถือช่อลิลลี่น่ะค่ะ”
บาทหลวงหันมามองร่างบาง ก่อนจะยิ้มใจดีให้ “ผู้ชายผมสีเทา ๆ ? มีอยู่คนหนึ่ง แต่พ่อว่าเขาไม่ได้หน้าดุนะ หน้าเขาดูเศร้า ๆ ด้วยซ้ำไป”
...เศร้า ๆ ?
“เอ่อ ...แล้วเขามาทำอะไรที่นี่หรอคะ ?” ฮารุถาม แม้จะยังติดใจกับคำพูดนิด ๆ
“เปล่าหรอก เขาไม่ได้เข้ามา” บาทหลวงพูดต่อ “พ่อเห็นเขายืนอยู่หน้าโบสถ์นานสองนาน แต่พอพ่อตัดสินใจว่าจะเดินเข้าไปหาเขา เขาก็ชิงทิ้งเจ้านี่เอาไว้ที่หน้าโบสถ์แล้วเดินออกไปทางขวาเสียก่อน” แล้วยื่นช่อดอกลิลลี่สีขาวที่เริ่มเปลี่ยนสีให้ฮารุ “ลูกมานี่ที่ก็ดีแล้ว พ่อฝากเอาไปให้เขาหน่อยแล้วกันนะ”
ฮารุก้มลงมองช่อดอกลิลลี่ ก่อนจะรับมาถือเอาไว้ “เอ่อ ...แล้วเขามาที่นี่นานหรือยังคะ”
บาทหลวงมองไปที่นาฬิกาที่ติดผนังโบสถ์อยู่ “สามชั่วโมงกว่าแล้วเห็นจะได้”
“งั้น ...หมดธุระแล้ว ขอบคุณมากเลยค่ะ”
...จะสองทุ่มแล้ว ฮารุคิดเมื่อเหลือบมองนาฬิกาข้อมือของตัวเอง
หญิงสาวตัดสินใจเดินมาตามทางเรื่อย ๆ ก่อนจะพบว่าสุดท้ายแล้วที่ ๆ เธอยืนอยู่นั้นก็เป็นสนามเด็กเล่นที่อยู่ไม่ไกลไปจากบ้านของสึนะเท่าไหร่นั่นเอง
ในขณะที่เธอกำลังจะตัดใจ แล้วเดินตรงกลับบ้านพร้อมกับช่อดอกลิลลี่เหี่ยว ๆ ในมือนั้น เธอก็สังเกตเห็นผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งหน้าตาเฉยเมยอยู่บนชิงช้าสำหรับเด็ก ซึ่งเธอก็คงจะเลือกเดินผ่านไปแบบไม่ใยดี
...ถ้าไม่ติดว่าผู้ชายคนนั้นคือคนที่เธอตามหามานานสองนานล่ะก็นะ
“คุณโกคุเดระ !!” ฮารุตะโกน จนชายหนุ่มต้องเงยหน้าขึ้นมามอง ก่อนจะตาโตตกใจที่เห็นร่างบางอยู่ที่นี่ “...ทำนั่งทำอะไรตรงนี้ล่ะคะ”
“เธอมาที่นี่ได้ยังไงกันล่ะเนี่ย ?” ก่อนจะมองไปที่ช่อดอกลิลลี่ที่หญิงสาวกำลังถือเอาไว้ในมือ “...แถมยังดอกไม้ช่อนั้นอีก ?”
“คุณยังไม่ได้ตอบคำถามของฮารุเลยนะคะ !” ร่างบางขึ้นเสียง “ไปโรงเรียนก็ไม่ยอมไป ปล่อยให้คนอื่นเขาเป็นห่วงกันแทบแย่” แต่โกคุเดระก็ยังคงไม่ยอมตอบ “...คุณโกคุเดระ ?”
ชายหนุ่มเหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าสีดำสนิท จนฮารุถอนหายใจออกมา “ไม่อยากตอบก็ไม่ต้องตอบก็ได้ค่ะ” ก่อนจะนั่งลงบนชิงช้าตัวข้าง ๆ ชายหนุ่ม แล้วเหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้าเช่นเดียวกับชายหนุ่ม
...ท้องฟ้าในยามค่ำคืนแลดูหมองเศร้า และเงียบเหงาเสียเหลือเกิน
เวลาผ่านไปพักใหญ่ ฮารุจึงมองไปที่นาฬิกาข้อมืออีกครั้ง ...จะสองทุ่มครึ่งแล้ว ก่อนจะหันไปพูดกับโกคุเดระ “...กลับบ้านกันเถอะนะคะ”
“...วันนี้น่ะ” ชายหนุ่มพูดขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “...เป็นวันครบรอบ”
“...”
ก่อนจะเงยหน้ามองดวงตาของฮารุด้วยแววตาเฉยเมย ที่ดูเหมือนไม่มีความรู้สึกใด ๆ หลงเหลืออยู่อีกต่อไปแล้ว “...วันตายของแม่ฉันเอง”
“...!!”
“ตลกดีเนอะ ?” ชายหนุ่มพูดต่อ “ทั้ง ๆ ที่อยากจะให้แม่ที่ฉันในตอนเด็กคิดว่าเป็นพี่สาวนักเปียโนมาโดยตลอดฟื้นขึ้นมา...” ก่อนจะไกวชิงช้าเบา ๆ
“...” หญิงสาวตกอยู่ในอาการตกตะลึงและพูดอะไรไม่ออก ไม่คิดว่าวันนี้จะสำคัญกับจิตใจของชายหนุ่มมากขนาดนี้
“...แต่แค่จะไปเยี่ยมหลุมศพแม่ฉันยังจะไม่กล้าเลย” ชายหนุ่มแค่นหัวเราะฝืด ๆ ทั้งที่สีหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง แต่ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไรต่อ มือของหญิงสาวตรงหน้าก็ยื่นมาปิดปากของเสียก่อน
ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเป็นเชิงถาม แต่ก็ยอมฟังในสิ่งที่หญิงสาวกำลังจะพูดขึ้นมา “ฮารุขอโทษนะคะที่ว่าคุณโกคุเดระ ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้เลยว่าวันนี้สำคัญกับคุณมากมายขนาดนี้”
“...”
“...แต่”
“...!!?”
“...ถึงแม้ว่าบ้านคุณจะล้มละลาย ไฟจะไหม้ตู้เซฟ หรือว่าคุณจะทำใครท้อง” ฮารุรีบพูดต่อทันที ไม่เปิดโอกาสให้ชายหนุ่มพูดแทรกขัดจังหวะอะไรขึ้นมา “...ก็อย่าเก็บเอาไว้คนเดียวเลยนะคะ” ก่อนจะปล่อยมือออกจากปากของชายหนุ่ม
“...”
“...ยังมีคุณสึนะ เคียวโกะจัง คุณยามาโมโตะ และคนอื่น ๆ”
“...”
“...แล้วก็ฮารุ”
“...!!?”
“...คุณโกคุเดระ” ฮารุพูด เอื้อมมือไปจับมือของชายหนุ่มเอาไว้ “..ฮารุอาจจะพูดอะไรไม่ค่อยเก่ง แต่ว่า...”
“...”
“...คุณน่ะไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกนะคะ”
ชายหนุ่มนิ่งเงียบ เพราะไม่รู้ว่าสมควรที่จะพูดอะไรออกไป เพราะคำพูดของเธอคนนี้ ...มีค่าสำหรับเขามาก ...มากมายเสียเหลือเกิน
ฮารุยิ้มผุดลุกยืนขึ้น ก่อนจะยื่นมือมาให้ชายหนุ่มจับ “...กลับบ้านกันเถอะนะคะ”
...ภายใต้ท้องฟ้าสีดำสนิทที่แลดูแสนเศร้า และเงียบเหงาใบนี้
...กลับมีหัวใจสองดวงกำลังเต้นอย่างบ้าคลั่ง จนแทบจะหลุดออกมาจากหน้าอก
...หรือว่าคุณไม่ได้ยิน ? J
19.00@ 27/08/54
I’M NEGATIVE (KANOKJAN.KA)
แอบแฝงไปด้วยความดราม่าเล็กน้อย -,.-
แต่ก็หวานล่ะเนอะ ? ให้อภัยเค้าเหอะ T T
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น