Zabotenders 2 : Dark The Zell

ลำดับตอนที่ #21 : ความเร็วที่คาดไม่ถึง กับ บททดสอบสุดหิน

 
"555+พอได้แล้วน่าโจโจดูสิแขกของเรากลัวหมดแล้ว"

ชายสูงโปร่งบอกกับโคโคในร่างของหมาป่านั้นทำให้เทมกับเลโน่มองด้วยความงุนงง

ในขณะที่หมาป่าตัวนั้นก็ยิ้มออกมาที่มุมปาก

"หึหึหึนั้นสินะ"

"มะมะหมาป่า..พะพูดได้"

เทมถึงกับตะลึงพูดออกมาด้วยความประหลาดใจที่เห็นหมาป่าตัวนั้นพูด

ออกมาก่อนที่ทั้ง2จะช็อคขึ้นไปอีกเมื่อเห็นหมาป่าตัวนั้นค่อยๆเปลี่ยนรูปร่าง

กลายเป็นมนุษย์ที่มีหน้าตาเหมือนกับชายร่างสูงที่พามาด้วยยิ่งทำให้ทั้ง2ถึง

กับใบ้กินเลยทีเดียวที่เห็นหมาป่าตัวนั้นเปลี่ยนร่างเป็นมนุษย์แถมยังหน้าตา

เหมือนกับชายที่พาพวกเขามาที่นี้อย่างกับแกะ

"555+คงจะตกใจมากสินะก็อย่างที่เห็นพวกเรามี2ร่างอยู่ในคนเดียวและพวกเราเป็นพี่น้อง

ฝาแฝดกันฉันชื่อโคโคและนี้โจโจน้องของฉัน"

โคโคอธิบายพลางแนะนำตัวเขาและน้องชายให้เทมกับเลโน่รู้จักก่อนที่จะนำทางไป

หาลูลูอาจารย์ของพวกเขาที่อยู่อีกห้องนึง

"อ้าวแล้วนี้........"

เทมชี้ไปข้างหน้าที่มีผู้เฒ่าคนหนึ่งนั้งอยู่เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็ถูกโคโึคชิงพูดซะัก่อน

"อ๋อนั้นมันแค่รูปปั้นนะตัวจริงอยู่ข้างในตะหาก"

โคโึคพูดพร้อมกับใช้มือเคาะให้ดูก่อนที่จะนำทั้ง2เข้าไปยังห้องด้านใน

"อาจารย์มีแขกมาหาครับ"

โคโคบอกกับผู้เฒ่าที่นั้งอยู่ที่เก้าอี้ไม้ก่อนที่จะเหวี่ยงไม้เท้าที่อยู่ในมือใส่พวกของเลโน่

ทำให้ทั้ง2ยืนนิ่งอยู่พักนึงก่อนที่จะเอี่ยวตัวหลบได้อย่างฉิวเฉียด

"จะทำอะไรนะ"

เลโน่ถึงกับโมโหกับการกระทำของผู้เฒ่าคนนั้นตะโกนถามด้วยอารมณ์โกรธ

แต่กลับถูกมองด้วยสายตาเยือกเย็น

"เจ้านี่เชื่องช้าจริงๆเลยนะอย่างกับเต่าไม่มีผิด....ไม่ใช่สิหอยทากยังเคลื่อนไหวเร็วกว่าด้วยมั้งเนี้ย"

ผู้เฒ่าพูดดูถูกเลโ่น่ทำให้เด็กหนุ่มที่ได้ฟังโมโหสุดขีดมือกำที่ดาบแน่น

"อะไรกันมือนั้นกำดาบแบบนั้นคิดจะฟันข้าหรือไงเอาซี่ถ้าคิดว่าจะฆ่าข้าได้ก็ลองดู"

ผู้เฒ่าคนนั้นพูดท้าทายทำให้เลโน่กลั้นอารมณ์โกรธไว้ไม่อยู่

พุ่งปรี่เข้าไปหาทันทีก่อนที่จะชักดาบฟันเข้าเต็มแรง

"เหอะๆหลับหูหลับตาฟันแบบนี้เลยเรอะ"

เสียงของผู้เฒ่าคนนั้นดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของเทมทำให้แม้แต่เจ้า

ตัวเองก็ตกใจอย่างมากว่ามาตั้งแต่เมื่อไร

"งั้นขอข้าโต้กลับมั้งนะ"

ผู้เฒ่าคนนั้นพูดพร้อมกกับหยิบมีดสั้นออกมาจากกระเป๋าเสื้อ3เล่มก่อนที่จะเขวี้ยงใส่เลโน่

"ฉัวะ"

มีดสั้นทั้ง3พุ่งปาดใบหน้าของเลโน่อย่างรวดเร็วโดยที่เด็กหนุ่มไม่ทันขยับเขยื้อนเสียด้วยซ้ำ

"โธ่เว้ย"

เลโน่ยิ่งโมโหมากขึ้นไปอีกและพยายามกระโจนเข้าใส่ผู้เฒ่าคนนั้นเหมือนเดิมแล้วผลมันก็

ออกมาเหมือนเดิมซ้ำแล้วซ้ำอีกจนร่างกายของเลโน่นั้นเต็มไปด้วยบาดแผลเต็มไปหมด

โดยที่ยังไม่สามารถแตะต้องตัวของผู้เฒ่าคนนั้นได้แม้แต่ปลายเล็บ

"พอกันทีข้าเริ่มจะง่วงนอนแ้ล้วขืนเป็นแบบนี้เจ้าไม่มีทางแตะถูกตัวข้าได้หรอกเจ้าหนู"

ตาเฒ่าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เบื่อหน่ายเต็มทน

"อะไรนะคิดจะหนีงั้นเรอะ"

เลโน่ตะโกนถามด้วยความโกรธที่เห็นผู้เฒ่ากำลังหันหลังจะเดินออกไป

"ช่างไม่รู้ถึงความสามารถของตัวเองซะเลยนะเจ้าหนูคนนี้...เฮ้โคโคหรือโจโจเจ้าคนไหนก็ได้ช่วยสอนเจ้าเด็กคนนี้ทีสิ"

ผู้เฒ่าฝากเรื่องกับ2ลูกศิษฝาแฝดก่อนที่จะเป็นโคโคแฝดผู้น้องรับหน้าที่นี้

"ฟังนะเจ้าหนูตอนนี้จุดอ่อนของแกมีเยอะเกินไปลองสู้กับเจ้านี้ดูแล้วศึกษาตัวเองไว้ซะว่าตัวเองมีจุดอ่อนตรงไหนแล้วเจ้ากับข้า

ค่อยมาว่ากันอีกที"

ผู้เฒ่าพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะปิดประตูแล้วเดินจากไป