DARK CHATTED

ลำดับตอนที่ #8 : FILE..07

กว่าพวกเราจะตั้งสติกันได้ก็ปาเข้าไปกว่าครึ่งช.มแล้ว ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นร่างของโม้ดถูกเจ้าหน้าที่หามขึ้นเปล

ผ่านตาพวกเราไปอย่างช้าๆพวกเราได้แต่มองรถพยาบาลขับผ่านลับสายตาไป............

<อะไรว่ะเนี้ยนี้มันไม่ใช้เรื่องจริงใช้ไหม>ไอ้บอมพูดเสียงสั่นล้มฟุบอย่างคนหมดเรี่ยวแรง

<แล้วต่อไปเราจะทำยังไงกันดี....>ไอ้บอมถามต่อแต่ไม่มีเสียงตอบกลับจากพวกผม

<ไอ้เป๋ ไอ้บอม กรูมีเรื่องจะคุยด้วย>ผมพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวก่อนที่จะเดินนำพวกมันเข้าบ้านไป

น้ำเสียงของผมที่บอกพวกมันทำให้เพื่อนทั้ง 2  นั้นหันมามองหน้ากันพลางทำหน้ากระวนกระวายแต่ก็ต้องเดินตามเข้ามา

<เด็กผู้หญิงที่พวกมรึงพูดถึงกันคือใคร???>ผมเปิดประเด็นถามเพื่อนทั้ง2ที่ดูเหมือนจะอึ้งเล็กน้อยเพราะไม่รู้ว่าผมได้แอบฟังมันอยู่มัน

มองหน้ากันชักสีหน้ามีพิรุธอย่างเห็นได้ชัดก่อนที่ไอ้เป๋จะยอมเปิดปากเล่าเรื่องนั้นให้ฟัง

<เออกรูเล่าให้มรึงฟังก็ได้......คือ......มรึงจำเรื่องเมื่อ2เดือนก่อนได้ไหมที่มีเด็กผู้หญิงเข้าใหม่ที่ ม.เราอะ>ไอ้เป๋เริ่มเล่าด้วยน้ำเสียงเคร่ง

เครียด

<เออจำได้ที่ชื่อแก้วใช้ไหม...แล้วยังไงอีก>

<คือว่า......ช่วงนั้นเป็นช่วงเย็นกรู ไอ้บอม ไอ้โม้ด แล้วก็ไอ้เบย์ นั้งกินเหล้ากันอยู่หน้า ม. แล้ว.....เห็นน้องแก้วกำลังยืนรอรถอยู่ก็

เลย.....>เมื่อเป๋เล่าเรื่องมาถึงตรงนี้เขาก็เงียบเสียงไปสีหน้าซีดเซียว ใบหน้าเริ่มชุ่มไปด้วยเหงื่อ

<แล้วไงอีก.....หรือว่าพวกมรึง......ไม่จริงน่า>ผมพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือสายตาจ้องมองไปที่เป๋กับเพื่อนอีก2คนที่ยืนก้มหน้าหลบตาอยู่

<นี้พวกมรึง....รุมขมขื่นน้องเขาหรอไอ้......เอ๊ยยยย พวกมรึงทำได้ยังไงเนี้ย>ผมระเบิดอารมโกรธอวิ่งเข้าไปชกหน้าเป๋จนล้มลงทำ

ให้ไอ้บอมกับไอ้เบย์ต้องรีบวิ่งเข้ามาห้าม

<เฮ้ยไอ้บอยพอแล้วพวกกรูผิดเอง.....ใช้พวกกรูทำแบบนั้นจริงๆก็ตอนนั้นมันคุมอารมณ์ไม่อยู่นี้หว่า>ไอ้บอมสารภาพออกมาอีกคน

<หึไอ้เวรเอ๊ย.......นี้คือคำแก้ตัวของมรึงหรอว่ะ....คนทั้งคนน่ะเว้ย...น้องเขาก็พ่อมีแม่ มรึงกล้าทำได้ยังไง>ผมยิ่งโกรธหนักขึ้นตะคอกใส่

ไอ้บอมที่ยืนสะอื้นสำนึกผิดต่อสิ่งที่มันทำลงไป>

<แล้วเรื่องไอ้เบย์หละกรูได้ยินน่ะพวกมรึงจะทำอะไรมัน...มรึงทำเลวแค่นั้นไม่พอมรึงยังจะฆ่าเพื่อนที่อยู่กันมานานได้อีกหรอ>ผมคุม

อารมไม่อยู่ตะคอกด่าพลางกชี้หน้าไปที่เบย์ที่ยืนอึ้งกับคำพูดของผม

<มรึงว่าอะไรน่ะ........ใครจะฆ่าใคร>

<หึๆกรูจะบอกอะไรมรึงให้น่ะก็พวก.......เนี้ยสิมันจะหักหลังมรึงไงทั้งๆที่มรึงก็ร่วมทำชั่วกับพวกมันแต่กรูได้ยินว่พวกมันจะฆ่ามรึงเพื่อปิด

ปาก>ผมแฉหมดทุกอย่างที่ผมได้ฟังมาเมื่อคืนจนทำให้เพื่อนทั้ง3อึ้งไปกันหมดโดยเฉพาะเบย์ที่ได้ยินแล้วถึงกับเข่าอ่อนล้มฟุบไป

<ไม่จริงใช้ไหม...พวกมรึงไม่ได้คิดจะทำแบบนั้นใช้ไหม>เบย์เพ้อออกมา

แต่นาทีนั้นเองเป๋ที่ล้มฟุบนิ่งอยู่นานก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปนอกบ้านมันวิ่งอย่างไม่คิดชีวิตเหมือนจะรู้ว่าความตายกำลังจะมาเอาชีวิตมัน

ไป

<แป๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน> <เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด> <โครมมมมมมมมมมมมมมมม>

เสียงของรถที่พุ่งมาด้วยความเร็วสูงวิ่งกระแทกร่างของเป๋เข้าอย่างจังจนล้มฟุบแน่นิ่งไปกับพื้นถนนเป็นอีกครั้งที่พวกเราต้องช็อคเพราะ

เป๋เป็นเพื่อนคนที่ 2 ที่ต้องมารับกรรมในสิ่งที่เขาทำลงไปแต่ทว่า....................................