EZper I :มหาสงครามจอมเวทพลังจิต

ลำดับตอนที่ #4 : การทดสอบแรก

"การทดสอบก็คือการทดสอบนั้นหละน่า ไปถึงแล้วเดี๋ยวนายก็รู้เองหละ"

เวนเทลลบอกกับเจซซี่ในขณะที่ทั้ง2คนกำลังมุ่งหน้าไปที่ลานประลอง

"มาจริงๆสินะขอชมเชยในความกล้าของแกเจ้่าหนู"

นาโช่พูดพลางแสยะยิ้มเมื่อเห็นเจซซี่กับเวนเทลเดินทางมาถึง

"ที่นี่เรอะลานประลองมันก็คือสนามธรรมดานี่หน่านี้ปู่เรียกฉันกับเวนเทลมาที่นี้ทำไมหรอ"

เจซซี่ถามขึ้นพลางทำหน้่าสงสัยและมองไปยังรอบๆ

"อย่าพูดจาเหลวไหล!!!ที่นี่คือลานประลองศักสิทธิ์ที่นักพลังจิตฝึกใหม่ทุกคนจะต้องมาเพื่อทดสอบถึง

พละกำลังของตัวเองไม่ว่าใครก็ตามที่เกิดที่นี่และอยากที่จะเข้ากิลจะต้องผ่านการทดสอบนี้กันทั้งนั้น"

นาโช่ร่ายยาวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมและเหลือบมองไปที่เวนเทล

"และในครั้งนี้ข้าจะให้เวนเทลนี่หละเป็นพี่เลี้ยงให้แก"

"เอ่อแล้วฉันต้องทำยังไงหละ"

เจซซี่ถามต่อ

"พลังจิตไง....ไหนเมื่อกี้แกบอกว่าเป็นลูกของพ่อน่าจะมีอะไรซ่อนอยู่บ้างไม่ใช่เรอะแสดงให้ฉันดูหน่อยสิ"

นาโช่พูดพลางจ้องหน้าเด็กหนุ่มที่เริ่มทำหน้าเจื๋อนๆ

"หึหึึคิดว่าถ้าให้ทำดูเลยคงไม่ได้สินะงั้นแกเวนเทลลองสาธิตให้เจ้าหนูดูหน่อยสิ"

นาโช่พูดกับเจซซี่พลางก้มตัวลงไปหยิบดาบที่อยู่ตรงพื้นแล้วโยนมันออกตรงหน้าของเวนเทล

ที่ยังยืนนิ่งจ้องมองดาบเล่มนั้นและค่อยๆแบบมือและยื่นแขนออกมาและทันใดนั้นเองอยู่ๆดาบที่อยู่ตรง

พื้นก็ค่อยๆตั้งขึ้นและลอยขึ้นมาช้าๆมาอยู่ที่มือของเวนเทลสร้างความตกตะลึงให้กับเจซซี่อย่างมาก

"สุดยอดไปเลย...ทำได้ไงเนี้ย"

เจซซี่ตะโกนถามด้วยน้ำเสียงสุดทึ้งกับพลังจิตของเวนเทลก่อนที่นาโช่จะเอื้อมมือไปหยิบดาบที่

สะพายอยู่ทางด้านหลังของเขาแล้วโยนมาตกที่เจซซี่บ้าง

"เอ้า ต่อไปตาเจ้าลองดูมั้งแล้ว"

"เฮือกกกก!!!"

เสียงเจซซี่กลืนน้ำลายเฮือกใหญ่อย่างไม่คาดคิดว่านาโช่จะให้เขาทดสอบแบบนี้ทั้งที่ยางลบก้อน

เดียวยังไม่เคยทำได้แท้ๆ

"ก็ได้......ฉันจะต้องทำให้ปู่ตกตะลึงเอง"

เจซซี่ยังคงทำปากเก่งทั้งที่ในใจอยากจะพูดขอโทษก่อนที่เด็กหนุ่มจะใช้สายตาจ้องไปที่ดาบเล่ม

นั้นและค่อยๆยื่นมือนั้นออกมาแบบเดียวกับที่เวนเทลทำเมื่อครู่ท่ามกลางสายที่จดจ้องของทั้ง2คน

จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปกว่า10นาทีก็ยังไม่มีวี่แววว่าดาบเล่มนั้นจะขยับเลยซักนิดทำให้

นาโช่ส่ายหน้าด้วยความเอือมระอาแต่ทางเวนเทลกลับมองด้วยสีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่าง

"โธ่เอ๊ย!!!ลอยขึ้นซี่.....นิดเดียวก็ยังดี"

เสียงของเจซซี่เริ่มบ่นขึ้นมาในใจด้วยความหงุดหงิดหลังจากที่เห็นว่าดาบเล่มนั้นไม่ขยับเลยซักนิด

"หน็อยๆๆๆ!!!!!!!"

เจซซี่เริ่มกัดฟันกรอดด้วยความโมโหและเกร็งมือที่ยื่นออกไปจนสั่นไปทั้งแขน

"พอแค่นั้นหละ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

เสียงของนาโช่ที่ทนรอต่อไปไม่ไหวตะโกนสั่งหยุดทันทีทำให้เจซซี่ชะงักหันไปมองทางปู่ของเขา

ที่มองอยู่แล้วด้วยสีหน้าที่ดูเหยียดดูแคลน

"ท่าทางว่าแกจะมีศักดินาเป็นหลานของฉันแค่ชื่อสินะ.......แค่ชื่อเท่านั้น"

นาโช่พูดพลางจ้องหน้าเจซซี่ที่ยืนก้มหน้าด้วยความผิดหวังก่อนที่น่าโช่จะเดินผ่านตัวเขาไปโดย

ที่ไม่หันกลับมามองอีกเลย