DARK CHATTED

ลำดับตอนที่ #6 : FILE..05

หลังจากเหตุการณ์นั้นไอ้เบย์ก็ได้มาพักฟื้นต่อที่บ้านและแน่นอนพวกผมทั้ง4คนก็ต้องมานอนเฝ้ามันเพราะกลัวว่ามันจะคิดสั้นอีก

ทุกอย่างดูเหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดีเมื่อไม่ได้เล่นคอมก็ไม่สามารถมีใครมาทำร้ายพวกเราได้แต่ทว่า.....กับคนที่ยังไม่เคยเจอเหตุการณ์

แบบนี้หละ..........................

<โอ้ยยยยยปวดฉี่จิงโว้ยไม่น่ากินน้ำมากเลยกรู>เสียงไอ้โม้ดบ่นกับตัวเองและกำลังจะเดินเข้าไปห้องน้ำแต่ระหว่างทางนั้นเองเขาก็

เหลือบไปเห็นห้องอีกห้องนึงซึ่งเป็นห้องทำงานของพ่อไอ้เบย์กำลังเปิดแง้มอยู่แล้วก็มีแสงสว่างรอดออกมาจากช่องประตู

<ดึกดื่นป่านนี้แล้วพ่อยังไม่นอนอีกหรอ>โม้ดคิดในใจแต่ก็ไม่ใส่ใจอะไรนักเพราะคิดว่าพ่อของเบย์อาจจะยังทำงานไม่เสร็จแต่ระหว่างที่

โม้ดกำลังจะเดินผ่านกลับเข้าห้องนั้นก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่าพ่อกับแม่ของไอ้เบย์ไปต่างประเทศนี้หว่าแล้ว.......ใครกำลังเล่นคอมอยู่ว่ะเนี้ย

โม้ดคิดได้ดังนั้นก็เกิดอาการหวาผวาขึ้นมาเล็กน้อยเหงื่อไคลเริ่มย้อยลงทันทีเขาค่อยๆหันกลับไปที่ห้องทำงานช้าๆเขาหยุดอยู่ที่หน้า

ห้องเหลือบมองผ่านช่องเล็กๆของประตูก็พบว่าคอมถูกเปิดทิ้งไว้

<ใครมาเล่นคอมแล้วลืมปิดว่ะเนี้ย>ไอ้โม้ดพูดกับตัวเองพลางเปิดประตูเดินตรงเข้ากำลังจะเอื้อมมือไปที่เม้าส์แต่อยู่หน้าจอก็ดับลง

<เฮ้ย อะไรว่ะ>เม้ดสะดุ้งเล็กน้อยที่เห็นว่าอยู่ๆหน้าจอก็ดับทั้งๆที่เค้ายังไม่ได้แตะถูกอะไรเลยโม้ดพยายามขยับเม้าส์เลื่อนไปมาพยายาม

ลองกดปุ่มคีบอร์ดสารพัดแต่หน้าจอก็ไม่มานานๆเข้าก็ทำให้โม้ดเริ่มกดแรงแล้วรัวขึ้นเพราะเหตุการณ์ตรงหน้ากำลังทำให้เขาประสาท

<ติดสิว่ะไอ้....เอ๊ยยยยย>โม้ดหัวเสียกับเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าเขาเหงื่อไคลเริ่มแฉะเปียกชุ้มตามเสื้อผ้า

<ปึ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง>อยู่ดีๆเสียงประตูห้องก็ปิดลงครับจะด้วยเสียงลมกระแทกหรืออะไรไม่รู้หละแต่มันทำให้โม้ดแทบคลั่งซะ

แล้ว โม้ดเปลี่ยนจากพยายามปิดคอมวิ่งไปเปิดประตูแต่ว่าเปิดเท่าไรก็ไม่เปิดมันเหมือนกับว่ามีใครบางคนเอาท่อนซุงอันใหญ่นับ10อัน

มาดันประตูไว้

<เฮ้ยยยยอะไรว่ะเนี้ย>โม้ดพยายามเปิดประตูแล้วพยายามที่จะดันประตูออกไปแล้วไม่เป็นผล

<เฮ้ยใครอยู่ข้างนอก ไอ้บอม ไอ้เป๋ ไอ้บอย ช่วยกูด้วย>โม้ดตะโกนเรียกเพื่อนด้วยน้ำเสียงหวดกลัวสุดขีด

"พรึ่บบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ"เสียงหน้าจอคอมมันติดขึ้นมาแล้วครับแต่ว่าภาพที่ขึ้นมานั้นกลับเป็นหน้าของผู้หญิงคนนั้นที่

เบย์เคยเห็นหน้าตาที่เปื้อนเยิ้มไปด้วยเลือดสดๆสายตาที่ดุดันกำลังจ้องมองโม้ดด้วยความอาฆาต

<อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก>

โม้ดถึงกับตะโกนลั่นบ้านเมื่อเขามองไปเห็นหน้าของผู้หญิงคนนั้นที่ขึ้นอยู่ที่หน้าจอแล้วก็สลบไปจนถึงเช้าของอีกวัน

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

<เฮ้ยโม้ด....ตื่นเว้ย>ผมปลุกไอ้โม้ดที่หมดสติอยู่ในห้องทำงาน

<อย่า!!!!!!!!!!!!!!อย่าเข้ามาช่วยด้วยยยยย>โม้ดเด้งตัวขึ้นอย่างแรงแล้วตะโกนลั่นทำให้พวกผมถึงกับอึ้งและงง

<เฮ้ยอะไร...นี้พวกกรูเอง....มรึงเป็นอะไรเนี้ยเจออะไรว่ะ>ผมจ้องหน้าโม้ดแล้วถามด้วยสีหน้าเคร็งเครียดแต่โม้ดก็ไม่ตอบอะไรได้แต่นั้ง

ตัวสั่นหน้าซีด

<กรู......เจอ....ไอ้บอย กรูไม่ได้ตาฝาดกรูเห็นมัน มันจะมาฆ่ากรู>ไอ้โม้ดร้องโวยวายเข้ามาดึงเสื้อผมเหมือนคนขาดสติ

<เฮ้ยๆใจเย็นๆพวกกรูอยู่ที่นี้แล้วมรึงตั้งสติดีๆแล้วบอกกรูมรึงเจออะไร แล้วใครจะฆ่ามรึง>ผมบอกให้ไอ้โม้ดที่ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคน

บ้าค่อยๆตั้งสติ

<กรูเห็น...เด็กผู้หญิงคนนั้น....>โม้ดพูดตะกุกตะกักสายตาดูลุกลี้ลุกลนผิดปรกติ

แต่ที่ผิดปรกติที่สุดก็เห็นจะเป็นเพื่อนอีก2คนคือไอ้บอมกับไอ้เป๋ที่หน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัดเมื่อโม้ดบอกว่าเห็นเด็กผู้หญิงคนนั้น

<เด็กผู้หญิง??ใครว่ะพวกมรึงพอจะนึกออกไหม>ผมสงสัยพลางก็หันไปถามเพื่อนอีก2คนที่ยืนชักสีหน้าดูมีพฤติกรรมแปลกๆ

<เฮ้ยไอ้บอมไอ้เป๋กรูถามว่ามรึงพอจะนึกอะไรออกไหมที่ไอ้โม้ดพูดอะ>ผมตะโกนถามย้ำกับเพื่อนทั้ง2ที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลัง

<เอ่ออ....ไม่รู้สิ...กรูไม่รู้หรอก>ไอ้เป๋หลบตาตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

<กรู....ก็ไม่รู้.....>ไอ้บอมตอบเสริมพฤติกรรมแบบเดียวกับไอ้เป๋

<เออเอาเหอะไม่รู้ก็ไม่รู้.......กลับไปรวมตัวกันที่ห้องก่อนดีกว่า>ผมพูดตัดบทก่อนที่จะเดินนำเพื่อนกลับเข้าห้อง

ไอ้บอมไอ้เป๋เมื่อเห็นผมเดินเข้าห้องไปแล้วก็กระชากไอ้โม้ดไปคุยกันในห้องโดยที่ไม่รู้ว่าผมแอบมองดูพฤติกรรมมันอยู่

----------------------------------------------