DARK CHATTED

ลำดับตอนที่ #5 : FILE..04

ท่ามกลางความเงียบของกลางดึกทุกอย่างเงียบสงัดมีเพียงร่างของเบย์ที่ยังล้มฟุบตาจ้องอยู่ที่หน้าจอคอมใบหน้าอันซีดเซียวกับเหงื่อ

ที่ไหลชุ่มบนใบหน้าเขาค่อยๆหันมองไปรอบๆบ้านช้าๆค่อยๆลุกเดินไปมุมห้องราวกับร่างของคนที่ไร้วิญญาณเขาหยิบเชือกไนรอน

ขนาดใหญ่ที่เก็บไว้ขึ้นมาแล้วเดินลงไปใต้ถุนบ้านอย่างช้าๆ

ระหว่างนั้นเองพวกของบอยกับเพื่อนอีก3คนก็มาถึงบ้านของเบย์

<เฮ้ยจะบอกได้หรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น>ไอ้เป๋ถามผมอีก

<ตอนนี้อย่าพึ่งถามเว้ยรีบตามหาไอ้เบย์ก่อน>ผมตอบกลับแล้วก็วิ่งนำหน้าเพื่อนเข้าไปตามหาเบย์ในบ้าน

ทุกคนแยกย้ายกันหาทั้วบ้านแล้วแต่ไม่เจอเบย์ทุกคนยืนขึ้นคิดหนักว่าทำไมหาตัวเขาไม่เจอแต่ผมคิดไปอีกอย่างก็คือหวังว่า

เพื่อนผมมันคงไม่ทำอะไรบ้าๆ

"ตุ๊บบบบบบบบบบบบบบ"เสียงบางอย่างหล่นกระแทกกับพื้นดังมาจากใต้ถุนบ้าน

<เฮ้ยเสียงมันมาจากใต้ถุนบ้านวะ>ไอ้บอมบอกทำให้พวกเราต่างวิ่งลงไปที่ถุนบ้านทันทีแล้วสิ่งที่เราเห็นทำให้พวกเราถึงกับผงะ

เบย์กำลังดิ้นทุรนทุรายบนเชือกที่คล้องคออยู่บนขื่อตาของเขาเริ่มทะลักออกมานอกเบ้า

พวกผมพอตั้งสติได้จึงรีบวิ่งเข้าไปช่วยทันที

<เฮ้ยมรึงทำบ้าอะไรเนี้ย..............>ไอ้เป๋ตะคอกถามเพราะไม่คาดคิดว่าเบย์จะเป็นคนคิดสั้นแบบนี้

<ไอ้เบย์อย่าบอกน่ะว่ามรึง.........>ผมชะงักคำถามไปเพราะเห็นว่าเพื่อนหมดสติไปแล้ว

<ไอ้บอยคราวนี้มรึงจะบอกได้หรือยังว่ามันเกิดอะไรขึ้น...ถ้าบ่ายเบี่ยงอีกคราวนี้กรูชกมรึงแน่>ไอ้เป๋ระงับอารมไม่อยู่พุ่งเข้ามากระชากคอ

เสื้อผมง้างหมัดจะชก

มันทำ

----------------------------------------------------------------

ในระหว่างที่กำลังนั้งเฝ้าเบย์อยู่นั้นผมก็ตัดสนใจเล่าเรื่องทุกอย่างที่เจอมาให้เพื่อนฟังทำเอาอึ้งกันไปหมด

<เฮ้ยมรึงกำลังจะบอกว่าที่ไอ้เบย์เป็นแบบนี้เพราะคุยกับคนในmกะจดหมายforwardงั้นหรอ>ไอเป๋คนถามขึ้นก่อนด้วยน้ำเสียงตรึงเครียด

กับสีหน้าที่ไม่เชื่อซักเท่าไร

<เออ....ก็ตัวมันเองบอกว่ามันเป็นเรื่องไม่จริงไงมันยังพูดถากถางกรูอยู่เลยน่ะ>ไอ้บอมพูดเสริมขึ้น

<แต่มันก็เกิดขึ้นแล้วเว้ยไอ้คนที่ชื่อDCนั้นมันทำเหมือนรู้การกระทำของกูกับไอ้เบย์แล้วไหงจะเป็นเรื่องmailนั้นอีก>ผมที่นั้งนิ่งอยู่

นานบอกกับเพื่อนทั้ง2

<เฮ้ยมันจะเป็นไปได้ป่าวว่ะที่เรื่องเนี้ยมันจะเกี่ยวกับอาจารย์มารศรี>ไอ้โม้ดออกความเห็นตามมาบ้างทำให้เราทั้ง3หันมามองไอ้

โม้ดเป็นสายตาเดียวกัน

<อ้าวแล้วมันเกี่ยวอะไรกับอาจารย์มารศรีว่ะ>ไอ้เป๋ถามสวนขึ้นมา

<อ้าวก็มรึงจำไม่ได้หรออาจารย์มารศรีแกมีลูกสาวอยู่คนนึงก็คนที่หายสาปสูญไปนั้นหละหล่อนก็หายไปเพราะอ่านmailนั้นน่ะ>โม้ดร่าย

ยาวทำให้ทุกคนเริ่มครุ่นคิดกับคำพูดของโม้ด

<เอาน่ะตอนนี้เรามีเบาะแสแค่นี้นี่หว่า....เราลองไปถามอาจารย์ดูไหมเผื่อจะรู้อะไรเพิ่มเติม>ผมเสนอความคิดนี้ขึ้นมาแต่ก็ต้องถูกโม้ด

สะกัดไว้

<ไปหาแกตอนนี้ก็ไม่เจอหรอกแกไปดูงานที่ต่างจังหวัดกลับอาทิตย์หน้านู่น>

<อ้าวไอ้นี้......แล้วจะพูดจุดประกายทำไมว่ะเนี้ย>

ในระหว่างที่เราทั้ง4คนคุยกันอยู่นั้นไอ้เบย์ก็ได้สติขึ้นมาพอดี

<ที่นี้ที่ไหนเนี้ย>เบย์พูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาพลางหันไปรอบๆห้อง

<ไงมรึงตื่นแล้วหรอ...นี้โชคดีน่ะที่พวกกรูช่วยไว้มรึงไว้ทันอ่ะ>ไอ้เป๋บอกกับเพื่อนที่ได้สติ

<นี้กรูยังไม่ตายหรอ......>ไอ้เบย์พูดด้วยเสียงแผ่วเบาดูอ่อนเพลีย

<เออดวงแข็งน่ะมรึง...กรูไม่รู้หรอกน่ะว่ามรึงคิดอะไรอยู่แต่นับจากวันนี้กรูกับไอ้บอย ไอ้บอม ไอ้โม้ด จะมาผลัดกันเฝ้ามรึงเอง>

----------------------------------

ถึงแม้ว่าตอนนี้ไอ้เบย์จะปลอดภัยแต่ภาพที่เขาเห็นนั้นกลับติดตาตรึงใจเขาซะแล้วและหลังจากนี้คำสาปที่แท้จริงที่เขาแล้วเพื่อนอีก4คน

จะต้องพบเจอ............กำลังจะเริ่มขึ้น