คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : จั ก ร ว า ล † 'คราบคาว III' (อัปครบ)
จั ก ร ว า ล
#นิยายเรื่องนี้มีคำพูดที่หยาบคายสร้างความปั่นป่วนทางจิตใจ ฉากไม่เหมาะสมคุณสามารถข้ามผ่านมันได้ หากคุณไม่ชอบกรุณากด (X) และหากคุณชอบกรุณากดติดตาม
เพจ กลุ่มลับหาในเพจนะคะ
*******
JAKAWAN & EVE
“อย่าเข้ามานะอีคนชั้นต่ำ” ร่างบางชี้ตราหน้าหันซ้ายขวาทำทีท่าให้คนช่วย
“…”
อารมณ์ตอนนี้ถ้าไม่ได้กดมันไม่จบอะบอกเลย
“แกกล้าดียังไงมาขึ้นเสียงใส่ฉัน หึ แกไม่รู้จักจักรวาลหรือไงฉันเป็นแฟนเขา
พี่ชายฉันก็เป็นเพื่อนกับเขา ถ้าเขารู้แกจะไม่มีวันออกไปจากที่ตรงนี้ได้” ดูเหมือนเธอจะมั่นใจขึ้นมาเล็กน้อย
ใบหน้าสวยจนผิดรูปบางครั้งฉันก็นึกอยากจะตบแต่ไม่ดีกว่า
“งั้นฉันต้องกลัว หรือ ก้มลงหัวให้เธอดี”
ฉันถามเปลี่ยนสีหน้าให้ดูซอฟลงกว่าเดิม
“ถ้าแกทำได้สองอย่างก็ดี เอาสิกราบฉัน กราบแนบเท้าก่อนที่ฉันจะบอกจักรวาลว่าแกหาเรื่องฉันเอาสิ”
ฉันเผยปากขึ้นเตรียมสวนกลับ แต่ก็ชั่งใจอยู่
ฉันจะบอกอะไรไว้อย่างหนึ่ง
เวลาหมามันเห่าเราอย่าเห่าตาม เมื่อมันดิ้นเราแค่รอเวลาดักตีก็พอ ฉันเป็นประเภทที่ชอบเล่นอะไรสนุก ๆ
ชอบมองคนเดือดร้อน เวลามันดิ้นมันสะใจดี
“งั้นฉันขอถามเธออีกครั้งย้ำให้ชัดอีกทีแม่ผู้ดี..จักรวาลที่เธอพูดถึงมันเป็นอะไรกับเธอ”
“ฉันเป็นเมียเขา”
“เมียใครนะ”
บิงโก
“จะจักรวาล” เรย์ถึงกับหน้าซีดทันทีเมื่อเห็นจักรวาลเดินเข้ามา
“ฉันถามว่าใครเมียฉัน”
ความจริงจักรวาลยืนมองเหตุการณ์มาสักพัก
มันจะเข้ามาตอนที่เรย์ผลักฉันตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ ด้วยความที่ฉันหยั่งเชิงบอกให้มันหยุด
จักรวาลเลยทำได้แค่มองจนกระทั้งตอนที่เรย์พูดด้วยความมั่นหน้าจักรวาลคงทนไม่ไหวเลยแสดงตัวทันที
“ไหนเธอตอบสิ” มันถามย้ำกับร่างบาง ตอนนั้นเรย์ขยับเท้าถอยไปก้าวหนึ่ง
เธอหน้าซีดลงไปอีกเมื่อจักรวาลเดินเข้ามาโอบไหล่ฉัน
พื้นที่ไม่ควรเป็นที่จุดสนใจกลับกลายเป็นสนามเชียร์ให้คนมอง
“จักรวาลมาตั้งแต่เมื่อไรคะ” ปากถามแววตาเกลียดชัดกำลังมองฉันอยู่
“เปลี่ยนเรื่อง?” แววตาร่างหนาไม่มีคำว่าล้อเล่นในคำพูด
“เรย์ไม่ได้พูด” มันตอบปัดหน้าตาเฉยมาก “เธอคนนี้ต่างหากที่พูดเรย์ไม่ได้พูด”
“จริง?”
จักรวาลหันมาถามฉันทันที
จริงบ้าจริงบออะไรของมัน
มันก็ยืนอยู่ได้ยินชัด ถ้าไม่ติดเรื่องเรย์ฉันตบจักรวาลโชว์แล้ว
“พ่อง” ฉันกระซิบด่ากัดฟันกรามไปด้วยจักรวาลเลยลูบหัวฉันมันทำเหมือนให้ฉันเย็นลง
จากนั้นก็เข้าเรื่องเดิม
“ถ้าเธอบอกไม่ได้พูดงั้นจะยืนโง่อยู่ตรงนี้อีกทำไมในเมื่อคนต่ำ ๆ
เขาจะคุยกัน”
ชัดจักรวาลไม่เคยแคร์ใคร
สถานะเขากับเรย์คืออะไรฉันไม่สนและไม่คิดจะสนด้วย
“เรย์ไม่ได้หมายถึงจักรวาลนะเรย์หมายถึง…”
ฉันงั้นสิ
ฉันมองไปยังจุดที่โดนพูดถึง เห็นกันอยู่ว่ามันกล่าวหาฉันลอย ๆ
“เธอไม่ได้หมายถึงฉันแต่เธอกำลังหมายถึงคนของฉัน” จักรวาลพูดชัดมากคำว่า
‘คนของเขา’ แถมยังโอบไหล่ฉันแน่น
“จักรวาลพูดถึงเรื่องอะไรคะ” เรย์มีสีหน้ากังวลเพิ่มขึ้น
ถ้าเปรียบจากตอนแรกมันห่างกันหลายขุม เธอเริ่มหายใจติดขัด หลบสายตาฉันเป็นระยะ
“ถ้าคนที่เธอด่าว่าต่ำแล้วยังกล้ามั่นหน้าตัวเองให้อยู่ในจุดสูงฉันบอกไว้ว่าเลยนะไม่ตายดี”
หมับ
“ดังนั้นไสหัวออกไปถ้าเจอคราวหน้าอย่าหวังว่ากูไม่เตือน”
วูบ
ไม่แน่ใจว่าเขาคิดยังไงแต่ไล่ไปได้ก็ดี เรย์วิ่งออกไปจากตรงนี้ทันที เธอไม่กล้าหันกลับมาด้วยซ้ำ
“น่ารำคาญผู้หญิงของนาย” ฉันเบี่ยงตัวเดินออกมา
จักรวาลขมวดคิ้วเดินตามมาอย่างไว
หมับ
“หึง?” เขาดักหน้าฉันเพื่อพูดคำนี้?
ถามจริงคิดอะไรอยู่ฉันนี่นะหึง
“ฉันไม่ใช่เมียนายนะจักรวาล” ฉันบอก
“แล้วทำไมต้องเคือง?” จักรวาลพูดไม่พอยังจับแขนฉันไว้อีก
ฝามือเขาร้อนกลิ่นน้ำหอมของฉันบนตัวเขาทำให้ฉันสลัดแขนเขาทิ้ง
“นี่ดูหน้าฉันด้วยนะจักรวาล ฉันไม่หึง ไม่ได้เคือง
ฉันแค่ไม่ชอบให้ใครมาตราหน้า ออ ที่สำคัญฉันมีแฟนอยู่แล้ว”
คิดว่าพูดชัดแล้วนะที่นี้เขาจะหลีกทางให้ฉันได้หรือยัง
“ไอ้จักรวาลมีเรื่อง”
ระหว่างมองหน้าเพื่อนเขาตะโกนเรียก
จักรวาลกำลังไล้ริมฝีปากราวกับขัดใจ สายตาดุดันเปลี่ยนเป็นแข็งกระด้าง ลมหายใจรุ่นร้อนกระทบหน้าฉัน
“เดี๋ยวกูตามไป” เขาตอบ
ฉันคิดว่ามันไม่อยากอยู่คุยหรือไม่ก็หงุดหงิดไม่ต่างจากฉันแต่เปล่าเลย
จักรวาลกลับแสยะยิ้มมุมปากลากสายตาขึ้นมองฉัน เขายังยืนอยู่ที่เดิม
ไม่หลีกไม่หนีไม่เดินออกไป มันเหมือนราวกับว่าต้องการยืนอยู่เพื่อพูดอะไรบางอย่าง
“กูพูดเล่นจริงจังเพื่อ?” จักรวาลพูดขึ้นหลังจากเงียบไปนาน
“กูรู้แล้วว่ามึงมีแฟนรู้ว่ามึงคบไอ้ทิศศัตรูหมายเลขหนึ่งกู” รอยยิ้มนั่นเหยียดลงเมื่อมองซอกคอขาว “เพื่อนกันนะอีฟมึงจะคิดมากทำไม”
อ้อ..เป็นฉันเองเหรอที่คิดมาก
ฉันพูดไม่ออกไม่ใช่จุกแค่มึนงงกับการเปลี่ยนท่าทีของมันมากกว่า
“เจอกัน” เขาทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินออกไป
Jakawan Talk
พวกมึงเคยหงุดหงิดอะไรไหม
หงุดหงิดกับเรื่องเดิม ๆ หงุดหงิดกับคนของอีฟฉิบหาย ถ้ากูฆ่ามันได้กูจัดการมันไปนานแล้ว
‘ไอ้ทิศ’ ขึ้นชื่อว่าแฟนเพื่อน มันเป็นศัตรูผม อีฟก็รู้ดีแต่เธอก็ดันเสือกเอามันมาเป็นแฟน
ผมกับมันไม่ลงร่อยทุกครั้งที่เจอหน้าผมมักจะเก็บความบ้าคลั่งไม่อยู่
ผมกับมันดักตีกันบ่อย
อีฟไม่เคยรู้เรื่องนี้ ไอ้รอยแผลบนหน้าก็มาจากมัน
“ทำหน้าแบบนี้ใครเขากล้าคุยกับมึง”
ไอ้เงินทักตอนที่ผมเดินไปดูพวกเครื่องยนต์ที่มีปัญหา “ทะเลาะกับอีฟ?” มันถามต่อทั้งที่ผมเบี่ยงตัวออกมา
ไอ้เงินเป็นเพื่อนสนิทมันเป็นทั้งครอบครัว
มันค่อยข้างห้าวไม่สนห่าอะไรมันไม่ต่างจากผม การที่มันถามแน่นอนว่ามันรู้จักผมดี
“ฝากมึงไปส่งอีฟด้วย” ผมไม่ตอบนอกจากปัดเรื่อง ไอ้เงินจึงเดินเข้ามาตบไหล่
ปึก
“ถ้ายากนักรวบหัวรวบหางก็จบมึงอย่าปอดแหก”
“สัส!” ผมสบถคำผลักมันออก ไอ้เงินแสยะยิ้มมองหน้า
“มึงถนัดอยู่แล้วทำไมกับไอ้อีฟมึงถึงไม่กล้านักวะ มึงชอบมันมานานทำไมไม่รวบหัวรวบหาง...”
“ไอ้เงิน!”
ขืนมันไม่หุบปากผมคงต่อยมันแน่
“ไอ้จักรวาลมึงฟังกู” มันมองผมจริงจัง
ในขณะที่ผมเลือดขึ้นหน้า “กูดูมึงออกมึงตามหึงทุกคนที่เข้าใกล้ไอ้อีฟ
มึงจัดการทุกคนที่ยุ่งกับอีฟ ทุกวันนี้อีฟมีแค่มึงกับพวกกู มึงจะไม่ให้กูคิดหรอว่ามึงชอบอีฟขนาดไหน”
“มึงหุบปากไปไอ้เงิน” ผมสั่งอารมณ์คนโดนจี้จุดมันเป็นแบบนี้
ผมไม่ชอบให้ใครมาเดาความคิดไม่ชอบให้ใครมาสั่ง โดยเฉพาะเรื่องอีฟผมไม่อยากพูดถึง ผมซีมากกับเรื่องนี้
“ไอ้จักรวาล”
หมับ
“ขืนมึงพูดอีกกูไม่เบามือกับมึงแน่” ผมรั้งคอเสื้อมันไว้แววตาเราสองคนมองจนกระทั้งไอ้เงินบิดยิ้มอย่างยอมแพ้
จากนั้นมันยกมือขึ้น บอกให้ผมรู้ว่ามันไม่พูดแล้ว
“กูไม่ยุ่งเรื่องมึงหรอกแค่อยากจะบอกว่าคนที่มึงเคยจัดการในวันนั้นอีฟเจอตัวมันแล้ว”
“…”
“ที่นี้และเดี๋ยวนี้”
“มึงว่าไงนะ”
“มึงช้าอีฟเจอก่อนมึงแน่”
พรึบ
ฟัค!
Eve Talk
จักรวาลพูดจบเดินหายออกไปส่วนฉันเดินออกจากโซนนั้นกลับมาหน้างาน
เห็นคนเดินอยู่เยอะแยะ บางคนรู้จักฉันทั้งที่ฉันไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำ
“บอสเดี๋ยวเรามานะ”
“อืม”
บทสนทนาบางเบาดังขึ้นในระยะใกล้
ฉันหันมองไปทางด้านซ้ายเห็นชายหญิงคู่หนึ่งยืนออกไปไม่ห่างจากตัวฉันมากนัก
ผู้หญิงคนนั้นกำลังเดินเข้าห้องน้ำไปส่วนผู้ชายที่ชื่อบอสกำลังยืนรอเธออยู่
ผู้ชายที่ว่าคือผู้ชายที่ฉันกำลังตามหา
ฉันเจอเขาแล้วนั่นหมายความว่าเรื่องที่เขาหายไปเขาสามารถให้คำตอบนี้กับฉันได้
ดังนั้นฉันจึงเดินมุ่งตรงไปหาเขา
เป็นเวลาเดี๋ยวกันที่บอสหันกลับมาทางฉัน แววตาเขาเปิดกว้างกว้างทันที
ปลายเท้าที่ยืนอยู่เกิดอาการสั่น ปากเขาดูซีดลง เห็นได้ชัดว่าเขากำลังกลัว
เขากำลังหาทางออกด้วยการมองทางอื่นแต่มีหรือฉันจะยอมปล่อยในเมื่ออีกไม่กี่ก้าวฉันก็จะถึงตัวเขาอยู่แล้ว
จนกระทั้ง
หมับ!
“หาตัวทั้งนาน”
เสียงดุมาพร้อมกับการยกตัวฉันพาดบ่าแล้วเดินออกจากตรงนั้นอย่างไว การกระทำรวดเร็วแบบนี้ทำให้ฉันทุบต้นคอหนาทันที
ปึก
“ไอ้จักรวาลปล่อย! ทำอะไรวะเนี่ยคนมองเว้ย” ฉันทั้งโวยวายทั้งดิ้น สิ่งที่ได้คือจักรวาลตีก้นแล้วพูดขึ้นว่า
“เงียบเดี๋ยวพาไปดูอะไร” มันบอกแบบมึน ๆ เดินฉับ ๆ ชนิดที่ใครต่อใครต่างหลีกทางให้
ตุบ!
“อะไร?” ฉันถามทันทีเมื่อมันวางฉันไว้บนเตียงนอน
ก็เตียงห้องมันนั่นแหละ “พามาที่นี้ทำไมจะออกไปดูการแข่งเว้ย”
แม่ง
“อยู่ในนี้ดีแล้วไม่ต้องออกไป” จักรวาลพูดห้าวตัดจบ
“อะไรนะ” ฉันถามมองร่างหนาที่ยืนอยู่ไม่ไกลออกไป ตอนนั้นสายตาจักรวาลมองต่ำลงมาที่ฉัน
นิ้วมือหนาดึงบุหรี่มาคาบไว้มุมปาก ร่างกายเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ
“หรือจะให้ฉันอยู่เป็นเพื่อน” จักรวาลถามซึ่งเขาเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง
กลิ่นบุหรี่ลอยออกมาจากริมฝีปากหยักลึก
ประเด็นมันไม่ได้อยู่ตรงนั้นหรอก
ฉันรู้ว่าจักรวาลมันชักจะเอาใหญ่ขึ้นทุกวัน มันคิดว่ามันจะทำอะไรกับฉันก็ได้
มันอยากบังคับแสดงขอบเขตส่วนบุคคล
ฉันไม่ห้ามแต่ว่าเรื่องแบบนั้นควรไปทำกับคนที่ไม่ใช่ฉัน
“ลักพาตัวฉันมาแบบนี้นายมีเรื่องปิดบัง?” ชัดไม่ชัด
ฉันรู้ฉันดูมันออก
การที่คนรอบตัวฉันหายไปเห็นได้ว่าจักรวาลมีส่วนเกี่ยวข้อง
แค่ไม่รู้ชัดเจนว่าเขาทำเพื่ออะไรและทำไปทำไม
“เธอคิดไปเอง” มันตอบ
“เหรอ?”
ฉันเลิกคิ้วกลับจ้องมองมันเหมือนข้องพร้อมจะตบได้ทุกเมื่อ “ถ้างั้นฉันออกไปจากห้องนี้ได้”
“ไม่”
เหอะ
ไหนมันบอกฉันว่าคิดไปเองไงแล้วที่ห้ามพ่องมันตาย?
“งานใกล้จบเธอควรพักมันดึกแล้ว” สาบานได้ว่าจักรวาลตอ’แหล
ฉันจ้องเขม็งสู้
จักรวาลจึงพ่นควันสีขาวไปทางซ้ายก่อนจะหันกลับมามองหน้าฉัน
เขามองเหมือนให้ฉันหยุดถาม หุบปากแล้วนอนซะ
ไม่รู้ว่ามันกล้าดีแบบนี้เมื่อไหร่
กล้าเอานิสัยเลวมาใช้กับฉัน
“…”
ฉันเงียบไปพักใหญ่
ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อนอกจากถอนหายใจ แอบสาปแช่งมันเงียบ ๆ ตามด้วยยืดตัวขึ้นเล็กน้อย
สองมือวางแนบฟูกเตียง
ทุกการกระทำมีจักรวาลมองอยู่
“ในเมื่อนายไม่ให้ฉันออกไป..ได้” ฉันสูดลมหายใจเข้าเก็บความรู้สึกนี้ไว้ “ฉันก็จะไม่ให้นายออกไปเช่นกัน”
หมับ
“จะทำอะไรวะอีฟ” จักรวาลถามตอนที่ฉันคร่อมเข้าหาด้วยโอบต้นคอเขาไว้ด้วยสองมือ
อย่าลืมนะว่าจักรวาลยืนอยู่แล้วการที่เขายืนอยู่มันทำให้ฉันขยับเข้าไปใกล้เขา
ตัวเราไม่ได้แนบชิดหรอกแค่ไม่ห่างจากเสื้อผ้าของกันและกัน
“ฉันก็แค่จะชวน…” ฉันหยุดคำพูดลากสายตามองเสื้อเชิ้ตสีดำของเขา
แววตาจักรวาลมองการกระทำของฉันอยู่ตลอดเวลา
ไม่รู้ฉันคิดไปเองหรือเปล่าแต่ว่าจักรวาลกลับเป็นฝ่ายรั้งเอวฉันให้แนบชิดแผ่นอกเขา
“ชวนอะไร” มันถามในระยะประชิด
บุหรี่ตัวเมื่อกี้กลับถูกขยี้ทิ้งไปแล้ว “เปลี่ยนคำเป็นหมา” มันบอกใช้ลมหายใจเป่ารดแก้มฉัน
ฉันเงยหน้ามองจักรวาลเห็นริมฝีปากชมพูหยักลึกอยู่ห่างไม่กี่เซนต์
ครั้งหนึ่งจักรวาลเคยจูบฉัน ครั้งนั้นเขาแกล้งฉัน ครั้งนี้ฉันจะแกล้งเขา
“แล้วนายคิดว่าเราจะทำอะไร”
บรรยากาศค่อยข้างเงียบการแนบชิดของเรามันมากกว่าทุกครั้ง จักรวาลทอดสายตามองฉันเป็นระยะ
สายตาดุดันกำลังคาดหวังอะไรอยู่นะ
“เพื่อนไม่เล่นอะไรแบบนี้นะอีฟ”
เสียงเข้มเอ่ยฝามือหนาลูบไปตามหน้าท้องฉันเบา ๆ
เขาพูดถูกเพื่อนไม่เล่นอะไรแบบนี้และฉันเองก็ไม่ชอบให้ใครมาบังการชีวิต
ดังนั้นถ้าเราเสียผลประโยชน์เราก็ต้องเสียผลประโยชน์ด้วยกันทุกคู่
“แก้มหนานุ่มดีนะ” ฉันลากนิ้วมือจากต้นคอขึ้นมาบนแก้มหนา
จักรวาลกลืนน้ำลายดัง ฮึก จนฉันแอบขำในใจ
ฟอด
“…”
“มันหอมดีนะแก้มนายหน่ะ”
จักรวาลนิ่งจนมองฉันค้างไปแล้ว
ใบหูเริ่มแดงแสดงให้เห็นอะไรซึ่งฉันไม่ได้คิดอะไรนอกจากแก้ลงมันด้วยการขยับใบหน้าเข้าไปใกล้จนสันจมูกเราสองคนชนกันในที่สุด
ความวาบหวิวเกิดขึ้นเมื่อจักรวาลขยับเข้ามาใกล้
สายตาเขามองการกระทำของฉัน ลมหายใจเขาร้อนมากขึ้น ใบหน้านิ่งกลับดูหลงใหลเป็นพิเศษ
ฉันชอบเวลาจักรวาลเสียศูนย์ชอบที่เขาไม่ขัดขืน
“ปากตรงนี้คงจะนุ่มเหมือนกัน”
อัปครบ
ใช่เพื่อนไม่เล่นแบบนี้ แต่แกเล่นจูบอีฟต่อหน้าทิศไปตั้งแต่ตอนแรกเลยนะอีเฮียยยย
เกลียดมากกกฉากยกพาดบ่าแล้วตีก้น
1 เม้น 1 กำลังใจเด้อออ
ความคิดเห็น