คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : จั ก ร ว า ล † 'คราบคาว II' (อัปครบ)
จั ก ร ว า ล
#นิยายเรื่องนี้มีคำพูดที่หยาบคายสร้างความปั่นป่วนทางจิตใจ ฉากไม่เหมาะสมคุณสามารถข้ามผ่านมันได้ หากคุณไม่ชอบกรุณากด (X) และหากคุณชอบกรุณากดติดตาม
เพจ กลุ่มลับหาในเพจนะคะ
*******
JAKAWAN & EVE
“งั้นเอาไว้วันหลังก็ได้นะ”
ทิศว่าก่อนจะชะลอรถด้วยการจอดหน้าคณะฉัน
“อืม”
ฉันครางรับปล่อยมือจากมือหนาจากนั้นเปิดประตูรถลงไป
ทิศยังคงมองอยู่ใบหน้าหล่อใสยกมือขึ้นบ๊ายบาย ไม่นานเขาก็ขับรถออกไป
หลังเลิกเรียนฉันแยกตัวออกจากแปมกับใบหยกทันที
สองคนนั้นต่างมีหน้าที่ของตัวเองด้วย ระหว่างนั้นฉันเองก็รอให้จักรวาลมารับ
นัดที่ว่าคือคืนนี้มีการแข่งรถที่สนามของน้องจักรวาล มันเป็นงานใหญ่ฉันชอบอะไรแบบนี้กะจะลงแข่งสักนัด
รอมาได้สักพักรถลัมโบร์สีส้มก็วิ่งแล่นมาจอดตรงหน้าฉัน
เด็กในคณะต่างหันมาสนใจทันที จักรวาลลดกระจกลงชะเง้อใบหน้าออกมาพร้อมกวักมือเรียกให้ฉันขึ้นรถไป
วิธีการที่เขาทำมันเหมือนเสี่ยมารับอีหนูไม่มีผิด
ปึก
“กวนระวังหัวแตก” ฉันพูดชำเลืองมองมันเคือง ๆ สายเบลท์ไม่คงไม่คาดมันแล้วหงุดหงิดคนชอบอวด
“ก็มีแค่เธอป่าววะที่ขู่” มันว่าคร่อมตัวมาหาฉัน อย่าลืมนะกระจกเปิดอยู่
“ทำอะไรไอ้จักรวาล” ฉันถามผลักแผ่นอกซึ่งมีกลิ่นน้ำหอมคุ้มเคยติดอยู่
กลิ่นมันเหมือนน้ำหอมฉัน “นายแอบฉีดน้ำหอมของฉันอีกแล้วนะไอ้จักรวาล”
ฉันถาม
จักรวาลก้มมองหน้าทั้ง
ๆ ที่มันคร่อมตัวฉันอยู่
“หวง?”
แม่งคุ้น
ๆ ไหมคำนี้
“อยากได้นักก็เอาไปเดี๋ยวฉันซื้อใหม่ก็ได้” ด้วยความที่คนเริ่มมองฉันจึงเป็นฝ่ายถอย
ก็มีแต่จักรวาลนี่แหละที่ไม่ยอมถอยสักที “จะอยู่ท่านี้อีกนานไหม”
ที่ถามไม่ใช่ว่าหวั่นไหว
แต่ร้อนเว้ย
“คราวหน้าก็หัดคาดสายเบลท์” มันบ่นทั้งที่ทำให้ฉันอยู่
จากนั้นก็ถอยตัวกลับไปประจำที่คนขับ “ไม่สวยแล้วไม่มีสมองอีก”
“ไอ้จักรวาล” ฉันกัดฟันเหลือบมองมัน
สิ่งที่ได้คือมันแค่นหัวเราะ
18.34. [สิบแปดนาฬิกาสามสิบสี่นาที]
ห้องพักจักรวาล
“อีฟทานข้าว”
ก่อนหน้านี้จักรวาลหายออกไปจากห้องหลายชั่วโมง
เขาทิ้งให้ฉันนั่งเล่นคอมเขาอยู่ในห้อง
เขาบอกว่าเขาต้องไปดูพวกรถที่จัดลงแข่งเลยให้ฉันรอด้วยการเล่นเกมแก้เบื่อ
แล้วตอนนี้เขากลับมาพร้อมข้าวกล่อง
ฉันจึงเบนสายตาจากจอดคอมมองจักรวาล ในห้องเขามีครบทุกอย่าง มีกระทั้งตู้เล่นเกม
จักรวาลวางข้าวกล่องไว้บนโต๊ะเล็ก
ๆ ฝ่ามือหนาถอนเสื้อแจ็คเก็ตออกจากนั้นพาดมันลงบนโซฟา
ฟุบ
การทิ้งตัวของเขาทำให้ฉันลุกออกจากโต๊ะ
จักรวาลนั่งเล่นมือถือตรงโซฟา มือเขาถือกระป๋องเบียร์กระป๋องหนึ่ง
ฉันเห็นเป็นเบียร์รสโปรดเลยฉวยมันขึ้นมาดื่ม
ตอนนั้นปลายนิ้วมือสัมผัสความเย็นจากกระป๋อง ลิ้นรับรถชาติต่างออกไปจากเดิม
ปกติเบียร์ที่ฉันดื่มมันจะออกรสอ่อนมีกลิ่นหอมนิดหน่อยแต่คราวนี้มันมีรถช็อกโกแลตผสมอยู่
เห็นได้ว่ามันมาจากจักรวาล
“หลอกจูบทางอ้อม”
เพียะ
ฉันตวัดปลายนิ้วไปที่ซอกคอหนาทันที
จักรวาลพูดจาน่าเกียจทั้งที่มันออกจะไม่จริงด้วยซ้ำ
“ที่ตบเนี่ยเขินหรืออาย” ฉันสูดลมหายใจเข้า เวลานั้นต้นเสียงดึงกระป๋องเบียร์กลับคืนไป
“นี่” ฉันแค่นเสียงกลับส่วนจักรวาลยิ้มกระดกเบียร์หน้าตาเฉย
เรื่องจูบทางอ้อมฉันไม่เก็บมาคิดหรอกมันไร้สาระเกิน
ฉันเลยปล่อยเพราะขี้เกียจหัวร้อนแถมตอนนี้ก็หิวมากเลยไม่สนใจจักรวาล
มันจะทำอะไรก็เรื่องของมัน ฉันจึงหยิบกล่องข้าวกลับไปนั่งทานอยู่หน้าคอม
หลังจากนั้นจักรวาลก็ไม่ได้กวนอะไรฉันอีกเลย
เวลาผ่านไปสักพักข้าวกล่องเดิมหมดเกลี้ยงเมื่อหันหลับไปยังจุดที่จักรวาลนั่งอยู่ปรากฏว่ามันหลับไปแล้ว
เหอะ
เห็นใบหน้าตอนนอนนึกถึงตอนตื่นแล้วคันไม้คันมือ
ฉันเลิกสนใจจักรวาลลุกจากคอมกะว่าจะออกไปหาน้ำดื่มเพราะจักรวาลไม่ได้เอาน้ำมาให้ฉัน
สิ่งแรกที่ออกมาจากห้องฉันเห็นลูกน้องจักรวาลนั่งหน้าเครียดอยู่ในมุมหนึ่งของร้าน
ส่วนอีกโซนเห็นคนเยอะเป็นพิเศษ ใจมันก็อดไม่ได้เลยเดินออกจากร้านไปดู
สิ่งที่เห็นเป็นผู้ชายนับสิบกำลังลองเครื่องยนต์โดยมีนายพอร์เป็นคนตรวจดูรถ
ร่างหนาทะมัดทะแมงเคร่งเครียด ฉันยืนห่างจากคนพวกนั้นหลายเมตร
ฉันทำได้แค่ยืนดูไม่นานักผละตัวออกมากะจะกลับเข้ามาในร้าน
จังหวะหมุนตัวเห็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งฉันเองรู้จัก เขาคนนั้นเดินมากับผู้หญิง
ดูจากภายนอกรู้เลยว่าเป็นแฟน สองคนนั้นเดินเข้าไปรวมวงด้วยมันจึงทำให้ฉันหยุดนิ่งเพื่อมองสองคนนั้นอีกครั้ง
ผู้ชายคนนี้คือคนที่เคยจีบฉันเมื่อหลายเดือนก่อน
แถมยังหายไปจากชีวิตฉันราวกับไม่มีตัวตน เมื่อเจออีกทีเขากลับมีแฟน
ฉันไม่ได้โกรธก็แค่แปลกใจทำไมจู่
ๆ ถึงหายออกไปทั้งที่บอกว่าจะจีบ
“ไงมึงมาได้ไง” ร่างสูงที่อยู่ในวงหันไปทักผู้ชายคนนั้น
มันยื่นมือตอบรับทักทายตามประสาพวกผู้ชาย แวบต่อมามันเหลือบหน้ามองมาทางนี้ราวกับบังเอิญ
ความบังเอิญทำให้มันละสายตาออกจากฉันด้วยการโอบผู้หญิงคนนั้น
จากนั้นเดินไปเกาะอีกกลุ่มชนิดที่เหมือนหนีมากกว่า
ฉันไม่ข้องไม่ติดแต่มึนงง
มันทำเหมือนกลัวอะไรบางอย่าง
“มีอะไรให้น่าสนใจถึงได้ยืนมองนักหนา” สันหลังฉันร้อนวูบ
จู่ ๆ เสียงห้าวจัดดังขึ้นในระยะประชิดหู
เมื่อเบือนหน้ามองจะเห็นจักรวาลยืนมองฉันด้วยสีหน้าง่วง
“แค่ออกมาดื่มน้ำ” ฉันบอกเตรียมกลับเข้าไปในร้านแต่
“เดี๋ยวเมื่อกี้ฉันเห็นเธอมองใครบางคน” จักรวาลถามด้วยการรั้งแขนเบา
ๆ หน้าเขาดูง่วงก็จริงแต่มันเต็มไปด้วยคำถาม ใบหูฉันได้ยินเสียง ‘หึ’ เบา ๆ อีกด้วย
“ฉันไม่ได้มองใครบางคนแต่ฉันมองทุกคนจบมั้ย”
วินาทีต่อจากนั้นฉันเดินผ่านร่างจักรวาล
เขาไม่ได้ถามต่อนอกจากเดินไปยังจุดที่นายพอร์อยู่
เมื่อพวกผู้ชายอยู่ด้วยกันมาก
ๆ มันจะเป็นที่จับตามอง สนามแข่งอยู่อีกโซนซึ่งไม่ไกลจากตรงนี้
การที่พวกเขารวมตัวอยู่จุดนี้ ทำให้สาว ๆ อีกฝั่งจับตามองมากขึ้น
ฉันไม่ได้สนใจนอกจากหาน้ำ
เมื่อดื่มน้ำก็กลับมายังห้องเห็นมือถือจักรวาลวางอยู่ หน้าจอเขาไม่ได้ล็อคมันมีข้อความเด้งอยู่ตลอดเวลา
ฉันแค่มองผ่าน
ๆ นั่งเล่นเกมต่ออีกหน่อยจนเวลาเลยไปเรื่อย ๆ จักรวาลกลับใช้ให้คนมาตามฉัน
สนามแข่งพร้อมเขาคงไปอยู่กับพวกพี่น้องคนอื่น
ๆ ถึงได้ให้เด็กมาตาม ระหว่างออกจากห้องฉันบอกให้เด็กคนนั้นล่วงหน้าไปก่อนส่วนตัวเองเดี๋ยวเดินตามไป
บรรยากาศค่อยข้างมืดโซนนี้เงียบ
คนส่วนใหญ่คงมีงานที่ต้องรับผิดชอบในสนาม ฉันเดินออกมาจากตัวร้านเห็นรถจอดอยู่
มันเป็นรถกอล์ฟ จักรวาลคงสั่งให้ใครจอดทิ้งไว้แน่
ส่วนกุญแจคงเป็นดอกเมื่อกี้ที่ฉันหยิบติดมือมา
ฉันขับมาจอดตรงโซนพักของนักแข่งรถเห็นจักรวาลวุ่นกับพวกเครื่องยนต์จึงเดินลัดไปนั่งกับไอ้เงิน
ตอนนั้นมันกระดกเบียร์กระป๋องอยู่ เมื่อมันเห็นฉันเลยยื่นกระป๋องเบียร์มาตรงหน้า
คำพูดที่จักรวาลพูดไว้ก่อนหน้านี้ทำให้ฉันชะงัก
“หลอกจูบทางอ้อม”
แม่ง
มันวนอยู่ในหัวทำอะไรไม่ได้เลย
จึงเป็นเหตุให้ฉันบอกปัด
ไอ้เงินจึงงงแต่ก็ไม่พูดอะไรนอกจากขยับเพื่อให้ฉันนั่งลงข้างมัน ระหว่างนั้นมันมีสิ่งหนึ่งทำให้ฉันฉุดคิดขึ้นมา
“ไอ้เงินแกรู้จักผู้ชายคนหนึ่งมั้ย”
ฉันถามเมื่อนึกได้ว่าหมอนนั่น ก็คือคนเดี๋ยวกันที่เจอเมื่อตอนเย็นไงล่ะ
มันมาสนามนี้ด้วย ชื่ออะไรฉันไม่รู้จักหรอกแค่จำหน้าได้ก็บุญแล้ว
“ใคร” มันถามกรอกตามองกระป๋องเบียร์ นิ้วมือหนาลากนิ้ววนกระป๋องเล่นไปด้วย
เราไม่นั่งติดกันจนเกินไปแต่คนที่เดินผ่านไปมาก็มักจะก้มหัวให้ตลอด
ที่นี้เป็นถิ่นของพวกมัน
ฉันแค่คนสนิทไม่ได้วิเศษวิโสอะไร
“ไม่รู้จักชื่อรู้จักแต่หน้า” ฉันว่า
“อ่า” มันรับคำพยักหน้าเล็กน้อย “แล้วเจอมันที่นี้?”
ความหมายของมันคือที่ฉันถามเพราะต้องเจอคนที่พูดถึง ปกติฉันเคยสนใครที่ไหน
“ใช่” มาคิดดูแล้วคนที่เคยคุยหรือสนิทกับฉันมาก ๆ
ฉันหมายถึงนอกจากกลุ่มจักรวาล คนพวกนั้นมักจะหายออกไปจากชีวิต มันแปลกไหมละ
แปลกสิ
“แล้วทำไมไม่ลองไปถามเหตุผลมันดูไหน ๆ มึงก็เจอมันแล้ว” ไอ้เงินเสนอข้อคิดเห็นทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่า มันต้องอยู่แถว ๆ นี้แน่
“…”
“เห้ยจริงจัง?” เพราะฉันจ้องเขม็งไอ้เงินจึงตบบ่า
มันพ่นลมหายใจเล็กน้อยแต่ไม่สุด “กูพูดเล่นมึงอย่าทำตาม” มันพูดจบลุกเดินออกไปหาคนอื่น
แต่ฉันเห็นด้วยกับเหตุผลมันในเมื่อเจอตัวก็ต้องถามป่าววะ
ก็แค่อยากรู้จะได้หายข้องใจ
ฉันหมดเวลาไปกับการนั่งมองจนถึงเวลาแข่ง
จักรวาลแทบไม่มีเวลาเข้ามาคุยนอกจากส่งคนมาดูเป็นระยะและทุกครั้งฉันก็มักจะบอกให้พวกมันออกไป
ฉันอยากเดินไปดูในสนามเลยเดินเข้าไป
เห็นพวกคณะกรรมการพวกทีมงานหลายส่วนวุ่นกับงาน นอกจากจะแข่งแล้วพวกเขายังทำการค้าด้วยการถ่ายทอดออกอากาศ
“ตามผู้ชายจนถึงที่นี้?” เสียงแหลมทักถามด้วยผลักไหล่ให้ฉันหันไปมอง
ตัวฉันเซเล็กน้อย คิ้วข้างขวาเลิกขึ้น ฉันจำเธอคนนี้ได้ เธอชื่อเรย์ คนที่เจอหน้าร้านจักรวาลวันก่อน
“พูดกับฉัน” ฉันถามพลางมองเธอ ปกติฉันไม่ติดใจใคร ไม่ชอบทำหน้าถือดีใส่ใครด้วย
แต่ตอนนี้ละเว้นให้แม่นางหน่อย “ข้องอะไรไหนพูดสิ”
ช่วงวลีแรกเธอกัดฟันแต่เมื่อเห็นคนอื่นมองก็เริ่มตีสนิทด้วยการขยับเข้ามาใกล้ฉัน
รอยยิ้มถือดีทำให้ฉันรู้ว่าเธอคนนี้ต้องเป็นคนพื้นที่แน่นอน เพราะถ้าแบลคกราวไม่ดี
หึ มีเธอหรือจะกล้า
ถูกไม่ถูก?
“ใครให้แกเข้ามาไม่รู้หรือไงว่าถิ่นนี้มีแต่คนมีระดับ”
ออคนมีระดับสินะถึงเข้าได้
ไม่ยักรู้ว่าจักรวาลจำกัดเรื่องพวกนี้ด้วย
“หึ เรอะ” ฉันแสยะยิ้มมุมปากเอื้อมมือไปตบบ่าเธอบ่อย
ๆ สิ่งที่ได้คือมันสะบัดไหล่หนีแถมถอยห่าง
“หน้าอย่างแกคง…” มันพูดเว้นประโยคไว้
สายตามองฉันได้ต่ำทรามมาก “อย่างเธอคงเป็นแค่เด็กเสี่ยที่วัน
ๆ ก็มั่วแต่”
“แต่อะไร” ฉันสวนขึ้นพลางขยับเข้าไปใกล้อีกครั้ง
เธอคนนี้กล้าดียังไงถึงตราหน้าฉันถึงสองครั้ง “พูดสิ” ฉันเปลี่ยนจากนิ่งเฉยกลายเป็นมีอารมณ์ร่วม คนจะมองยังไงช่างแม่ง
ฉันไม่ถนัดตบหรอกแต่ถนัดกดให้จมพื้นมากกว่า
“ตะแต่..”
“พูด!” ฉันตะคอกเมื่อมันหนีแถมเปลี่ยนท่าทีเหมือนฉันเป็นคนเริ่ม
ยิ่งคนเริ่มมองอีตัวดีก็เริ่มแสดงท่าทีอ่อน
“อย่าเข้ามานะอีคนชั้นต่ำ” ร่างบางชี้ตราหน้าหันซ้ายขวาทำทีท่าให้คนช่วย
“…”
อารมณ์ตอนนี้ถ้าไม่ได้กดมันไม่จบอ่ะบอกเลย
อัปครบ
อัปแล้วเด้อมาดึกแต่มานะจ๊ะ ใครยังไม่นอนอ่านกันนนนนนนน
อ่านแล้วอยากลืมคอมเม้นติชมกันหน่อยนะคะ
ความคิดเห็น