คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : จั ก ร ว า ล † 'ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้น' (อัปครบ)
จั ก ร ว า ล
#นิยายเรื่องนี้มีคำพูดที่หยาบคายสร้างความปั่นป่วนทางจิตใจ ฉากไม่เหมาะสมคุณสามารถข้ามผ่านมันได้ หากคุณไม่ชอบกรุณากด (X) และหากคุณชอบกรุณากดติดตาม
เพจ กลุ่มลับหาในเพจนะคะ
*******
JAKAWAN & EVE
EPISODE
๑๔ จั ก ร ว า ล † 'ความสัมพันธ์ที่เริ่มต้น'
สองสามวันที่ผ่านมามันเล่นกับความรู้สึกฉันเกินไป!
“อีฟปล่อย!” ปากตะคอกมือพยายามรั้งเชือกให้ห่างจากลูกกระเดือกด้วยการสอดฝ่ามือเข้าไปในเชือกดึงมันให้กว้าง
แต่ฉันไม่ยอมกลับดึงเชือกรัดคอมันแน่นขึ้น
ตอนนี้จักรวาลกำลังมองฉันอย่างกับจะฆ่าสายตามันกำลังขู่เข็ญให้ฉันปล่อย
เป็นครั้งแรกที่ฉันฟิวส์ขาดฉบับกู้กลับไม่ได้
ฉันกำลังจะฆ่ามัน
“อีฟ!”
“หุบปาก!” ฉันสั่งมันด้วยเสียงแข็ง
แววตาคนเราสามารถบ่งบอกอารมณ์ความรู้สึกนึกคิดได้
ฉันรู้ว่าจักรวาลแค่เล่นกับผู้หญิงและเล่นกับความรู้สึกฉัน
ฉันโมโหที่มันปั่นหัว
โมโหที่ทำให้ฉันรอ
และโมโหที่มันกำลังนัวเนียกับผู้หญิงคนอื่นได้หน้าตาเฉยทั้ง
ๆ ที่โกหกฉันว่าติดธุระ
สารเลว
“ออกไป” ฉันหันไปพูดกับผู้หญิงคนนั้น
เธอไม่ได้ตอบอะไรนอกจากกระโดนแล้ววิ่งออกไปทันที
“กูต้องออกไปมั้ย”
ช่วงวินาทีที่เดือดไอ้เงินเสริมเข้ามา
มันสูบบุหรี่หมดไปหนึ่งมวนแถมมองฉันสลับไอ้จักรวาลด้วยสีหน้ากวนตีน
ถ้าลดตาต่ำลดหน่อยจะเห็นว่ามันขยี้บุหรี่จนแหลก
เดี๋ยวสักพักเพื่อนมันก็แหลกไม่ต่าง
“จะทำอะไรก็ทำ” มันว่า
“ออกไป” ฉันบอก
“โชคดี” มันยกมือลาและเดินออกไป
ในตอนนี้มีแค่ฉันและจักรวาล
หึ ฉันเงยหน้ามองมัน ลากสายตาต่ำลงหน่อยเห็นคอหนามีรอยแดงเกิดจากแรงกระชากของเชือกเมื่อกี้
มันเกิดจากฉัน
สาสม
“ปล่อยอีฟจะฆ่ากูหรือไงวะ” ลมหายใจฟืดฟาดของเขากระทบใบหน้าฉัน
ใบหน้าจักรวาลอยู่ใกล้ฉัน
ตัวเขาถูกดึงคอให้ก้มลงต่ำ ระดับสายตาของเราจึงอยู่ระดับเดียวกัน
“ฆ่านายง่ายนิดเดียว” ฉันตอบกัดฟันกรามตามด้วยจิกเล็บเข้าซอกคอหนา
จักรวาลอยู่ในการคอนโทรลของฉัน
เขาขัดขืน=ฆ่าตัวเอง
“เธอมันพยศเกินไป”
เหรอ..
หลังเขาพูดรู้ไหมฉันทำอะไรกับมัน ฉันกดเล็บฝั่งลงตรงเนื้ออ่อนไม่ไกลจากเส้นเลือดใหญ่ออกแรงจิกจนเนื้อมันมีสีม่วงเกิดจากการห่อตัวของเลือด
เราจ้องตากันเหมือนมองทะลุไปถึงความคิด จักรวาลไม่ใช่ว่าขัดขืนไม่ได้
แรงเขามี
เพียงแต่..
ไม่ทำ
“ปล่อยอีฟแรงเธอไม่เยอะรู้ตัวมั้ย”
“รู้” ฉันตอบส่งเสียงด่ามันออกไปด้วย
ใคร
ๆ ก็รู้ว่าฉันเป็นคนยังไงและจักรวาลเป็นคนยังไง ตอนนี้เราเหมือนของร้อนที่ถูกตี
ฉันเปรียบเสมือนเหล็กส่วนจักรวาลคือไฟ
เขาหลอมฉันให้ละลายจะบอกให้ปล่อยง่าย
ๆ
ไม่มีทาง
“รู้อะไรมั้ยนายทำให้ฉันโกรธ เกลียด โมโห หงุดหงิด”
“ก็รู้อยู่” ดูสิ่งที่มันตอบกลับมาสิ “เพราะอะไรล่ะ?”
อ้อ
นี่ถามหาเหตุผลของอารมณ์?
“เมนส์มาหรือวัยทองสติถึงขาด”
จักรวาลกระดกลิ้นตอนที่ถาม
เขาไม่มีความกลัวทั้งที่ฉันรั้งคอมันด้วยเชือกแถมยังกดเล็บตรงซอกคอ “ว่างั้นอีฟ”
น้ำเสียงท่าทางของจักรวาลมันเหมือนคนจองหองไม่เลิก
ยอมรับว่าโกรธจนหน้าแดง
เจ็บใจเพราะโดนปั่นหัว นั่นแหละ มันคือสาเหตุที่ฉันฟิวส์ขาด
“ปากที่ว่าสั่งไม่ให้ฉันเข้าใกล้คนอื่น”
ฉันจิกเล็บลึกลงไปอีกเมื่อพูดถึงเรื่องตอนกลางวัน “นายมีสิทธิ์อะไรมาสั่ง
มีสิทธิ์อะไรมายุ่ง”
“…”
“เพื่อนก็ไม่ใช่ ผัวก็ไม่เป็น”
“ใครบอก” เขาเถียง “คนได้กันไม่ใช่ผัวกับเมียจะให้เรียกอะไร”
“ได้ข่าวว่านายปล้ำฉัน” ฉันทนไม่ไหวกับคำพูดเลือกปล่อยมือจากซอกคอเอื้อมมาบีบคางและแก้มแทน
ฉันเกลียดเวลามันพูด
มันพูดไม่สร้างสรรค์
ไหน
ๆ มันก็พูดเรื่องนี้ขึ้นมาฉันเองก็คับแค้นใจอยู่มาก
“ทำเรื่องเลว ๆ ทำไม”
ฉันรู้ว่ามันจะตอบแต่ฉันบีบคางมันพร้อมกระชากคอด้วยเชือกให้เข้ามาใกล้ “ปั่นหัวฉันทำไม ทำแล้วได้อะไร สนุกนักเหรอที่ทำ เลวระยำเล่นกับความรู้สึกพอใจยัง”
พรึบ
ฉันสุดแล้วถึงได้ปล่อยมันออกจากพันธะทั้งหมด
จักรวาลดึงเชือกออกจากคอ เขาทิ้งมันลงพื้น ฝ่ามือหนายกขึ้นลูบซอกคอ
จากนั้นเสยผมขึ้นแล้วเหลือบมองฉัน
“เธอเองนะที่เป็นคนบอก”
“…”
“เธอบอกให้ฉันเลวให้พอ” มือข้างซ้ายของจักรวาลกำลังล้วงกระเป๋าเวลาพูด
“ฉันก็กำลังเลวอยู่นี้ไง”
สุดวะ..ฉันหาคำไหนไม่เจอนอกจากเงียบ
“เธอถามฉันว่าปล้ำเธอทำไม ถ้ามองดี ๆ เธอเองที่เป็นคนอ่อย”
โทษฉันว่างั้น
“เธอถามว่าฉันปั่นหัวเธอทำไม..ฉันขอตอบว่าไม่ได้ปั่น”
งั้นกูคิดไปเองงั้นดิ
“เธอถามทำแล้วได้อะไร..ฉันตอบตรงนี้ว่าได้ตามสิ่งที่ต้องการ”
ต้องการ?
ต้องการอะไรของมัน
“เธอถามสนุกนักเหรอที่ทำ ฉันตอบตรงนี้ว่า..ไม่เท่าไหร่แต่ก็พอใจ”
“…”
“และสุดท้ายที่เธอถาม เล่นกับความรู้สึกพอใจยัง
ฉันบอกไว้ตรงนี้ว่าฉันไม่ได้เล่นแต่เอาจริง”
ฉันรับไม่ได้กับคำตอบที่จักรวาลให้มา
ฉันโกรธจนไม่มีอะไรจะคุยกับมันอีกแล้ว ฉันกำลังจะเดินออกไปจากตรงนี้
แต่
หมับ!
ข้อมือบางถูกรัดด้วยฝ่ามือหนา เป็นจักรวาลที่กำรอบข้อมือฉัน เขาออกแรงเกร็งเมื่อฉันพยายามจะสลัด
“ถ้าไม่พอใจก็บอกสิพูดออกมาฉันจะหยุด”
พูดเพื่อ?
ที่ทำอยู่มันเลวมากพอ
ๆ หรืออาจจะมากกว่าทิศที่ทำกับฉันด้วยซ้ำ ฉันก็แค่ไม่ชอบให้ใครมาบงการมาเล่นกับความรู้สึกโดยเฉพาะจักรวาล
ฉันไม่ชอบ
“รู้สึกหงุดหงิดโมโหโกรธกับเรื่องไหนเธอบอกฉันจะเลิก”
จักรวาลเสนอทั้งที่ฉันสลัดแขนเขาทิ้งนี่นะ “ไม่ชอบอะไรที่ฉันเล่นกับความรู้สึก…เธอหมายถึงเรื่องไหนฉันจะหยุด”
ง่ายดีเนอะพูดออกมาได้
ในเมื่อกล้าพูดฉันก็เผชิญหน้าด้วยการหันไปมอง
เห็นจักรวาลมีสีหน้าจริงจังแต่ฉันไม่แคร์
“อย่ามาสั่งหรือมาห้ามไม่ให้ฉันเข้าใกล้ใคร”
ฉันบอกกัดฟันไปด้วย “อย่ามารับปากแล้วผิดคำพูดเหมือนที่ทำ”
“ได้” เขาตอบตกลงง่าย ๆ ทั้งที่ยังมองฉันอยู่ตลอดเวลา
“อย่ามาเล่นกับความรู้สึกฉันด้วยการทำเรื่องเลว ๆ อีก”
“โอเค”
ฉันไม่ขำนะไม่คิดว่ามันจะตกปากรับคำง่ายขนาดนี้
จักรวาลไม่ใช่ประเภทที่บอกให้เลิกจะเลิก มันไม่ได้ดีขนาดนั้น ฉันไม่ไว้ใจ
ถ้าจะให้มองหน้ากันคงทำได้แค่คนทั่วไป
ฉันคิดแบบนั้นจนกระทั้งเขาลดสายตาลงขยับตัวเข้ามาใกล้ ฉันเห็นจักรวาลเม้มริมฝีปากในตอนที่ลูบต้นแขนฉัน
“ฉันจะทำถ้าแลกกับการดู ๆ กันไปของเรา สถานะคือไม่ใช่เพื่อน ไม่ใช่แฟน
แต่ฉันขอคำว่าดูกันไปแบบพิจารณาเหมือนคนจะคบเป็นแฟน ดีก็ไปต่อ แย่ก็พอจบ”
ห้ะ
“แฟร์ไงอีฟฉันกับเธอเป็นเพื่อนกันไม่ได้แล้ว ฉันรู้ฉันปล้ำเธอ เธอเลยเกลียด
ฉันถึงได้เสนอให้เราดู ๆ กันไปก่อน”
ฉันว่ามันต้องบ้าไปแล้วแน่
ๆ จักรวาลกำลังทำเรื่องบ้าอะไรอยู่กันแน่
“ฉันไม่เอาด้วย” ฉันตอบปฏิเสธแบบชนิดที่ไม่ต้องคิด
จักรวาลเป็นคนยังไงก็รู้ ฉันไม่เล่นกับมันแน่
“ถ้าเธอไม่เลือกฉันจะตามรังควานเธอเผลอ ๆ ทำให้เธอประสาทเสียไปกว่านี้”
“…”
“ว่าไงอีฟ”
เสียงทุ้มแอบกระซิบซอกหูในตอนที่ฉันเผลอ
ตอนนั้นฉันเหลือบตามองจักรวาลเห็นแววตาเขาดูอ่อนลงหน่อย
ตอนนี้ฉันไม่อยากเสี่ยงกับทุกความสัมพันธ์
ฉันไม่อยากเป็นหมากให้ใคร จักรวาลต้องการเพราะอะไรฉันเองก็ไม่รู้
ฉันไว้ใจมันได้ที่ไหน
มันหน้าด้านขนาดนี้ได้ไง
แต่ยังไงก็เถอะ
“ได้”
นั่นคือสิ่งที่ฉันบอกไป
รู้ไหมหลังจากวันนั้นจักรวาลไม่ปั่นประสาทฉันอีกนอกจากหาเรื่องอยู่ใกล้ตัวฉันมากกว่า
“นี่ขยับออกไปหน่อยอึดอัด” ฉันว่ามองค้อน
ขนาดฉันนั่งอ่านหนังสือคนตัวสูงอย่างมันยังมีหน้ามานั่งเบียดฉันอีก
โซฟาก็กว้างนะแต่เจอจักรวาลเข้าไปมันดูเล็กทันที
“ไม่ทำอะไรสักหน่อยแค่ขอไหล่เธอ”
“ขอทำไม” ฉันถามมองใบหน้าหล่อที่ดูอีกครั้งก็เลว
“เอ้าก็ฉันขอก่อนไงไม่ขอเดี๋ยวเธอก็ตบ”
ปากบอกมือก็เกี่ยวกระดุมเสื้อฉันเล่น
เพียะ!
“อย่าเล่นให้มากนะชอบรุ่มร่าม” ฉันปั้นตาเขียวใส่เขาเลยเลิกคิ้วขึ้น
“แล้วเมื่อกี้ที่ถามฉันหมายถึงขอไหล่ฉันไปทำไม”
เราแค่ดู ๆ กันป่าววะมันจำเป็นต้องขนาดนี้เลย?
“ขอซบไหล่ไม่ได้?” มันบอกทำหน้าเหมือนหมาหงอย
ฉันก็แค่มอง
“ไม่ได้?” จักรวาลส่งเสียงเป็นเชิงถามอีกครั้ง
สายตาเขาดูล้าเป็นพิเศษ ฉันไม่ได้ตอบอะไรออกไปจักรวาลจึงขยับตัวออกห่างเขาเลือกถือหมอนใบนึงขึ้นมา
เขากำลังล้มตัวลงนอนอีกฝั่ง
“ก็ได้แต่อย่าทำอย่างอื่นนอกจากซบไหล่”
ไม่รู้ฉันคิดบ้าอะไรถึงได้ตอบตกลง
จักรวาลจึงปาหมอนใบนั้นทิ้ง
ฉันเห็นมันปลิวไปอยู่อีกโซนของห้อง
“สัญญาจะนอนนิ่ง ๆ ไม่กวนเธอ”
ก็รู้ว่าเชื่อไม่ได้แต่ก็เชื่อฉันจึงปล่อยให้จักรวาลครอบครองไหล่ซ้ายไว้
น้ำหนักส่วนหัวทำให้ฉันเกร็งตัวนิด
ๆ จักรวาลซบไหล่พร้อมหลับตาไปในที่สุด
ฉันเลิกสนใจคนข้างกายตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือต่อจนเวลาผ่านไปเรื่อย
ๆ จนฉันเมื่อยไหล่เมื่อเหลือบตามองเห็นจักรวาลหลับสนิท
ริมฝีปากสีชมพู
ทั้ง ๆ ที่สูบบุหรี่โคตรจัด
“นี่จักรวาล..” ฉันเรียกเขาเพราะเมื่อยแต่
ริมฝีปากฉันชะงักเมื่อมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นหน้าห้อง
กริ๊ก
ฉันไม่ได้ล็อกประตู
ห้องนี้เป็นห้องฉันไปแล้ว แต่คนที่กล้าเปิดเข้ามาก็มีแต่ไอ้เงินและไอ้โน
“ไอ้จักรวาลลูกค้าต้องการแบบ…” เสียงแหบต่ำมาพร้อมกับการมอง
สภาพฉันในตอนนี้ใครเห็นก็ต้องตีความคิดไปอย่างอื่น
เรื่องที่ฉันตกลงกับจักรวาล เราไม่ได้บอกใคร มันไม่จำเป็น
ดูเหมือนคนที่เข้ามาเป็นไอ้โนเพราะมันกำลังมองฉันสลับมองจักรวาล
“มันนอนอยู่จะให้ปลุกเลยมั้ย”
ห้ะ
ไม่สิฉันควรปลุกมันขึ้นมาไม่ใช่ถามไอ้โน
แบบนี้มันผิดกติกาบ้าฉิบ
ฉะนั้นจักรวาลจึงซวย
ผัวะ!
“ลุก!”
“ตบทำไมว่ะ!” ดวงตาดุดันเหลือบมองหน้าฉัน
เมื่อกี้มันเม้นริมฝีปากตอนที่ฉันตบหัวด้วย
“ไอ้โนตามนายก็ลุกออกไปสิวะไอ้จักรวาล” ฉันทำทีท่าดุพูดจาให้ปกติ
จักรวาลจึงครางต่ำผละตัวออกจากตัวฉันจ้องไอ้โนเหมือนคนแค้น
“ใครตาย” ห้าวไม่พอยังวางอำนาจใส่เพื่อนฝูงอีก
พรึบ
จักรวาลลุกเต็มความสูงเขาหยิบเสื้อตรงโซฟาไปใส่แบบหยาบ
ๆ ฉันลืมบอกไปว่าเขาถอดเสื้อออก แล้วการที่เขาถอดเสื้อยืนหันหลังให้กับฉันแบบนี้มันทำให้ฉันเห็นตรงสีข้างด้านขวาซึ่งมีรูปนิ้วฟัคยูตรงกลางรูปมีชื่อฉันอยู่
ขี้ก๊อปชัด
ๆ
เห็นกันอยู่ว่ามันสักรูปเหมือนฉัน
จุดเดียว ฝั่งเดียวด้วย แถมยังใส่ชื่อฉันเหมือนที่ฉันใส่ชื่อมัน
ฉันสักเพราะหมั่นไส้มันต่างหาก
ฉันอาจจ้องมองนานมั้งไอ้โนถึงได้มองหน้าฉันนานพอสมควร
เมื่อเห็นมันมองฉันเลยลดตาต่ำก้มดูตัวหนังสือเงียบ ๆ
การเคลื่อนไหวเกิดขึ้นอยู่
“มึงจะออกมาได้ยังไอ้เงินรอมึงอยู่”
ไอ้โนบอกลากสายตาออกจากฉัน
เขาเป็นผู้ชายที่บทจะนิ่งก็คือนิ่งบนจะพูดก็คืนพูดแล้วตอนนี้ไอ้โนกำลังนิ่ง
จริง
ๆ มันเป็นคนเฮฮาแต่นั่นเมื่อก่อน ก่อนที่มันจะตามผู้หญิงคนนั้นไปต่างหาก
“เออ” จักรวาลรับคำหันมองฉันจากนั้นก็เดินออกไป
เป็นไอ้โนเองที่ปิดประตู
ชั่วโมงต่อมา
ฉันออกจากห้องพักกำลังเดินไปหลังร้านซึ่งเป็นอู่ในตอนนั้นฉันได้ยินเสียงพวกผู้ชายกำลังคุยกัน
“ไม่ยักรู้ว่ามึงคบเด็กออทิสติก” คำพูดนั้นคือจักรวาล
เมื่อเหลือบมองจะเห็นว่าเขายืนอยู่ตรงมุมส่วนชายอีกคนกำลังนั่งบนเก้าอี้
รายหนึ่งกำลังสูบอีกรายกำลังดื่ม
พวกเขาหน้าตาแตกต่างกันแต่มีหลายอย่างที่เหมือนกัน
“ปากมึงวอนหาเรื่องสมองก็คิดแต่เรื่องเหี้ย”
คนที่กำลังสูบพูด ควันสีขาวลอยผ่านหน้า ฉันเห็นม่านตาดุดันราวกับสัตว์ร้าย
คนแบบนี้เป็นคนจริง
“กูเห็นด้วยกับมันนะปกติคนแบบมึงไม่สนห่าอะไร” ส่วนคำพูดแย้งคือคนที่กำลังดื่ม
เขารูปร่างสูงดูร้ายมีสีผมที่ต่างจากคนอื่น ใบหน้านั้นกำลังยิ้มแต่มันไม่ได้ยิ้ม “ทำไมถึงได้คบหรือว่าได้เสียเป็นผัวเมียฝ่ายโน้นไม่ยอมมึงเลยรับผิดชอบ”
ว่าตามความจริงฉันรู้จักคนพวกนี้
ไม่แปลกที่หน้าตาจะโคตรหล่อแต่วาจาดันผยอง มีแค่คนเดียวที่ไม่ค่อยสนห่าอะไร
ก็คือคนที่สูบ
เขาชื่อกระสุนส่วนคนที่ดื่มชื่อร้ายกาจ
สามคนนี้มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดโดยตรง
พวกเขาเป็นแฝดสาม
เกิดเวลาไล่เลี่ยกัน จักรวาลคนแรก ร้ายกาจเป็นพี่คนที่สองส่วนกระสุนเป็นคนที่สาม
หน้าตาต่างกันสุดขั้ว
ไม่รู้จักไม่รู้แน่ว่าเป็นฝาแฝด
เพราะหน้าตาไม่เหมือนกันสักนิด
“ไงกระสุนร้ายกาจไม่เจอกันนานนะสบายดีมั้ย”
ฉันเข้าไปทักเห็นว่าคุยเรื่องผู้หญิง สีหน้ากระสุนดูเรียบเฉย เขาชำเลืองมองฉันผ่าน
ๆ ตามด้วยพยักหน้า
คนนี้ไม่สนโลก
“อ้าวอีฟได้ข่าวว่าทำไอ้เสือหงอย”
เสียงนี่เป็นร้ายกาจ เขาดูเหมือนคนขี้เล่นแต่ไม่ใช่ ตัวนี้เป็นตัวดี
เรียกง่ายว่าเป็นแฝดกลางที่วางอำนาจ
“ใครเสือ”
ฉันถามมองหน้าจักรวาลเห็นเขากระตุกมุมปากตอนที่แฝดน้องพูด
“ก็ไอ้จักรวาลไง” ร้ายกาจไม่สะทกสะท้าน
เขาดูชั่วร้ายสมชื่อนั่นแหละ แต่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่
เราสนิทกันพูดเล่นกันได้แต่ไม่ค่อยเจอพวกเขาบ่อยนัก
ต่างรู้ พวกเขามีแฟน ร้ายกาจคบกับใครสักคน จักรวาลเคยเล่าให้ฟังผ่าน ๆ ว่า ‘บังคับคบ’ เรื่องเป็นยังไงต่ออันนี้ไม่รู้
ส่วนกระสุนเป็นคนดังมีผู้หญิงรายล้อมรอบตัวแต่เขาไม่เคยมองใครจนกระทั้งเมื่อกี้ที่จักรวาลพูด
ดูท่าเขาจะมีหญิงในใจแล้วมั้ง
“พวกมึงจะไสหัวไปไหนก็ไปกูรำคาญ”
เจ้าตัวไล่ด้วยการเดินเข้ามาหาฉัน
ฉันเห็นนายกระสุนเหลือบมองมือจักรวาลซึ่งเป็นตอนเดียวกันที่มันรอบเอวคอนฉันไว้
“กูก็ไม่ยักรู้ว่ามึงจะชอบเพื่อน” กระสุนเป็นคนพูด
อัปครบ
หื้ออครอบครัวนี่แม่งร้ายเกินนนน ดูร้ายกาจดิ อะไรนะ 'บังคับคบ' บ้าบอยอมมม #สามเสือ
#ป.ล ขอบคุณทุกคนที่ชอบนิยายของไรท์น๊ >< จุบุ (มีแรงไปปั่นแย้วว)
ป.ล (2) อิมเมจจักรวาล BANG YONG GUK จ้าา
1 เม้นมาคุยกันค่าทุกคน
ความคิดเห็น