(REWRITE ) MADDEN LOVE # ผู้ชายคลั่งรัก (พันแสง vs ซอล)

ตอนที่ 3 : MADDEN LOVE : 02

​

2

Return

ผมกับไอ้ซันเดินทางมาถึงบ้านหลังใหญ่ที่เป็นบ้านของผมโดยใช้เวลาเดินทางไม่นานซักเท่าไหร่ บ้านหลังนี้ผมไม่ค่อยได้กลับมาซักเท่าไหร่ นานๆมาทีเพราะว่าผมไปอยู่ที่คอนโดใกล้มหาลัยแทน เพราะที่นี่ค่อนข้างจะไกลจากมหาลัย ผมเป็นคนที่ไม่ชอบตื่นเช้าซักเท่าไหร่ไปอยู่ที่นั่นเลยสะดวกต่อผมด้วย

ส่วนวันนี้ที่มาก็เป็นเพราะว่าบุหลันน้องสาวของผมพาลูกมาเยี่ยมป๋า ผมเลยได้โอกาสแวะมาเยี่ยมป๋าด้วย ป๋าของผมอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้คนเดียว หลังจากที่แม่ของผมได้จากไปตั้งแต่พวกผมยังเด็ก ท่านก็เลี้ยงพวกผมมาด้วยตัวคนเดียวและท่านก็รักแม่ของพวกผมมากเลยไม่คิดที่จะมีใครใหม่ ถามว่าท่านเหงาไหม ก็คงเหงาบ้างแหละ แต่ผมก็หาเวลามาหาท่านบ่อยๆ อยู่หรอก ส่วนบุหลันตั้งแต่รู้ว่าท้องก็ย้ายไปอยู่ที่บ้านของไอ้ภูเบศมัน สองอาทิตย์กลับมาอยู่ที่นี่ครั้ง เพราะไอ้ภูเบศมันหวงบุหลันมากกว่าอะไรดี และผมก็รู้ความรู้สึกนั้นดียิ่งเป็นบุหลันยัยเอ๋อคนนั้นยิ่งน่าห่วงเข้าไปใหญ่

“ป๋า หวัดดีครับ”

ผมยกมือไหว้ป๋าทันทีที่เข้ามาในบ้าน และป๋าก็กำลังนั่งหยอกนักล่าด้วยท่าทางรักใคร่อยู่พอดี

“อืม”

“สวัสดีครับ”

ไอ้ซันที่ตามผมมาด้วยเอ่ยทักป๋าด้วยความสนิทสนม ผมเลยเดินเข้าไปนั่งข้างๆ ป๋าแล้วแย่งนักล่ามาอุ้มแทน

“หลานใครเนี่ย น่าฟัดจริงๆ”

ผมกล่าวแล้วหอมแก้มยุ่ยๆ ของนักล่าทั้งสองข้างอย่างมันเขี้ยว

“โตเร็วจัง”

ไอ้ซันที่เดินตามผมมาแล้วใช้มือของมันจิ้มแขนหลานผมเล่นด้วยท่าทางเอ็นดู ไอ้คนที่ด่าว่าผมเห่อหลานเมื่อตอนนั้นน่าจะมาดูสภาพตัวเองตอนนี้ด้วยนะ แทบไม่แตกต่างจากผมเลย

“แล้วไอ้เบศไปไหน”

ผมถามหาไอ้คนหวงเมียเพราะไม่เห็นมันนั่งเสนอหน้ากวนๆ ของผมอยู่ตรงนี้

“ไปชงนมนะ”

บุหลันตอบแล้วต่อมาไอ้คนที่ผมพึ่งถามหาเมื่อกี้ก็เดินถือขวดนมมาด้วยใบหน้านิ่งๆ แต่ผมแทบหลุดหัวเราะออกมาเพราะไม่คิดเลยว่าคนอย่างมันจะมีโมเม้นแบบนี้กับเขาด้วย ผู้ชายหน้าโหดยืนถือขวดนมอยู่ แบบว่าหมดสภาพเลยวะ

“มึงมองกูแบบนี้หมายความว่าไง”

ไอ้ภูเบศถามผมด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างๆ บุหลัน

“กูพี่เขยมึงนะ”

ผมกล่าวย้ำสถานะตัวเองให้ไอ้ภูเบศมันรู้และมันก็ต้องเคารพผมด้วย แต่คนที่ได้สถานะว่าเป็นน้องเขยของผมกลับทำหน้าไม่แคร์กับคำพูดของผมเลยสักนิด ให้มันได้อย่างนี้สิ

“เอาลูกกูมา จะป้อนนม”

มันบอกพร้อมกับทำท่าจะแย่งนักล่าออกไปจากผม แต่ผมเบี่ยงตัวหลบมันได้ทัน ไม่งั้นผมได้เสียนักล่าไปแน่ๆ

“เดี๋ยวกูป้อนเอง เอานมมา”

“เรื่องไร นั่นลูกกู”

“ก็กูคิดถึงหลาน กูอยากทำ”

ผมบอกออกไปตรงๆ ไอ้ภูเบศเลยยอมยื่นขวดนมอุ่นๆ มาให้ผม มันคงรู้แหละว่าผมรักลูกของมันมากแค่ไหน

“กูปล่อยให้มึงไปก่อนก็ได้”

มันบอกก่อนทำหน้ามุ่ยใส่ผม ส่วนป๋าและบุหลันที่มองดูเหตุการณ์อยู่ได้แต่ส่ายหัวด้วยความเอือมระอา ผมเลยหันมาตั้งใจป้อนนมให้นักล่าด้วยความระมัดระวังแทน

“คุณหนูคะ มีแขกมาขอพบคุณหนูค่ะ”

จู่ๆ แม่บ้านประจำบ้านของผมก็เดินเข้ามา แต่ยังไม่ทันที่แม่บ้านจะพูดเสร็จใครคนหนึ่งก็เดินเข้ามาอย่างถือวิสาสะอย่างกับรู้จักบ้านหลังนี้เป็นอย่างดี ผมเลยมองหน้าผู้มาใหม่ก่อนที่จะยิ้มออกมา

“เฮ้ย มึงมาได้ไงวะ”

ผมเอ่ยขึ้นมาด้วยความดีใจที่เห็นว่าใครมาหาผมถึงบ้าน มันคือไอ้โซลเพื่อนสมัยเด็กของผม แต่มันย้ายไปอยู่ต่างประเทศผมเลยไม่ค่อยได้เจอมันซักเท่าไหร่ แต่ก็ติดต่อกันบ้าง และวันนี้มันก็มาอยู่ต่อหน้าผมแล้ว

“คุณลุง สวัสดีครับ”

มันไม่ตอบคำถามของผมแต่หันไปไหว้ป๋าที่นั่งมองหน้ามันด้วยสายตางงๆ อยู่แทน

“ผมโซลเองครับ บ้านหลังตรงข้าม”

มันบอกเพราะเห็นว่าป๋ายังงงกับเหตุการณ์ที่อยู่ต่อหน้าอยู่

“อ๋อ โซล กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

ป๋าเอ่ยถามหลังจากที่จำมันได้

“สักพักแล้วครับ”

“ดีๆ มานั่งก่อนมา”

แล้วไอ้โซลก็เดินไปนั่งลงเก้าอี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกันกับผม แล้วมันก็หันมามองผมด้วยสายตาสงสัย

“มึงไปมีลูกตั้งแต่ตอนไหนวะ”

นี่เป็นประโยคแรกที่มันพูดกับผมพร้อมกับใบหน้าหล่อๆ ของมันที่ดูตกใจขึ้นมาเมื่อเห็นว่าสิ่งที่อยู่ในอ้อมอกของผม

“ปัญญาอ่อน ลูกของบุหลันนู้น กูยังไม่มีเมีย”

ผมตอบมันด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด มันเลยหันไปยิ้มให้บุหลันแทน ยิ้มหวานแบบไม่แค่สายตาไอ้ภูเบศที่กำลังจ้องมันอยู่เลย

“มึงกลับมาทำไม”

ผมเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะก่อนหน้านี้ไม่เห็นมันจะพูดว่าจะกลับมาสักครั้งเลย

“กลับมาไม่ได้หรอ ก็บ้านกูอยู่นี่”

ไม่อยากจะบอกเลยว่ามันกวนประสาทขึ้นเยอะหลังจากที่ไม่เจอกันนาน เมื่อก่อนมันกับผมจะสนิทกันมากพวกเรามาเล่นด้วยกันทุกวัน แต่ไอ้โซลชอบพาตัวน่ารำคาญมาด้วยเสมอ นั่นก็คือน้องสาวที่ขี้เหร่ของมันยังไงละ ป่านนี้ไม่รู้จะขี้เหร่ขนาดไหนก็ไม่รู้ แต่ครั้งนี้ไม่เห็นยัยนั่นมาด้วยเลย

“ไอ้นี่”

“กูเรียนจบแล้ว เลยกลับมาเที่ยวสักหน่อย”

ผมเลยพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ

“ว่าจะมาชวนมึงไปเที่ยวด้วยกันหน่อย มึงว่างปะ”

ผมเลยหันไปยิ้มให้มันเป็นคำตอบ

หลายวันต่อมา

วันนี้ช่างเป็นวันที่น่าเบื่อจริงๆ เบื่ออะไรนะเหรอ ก็วันนี้ผมต้องมาเฝ้าบ้านให้ป๋ายังไงละ ป๋าผมไปเที่ยวต่างประเทศกับเพื่อนของท่าน ท่านเลยบังคับให้ผมมาเฝ้าบ้านให้เพราะวันนี้พวกแม่บ้านลาพักร้อนกันหมด เหมือนคนพวกนั้นจงใจที่จะแกล้งคนที่ไม่ค่อยกลับบ้านอย่างผมเลย ให้มันได้อย่างนี้สิ

“ไปหาไอ้โซลดีกว่า”

ผมพึมพำกับตัวเองก่อนที่จะเดินออกมาจากบ้านของตัวเองแล้วมุ่งหน้าไปที่บ้านหลังตรงข้ามทันที นี่ก็ดึกแล้วไอ้โซลน่าจะอยู่บ้านผมคิดกับตัวเองในใจก่อนที่จะเข้าไปในอาณาเขตบ้านหลังใหญ่นั่น บ้านของไอ้โซลก็ไม่แตกต่างจากบ้านของผมซักเท่าไหร่ ผมไม่ได้มาที่บ้านหลังนี้นานเท่าไหร่แล้วนะ

“อ้าว มาได้ไงมึง”

ไอ้โซลเอ่ยทักขึ้นเมื่อเห็นผม หลังจากวันที่พวกผมไปเที่ยวกับมันมาผมก็ไปมาหาสู่มันตลอด ช่วงนี้เลยตัวติดกันตลอดเลย

“แวะมาเฉยๆ กลัวว่ามึงจะเหงา”

ไอ้โซลได้ยินคำพูดของผมมันก็หัวเราะออกมาทันที ถึงผมกับมันจะไม่ได้เจอกันมานานแต่ความสนิทของผมกับมันยังคงเป็นเหมือนเดิม

“กูเหงามากตอนนี้”

มันบอกก่อนที่พาผมเดินเข้าไปในบ้านของมัน ถึงบ้านหลังนี้จะไม่มีคนอยู่นานแต่มีคนคอยดูแลอยู่สม่ำเสมอเลยทำให้บ้านหลังนี้ดูไม่ทรุดโทรมเลยสักนิด ผมกวาดส่ายตามองดูรอบๆ บ้านมันอย่างเพลินๆ

“จะว่าไปมึงมาคนเดียวเหรอ”

ผมเอ่ยถามพลางมองดูรอบๆ บ้านที่ ก็แค่สงสัยว่าผู้หญิงที่ติดพี่อย่างยัยนั่นไม่น่าจะปล่อยให้พี่ชายมาคนเดียว

“กูก็มาคนเดียวสิ จะให้กูมากับใคร”

มันตอบแล้วต่อมาก็มีรถคันหนึ่งแล่นเข้ามาในเขตบ้านของมัน ผมกับมันเลยหันไปมองด้วยสายตาสงสัย เพราะว่าไอ้โซลมีเพื่อนที่เมืองไทยซะที่ไหน แถมมาซะดึกขนาดนี้ยิ่งน่าสงสัยเข้าไปกันใหญ่

แล้วต่อมาก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างกับรู้จักบ้านหลังนี้เป็นอย่างดี ใบหน้ากวนๆ นั่นมันมองมาที่ผมก่อน ก่อนที่จะหันไปมองไอ้โซลที่ฝั่งตรงข้าม ไอ้นี่ผมเคยเห็นที่ไหนกันนะ

“เฮียโซล หวัดดีครับ”

ไอ้หมอนั่นเอ่ยทักไอ้โซลด้วยท่าทางสนิทสนม ผมเลยหันไปมองหน้าเพื่อนของผมด้วยสายตาสงสัย มันพึ่งมาได้แค่ไม่กี่วันก็รู้จักคนไปทั่วแล้วเหรอ

“เออๆ ไอ้วนละ”

“นอนรออยู่ในรถครับ ผมขอตัวไปหาน้ำดื่มก่อนนะ คอแห้งมากเลย”

“เออ ตามสบาย”

แล้วไอ้หน้ากวนนั่นก็เดินหายไป

“ใครวะ”

ผมเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าไอ้หมอนั่นเดินห่างไปแล้ว

“อ่อ ...”

“โซล คืนนี้ไม่กลับนะ”

ก่อนที่ไอ้โซลจะตอบคำถามของผมก็มีเสียงเสียงหนึ่งเอ่ยขึ้นมาเสียก่อน ผมเลยหันไปมองที่ต้นเสียงก็เจอเข้ากับผู้หญิงตัวเล็กคนหนึ่งกำลังเดินลงมาจากบันได ถึงตัวเธอจะเล็กแต่อะไรๆ ของเธอกลับไม่เล็กตามเพราะมันกำลังไหลทะลักออกมานอกชุดที่เธอสวมอยู่แล้ว แต่ใบหน้าของเธอทำให้ผมรู้สึกคุ้นขึ้นมาอย่างแปลกๆ

“ให้มันได้อย่างนี้สิ”

“ทีใครทีมัน”

เธอตอบนิ่งๆ ก่อนที่จะกวาดสายตาคมนั่นมามองที่ผมด้วยสายตานิ่งๆ

“อ้าวเสร็จแล้วเหรอ”

ไอ้ผู้ชายที่มาก่อนหน้านี้เดินเข้าไปทักเธอด้วยท่าทางสนิทสนมโดยไม่สนใจสายตาคนที่มองพวกเขาอยู่อย่างพวกผมเลยสักนิด

“อืม ไปกันเถอะ”

เธอตอบก่อนที่จะหันไปยิ้มให้ไอ้หมอนั่น รอยยิ้มนั่นทำไมดูคุ้นๆ กันนะเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนเลย แต่ทำไมผมกลับนึกมันไม่ออกกันละ

“ฝากด้วย”

“ครับเฮีย”

แล้วสองคนนั้นก็เดินจากไป แต่ไอ้โซลยังคงมองตามหลังด้วยสายตาเป็นห่วงอยู่

“ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่นี่เหรอ”

ไอ้โซลพยักหน้าแทนคำตอบ พามองนอนบ้านแบบนี้ยิ่งทำให้ผมสงสัยเข้าไปกันใหญ่แล้วสายตาที่ดูห่วงของไอ้โซลนั่นอีก มันทำให้ผมชักอยากรู้แล้วสิว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรกับไอ้โซลกันแน่

“อย่าบอกนะมึงกลับมาเพราะผู้หญิงคนนั้น”

“ก็มีส่วน”

ถ้าผู้หญิงคนนั้นสำคัญกับไอ้โซลจริงๆ มันไม่น่าจะปล่อยให้เธอไปกับผู้ชายอื่นง่ายๆ แบบนี้แน่

“นี่มึงจำไม่ได้เหรอ”

ไอ้โซลหันมามองผมที่กำลังงงๆ กับเรื่องนี้อยู่ แต่ผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่กับคำพูดของมันนี่แหละ

“จำอะไรของมึง”

“นั่นนะ ยัยซอล น้องกู หน้ามึงเหมือนคนกำลังคิดไปไกล”

ชื่อที่พึ่งหลุดออกมาจากปากของไอ้โซลทำเอาที่กำลังงงๆ อยู่ถึงกับเงียบไปทันที สิ่งที่ผมกำลังคิดอยู่ในหัวของผมตอนนี้คือ ผมกำลังคิดว่าไอ้เพื่อนของผมคนนี้กำลังแกล้งอะไรบางอย่างผมอยู่แน่ เพราะคนที่มันบอกว่าเป็นคนเดียวกันกับยัยเด็กอ้วนหน้าตาขี้เหร่นั่นเป็นคนเดียวกันกับผู้หญิงสวยคนนั้น มันเป็นไปไม่ได้หรอก

“ล้อกูเล่นไหม”

“กูจะล้อมึงเพื่อ”

“ก็มึงบอกว่ามึงมาคนเดียว ไม่ได้พาใครมาด้วยไง”

ใช่ ตอนแรกที่ผมถามมัน มันก็ตอบผมแบบนั้น อย่าคิดว่าจะหลอกคนอย่างพันแสงได้ง่ายๆ เลยผมยิ่งเป็นคนจับผิดคนเก่งอยู่ด้วย

“ก็กูมาคนเดียวจริงๆ ยัยซอลอยู่นี่มาสามปีแล้ว กูเลยบินมาหาไง ทีนี้มึงเชื่อกูได้หรือยัง”

ไอ้โซลเฉลยคำตอบของมันออกมาหมด มันเลยทำให้ผมเริ่มกระจ่างขึ้นมาทันที แต่ผมก็ไม่อยากจะเชื่ออยู่ดีว่าจะเป็นยัยอ้วนนั่น

“ยัยนั่นอ้วนไม่ใช่เหรอ”

“แล้วมึงเห็นว่าอ้วนไหมล่ะ”

ตอนนี้ผมไม่อยากเชื่อสิ่งที่พึ่งได้ยินซักเท่าไหร่ เพราะไม่น่าเป็นไปได้ว่าคนที่ขี้เหร่อย่างยัยนั่นจะมาไกลได้ถึงขนาดนี้

เอาไงต่อดีเฮียพัน

ดูถูกเขาไว้เยอะเป็นไงละ

ติดตามกันได้นะคะ