(fic exo) chanBaek,hunhan รักนี้ฉันให้นาย

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

                                                                                Baekhyun

 ไอ้ลู่หานนะไอ้ลู่หานจะมาขอร้องให้ผมช่วยพามันไปทำธุระทำไมตอนนี้
แล้วไอ้ธุระของมันเนี้ยก็ไม่รู้ว่าธุระอะไร จะนานรึป่าวก็ไม่รู้ ผมละอยากจะบ้าตาย มันไม่รู้รึไงว่าว่าวันนี้พี่ชานยอลของผมมีแข่งเทควันโด
ลู่หานเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของผม มันเป็นผู้ชายที่ใครได้เห็นหน้ามันก็จะต้องบอกว่าสวย ผู้ชายอะไรไม่รู้หน้าหว๊านนนหวาน
แต่ใครจะไปพูดพูดอย่างนี้ให้มันได้ยินไม่ได้นะ มันต่อยร่วงหมด แล้วมันจะชอบบอกว่าตัวเองแมน
แต่คำพูดของมันนี้ชั่งไม่เข้ากับหน้าตาของมันเอาซะเลย 
"แล้วจะไปดูพี่เขาแข่งทันมั้ยเนี้ยยย" ผมบ่นให้มัน เพราะมันดันชวนผมไปเป็นเพื่อนมันไป
ทำธุระผิดวันผิดเวลา
"ทันอยู่แล้วแหละน่า นี้กูเหยียบจนสุดแล้วนะ "มันตอบกลับมา
"มึงรู้ได้ไงว่าจะทัน ถ้าเกิดไปไม่ทันละจะทำยังไง " ผมทำหน้ามุ้ยตอบกลับมันไป                  
"แบคยอนมึงจะคิดมากไปทำไมวะ ว่าจะไปทันไม่ทัน กูจะบอกให้นะ ถึงไม่มีมึงพี่ชานยอลเขาก็แข่งชนะอยู่แล้ว" 
"มึงอะ!"  
"....."
"กูก็อยากจะไปให้กำลังใจอยากไปเชียร์พี่เขา แล้วก็.......อยากไปให้พี่เขาเห็นหน้ากูด้วย"
"มึงถามเขาก่อนไม ว่าพี่เขาอยากเห็นหน้ามึงรึป่าว"
"...."
"แล้วนี้มึงยังจะไปให้กำลังใจเขา ทั้งที่เขาเกียดขี้หน้ามึงอย่างกับอะไรดีนะหรอ"
"....."









และตอนนี้ผมกับใอ้ลู่หานเราสองคนได้ขับรถเข้ามาถึงสถานที่ใช้แข่งเทควันโดในครั้งนี้แล้ว 
พอก้าวขาลงรถได้ผมก็แทบจะพุ้งตรงไปยังสนามแข่งทันที
แต่พอผมมาถึงผู้คนก็เริ่มทะยอยกลับกันแล้ว 
ผมถอนหายใจกับตัวเอง
ทั้งๆที่ผมกะว่าผมจะโผล่ไปเป็นคนแรกให้เขาเห็นหน้าและจากไปเป็นคนสุดท้ายในสายตาพี่ชานยอล
แต่กลับกายเป็นว่าผมไม่ได้ดูการแข่งขัน 
เพราะมึงคนเดียวเลยไอ้ลู่หานไอ้เพื่อนสุดที่รัก
แต่ถึงยังไงผมก็ยังจะเดินเข้าไปเพื่อดูว่าพี่เขาเป็นไงบ้างหลังจากแข่งเสร็จ
ผมเดินไปยังที่พักนักกีฬา พอมองเข้าไปก็เจอพี่ชานยอลนั่งอยู่พอดี
แต่รอบกายพี่ชานยอลเต็มไปด้วยพวกผู้หญิงรุมลอม คอยยื่นน้ำ ยื่นผ้าจะไปซับเหงื่อให้  
แต่พอสาวๆพวกนั้นเจอสายตาพิคาตที่ดูน่ากลัวและเหมือนจะไม่สบอารมณ์เท่าไหร่ของพี่ชานยอลก็แตกกระจายหนีหายกันหมด
ผมค่อยๆเดินเข้าไปหาพี่ชานยอล
"พะ พี่ชานยอลครับ" 
"...."
พี่ชานยอลหันมามองหน้าผมแต่ไม่พูดอะไรสายตาที่ดูไม่สบอารมณ์อยู่แล้วของพี่ชานยอล
ยิ่งพอรู้ว่าเป็นผมสายตานั้นก็ยิ่งเพิ่มพูนความน่ากลัวเข้าไปใหญ่
แต่ผมไมกลัวหรอกสายตาแบบนั้นนะเพราะผมชินกับมันไปแล้ว 
"เป็นไงบ้างครับพี่ แข่งชนะอีกแล้วใช่มั้ยครับ" 
"นาย มาทำไม"
"ผะ ผมมาเชียร์พี่น่ะครับ เป็นไงบ้างครับ
พี่แข่งชนะอีกแล้วใช่มั้ย"
"หุบปาก"
".."
"นายไม่ได้มาดูฉันแข่งสักนิดแต่นายยังกล้ามีหน้ามาบอกว่าฉันแข่งชนะอีกหรอ"
พูดจบพี่ชานยอลก็เอาผ้าขนหนูพาดไหล่แรงๆ อย่างมาดเท่ "น่าหงุดหงิดที่สุด"
"ผม  ขอโทษ"
"ถ้าอยากไถ่โทษ นายไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้านายอีก"
 พอพูดจบพี่ชานยอลก็ลุกขึ้นแล้วเดินหนีไป
แต่ก็ไม่วายหันมามองผมด้วยสายตาคาดโทษเหมือนกับว่า
การที่ผลการแข่งขันเป็นไปอย่างนี้มันเกิดขึ้นเพราะผม อะไรแบบนั้นเลย 
                             
                             




"ไม่ต้องทำหน้าเศร้าขนาดนั้นก็ได้ พี่ชานยอลเขาคงไม่ได้โกรธอะไรมึงมากมายขนาดนั้นหรอก"
"เขาต้องโกรธกูสิ ถ้ามึงได้เห็นสีหน้าและสายตาของพี่เขานะ เขาต้องโกรธกูแน่ๆ"
"แบคยอนมึงฟังนะ ว่าพี่เขาจะโกรธมึงไปทำไมในเมื่อพี่เขาไม่ได้รู้สึกอะไรกับมึงด้วยซ้ำ"
จี๊ดดดดดเลยๆ 
"ทำไมมึงพูดอย่างงี้วะลู่หาน"
"แล้วใครละที่ทำให้กูต้องพูดอย่างนี้ มึงนะมึง ไปรักไปชอบเขาอยู่ได้ทั้งๆที่เขาเกลียดขี้หน้ามึงอย่างกับอะไร"
" มึงพูดเกินไป" TT
"ไม่เกินไปหรอก ตั้งแต่ที่มึงไล่ตามเขา เพ้อถึงเขา ทำดีต่างๆนาๆให้เขา
แล้วมึงเคยได้รับความรักดีๆตอบกลับมาบ้างมั้ย 
นอกจากสายตาที่ดูถูกดูแคลน กับท่าทางเลวทรามที่เขาทำกับมึงนะ"
"มึงก็พูดแรงไป พี่เขาไม่ได้ทำอะไรขนาดนั้น"
"ที่กูพูดเนี้ย เพราะเห็นว่ามึงเป็นเพื่อนกูนะ"
"...."
แม้ว่าสื่งที่ไอ้ลู่หานมันพูดจะเป็นความจริงทั้งหมด แต่ผมก็ไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่หรอก 
และถ้าจะให้ผมบอกกับตัวเองว่าพี่ชานยอลเขาเกลียดผม มันคงเป็นไรที่น่าเศร้าสุดๆอะ


แต่น่าแปลกนะที่ครั้งนี้พี่เขาแข่งแพ้ สงสัยพี่เขาฟอร์มจะตก
หรือไม่สามธิก็ไม่มี แต่ก็ดีแล้วละ 
ผมนึกว่าพี่เขาไม่ใช่คนเสียอีก เรียนก็ดี หน้าก็หล่อ ฐานะทางบ้านก็โครตๆรวยเลยอะ 
แถมเหมือนว่าจะเก่งไปซะทุกอย่าง แต่อยู่ดีๆพี่เขามาเสียศูนย์แบบนี้มันจะเป็นเพราะอะไรนะ 
"เพราะ......"
"เพราะอะไร" 
 "เพราะพี่เขากำลังมีความรักไง"
"อะไรทำให้มึงคิดแบบนั้นวะ ลู่หาน"
"อ้าว มึงก็ลองคิดดิ ว่าเรื่องอะไรที่มีผลต่อวัยรุ่นมากที่สุด" 
"เรื่องความรัก"
                                  พี่ชานยอลกำลังมีความรักหรอ........