คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทสาม : ธิดาข้าหรือหมูในเล้า ?
าลั่วเยว่ลืมาื่นึ้นมาใน่วบ่ายอวัน เนื่อาร่าายเอ็ไ้รับผลอลิ่นยาาเาำยาน เปลือาอนาหนัเสียนเหมือนะลืมึ้นไม่ไ้ อีทั้ภาพที่เห็นยัเลือนราเป็นอย่ายิ่ แยระทั่แม่นมเหมาับนาำนัลนอื่นไม่ออ้วย้ำไป
“อ์หิล้าหน้า่อนนะเพะ”แม่นมเหมาย่อัวลรหน้าาลั่วเยว่ พลาทาบฝ่ามืออบอุ่นลบนวหน้าาม “หม่อมันเรียมน้ำอุ่นและอาหารเอาไว้ให้แล้ว”
นาโลหัวลรั้หนึ่ แล้วเปล่เสียร้อราราวับลูแมว “อือ”
บรรานาำลั้านหลัเบิาว้าเล็น้อย ยามเห็นท่าทาน่าเอ็นูออ์หิลั่วเยว่ ่อนวหน้าอพวเาะึ้นสีแระเรื่อ รั้นแม่นมเหมาเห็นเ้าึเปล่เสียปราม
“่อให้อ์หิะมาเมา แ่ใ่ว่าพวเ้าะสามารถ้ามหน้า้ามาอ์หิไปไ้”แม่นมเหมาเอ่ยเสียเียบา แล้ววามอฝ่ายร้าม้วยสายาเรียบนิ่ “อย่าถือว่านเอเป็นนาำนัลที่ฝ่าบาทประทานให้”
าลั่วเยว่มวิ้ว “ประทานให้ ?”
แม่นมเหมารีบหันลับมาหาาลั่วเยว่ ่อนยายวาม “เมื่อเ้าฝ่าบาทมีรับสั่ประทานนาำนัลุใหม่ให้แ่อ์หิเพะ”
“เ่นนั้นพวนาะมาูแลอาลั่ว”นาโลหัวลอีรั้ แล้วยับแย้มยิ้มสใสราวฤูใบไม้ผลิ “อาลั่วะเอ็นูพวนาให้เหมือนับที่เอ็นูแม่นม”
ยามไ้ยินเ่นนั้นเหล่านาำนัล่าเบิาว้ายิ่ว่าเิม ะที่แม่นมเหมาไ้แ่เปล่เสียร้อราในใอย่าไม่พอในั เสมือนว่านเอำลัถูนอื่นพราเอาอ์หิลั่วเยว่ไป
นี่มันยอมไ้ที่ไหนัน !
นอเสียาประทานนาำนัลให้แล้ว ัรพรริมารยัประทานสิ่อำเป็นสำหรับใ้ในฤูหนาว เ่น ถ่านั้นี มันีไม่น้อยหาเาะมอบเรื่อประับหรืออัมีล้ำ่าให้แ่าลั่วเยว่สัเล็น้อย เพื่อวัน้าหน้าเิอะไรึ้นมา นาะไ้มีทุนพอสำหรับใ้ีวินอวัหลว
เมื่อเห็นว่าอัมีในหีบเหล็ที่พยายามเ็บเอาไว้มีน้อยเพียใ าลั่วเยว่พลันรู้สึเหี่ยวเาึ้นมาอย่า่วยไม่ไ้ ปริแล้วอ์หิวระมีานะร่ำรวยไม่ใ่หรอหรือ อย่าน้อยในวันเิัรพรริวระประทานอะไรให้บ้า ทว่านาลับไม่เยไ้เลย
้าวอมี่าที่เหลืออยู่นั้นล้วนแ่เป็นทรัพย์สินเิมอหวั่นฝูหรฮอเฮา ทว่าหลัอีฝ่ายถูัรพรริมารัลืม ทรัพย์สินว่ารึ่ไ้ถูืนให้ท้อพระลัหลว ันั้นมันึเหลือเพียเท่านี้
นอาวามสัมพันธ์ระหว่าาลั่วเยว่ับัรพรริมาระไม่ราบรื่นพอะับมือันเปลี่ยนแปลุบเลวร้ายไ้แล้ว นายัไม่มีทรัพย์สินมาพอะหลบหนีออไปนอวัหลว หรือใ้ีวิอย่าราบรื่นเสีย้วย
เห็นไ้ัว่าในอนาพวเาอา้อิบหายไป้วยัน
บาทีแล้วนาอา้อิแผนารเอาัวรอใหม่อีรอบ อย่าเ่นหลอเอาสมบัิาัรพรริมาร แล้ว่อยหลบหนีไปใ้ีวิอย่าสุสบาย
นาถอนหายใยาวเหยีย ่อนปิหีบเหล็ล แล้วหันไปสวมใส่เสื้อลุมนสัว์สำหรับารออไป้านนอท่ามลาปุยหิมะหนาวเย็น
เิมนาำนัลในำหนัอาลั่วเยว่เหลืออยู่ไม่มานั เนื่อาส่วนให่ถูนาับไล่ออไป ้วยสาเหุใ้ารไม่ไ้ทั้ยัมีนิสัยลัโมยอ ยามัรพรริมารประทานนาำนัลใหม่มาให้ มันึทำให้นารู้สึแปลเล็น้อยับำนวนนที่เพิ่มึ้นอย่ารวเร็ว
ายอาภร์อาลั่วเยว่ยาวลาพื้น ปลายเท้าเหยียบลบนปุยหิมะาวโพลน วลมโเป็นประายวาววามราวอัมียาม้อุ๊าหิมะนาให่ ่อนผลิรอยยิ้มสใส แม้นในใะรู้สึเบื่อหน่ายเล็น้อย็ามที
เพราะแ่แรนาเลือะแสบทบาทอเ็หิน่าเอ็นู ันั้นมันึ่วยไม่ไ้ หา้อทำอะไรราวเ็ไร้เียสา อย่าารปั้นุ๊าหิมะในฤูหนาว หรือเล่นว่าวระาษในฤูร้อน
หาไม่ไ้รับวามโปรปรานาัรพรริมาร ลยุทธ์ารอยู่รอในวัหลว ย่อมอาศัยวามน่าสสารและน่าเอ็นูเป็นหลั เิทำัวแ็ร้าวหาวามสบไม่ไ้แน่
อย่าน้อยนี่็ทำให้มีีวิรอมาถึห้าปีเ็ม
“อ์หิระวันะเพะ”แม่นมเหมาร้อเือน ยามเห็นว่าาลั่วเยว่ระโไปยืนบน้อนหิน เพื่อเย่ัวึ้นปั้นุ๊าหิมะ
าลั่วเยว่พยัหน้าล้ายเื่อฟั แ่ลับยัยืนนิ่อยู่บน้อนหิน “อาลั่วะระวั”
แม่นมเหมาัปา หมายเลื่อนายเ้าไปับัวอ์หิลั่วเยว่เอาไว้ แ่ลับถูเสียเย็นาัึ้น่อน
“ห้ามใรยับทั้นั้น”
ัรพรริมารหยุปลายเท้าล วาู่ม้อาลั่วเยว่ ่อนะเผยอยิ้มบาเบาอย่าถือีเ่นทุรา “หานาะผลัลมา ย่อมเป็นัวนา—”
ไม่ทันะบประโย าลั่วเยว่เสียารทรัวและผลัลมา ศีรษะระแทับพื้นนแแล้วมีเลือไหลไม่หยุท่ามลาสายาที่เบิาว้าอย่าาไม่ถึอเหล่า้ารับใ้ เหนืออื่นใือแววาื่นระหนอัรพรริมาร
หัวแรั้สุท้ายมันอนไหนันนะ แล้วทำไมมันถึไ้รู้สึเ็บนานี้ เพราะว่าอยู่ในร่าอเ็หิวัยห้าปีั้นหรือ ?
“หม่อมันเยบอแล้วไม่ใ่หรือเพะ ว่าห้ามยืนบน้อนหิน”แม่เหมาล่าวเสียเ้ม ะย่อัวลุเ่ารหน้า วาำลับ้อไปยัผ้าผันแผลาวสะอาบนศีรษะอาลั่วเยว่ “หาอ์หิเป็นอะไรไป หม่อมันไม่มีหน้าไปพบฮอเฮา”
าลั่วเยว่้มหน้าล ่อนทาบฝ่ามือลบนวหน้าเลี้ยเลาอแม่นมเหมา านั้นเอ่ยเสียแผ่วเบา “อาลั่วะไม่ทำอีแล้ว...”
ยามเห็นทีท่าสำนึผิอาลั่วเยว่ แม่นมเหมาทำไ้เพียถอนหายใยาวเหยียไม่อาทำใ่อว่าอ์หิ่อไปไ้ “หม่อมันเป็นห่วเหลือเินเพะ” ว่าแล้ว็โอบออีฝ่ายเอาไว้แน่น “ยัีที่ท่านหมอหลวบอว่าไม่เป็นอะไรมา หาไม่ถ้ามีรอยแผลเป็นเิึ้นบนวหน้าามออ์หิ หม่อมัน...”
นายมือออบแม่นมเหมา พลาฝั่วหน้าลบนอออฝ่ายร้าม วาลมโทอประายวาวโรน์ ะวามอไปทั่วทั้ำหนัหยาินอันว้าให่และหรูหราอัรพรริมาร
อันที่ริแล้ว มันเป็นเพียารทสอบเท่านั้นว่าวามสัมพันธ์ระหว่าาลั่วเยว่ับัรพรริมารพันาไปถึระับไหน เนื่อาอีฝ่ายแทบไม่เยแสอออย่ารไปรมา ันั้นนาเลยแสร้ลื่นลมา่อหน้า่อาัรพรริมาร
แม้นว่าเาะไม่แสสีหน้าื่นระหนออมา ทว่าสายาที่เบิาว้าึ้นในวินาทีนั้น รวมไปถึารัสินใอนุาให้รีบพาาลั่วเยว่ไปยัำหนัหยาินอนเอที่อยู่ใล้ับสวนหลวมาที่สุ แทนำหนัอนา เพื่อให้ไ้รับารรัษาาหมอหลวอย่ารวเร็ว มันมาพอะแสออว่าในใอัรพรริมารไม่ไ้ถึั้นะเย็นานไม่แยแสาลั่วเยว่แม้เพียนิ
เายัมีิใในานะบิาอยู่บ้าเหมือนัน อนามันอาพอมีวามหวัว่าพวเาะสามารถุยันรู้เรื่อ ปรึษาหารือัารับุพระเอ
อย่าน้อยมัน็ีว่าหลบหนีออไป เพราะหาิูให้ี่อให้เ็บอมี่าไ้ำนวนหนึ่แล้วหลบหนีออไปใ้ีวินอวัหลว แ่พอัรพรริมารโนำั เื้อสายอัรพรริมารที่เหลืออยู่อย่าาลั่วเยว่ ย่อม้อถูามล่าแน่
ันั้นารแ้ปัหาอย่าหยั่ยืน ย่อมมีอยู่สอหนทา อันแรือร่วมมือับัรพรริมารเอานะพระเอ หรือสอือหาัรพรริมารไม่ร่วม้วย นา็้อหาหนทาามลำพั—
วามิอาลั่วเยว่พลันสะุ ยามเห็นอัมีมามายรวมไปถึทอำที่ประับอยู่ในำหนัหยาิน ไม่เพียแ่เียนอนะทำาทอำล้ำ่า แม้แ่เ้าอี้วาเท้ายัทำาหยาวและอัมีแวววาว
วามหรูหราอำหนัาลั่วเยว่ เทียบไม่ไ้แม้หนึ่ในสี่ส่วนอำหนัหยาิน ระทั่สินเิมอหวั่นฝูหรฮอเฮายัไม่อานำมาเปรียบเทียบ !
ะว่าไปอาภร์ปัลายหส์ฟ้าที่พระสนมหรเฟยใส่เมื่อวานนั้นปั้วยิ้นทอ เรื่อประับบนัวอีฝ่ายยัูหรูหรายิ่ เห็นไ้ัว่าัรพรริมารใว้าับผู้อื่น แ่ลับใแบับหวั่นฝูหรฮอเฮาและาลั่วเยว่ !
นาัปา เผลอินิ้วลบนอาภร์อแม่นมเหมาอย่าไม่รู้ัว ส่ผลให้ฝ่ายร้ามิว่าาลั่วเยว่ำลัหวาลัว ึลูบแผ่นหลับอบบาเบา ๆ เพื่อปลอบโยน
าลั่วเยว่เปล่เสียร้อในลำอรั้หนึ่ ่อนผละัวออ แล้วเินไปหยุรหน้าระทอเหลือที่ประับประา้วยอัมีสีแส ภาพสะท้อนบนระ เผยให้เห็นว่าเรือนผมอนายุ่เหยิมาเพียใ เ่นัสุเป็นผ้าพันแผลสีาว
“อ์หิส่อระหรือเพะ”แม่นมเหมาร้อเรีย ่อนเลื่อนายเ้ามาใล้ล้ายระแวว่าาลั่วเยว่อาลื่นล้มหัวฟาพื้นอี “ท่านหมอหลวที่รัษาอ์หินับว่าเ่าที่สุในแว้น หาเาบอว่าะไม่มีรอยแผลเป็นมันย่อมไม่มีอย่าแน่นอน อ์หิอย่าไ้ัวลเลยนะเพะ”
นาละสายาาระหันลับมามอแม่นมเหมา แล้วแสร้ถอนหาย “อาลั่วน่ะ—”
“เปิ่น้อารเ้าเฝ้าฝ่าบาท”เสียแหลมอพระสนมหรเฟยัแทรึ้นานอำหนัหยาิน เป็นผลให้นาและแม่นมเหมาหันมอทาบานประูำหนัทันใ แลเห็นายอาภร์แสอพระสนมหรเฟย ล้ายว่าอีฝ่ายำลั้าวาเ้ามา้านใน
ทว่าไหนเลยไห่ะปล่อยผ่าน เารีบนำัวมาวามาพระสนมหรเฟยอย่ารวเร็ว หายัไว้ึ่ท่าทีเารพและยำเร “ทูลพระสนม ฝ่าบาทไม่ไ้ประทับอยู่้านในำหนัพ่ะย่ะ่ะ”
พระสนมหรเฟยะั ่อนะำเลือมอเ้ามา้านใน แ่ลับถูร่าอไห่บบัเอาไว้ ทำให้นาัสีหน้าไม่พอใทันที “เมื่อวานเ้าถือีับเปิ่นรั้หนึ่ อนนี้ยัล้าถือีับเปิ่นอีั้นหรือ เป็นผู้ใอยู่้านใน !”
“นาล้าพูไ้อย่าไรว่าถือี”แม่นมเหมาเปรยึ้น วาเป็นประายวาววามอย่าุ่นเือ “เป็นเพียสนมนหนึ่ บิา็ใ่ว่าะเป็นุนนาั้นสู ถือิว่าลำพัวามโปรปรานาฝ่าบาทะมาเทียบับอ์หิ”
าลั่วเยว่โลหัวลอย่าไม่แยแส พลาเลื่อนเ้าอี้วาเท้ามาใล้ ๆ ่อน้อไปยัอัมีพวนั้น แล้วล่าวเสียราบเรียบ “พระสนมหรเฟยไ้รับวามโปรปรานมาล้นาเส็พ่อผู้ปรีา ันั้นนาย่อมไม่ใ่นโ่เลา ูาที่ไห่ปิบัิับนาอย่าระมัระวัแล้ว อีทั้เมื่อวานนายัมาโวยวายหน้าำหนั เห็นไ้ัว่ามีประเ็นมา่อน...”
อาเป็นเพราะแสอันแวววาวาอัมี นาถึไ้เผลอัวพูประโยยาว ๆ ไม่สมับเป็นาลั่วเยว่ออไปอย่าไม่ั้ใ แู่าสีหน้าแม่นมเหมาที่เอาแ่สนใพระสนมหรเฟย อีฝ่ายไม่ทันไ้สัเ
ว่าแ่ว่าเ้าอี้วาเท้านี่ หาหลออมันสััวาัรพรริมาร้วยทีท่าสมเพนิ ๆ เาะเหมือนพวัวร้ายในนิยายบูบหรือเปล่านะ หมายถึประทานให้้วยวามถือีและสมเพเวทนา
“เห็นว่าเป็นเพราะเมื่อวานือวันเิอพระสนมหรเฟยน่ะเพะ เิมทีฝ่าบาทโปรปรานนามาถึนาสร้าำหนัให้อย่ายิ่ให่ ันั้นารที่ฝ่าบาทเมินเยวันเิอนา แล้วมาประทับับอ์หิ ย่อมทำให้พระสนมหรเฟยไม่พอใ”แม่นมเหมาอบ้วยน้ำเสียถือีเล็น้อย แววาเย้ยหยันพระสนมหรเฟยอย่าัเน “่อให้โปรปรานอย่าไร สนมย่อมเป็นเพียสนม นำมาเทียบับเลือเนื้อเื้อไอฝ่าบาทอย่าอ์หิไม่ไ้หรอเพะ”
าลั่วเยว่พยัหน้ารั้หนึ่ มือลูบไปามเ้าอี้วาเท้า “เห็นไ้ัว่าพระสนมหรเฟย่าน่าสสาร นามีใให้เส็พ่อ หาไม่ไม่ไปโวยวายหน้าำหนัออาลั่ว ทั้ที่นาลาพอะรู้ีว่าอาโนเส็พ่อลโทษ”
เสียอแม่นมเหมาเียบลไปแล้ว บาทีเพราะื่นระหนับารพูประโยยาว ๆ อาลั่วเยว่ อย่าไร็ามนาไม่ไ้หันไปมอ วายั้อับเ้าอี้วาเท้า
“อีอย่าารระทำอันโ่เลาและบ้าลั่เพียรั้เียวอนา มันแสออว่าพระสนมหรเฟยยัมีุอ่อนอยู่มาทีเียว ันั้นแม่นมวระเห็นในาเสียหน่อย ารใ้ีวิในวัหลัอสนมนหนึ่เอ็ไม่ใ่เรื่อ่ายนั”าลั่วเยว่ยับยิ้มว้าึ้น “ไ้ยินว่าำหนัที่เส็พ่อสร้าให้นาหรูหราและยิ่ให่ไม่แพ้ำหนัหยาิน หาพระสนมหรเฟยยอมมอบเ้าอี้วาเท้าในำหนัให้พร้อมับเรื่อประับสัเล็น้อย อาลั่วิว่าะลอทูลเส็พ่อเรื่อนา—”
“ลำพันเอยัเอาัวไม่รอ ยัิเ้าไปยุ่ยาับนอื่นอีั้นหรือ”
น้ำเสียเ้มที่เอ่ยออมาอย่าเย็นา ทำาลั่วเยว่ะัแ็้าไป แล้ว่อย ๆ หันลับไปมอ้นำเนิเสีย ในใภาวนาว่าไม่ใ่ัรพรริมาร ทว่าเพียเห็นายอาภร์สีน้ำเินเ้มนั่น รวมไปวหน้าเรียบเยราวับแผ่นน้ำแ็ลาฤูหนาว
รอยยิ้มว้าอาลั่วเยว่แ็้า ่อนะพริบารั้หนึ่แล้วโลหัวลราวนเลา “เส็พ่อ...”
ัรพรริมารวามอนา้วยสายาเรียบนิ่ ในแววาอเามันสะท้อนราวับว่าาลั่วเยว่เป็นเพียเถ้าธุรีไร้่า
าลั่วเยว่เหยียัวึ้นาเ้าอี้วาเท้า เพื่อเินเ้าไปใล้ัรพรริมาร ทว่าเท้าเล็ ๆ อนาลับสะุเ้าลับายอาภร์ยาวรุ่มร่าม !
วาลมโเบิว้าอย่าื่นระหน รีบยมือึ้นันหน้าผาที่แอนเอไม่ให้ระแทพื้นโยร แ่ในวินาทีนั้นเอ ปลายนิ้วมือเรียวยาวอัรพรริมารลับว้าอเสื้ออาลั่วเยว่เอาไว้อย่ารวเร็ว ่อนหัวนาะระแทพื้นอีรั้
“าลั่วเยว่ เ้าเป็นธิาอ้าหรือหมูในเล้าันแน่”ัรพรริมารปล่อยมือาอเสื้อาลั่วเยว่ทันที เมื่อเห็นว่าแม่นมเหมาเลื่อนัวมารอรับร่านาเอาไว้ “เหุใ้ารับใ้ภายในำหนัถึไ้เลี้ยูธิา้าออมาเป็นหมูในเล้า เ้าพวนไร้ประโยน์”
ความคิดเห็น