คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทหนึ่ง : การใช้ชีวิต
บทหนึ่
“นาล้าียัไทิ้เ็นี่ไว้ให้้า !”
มันเป็นน้ำเสียอันทรพลัและเย็นาอัรพรริมารในปีนั้น เหล่า้ารับใ้ภายในำหนั่าหวาลัวหัวห พวเา้มหัวลหน้าผาแนบิับพื้นหินอ่อนพร้อมเปล่เสียร้ออวามเมา
นาในยามนั้นเป็นเพียเ็ทารวัยแรเิ ทำไ้แ่้อมอัรพรริมาร้วยวาลมโ ั่วะที่ปลายาบแหลมมพาลบนลำอ ในใอนาพลันื่นระหน่อนลับมานิ่เยราวสายธารในฤูหนาวอย่ารวเร็ว
นี่เรียว่าุเริ่ม้นที่ไม่ีไ้หรือไม่นะ ?
วาสีเินออีฝ่ายทอประายวาววามราวับเปลวเพลิในสราม ไม่มีร่อรอยอวามลัเลใแม้แ่น้อย ทว่ายามมอลึเ้าไปลับแลเห็นถึประายแห่วามเ็บปวและารสูสิ้นทุอย่า
ัวนอันว่าเปล่าและลวโบ๋เหมือนเป็นเพียหุ่นระบอไร้ีวิ
“ิหรือว่า้าะเอ็นูนาเ็นี่ !”ัรพรริมารวาลั่น มุมปายับยึ้นล้ายเป็นรอยยิ้มหยันใ้หล้า “มันะมาเินไปแล้ว หวั่นฝูหร !”
มาบบาผ่านผิวายอันบอบบาอนาทีละน้อย หยาโลหิแาน่อย ๆ หลั่ไหลออมาอย่าเื่อ้า เ่นเียวับสายน้ำาที่ไหลรินาวาลมโ าม้วยเสียร้ออเ็ทารแรเิ
หาปล่อยไว้นา้อายเพราะมาบอเาแน่นอน แ่ในอนนั้นเอ นาำนัลนหนึ่ลับยับเลื่อนไหว แล้วพุ่รเ้ามาโอบอนาเอาไว้แน่น านั้นึโหัวลับพื้นไม่แยแสแม้แ่น้อยว่าหน้าผาะแนเลือหลั่ริน
“ฝ่าบาท แม้นพระอ์ะเลียัฮอเฮามา—”
“ห้ามใรเอ่ยถึนา !”ัรพรริมารำรามเสียแหบพร่า วาสีเินเป็นประายวาวโรน์ ่อนพามาบลบนลำออนาำนัลผู้นั้นแทน “หาใรเอ่ยถึนาให้้าไ้ยิน ้าะัลิ้นมันผู้นั้นออมา แล้วโบยให้าย !”
นาแสร้เปล่เสียร้อ่อไป แล้วสบเ้าไปในวาสีเินออีฝ่ายอย่าใ ร่อรอยอวามลัเล่อย ๆ ปราให้เห็นทว่ามันลับถูแทนที่้วยลื่นอารม์รุนแรอันายัในแววา
อนนั้นัรพรริมารเปล่เสียหัวเราะร่วน ปลายาบอเาร่วหล่นลบนพื้น วหน้าหล่อเหลาบิเบี้ยวอย่ารุนแรเ่นเียวับรอยยิ้มว้า
เาเลื่อนมือึ้นบบัวาอนเอ หมายไม่ให้นาสามารถสบมอไ้อี
“่าเป็นเ็ที่ถือีเหมือนนาไม่มีผิ ทั้แววาและสีหน้า อยารู้นัว่าะมีีวิไปไ้นานแ่ไหน”เาล่าวเสียเย็นเียบ ่อนใสบามอนาลับไป้วยแววาเย็นาและเหี้ยมโห แล้วเผยอยิ้มว้า “พรุ่นี้้าะลับมาบั่นอเ้า”
“...”
“แล้วฝัร่าอเ้าลใ้ินให้หนอนอนไ !”
.
.
.
เพราะอะไรถึไ้ฝันเห็นเหุาร์ในปีนั้นอีแล้ว
นาเยหน้าึ้น ่อนพบว่านเอเผลอหลับไปพร้อมับหยาหมึและปลายพู่ันบนระาษาว ท้อฟ้าาเยสว่าไสวแปรเปลี่ยนลายเป็นสีอรารี หยาหิมะโปรยลมาไม่หยุ ทำให้บรรยาาศภายในำหนัหนาวเย็นเป็นอย่ายิ่ ระนั้นร่าายลับยัอบอุ่น เพราะเสื้อลุมนสัว์อแม่นมเหมา
วาลมโวามอหาแม่นมเหมา ่อนพบว่าอีฝ่ายนั่หลับอยู่บริเวมุมหนึ่อห้อ เปลือาทั้สอปิสนิท นับเป็นภาพที่หาไ้ยายิ่ ปริแล้วแม่นมเหมาะอยูแลาลั่วเยว่อย่าี
ในหนัสือยัเยบรรยายเอาไว้ว่าแม่นมเหมาเป็น้ารับใ้้าายเพียหนึ่เียวที่รัและหวัีับาลั่วเยว่อย่าแท้ริ เห็นไ้าปีนั้นที่อีฝ่ายโหัวร้ออีวิาลั่วเยว่าัรพรริมารอย่าหาล้า นับว่าเป็นน้าายที่วรรัษาเอาไว้ยิ่
นาเ็บพู่ันับระาษาวลในหีบ ่อนเลื่อนายเ้าไปใล้แม่นมเหมา ถอเสื้อลุมนสัว์ห่มร่าายอฝ่ายร้ามเอาไว้ านั้นทาบฝ่ามือลบนแ้มที่มีร่อรอยเหี่ยวย่นามาลเวลาแล้วผละอออย่ารวเร็ว
ยามหันลับไปมอภาพสะท้อนบนระทอเหลือ นาเห็นเป็นภาพอเ็หิวัยห้าปี เรือนผมที่เยยาวถึลาหลัอเมื่อปี่อน อนนี้ลับยาวถึบั้นท้าย วหน้าเล็ราวับุ๊าระเบื้อเลือบ ริมฝีปาแระเรื่อเสมือนสีอผลอิเถา เหนืออื่นใือวาลมโสีเินทอประายวาววาม ำหนิเพียหนึ่เียวเป็นรอยบาแผลบนลำอที่ัรพรริมารเป็นนทำ
รูปร่าหน้าาอาลั่วเยว่ ่าเหมือนับุ๊าระเบื้อเลือบั้นี หาใรเห็นเป็น้อหลใหล ทว่ามันลับเทียบไม่ไ้ับวามามสอในสี่ส่วนออ์หิลูรัแห่สรวสวรร์—นาเอในหนัสือ ผู้เป็นที่รัเพียหนึ่เียวอัรพรริมาร
ทว่ารายละเอียเล็น้อยนี่ล้วนแ่ไม่สำั นาไม่ไ้มีเป้าหมายะเป็นยอวใหรือที่รัอัรพรริมาร อันที่ริแล้ว่อให้ลายเป็นาลั่วเยว่ นาร้ายในหนัสือและบุรีอัวร้ายอย่าัรพรริมาร ทว่าวามรินี่ะเป็นอย่าไรนั้น มันไม่สำัแม้แ่นิเียว
มันเป็นเพียแ่ารใ้ีวิในอีาิภพหนึ่เท่านั้น
นาละสายาาระทอเหลือ ่อนเย่ัวหยิบหนัสือเล่มหนึ่ออมาถือไว้ แล้วทรุัวนั่ล้าายแม่นมเหมา เอนศีรษะพิบไปับร่าายอันอบอุ่นออีฝ่าย หาแ่วายัวามอเหล่าัวอัษรบนหนัสือ
ะว่าไปแล้วปีนี้ วรัารับัรพรริมารอย่าไรีนะ
านะในวัหลวอาลั่วเยว่เป็นเพียอ์หิไร้วามโปรปรานเท่านั้น บาทีอาเทียบไม่ไ้ับสนมที่ัรพรริมารพอใ เพราะอย่าน้อยสนมยัไ้รับถ่านั้นีสำหรับ่อไฟในฤูหนาว ในะที่ำหนัอนานั้นลับไม่เยไ้รับ เว้นเสียแ่แม่นมเหมาะร้ออับมหาันทีถึะพอไ้แบ่มาบ้า
ในนิยายเยบรรยายสาเหุที่าลั่วเยว่ไม่ไ้รับวามโปรปรานาัรพรริมารเอาไว้ ทั้หมเป็นเพราะในปีนั้นหวั่นฝูหรฮอเฮา—มาราอาลั่วเยว่สั่ประหารพระสนมหรเฟยผู้เป็นยอรัหนึ่เียวอัรพรริมารไปพร้อมับเ็ในท้อ แม้นว่าเ็นนั้นสุท้ายะรอมาไ้และลายเป็นอ์หิลูรัแห่สรวสวรร์—นาเออเรื่อ ทว่าวามเลียัที่ัรพรริมารมี่อมาราอาลั่วเยว่หาไ้ลลไม่ เยเลียัหวั่นฝูหรฮอเฮามาเท่าไหร่็เลียัาลั่วเยว่มาพอัน
มันึไม่แปลอะไรเลย หาุบในนิยายอาลั่วเยว่ะเป็นารถูัรพรริมารผลัำแพเมือาย้วยสีหน้าเรียบเย เพียเพราะาลั่วเยว่รัแนาเออเรื่อไม่่าานาร้าย เนื่อาริษยาอีฝ่ายที่ไ้รับวามรัาทุน
อย่าไร็ามุบอาลั่วเยว่ไม่น่าห่วเท่าไหร่ เพียหลีเลี่ยนาเออเรื่อเป็นพอ
ปัหาลอห้าปีที่ำรีวิในานะาลั่วเยว่ึลายเป็นเรื่อุบัรพรริมารที่้อพ่ายแพ้แ่เาทั์อพระเอแทน หาเาาย นาในานะธิาอเาไหนเลยะรอ
ระนั้นแล้วมันเป็นเรื่อออนาอีหลายสิบปี้าหน้า บิมาไป็รั้แ่ะไร้่า เนื่อาัวแปรหลัมันไม่ใ่าลั่วเยว่ แ่เป็นเพราะัรพรริมาร่าหา
“อ์หิหนาวหรือเพะ”แม่นมเหมาถามึ้น้วยน้ำเสียห่วหาทันที ยามเห็นว่าาลั่วเยว่ัวอยู่ภายในผ้าห่มผืนหนา
“อาลั่วไม่หนาวหรอ”นาอบ่อนแสร้ยับยิ้มว้า แล้วบมือลบนรที่ว่า้าาย “แม่นมเ้ามาในผ้าห่มับอาลั่วเถอะ”
แม่นมเหมาส่ายหน้าปิเสธทันที ทว่ายามเห็นวาลมโอาลั่วเยว่ที่้อยันเอโยไม่ละไปไหน ไม่นาน็ำไ้แุ่ัวเ้าไปในผ้าห่มหนาามำเื้อเิ
ปริแล้วแม่นมเหมาะพออถ่านั้นีาไห่มาไ้บ้า แ่เพราะปีนี้ัรพรริมารันโปรปรานสนมนหนึ่อยู่มา ทำให้ไห่้อวุ่นวายับารระเรียมอที่สนมนนั้น้อารนไม่มีเวลา แม้นะห้ามไม่ให้แม่นมเหมาไปอถ่านั้นี เนื่อาเรว่าอาทำให้ไห่รวมไปถึสนมนนั้นไม่พอใ ันั้นารปล่อยให้แม่นมเหมาเป็นห่วึหาใ่เรื่อี เพราะไม่แน่ว่าผลลัพธ์สุท้ายอีฝ่ายอารั้นไปรบวนไห่
ปัหารไห่ไม่นับเป็นเรื่อให่เท่าไหร่นั ที่เป็นปัหาให่ือารอาทำให้สนมนนั้นไม่พอใ ไ้ยินว่าัรพรริมารโปรปรานนามานาสร้าำหนัให้ใหม่ หาเผลอไปทำัวล่อีนเ้า ีวิรึ่ปีหลัในวัหลวย่อมไม่สบสุแน่
“แม่นม”นาเปล่เสียเรีย รอยยิ้มบาเบายัประับวหน้า ทว่าลับไปไม่ถึวาที่ำลั้อแม่นมเหมา “อาลั่วอยาใ้ีวิอย่าสบับแม่นม”
้อเสียหนึ่เียวอแม่นมเหมาือารยึิับำแหน่ฮอเฮาอมาราาลั่วเยว่ นทำให้มอไม่เห็นสถานาร์วามเป็นริรอบ้าน นั่นึทำให้อีฝ่ายยึถือว่านาืออ์หิที่เิาฮอเฮาและฮ่อเ้ นไม่ยอมอ่อน้อให้ใรรัแโย่าย
ริอยู่ว่าารไม่อ่อน้อเป็นเรื่อี แ่านะในวัหลวอาลั่วเยว่อนนี้เทียบับสนมนหนึ่ยัไม่ไ้ ในสถานาร์เ่นนี้ึไม่เรียว่าอยู่เป็น มันย่อมนำภัยลับมาให้มาว่าะเป็นเรื่อี ยัีที่แม่นมเหมาพอะรู้ัโอนอ่อนับไห่ แ่ถ้าับสนมนหนึ่ไม่แน่
“อ์หิ”แม่นมเหมาเบิาว้าึ้นเล็น้อย านั้นโอบอาลั่วเยว่เอาไว้แน่น “หม่อมันรับปาฮอเฮาว่าะูแลอ์หิให้ี”
นายับยิ้มว้าึ้นอีเล็น้อย “อาลั่วรัแม่นม”
หยาน้ำาอแม่นมเหมาไหลลมาอย่าเื่อ้า ะอาลั่วเยว่เอาไว้แน่น ไม่แน่ว่าในใอแม่นมเหมาทั้ื้นันและาบึ้ ทว่าในใอนาลับว่าเปล่าเสียเหลือเิน
บาทีอาเป็นเพราะทั้หมนี่ือลยุทธ์เอาัวรอ ารอ่านสถานาร์ให้ออและารแสบทบาทอนในานั้น ๆ
อย่าไรมันปิเสธไม่ไ้ว่านี่เป็นารใ้ีวิ
วามริแล้วมัน็เพียเท่านั้น
ในหนึ่ปีะมีหนึ่วันที่ัรพรริมารมาเยือนำหนัอาลั่วเยว่ นั่นนับเป็นหายนะ รวมถึ้นเหุวามัวลอแม่นมเหมาที่ทำให้เ้าัวนอนไม่หลับ นเผลอหลับระหว่าเฝ้าูาลั่วเยว่เสียหลายรั้
แรเ้าวันนั้นแม่นมเหมายัหลับสนิท ะที่นายับลุึ้นสวมอาภร์และเล้ามวยผมปัปิ่นอย่าเรียบ่าย้วยนเอ
ยามมอภาพสะท้อนบนระทอเหลือ นาลับแลเห็นผิวหน้าอาลั่วเยว่ที่แเป็นุยเพราะอาาศหนาว ริมฝีปาเริ่มแนล้ายมีเลือไหลออมา ระทั่ฝ่าเท้าหรือฝ่ามือเอ็มีสภาพไม่่าันนั
เห็นไ้ัว่าลำพัแ่ถ่านไม่ีพวนี้ ไม่มาพอะผ่านฤูหนาวไปไ้
ันั้นแล้วในืนนี้ที่ัรพรริมาระบ้าลั่แล้วถือาบเรียมบั่นอาลั่วเยว่ นา็วรทำอะไรสัอย่าที่มาว่าารเอาัวรอเเ่นทุปี
ปลายนิ้วมือเย็นเียบลาลบนผิวระ ่อนนาะเผยอยิ้มว้า วา้อไปยัร่าอวบอแม่นมเหมาที่ำลัยับลุึ้นแล้วมอมา
“อ์หิ...”น้ำเสียอแม่นมเหมาแผ่วเบาและัวเียามประสานพึ่ื่น “อ์หิเพะ...”
นาหันลับไปมอแม่นมเหมา แล้วโลหัวลรั้หนึ่ านั้นแสร้แย้มยิ้มสใสราวับฤูใบไม้ผลิ
มาเริ่มลยุทธ์ัารและใ้ประโยน์าัรพรริมารันีว่า
ความคิดเห็น