คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทแปด : ความอาวรณ์ของใครกัน
เาีเยวี่ยมอภาพสะท้อนบนระทอเหลือ วหน้าามที่เยาวีราวนายลับประับ้วยสีแระเรื่ออเลือ ้วยสภาพร่าายึ่อ่อนแอและบอบ้ำอย่าหนั มันแทบเป็นไปไม่ไ้เลยที่สามารถลับมาีึ้นถึเพียนี้
ระทั่หมอหลวมาพรสวรร์อย่าหวัหลิวเหว่ยยั้อส่ายหน้าับสภาพร่าายอนา ทว่าหมอ้าายเว่ยหลวนเหยาลับทำไ้
นาเป็นนผลัันหวัหลิวเหว่ยนลายเป็นหมอหลวที่้าหลฮ่อเ้ให้วามโปร แน่นอนว่าย่อมรู้ฝีมืออเาเป็นอย่าี และมันแทบไม่่าันมานัับหมอ้าายเว่ยหลวนเหยา ันั้นมันัสินันที่ัวยาเป็นหลัมาว่า
“เป็นอะไรไป”เว่ยหลวนเหยาเอ่ยถามน้านหลับานประูให่ ยามเห็นว่าฝ่ายร้ามนิ่เียบไปนานว่าปริ“หรือเ้าไม่อบอาภร์ที่้าเรียมเอาไว้ให้”
เาีเยวี่ยเลื่อนสายามออาภร์ฟ้าระ่าปัลายนระาบึ่วาอยู่บนเีย สำหรับนาแล้วอเพียไม่ใ่สีหม่นหมอ อาภร์แบบไหนล้วนพอใ แ่หาถามว่าอบสีไหนมาว่าปริ มันย่อมไม่พ้นฟ้าระ่า แม้นว่านาะเหมาะับอาภร์แมาว่า็ามที
เหมือนว่าเว่ยหลวนเหยาเอเยามสืบเรื่ออนามาไม่่าัน มันไม่มีบุรุษนไหนล้าแ่านับสรีแปลหน้าโยเพาะสรีที่ื่อเสียย่อยยับอย่านา ่อให้ระูลเาะเยยิ่ให่เพียใ
สารภาพว่ามันเป็นรั้แรที่แผนารึ่ิำนวมาอย่ารอบอบอนาไม่ไ้ถูใ้ทั้หม เนื่อาเว่ยหลวนเหยายอมลอย่า่ายาย
บาทีแล้วเว่ยหลวนเหยาอาเป็นหมาป่าหุ้มหนัแะ ่าารัทายาทอินเสวียนที่แสออัเนว่าเป็นสุนัิ้อ
“ีเยวี่ย...”
นาหลับาลฟัเสียเรียแสนนุ่มนวลเสมือนลูแมวัวน้อยอเว่ยหลวนเหยา เรียวาามยับเลื่อนายไปหน้าเียนอน ่อน้มหน้าลหยิบอาภร์ฟ้าระ่าปัลายนระาบึ้นสวม
“้าอยาไ้ยินเสียอบลับอเ้า ีเยวี่ย”
แม้นว่าะเป็นหมาป่าหุ้มหนัแะ ทว่าเว่ยหลวนเหยาลับแ่าารัทายาทอินเสวียนโยสิ้นเิ
“อือ”
หาไม่ใ่เพราะเหล่าเื้อพระว์ ุนนาในราสำนัรวมไปถึบรราประาราษร์ำลัับามอระูลเาและเาีเยวี่ย มีหรือว่าเาือหยวนที่ำรำแหน่แม่ทัพประิมะยอมให้เว่ยหลวนเหยาััหลานสาวอเาไว้ในวนมานานหลายวัน
แม้นฝ่ายร้ามะเป็นนายท่านเว่ยผู้ทรอิทธิพลใน้านาร้าและ้าหลฮ่อเ้ำลั้อารัว แ่ารล้าััเาีเยวี่ยไว้ในวน มันย่อมไม่่าอะไรับารหยามหน้าระูลเาอย่าร้ายา
เาือหยวนสูหายใเ้า พยายามสะลั้นอารม์เือาลอนเอ ่อนเลื่อนมือหยิบถ้วยน้ำาอุ่นร้อนมาถือไว้ แล้วเอนัวพิับพนัเาอี้้านหลั
สาบานว่าถ้าไม่ใ่เพราะพ่อบ้านระูลเว่ยบอว่าเว่ยหลวนเหยาะืนเาีเยวี่ยให้ เาไม่มีทายอมนั่รออยู่ภายในห้อโถรับรออวนระูลเว่ยเป็นแน่
“หลานสาวอ้าอยู่ที่ไหน”เาือหยวนถามึ้นเป็นรอบที่สาม เา้มมอเาสะท้อนบนผิวน้ำา แล้วเยมอวหน้าอพ่อบ้านระูลเว่ย ่อนแลเห็นเาีเยวี่ยำลัเินออมา นาบ้าาย้วยร่าสูส่าอเว่ยหลวนเหยา
วาำลับอเาือหยวนเบิว้าึ้น เารีบวาถ้วยน้ำา ยับลุึ้นเินไปหาหลานสาวอย่ารวเร็ว
เาีเยวี่ยหยุปลายเท้าล ่อนำเลือมอวหน้าประับรอยยิ้มอยู่ลอเวลาอเว่ยหลวนเหยารั้หนึ่ แล้ว้าวาเินไปหาเาือหยวน
“ลับวนันเถอะ”
มันเป็นประโยอันแสนเรียบ่าย ทว่าลับทำให้เาือหยวนื่นระหนึ้นเล็น้อย “ลับวนั้นหรือ”
นาโลหัวลแทนำอบ พลาระุอาภร์อเาือหยวนรั้หนึ่ แล้วเินออไปาห้อโถรับรอระูลเว่ยอย่ารวเร็ว
เหลือทิ้เพียเว่ยหลวนเหยาึ่ำลัยยิ้มบาเบา
“เิอะไรึ้นับเ้าในวนระูลเว่ย”เาือหยวนถามึ้นยามอยู่ภายในรถม้าามลำพัับหลานสาว ่อนสบมอลึเ้าไปภายในวาอเาีเยวี่ย “ทำไมเว่ยหลวนเหยาถึััเ้าเอาไว้”
“เพราะร่าายอ้าอ่อนแอและบอบ้ำเินไป มันเป็นผลระทบาารถูัลืมในฤูหนาวถึสามสิบวัน”นาอบเสียราบเรียบ พลาเลื่อนมือสัมผัสลบนลาอึ่เริ่มะอบอุ่นมาบ้า “่อให้พยายามฝืนทนมาเพียใ ทว่าหาไม่ไ้รับารรัษาาหมอมาพรสวรร์เ่นหวัหลิวเหว่ย ้าเออาอยู่ไม่รอเินปีหน้า”
ยามไ้ยินำอบเ่นนั้น เาือหยวนเบิาว้าอย่าื่นระหน น้ำเสียึ่เปล่ออไปาลำอทั้แหบแห้และแผ่วเบา “หมายวามว่าอย่าไร”
เาีเยวี่ยมอเา้วยสายาเรียบเยแทนำอบ พลาเอนัวพิับพนั้านหลั “หมอ้าายหลวนเหยารัษา้าแล้ว ันั้น้ายัมีเวลามาอีพอสมวร และ้าไม่มีทายอมาย เพราะแผนารำเป็น้อำเนิน่อไป”
“เ้าวาแผนารอะไร ิะแ้แ้นรัทายาทอินเสวียนหรืออย่าไร”
“้าไม่ิะเอานอย่าอินเสวียนมาเป็นเป้าหมายในีวิหรอนะ”นาเผยอยิ้มว้า ่อนแหวผ้าม่านในรถม้าออ แล้ววาามอเหล่าผู้นในเมือหลว “้าเพียแ่ทวืนทุอย่าเท่านั้นเอ”
“...”
“อีอย่า้าำลัะแ่านับเว่ยหลวนเหยา”
เสียะโนโวยวายอเาือเหยียนัมาถึในเรือนเาีเยวี่ย ทำเอาเหล่า้ารับใ้่าหวาลัวหัวห หลัาเาือหยวนเ้าไปพูเรื่อารแ่านอนาับเว่ยหลวนเหยา ผลลัพธ์อมันไ้ลายเป็นเ่นนี้ เสียะโนโวยวายัไม่หยุอยู่เป็นั่วยาม
“ุหนูะไม่ไปัารหน่อยหรือเ้าะ”อาหนิถามึ้นอย่าเป็นัวล ะลานเ้ามาหาเาีเยวี่ยึ่นั่นิ่อยู่บนพื้น แผ่นหลับอบบาเอนพิับเียนอน “หาปล่อยให้เาโวยวาย่อไป ผู้นนอวนเอาไปเล่าลือันทั่ว”
“ื่อเสียระูลเาย่อยยับไปหมแล้ว ยัเหลืออะไรให้้อห่ว อีอย่าเรื่อใเาสมวรโวยวาย็วรปล่อยเาไปะ”เาีเยวี่ยอบเสียเรียบ ปลายนิ้วมือเรียวยาวเลื่อนัวหมาำบนระานออไป้านหน้า “้าไม่มีปัาไปปิปาเาหรอนะ”
“ุหนูทราบหรือเ้าะ ว่าเาโวยวายเรื่ออะไร บ่าวไ้ยินเพียแ่ว่าท่านแม่ทัพไปพูบาอย่าับเา”
เาีเยวี่ยไม่ยอมอบำถามนั้น เพียปรายามออาหนิ้วยสายาว่าเปล่ารั้หนึ่ ส่ผลให้อีฝ่ายหุบปาลทันที
ัวหมาำและาวถูเลื่อนออไปบนระานหมาว้า เสียอัวหมารูับผิวระานัสะท้อนออไป เท่านั้นบรรยาอาาศอันแสนน่าัน่อัวึ้นอย่าเื่อ้า ทว่าลับทำให้อาหนิสะท้านไปทั่วทั้าย
ยามเลื่อนสายามอวหน้าและแววาไร้อารม์อุหนูเาีเยวี่ย นายิ่รู้สึเหมือนฝ่ายร้ามห่าไลออไป นับแ่สูเสียนายท่านับฮูหยินไปในปีนั้น เหลือทิ้เพียุหนูในวัยเยาว์ ทุอย่า่อย ๆ เปลี่ยนไป
“นานมาแล้ว ุหนูเยบอว่าอยาเป็นพระายาที่ไ้รับวามรัาอ์รัทายาท ให้ำเนิบุรายหรือบุรีออมาสันหนึ่”อาหนิหลุบา่ำล แล้วล่าวเสียแผ่วเบา “บ่าวำไ้ว่าุหนูล่าวพร้อมับียิ้มว้าอันแสนสใส ทว่าสุท้ายแล้วุหนูลับ่อย ๆ เปลี่ยนไป นอนนี้บ่าวมอไม่เห็นุหนูที่เยสใสราวับฤูใบไม้ผลิอีแล้ว”
“แล้วมันน่าเศร้ารไหน”เาีเยวี่ยละสายาาระานหมา เยหน้า้อวาลมโออาหนิึ่เบิว้าึ้น “เพราะยัเยาว์วัยถึสามารถพูเรื่อโ่เลามามายออมาามอบใ ่อให้โ่เลาบับเพียใล้วนแ่น่าเอ็นู ทว่ายามเิบโึ้นแล้ว แม้นเพียรึ่ำย่อมไม่อาเอ่ยออมา”
“...”
“เ้ารู้ไหมอนสบาอินเสวียนรั้แร ้าเห็นอะไรในัวเา”นาเผยอยิ้มบาเบา พลาเลื่อนมือสัมผัสเส้นผมึ่ปรวหน้า
อาหนิัริมฝีปานเอ มือิลบนอาภร์ “ุหนูเห็นอะไรหรือเ้าะ”
“้าเห็นวามทะเยอทะยานมามายในวาอเา วาม้อารอยาะรอบรอบัลลั์ทออโอรสสวรร์นัวสั่น ไม่น่าเื่อเลยว่ามันะเป็นแววาอเ็ายวัยเพียเ้าปีเท่านั้น”
“...”
เาีเยวี่ยหลุเสียหัวเราะแผ่วเบาาลำอ “อนนั้น้าเลยระหนัถึวามริว่านอย่าอินเสวียนไม่มีทาและไม่มีวันรัใรมาไปว่านเอ แน่นอนว่านอย่าเา ้าไม่มีวันไปอ้อนวอนอวามรั เพราะไ้ลับมาเพียรอยยิ้มเหยียหยามเท่านั้น”
“ุหนู...”อาหนิเปล่เสียร้อรา หมายอยาอัวุหนูเอาไว้ ทว่าฝ่ายร้ามลับล้มัวนอนทับระานหมา ไม่ไยีัวหมาึ่ระเ็นออไปแม้นแ่น้อย
“อนเห็นว่าอินเสวียนไม่อาเท่าทัน้า ้าื่นระหนเป็นอย่ายิ่ ่อมาึิว่ามันเป็นส่วนผสมึ่่อน้าสมบูร์แบบ”เาีเยวี่ยปิเปลือาล มุมปายัยับยิ้มว้าึ้น “ เพราะถ้า้าลาว่าเาแล้ว นทะเยอทะยานอย่าอินเสวียนย่อมเห็น้าไม่่าอะไรับเรื่อมือที่วรรัษาเอาไว้ เพียเท่านี้้าสามารถอยู่ับอินเสวียนไ้อย่าวาใ มั่นใว่าเพื่อผลประโยน์มามาย เาไม่มอบำแหน่พระายาเอให้ใร นอเสียา้า แม้นว่าเาะไม่เยและไม่มีวันมอบวามรัให้นอย่า้าเลย็าม”
“แ่แบบนั้นุหนูะลายเป็นเพียเรื่อมือออ์รัทายาท...”
“แล้ววามรินั่นสำัรไหน ารหมั้นหมายระหว่า้าับอินเสวียนเป็นวามเห็นอบอ้าหลฮ่อเ้ เหุนี้้าับเาย่อมไม่อาแยาันั่วีวิ ถ้าเิว่านอา้าะไม่ไ้รับวามรั แล้วยัไม่มีประโยน์่อเา อนา้าย่อมถูเาำั อีทั้อนนั้น้าสูเสียบิาและมารา อำนาในระูลเาลายเป็นอท่านอารอ หาไม่ใ่เพราะารหมั้นหมาย ้าไหนเลยะยัมีอำนาอยู่ในมือให้ทุนเห็นหัว”
อาหนิน้ำาไหล ่อย ๆ ลานเ้าไปอาเาีเยวี่ยเอาไว้แน่น “ถึุหนูะพูออมาอย่าเย็นา แ่ปีนั้นุหนูยอมระทั่ื่มยาพิษแทนอ์รัทายาทนร่าายเป็นเ่นนี้ มันะไม่ใ่วามรัไ้อย่าไรันเ้าะ”
“อนนั้น้าหลฮ่อเ้ยันปัาะัารับพวนอ่าน อีทั้พึ่ผ่านพ้นสรามะวันออมา ึทำให้ทรัพยารในารทำสรามเหลือน้อยเินไป เหนืออื่นใพวนอ่านล้วนแ่เยเป็นประาน เพียแ่เลือเ้าฝั่ฮ่อเ้ทรรา เพื่อเป็นารรัษาภาพลัษ์ีามทั้ยัประหยัทรัพยารร เาึไ้มอบหมายให้อินเสวียนรับหน้าที่เราและทำ้อลับพวนอ่านะ”
“...”
เาีเยวี่ยลืมาึ้น “้าในอนนั้น้อิามอ์รัทายาทไป้วย ึไ้อยู่ร่วมในารเราและทำ้อล มันยัเป็นธรรมเนียมอี้วยในเรื่ออารื่มน้ำาร่วมันเพื่อแสถึวามบริสุทธิ์ใ เพราะ้าหลฮ่อเ้เป็นฝ่ายเสนอเรื่อารเราึ้นมา่อน พวนอ่านึลายเป็นฝ่ายเรียมน้ำาเพื่อให้เราร่วมื่มสาบาน”
“ุหนูอบ่าว...”
“อนนั้น้ามีเพียหนึ่ทาเลือเท่านั้น ือรับหน้าื่มแทนในานะว่าที่ายาออินเสวียน เพราะหาสูเสียอินเสวียนไปแล้ว วัำลัใออทัพย่อมมลายหาย เป็นไปามแผนอพวนอ่านที่ะล้อมับพวเรา แล้วนำทัพบุเมือหลว ะเียวันหา้าและอินเสวียนไม่ยอมื่ม มันะทำให้ารเราล้มเหลว ทั้ื่อเสียอ้าหลฮ่อเ้ะ้อย่อยยับ นทั้เมือหลวะประามอ์รัทายาทว่าลาเลา นอาทำให้้าหลฮ่อเ้ปลเาออาำแหน่ แน่นอนว่าย่อมส่ผลถึ้าและระูลเา”
เมื่อฟันบอาหนิเบิาว้า ่อน้มมอพื้นไม่ล้าะเยหน้าสบาุหนูอน ่าาเาีเยวี่ยึ่เหยียาอออย่าเียร้าน วหน้าามแนบิไปับพื้นเย็นเียบ
“้าไม่เยโรธหรือเลียัอินเสวียนที่มอบวามรัใหุ้หนูเหอ แ่ไม่เยมอบให้้า”นาหลับาล ่อย ๆ มิ่ลไปในภวั์แห่วามิ “วามรัะสำัไนหาเาไม่เยรัใรมาว่านเอ ้าเพียโรธและัอินเสวียนที่หัหลัและใส่วาม้า ันั้น้าึะทวืนทุอย่า ื่อเสียและเียริยศอระูลเา”
ีเยวี่ย เ้าับ้าล้วนถูสวรร์สรรสร้าให้พบัน
สมเป็นท่าน วาาลับลอยัสามารถเอ่ยออมาไ้้วยน้ำเสียนุ่มนวล ทั้ที่ในใว่าเปล่าและเยา ทว่าแววาลับอบอุ่นราวับแสสว่าในฤูใบไม้ผลิ
้าย่อมอาวร์เป็นแน่ หา้อสูเสียเ้าไป
นอย่าท่านรู้ัำนั้น้วยหรือ ว่าันามร้ายัอาวร์มาว่าเสียอี อย่าน้อยอนถูัลืมนานนับสามสิบวัน ้ายัเยิว่านเอูเบา่วเวลาสิบสี่ปีมาเินไป
เ้าไม่มีวันเ้าใถึวามรัอ้า ีเยวี่ย
้าเยพยายามทำวามเ้าใวามรัที่ท่านเอ่ยอ้าออมานานนับปี ทำไมสุท้าย้าถึไ้พบเพียวามว่าเปล่าเท่านั้นันนะ
ความคิดเห็น