คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทสี่ - 2
ำอบอนาทำหย่อินื่อหุหิมาว่าเิม นเผลอถามออไป้วยน้ำเสียหวน “เ่นนั้นท่านออมาับ้าทำไมัน ?”
นายัเปิปาหาวอีรอบ วาเรียวยาวไม่มีร่อรอยอวามหุหิหรือเรี้ยวโรธสันิเียว “หม่อมันเพียอยาทราบว่าท่านะลมือทำอะไร็เท่านั้น”
“…”
“อีอย่ามันเป็นหน้าที่อพระายาอยู่แล้ว ที่ะ้อปป้อื่อเสียอวนอ๋อ” เหมินลู่เอินเหยียรอยยิ้มว้า มอูสีหน้าไม่อาอธิบายไ้อหย่อินื่อ “วามริแล้ว หม่อมันมิไ้อยาเล่นหมาล้อมรศาลาริมสระน้ำสันิเียว เพราะสายลมที่พัผ่านมาเย็นเินไป นร่าายหนาวสั่นไปหม หม่อมัน็เพียแ่รออยท่านอยู่”
นาหยิบ้อนหินเล็ ๆ ึ้นมา้อนหนึ่ พลาถือไว้ในมือ แล้ว้อมอมันอย่าพินิ “ส่วนท่าน็มาหาหม่อมัน เพียเพราะ้อารลาหม่อมันไปาย้วยเหมือนัน หรือไม่็ผลัวามผิทั้หมให้หม่อมันรับไว้แทน หาเรื่อนี้ล่วรู้ไปถึหูอหย่หยวนหล”
“…”
“หม่อมันะยอมสารภาพบาเรื่อ็ไ้ นับแ่อนนั้นนถึอนนี้ นที่ิับัหลุมให่หาใ่หม่อมัน แ่เป็นอ์ายหที่ลในหลุมพราที่หม่อมันุึ้นอย่าแนบเนียน่าหา”
หย่อินื่อเลียรอยยิ้มว้าในอนนี้อเหมินลู่เอิน ทว่าเาลับเลียฟ้าินมายิ่ว่า แสสว่าลอผ่านใบไม้ให่ระทบบนวหน้าาม ทำให้วาเรียวยาวอเหมินลู่เอินมิ่าา เปลวเพลิำลัมอไหม้
“น่าเสียาย็แ่ท่านเป็นนื้อึมาเหลือเิน ลำพัหลุมพราเพียอย่าเียว ็ทำให้ท่านรู้สึเ็บเล็น้อยเท่านั้นเอ”
“ท่านะทำอะไรันแน่ ?” หย่อินื่อถามเสียเย็นเยียบ ทว่านาลับยัสามารถียิ้มระรื่นอย่าหน้าาเย
“อ์ายรอือโอรสที่หย่านสือฮ่อเ้โปรปรานมาที่สุ ไม่ว่าอย่าไรท่าน็มิอาแะ้อเา นเียวที่ท่านสามารถระบายวามหุหิใ็ือหลี่เหมยฮวา”
“…”
“หย่อินื่อ พวเรามาิบหายไป้วยันเถอะ”
เพล้!
ว่าแล้วนา็ียิ้ม พลาเปล่เสียหัวเราะแผ่วเบา ะว้า้อนหินในมือใส่บานหน้า่ารเรือนนอนอหลี่เหมยฮวาอย่ารวเร็ว าม้วยแันรเียนอนที่แออเป็นเสี่ย ๆ อาโีอยู่บ้าที่มันมิไ้บาผิวายอพี่รอ พี่สามหรือหลี่เหมยฮวา ระนั้นเหล่าอรัษ์ำลัแื่น แล้วรมาหาพวเา
“เหมือนว่าพวเราะ้อหนีแล้วละเพะ”
หย่อินื่อลอา “ท่านมันบ้าไปแล้ว! หาเศษแันบาโนใบหน้าพี่รอึ้นมา พวเราไร้เาหัวันหม!”
เหมินลู่เอินยัใเย็นอย่าหน้าาเย นาปัเศษฝุ่นเปรอะอาภร์อออีรอบ แล้วแหนมออ์ายห “หม่อมันหลบหนีไม่เ่ ย่อม้อหวัพึ่อ์ายหแล้วเพะ…”
“นอพี่รอวรยุทธ์ล้ำเลิศ ไหนยัมีนอพี่สามอี ้าหนีไปนเียว ยัีว่ายอมเสี่ยพาท่านไป้วย” หย่อินื่อระุยิ้ม ล้ายว่าเาะอยู่เหนือเหมินลู่เอินหนึ่้าว
“หาหม่อมันโนับไ้ึ้นมา รับรอเลยว่าหม่อมันะลาอ์ายหไปาย้วยอย่าแน่นอน”
“…”
“อยารู้เหลือเิน ว่าภาพศีรษะอพวเราอนถูเสียบประานบนำแพเมือะเป็นอย่าไร ? หม่อมันอาำลัยิ้มว้า ส่วนท่าน็ำลัระุยิ้ม ิูแล้ว็เหมาะสมันอยู่ไม่น้อยเลยเพะ”
“…”
พี่สะใภ้ เราสามารถไล่เลี่ยเรื่อนี้ไ้!
แม้นหย่อินื่อไม่ลาเท่าบรราพี่ายอเา ทว่า วรยุทธ์ลับเป็นเลิศ หาไม่้อแบเหมินลู่เอินไป้วย เห็นทีนออ์ายรอและอ์ายสามไม่มีวันไล่เาทันอย่าแน่นอน
นาหลุบมอหยาเหื่อมามายปรวหน้าอ์ายห พลาปลผ้าาผมอนเอออ แม้น้านนอไม่มีลวลายอะไร หา้านในลับปัื่ออวนอ๋อเอาไว้ ่อให้เป็นนออ์ายรอ หาเห็นื่ออวนอวิ๋นินอ๋อมีหรือะลมืออย่าหยาบาย
“อย่าิที่ะเปิเผยนเอเ็า!” หย่อินื่อำรามเสียแหบพร่า ะับ้อมือบอบบาอเหมินลู่เอินเอาไว้ แล้วออแรบีบระับหนึ่ “้าไม่มีวันทำให้พี่ให่้อเสื่อมเสีย!”
เหมินลู่เอินโลหัวรั้หนึ่ เสมือนว่านว่า่ายอย่าถึที่สุ หาเพียั่วพริบาที่หย่อินื่อเผลอัวปล่อย้อมือ นา็ว้าผ้าาผมสีแออไปอย่ารวเร็ว ทำเอาอรัษ์ที่ไล่ามมา่าเบิาว้า มิ่าาอ์ายห
“เหมินลู่เอิน เ้าทำบ้าอะไร!”
ยามเห็นนามอวนอ๋อใ้ผ้าาผม เหล่าอรัษ์่าหยุะัล เป็นัหวะให้อ์ายหระโลาหลัา เพื่อปะปนไปับฝูนอย่าแนบเนียน แล้ว่อยลัเลาะามถนน้วยวามเยิน…
ความคิดเห็น