คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : บทสิบ - 2
ายนนั้นเบิาว้า ื่นระหนเสียนทำโมไฟล้ำ่าหล่นพื้น ่อนะถอยหนีไปถึสาม้าว ะเหมินลู่เอินใ้โอาสนั้นในารแย่โมไฟมาเป็นอน
หย่หยวนหลลอบถอนหายใเอื่อมระอาในวามหน้าหนาอนา พลาผลัเหมินลู่เอินหลบหลันเอเ่นเิม
บรราอรัษ์รีบรเ้ามาในร้าน แล้วแผ่นหลัายนัล่าวลแนบพื้น ส่ผลให้สายาอนมามายมอมาที่พวเา้วยวามสนอสนใ
เหมินลู่เอินและหย่หยวนหลมีนิสัยล้ายันือเลียวามวุ่นวายเป็นที่สุ นามอหน้าเา ส่วนเา็มอหน้านา ไม่นาน่าฝ่าย่าเ้าใันอย่ารวเร็ว
หย่หยวนหลส่สายาเป็นวามนัยแ่เ้าอร้าน านั้นับูมืออเหมินลู่เอินเินออนอร้านไปอย่ารวเร็ว ระนั้นลับหยุะัั่วะ แล้วเหลียวหลัลับมามอนัวีหนุ่ม
“ไม่ว่าพระายาอเปิ่นหวาะเป็นุ๊าลวเปล่าหรือไม่็ไม่สำั เปิ่นหวาไม่ยอมให้เ้านำนาไปย่ำยีบนบทวีพวนั้นหรอนะ”
ใ่แล้ว ่านิยมอนในสัม เมื่อเทียบับนิสัยอเหมินลู่เอินนั้นแ่าเินไป มีแ่นะไม่เห็น้วยและว่าร้ายนา
้นแบบในบทวีั้นหรือ ? นั่นมิ่าาารนำนาไปแวนบนแท่นประหาร แล้ว็ย่ำยีนาน้อแหลสลาย
“โบยสี่สิบไม้ไม่มีารละเว้น”
และมันเป็นประโยสุท้ายอันเียบาอหย่หยวนหล
ยามลับถึวนอ๋อ อวี้ำลัวุ่นวายอยู่ับารัเ็บโมไฟำนวนมาที่ส่มาาร้าน แม้นหย่หยวนหละบอว่าไม่เินสามอัน ทว่าวามริแล้ว เาลับื้อโมไฟประับทอลุลายอเหมยมาถึสออัน และยัื้อโมไฟประับอัมีให้นาอีสามอัน แน่นอนว่าราาอพวมันมาพอะื้อที่ินสัผืนไ้้วย้ำ แม้นหย่หยวนหละบอว่านเออาไม่มีเินเ็บ แ่นั่นเป็น้ออ้าเท่านั้น
ล้ายับว่าหย่หยวนหลมอเห็นสายาหวาระแวอนา เาโบมือไปมาเล็น้อยเป็นเิให้อวี้นำไปเ็บไว้ในห้อหนัสือ ่อนเหยียัวร พร้อมล่าวเสียราบเรียบ “ริอยู่ว่าสมบัิทั้หมอวนอ๋อเป็นอเ้า แ่เปิ่นหวายัมีสินเิมอเส็แม่อยู่มา”
เหมินลู่เอินเลิิ้วสู ะมอเา้วยสายาวาววาว แล้วเปลี่ยนเป็นเรียบเย นาเหยียแผ่นหลัร ท่าทาเหมือนหย่หยวนหลไม่มีผิ พลาเอ่ยเสียเยา “หาสินเิมอมาราเป็นสมบัิอท่าน มันย่อมหมายวามว่าเป็นสมบัิอวนอ๋อ้วยเ่นัน เพราะสมบัิอวนอ๋อ็ล้วนมาาออท่านทั้สิ้น”
“…”
นา่อย ๆ ้าวประิายหย่หยวนหล แล้วเย่ัวึ้นโอบอลำอาวเนียนอเาเอาไว้ “อีอย่ามันมิใ่แ่สมบัิอวนอ๋อเท่านั้นที่เป็นอหม่อมัน ร่าายอท่านเอ็นับเป็นอหม่อมันเ่นเียวัน”
หย่หยวนหลบริมฝีปาอนเอเบา ๆ ยามเหมินลู่เอินสบามอมา ็ทำเอาเา้าวถอยหลัไปถึสาม้าว ระนั้นนาลับเลื่อนายามเามาอย่าประิ ไม่มีระทั่ยาอายสันิเียว!
“ว่าอย่าไรเล่า ? หยวนหล”
เาหลุบมอวหน้าามประับรอยยิ้มอ่อนหวาน หาแววาลับเรียบเยนน่าหวาลัว หย่หยวนหลเบือนหน้าหนีไปทาอื่น ทว่าเหมินลู่เอิน็ับวหน้าอเาหันมาสบานเออยู่ี
หย่หยวนหลถอนหายใยาวเหยีย เายอมพ่ายแพ้่อสายาอนาในที่สุ ะหันไปล่าวับอวี้้วยน้ำเสียแผ่วเบา “รีบไปนำสมุบัีสินเิมอเส็แม่มาให้พระายา ่อานี้ไปให้ยเป็นอ…นา”
เพียเท่านั้นเหมินลู่เอินียิ้มว้าอันสใส นาโอบอรอบอเาแน่นว่าเิม ่อนประทับูบลาหน้าผาอหย่หยวนหลอย่าหน้าไม่อาย
“เ้า…!”
หน้า้าน นามันหน้า้าน หน้า้านไร้ยาอายที่สุ!
****
สวัสี่ะ อนนี้อีบุ๊ำลัลราานะะ ื้ออนนี้ะุ้มมาเลย่ะ!
ความคิดเห็น