คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : บทเก้า - 1
เหมินลู่เอินเริ่มระหนัว่าอ์ายหมีวามอทนสูมาว่าที่นาาาร์เอาไว้มา เาแทบะโผล่หน้ามาให้เห็นทุวัน นับแ่อนล้มป่วยหนั ลอนนาหายีแล้ว็ยัแวะเวียนมาเป็นแอเรือน
น่าเสียายเหลือเินว่าเหมินลู่เอินไม่ไยีเาสันิเียว ในทุวันนาะหอบเอาระานหมาล้อมไปนั่เล่นรศาลาริมน้ำ ปล่อยให้อ์ายหยืนมอมามิ่าารูปปั้นสลั มันเป็นเ่นนี้อยู่นาน าหนึ่วันเป็นเ็วัน าเ็วันลายเป็นสิบห้าวัน และเหลือเพียอีหนึ่วัน็รบเือนพอี
หลินฮุ่ยลอบมออ์ายห ะหนึ่นารู้สึเห็นใอีฝ่ายึ้นมาเล็น้อย แ่เมื่อิถึสิ่ที่อ์ายหระทำ่อพระายา วามเห็นใอันเล็น้อยมลายหายไปอย่ารวเร็ว สำหรับนปริารน้ำเพียแ่นี้ย่อมไม่เป็นอะไร ทว่าร่าายอพระายาอ่อนแอมานาน ารผลัน้ำเพียหนเียว ็เสมือนว่าา้าหนึ่เหยียบลบนสะพานไน่เหอ [1] แล้ว
อ์ายหิหรือว่าแ่ารมายืนนิ่ ทำหน้าาสำนึผิะเพียพอ่อารใ้
“หม่อมันะไล่เาลับไปเอเพะ”หลินฮุ่ยล่าวเสียราบเรียบ ยามเห็นว่าารมีอยู่ออ์ายหเริ่มรบวนวามเพลิเพลินาารเล่นหมาล้อมอพระายา
เหมินลู่เอินเยหน้ามอนาำนัลอนเอ พลายมือ้าหนึ่เท้าา แล้วปรายามออ์ายห้วยวามเยา “ไปเิอ์ายหเ้ามา”
หลินฮุ่ยะพริบา “เิเ้ามาหรือเพะ ?”
นาพยัหน้า ่อย ๆ หยิบัวหมาวาบนระาน “วามอทนอนเราย่อมมีำั หาอ์ายหหมวามอทนล ้าวบุมเาไ้ยาึ้น ันั้นเ้า้อไปเิเาเ้ามาะ”
“เพะ”
หลินฮุ่ยรีบทำามรับสั่อนายหิ นาหายไปาศาลาริมน้ำเพียั่วรู่ ่อนอ์ายหะเินามหลัมาอย่าเร่รีบ แล้วหยุปลายเท้าลรหน้าเหมินลู่เอิน ้วยสีหน้าอันราบเรียบ หาวาลับทอประายแห่วามหวั
“พี่สะใภ้ ท่านหายโรธเือ้าแล้วหรอหรือ”หย่อินื่อเอ่ยทำลายวามเียบ พลันยับยยิ้มบาเบา “้ามิเยอยาให้ท่าน้อล้มป่วยหนั ไม่เย้อารเ่นนั้นเลยสันิเียว”
เหมินลู่เอินเปล่เสียหัวเราะแผ่วเบา “ท่านไม่เย้อารเ่นนั้น แ่็ใผลัหม่อมันน้ำไป้วยัน เพียเพื่อให้แผนารสำเร็ไป้วยี เพราะลำพัแ่ารเสียมารยาท่อหม่อมัน ไม่มาพอให้ฝ่าบาทะำหนิอ์ายรอหรอนะ”
นาอ่านแผนารทุอย่าออหมเลยั้นหรือ ?
อ์ายหเบิาว้าเล็น้อย ่อนร่าายะสั่นสะท้านเพราะสายาอันเย็นเยียบอเหมินลู่เอิน รวมถึำแทนนเอที่เปลี่ยนแปลไป
“้าน่ะถูระทำมิ่าาสุนัโ่ ๆ ัวหนึ่ในแผนารอพวท่าน ยิ่ว่านั้นยัเือบเอาีวิไม่รอ”เหมินลู่เอินเหยียรอยยิ้มว้า วาลมโทอประายวาววาม “ท่านิว่า้าวรทำอย่าไรับท่านี ?”
“…”
“หาเป็นท่านโนระทำเหมือนับ้า เห็นทีหัอนพวนั้น แล้วลาลไปายในน้ำ้วยัน”
แม้นเหมินลู่เอินะมิไ้แทเา้วยาบแหลมม ทว่าำพูอนา็มิ่าาหอหนามอันทิ่มแทหัวใอหย่อินื่อนเป็นแผลเหวอะหวะ ราวับเาสามารถระอัเลือายเพราะำพูอนา !
“้าไม่ไ้โรธเือท่านหรอนะ เพียแ่มันทำให้้านึถึวามทรำในอี นเ็บแ้นในเอึ้นมา็เท่านั้น เสมือนว่าหัวใอ้าถูบยี้้ำแล้ว้ำเล่า”
นาทาบมือลลาอ แล้วผละเ้าผละอออยู่หลายรา พลาแหนหน้ามออ์ายหอีรอบ “่าเถอะ อย่าไรเสียส่วนให่็เป็นฝีมือออ์ายห้าที่อยัใยท่านอีที ะโทษท่านนเียว็ระไรอยู่”
หย่อินื่อหลุบา่ำล เา่อน้าใพอสมวรที่ เหมินลู่เอินสามารถอ่านแผนารทุอย่าออ แล้วยัรู้้วยว่าัวารหลัืออินเิ้ อันที่ริเาระหนัีว่านาเป็นนลา ลาเสียยิ่ว่าเา แ่็ไม่าว่าะลาถึเพียนี้ อาเทียบเียสิปัาออินเิ้ไ้เลย้วย้ำ
“หาท่านยอมลายเป็นสุนัเหมือนับหม่อมัน บาทีหม่อมันอาลืมเรื่อในรานี้ แล้วไม่สนใไยีมันอี”เหมินลู่เอินยับรอยยิ้มว้า เส้นผมำำลับอนาที่ปลิปลิวามสายลม่อย ๆ ลมาปรวหน้าามไปเสียรึ่ “ว่าอย่าไรเล่า ท่านะยอมเป็นสุนัเหมือนับหม่อมันหรือไม่ หาเป็นสุนันสีเียวับอท้อ หม่อมันยินีเป็นพิเศษ”
“…”
หย่อินื่อนิ่เียบ ท่ามลารอยยิ้มที่ยับว้าึ้นอนา ามมา้วยเสียหัวเราะอันแผ่วเบา
เหมินลู่เอิน นา่าเอาืนนไ้เ็บแสบนั !
ความคิดเห็น