ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทสี่ - 2
ลออลมวิ้วมอภริยาที่นั่ลุัวอยู่หน้าเาผิ เาถอเสื้อนอส่ให้ับพ่อบ้านพลาปัเศษหิมะที่ิามเรือนผมออมา ถอถุมือทั้สอออ เาเหลือบมอพ่อบ้านอนเล็น้อย
่อนะถามเสียเรียบ “แรอลรีนลับเ้ามานานรึยั”
“สัพัให่แล้วอรับ นายท่าน”
“ไปามท่านหมอหลวมาพบเราหลัอาหารเย็น” เาบอแ่นั้น ่อนเลื่อนัวอย่าแผ่วเบาไปหาัเสอน แรอลรีนนั่เหม่อลอยอยู่หน้าเาผิ ไม่แม้แ่ะรับรู้ถึารมาเยือนอเา
“อะ..” ฝ่ามืออุ่นร้อนอเาแะลบน้าแ้มออรฝ่ายที่ยัเย็นเียบ แรอลรีนร้อออมา้วยวามใ นัยน์าที่แสนเลือนลอยลับมามีสิอีรั้ ฝ่ามือทั้สอเาแะลบน้าแ้มแสนเย็นอแรอลรีน
“เย็นัเลย”
แรอลรีนแหนหน้าึ้นมอเา วาสีไพรินทร์ามออีฝ่ายับ้อมาที่เา เลออลยยิ้มบาเบา ้มลูบริมฝีปาอวบอิ่มอภริยาามวามเยิน แรอลรีนไม่ไ้ัืนหรืออบรับมาไปว่าที่เป็นอยู่เ่นทุวัน
เาเลื่อนมืออัวเอสัมผัสับออาวเนียน “หืออ ัว็เย็น้วย”
“ที่รั ุไม่วรออไปนอนบนหิมะพวนั้นนานนั”
อย่าไร็ามเาเพียแ่ยยิ้มอีหน่อยับวามเียบนั้นอแรอลรีน เลออลทิ้ัวลนั่้าภริยาอนเอ แล้วรวบัวอีฝ่ายเ้ามาอ้อมออันแสนอุ่น แรอลรีนเบิาว้าึ้นั่วรู่้วยวามใ
“อย่าน้อยุ็ไม่ใ่เ้าหิหิมะ แ่เป็นัเสแรอลรีนอผม”
“....หิวแล้ว” หนึ่ในวามสามารถอแรอลรีนที่เารู้ีือารเปลี่ยนเรื่ออย่า่ายายโยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลแม้แ่น้อย เลออลไ้แ่ถอนหายใและโลหัวให้ับวามื้อึอภริยา
เาไล้ปลายนิ้วมือสัมผัสับฝ่ามือเนียนนุ่มที่่อนอยู่ภายในผ้าห่มอแรอลรีน ยามเมื่อเสัมผัสลบนปลายนิ้วมือเาเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปอนา
นิ้วมือเย็นเียบ...ไม่ใส่ถุมือ
และะแนเลือิบออมา
เาบริมฝีปาเาหาันมอหน้าภริยาที่ยัมีสีหน้าเรียบนิ่หน้าายไม่รับรู้อะไร
“ไม่ใส่ถุมือ”
“ทาน้าวเย็น”
“สมน้ำหน้า เ็ื้อ” เลออลผละมือออีนิ้วลบนหน้าผาอหิสาวเพื่อเป็นารลโทษ
แรอลรีนมอหน้าเา้วยวามหุหิและวย แ่ถึอย่านั้นนา็ไม่ไ้พูอะไรออมา
“พออนนี้ละทำเป็นเียบ” ท่านยุผู้ร่ำรวยแสรุ้อย่าไม่ริั
“ื้อัเลย...”
แรอลรีน้มหน้าลลอบนินทาอีฝ่ายในใ ผู้ายนนี้ทำัวประหลาอีแล้ว อย่าไร็ามเมื่อนึถึระับวามเป็นมิรระหว่าเราแรอลรีนสะวามหุหิพวนั้นเอาไว้ในใ
พลายยิ้มอ่อนหวานแสนาม “ทาน้าวันเถอะ”
“ื้อมา้วย” เายับ่น่อไปให้เธอไ้ยิน
“....เลออล”
“รับ” เาอบรับในลำอ เห็นระับวามหุหิอแรอลรีนที่เพิ่มึ้นมา้วยวามบันเทิใ แ่นั้นอย่าไร็ามเาไม่วรทำให้ภริยาอนเอเรี้ยวโรธ
“ผมามหมอให้แล้วหลัมื้ออาหารเย็นอเรา”
แรอลรีนทำหน้าแปลใอีรั้ “ามมาทำไมะ”
เลออลหัวเราะ ลูบไล้เรือนผมอภริยาที่ไม่เป็นทรสวยั่เ่นอนเ้า “นั้นเพราะผมรู้ว่าแรอลรีนะ้อไม่สบายแน่ๆ”
“...ทำไมถึไ้ใส่ใเรามานานี้”
“ัเสอผม ผู้ายรหน้าือสวามีอุนะรับ ผมแ่านเพราะอยาอยู่ร่วมับุและเื่อมั่นว่าัวเอมีวามสามารถพอที่ะูแลุไปอีนานแสนนาน” านั้นเาผลัร่าอีฝ่ายให้ล้มลนอนบนพรมนุ่ม่อนะเริ่มูบแรอลรีนอีรั้
มัน็แ่นี้สำหรับารัสินใอเา
เาไม่ใส่ใอยู่แล้วว่าแรอลรีนะเป็นเพียเ้าหิผู้ถูทอทิ้ เาเพียแ่แ่านและูแลผู้หิที่เาอยาะใ้ีวิอยู่้วยัน็เท่านั้น
“แรอลรีน....”
สัวันุะ้อเ้าใและระหนัรู้ว่าัวเอนั้นโีนาไหน
http://www.mebmarket.com/index.php? action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMjA0NTk3OCI7czo3OiJib29rX2lkIjtpOjIxMDAyMTt9
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น