คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทสอง-2
ทันทีที่เรียวาอเธอ้าวผ่านพ้นประูห้ออาหาร ร่าสูอันุ้นาเ้าอเรือนผมสีทอนั่อยู่รโ๊ะอาหารนาเล็ที่เหมาะสำหรับนสอน ายระโปรสีรีมอเธอพลิ้วไหวยามยับัว
เลออล้มหน้าลอ่านหนัสือพิมพ์ ่อนะเยหน้าึ้นเมื่อเห็นเธอ เราเป็นู่สามีภรรยาที่่อน้าแปล อย่าน้อย็เรื่อารทานมื้อเ้าอเราอนสิบเอ็โม
“ผมให้นเรียมุปรีมเห็หอมับมันฝรั่บใหุ้้วย”
แรอลรีนมวิ้วแปลใเมื่ออีฝ่ายล่วรู้ถึอาหารโปรอน แ่ถึอย่านั้นเธอเพียแ่ยยิ้มบาทรุัวลนั่ฝั่ร้ามับเา อาหารเ้าอเราถูนำมาเสิร์ฟโยฝีมืออท่านพ่อบ้านราประำระูล
“ุไม่วรื่นเ้าเินไป”
“..หือ”
“เราไม่ใ่ภริยาแสนีที่ะื่น่อนสวามีอนไ้ทั้ที่ยัพัผ่อนไม่เพียพอ” อย่าไร็ามแม้ว่าะแ่านัน เส้นรอบระหว่าเธอและเายัถูีึ้น้วยฝีมืออเธอเสมอ เลออลล้ายะาิน เาเพียแ่โลหัวเล็น้อย
“ผมไม่ไ้าหวัว่าัเสอัวเอะ้อสมบูร์แบบ” เาว่าพลายับยิ้มที่มุมปา “ผมลแ่านับแรอลรีน็เพราะภริยาที่ผม้อารือแรอลรีน็เท่านั้น”
ผู้ายนนี้แปล หาเป็นนปิมัะพูอ้อมโลและเยินยอัเล็น้อยใหู้น่าสนใในสายาอเธอ แรอลรีนมอเาพลาบริมฝีปาอีรั้
อะไรัน
“เลิัปาไ้แล้ว ที่รั” เาว่าโน้มัวเ้ามาใล้เธอ เอื้อมมือึ้นสัมผัสับใบหน้าไร้เรื่อสำอา์ ่อนริมฝีปาอเาะูบทัทายในมื้อเ้าอพวเา
แรอลรีนเผยปาออไม่ไ้อบรับหรือปิเสธมัน แ่เพียไม่นานสวามีอเธอ็เป็นฝ่ายผละัวอออย่าอ่อยอิ
“อาหารเ้าำลัรอเราอยู่” น้ำเสียอเาแฝไว้ึ่วามเสียายอย่าัเน
แรอลรีนหลบาล่ำ้มมออาหารในาน่อนเริ่มลมือัารับมันเพราะทนเสียร่ำร้ออย่าหิวโหยภายในร่าายอัวเอไม่ไ้ ในทุท่วท่าอเธอสายาอเลออละับ้อมอมา
ั่วะเธอรู้สึเร็ึ้นมา แ่นั้นไม่นานนัวินาที่อมาเลออลหัวเราะเสียแผ่ว แล้วเริ่มลมือัารับอาหารเ้าในส่วนอนเอ
อาเป็น่วโปรโมั่นอารแ่านที่่อน้ายาวนานลามาว่าสามเือน แรอลรีนเยสสัยว่าสวามีอนเอเอาเวลาว่าอนไหนไปใส่ใานในหน้าที่อนเอ
ลอทุ่วเวลาในแ่ละวันเามัะลุอยู่ับเธอมุมใมุมหนึ่อห้อ อยู่เียบ ๆ ในส่วนอเาไม่รบวนพื้นที่ส่วนัวอเธอ แร ๆ อาะูแปลไปบ้าแ่ใน่วหลัแรอลรีนเริ่มุ้นินในที่สุ
เธอเย่ัวเอื้อมหยิบหนัสือที่อยู่ั้นบน และสูว่าที่เธอะพอเอื้อมถึไ้
ให้ายเถอะ สุปลายนิ้วแล้ว็ยัแะไม่ถึปลายอบอหนัสือเล่มหนาเลย้วย้ำ แรอลรีนยอมแพ้ในที่สุ
เธอเริ่มมอหาัว่วย เลออลนอนหลับาหนัสืออเาอยู่รมุมห้อภายในห้อหนัสือ
ให้มันไ้อย่านี้เถอะ
เ้าอี้ัวเล็ที่วาอยู่อีมุมหนึ่ลายเป็นัวเลือ่อไปอเธอ หาเป็นที่ปราสาทเธอเรียพวนาำนัลมาัารให้ แ่นี้ือฤหาสน์อเา ทุนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นอเา
ปลายเท้าอเธอเหยียบล่อนะ้าวึ้นไปบนเ้าอี้ไม้ทีู่แ็แรนั้น หาแ่ั่วะนั้นสัมผัสอันุ้นเยแะลบนเรียวนิ้วอเธอ แรอลรีนสะุ้ัว่อย ๆ เอี้ยวหลัมามอสวามีอนเอ
ทั้ที่เมื่อรู่ยันอนอยู่รนั้น
“มันอันรายนะ” น้ำเสียอเลออลยันุ่มนวล แรอลรีนพึ่สัเเห็นว่าระุมเสื้ออเาถูปลออไปถึสามเม็ เรียวนิ้วาวีอเายัแะอยู่ที่มืออเธอ
แรอลรีนระพริบารั้หนึ่ เหมือนเ่นเยที่หน้าาแสนหลอลว ถูนำมาใ้เพื่อเอาีวิรอ เธอยยิ้มหวาน “เราอยาไ้หนัสือเล่มนั้น่ะ”
แ่ผู้ายนนี้แปลเินไป นัยน์าอเาล้ายะมอทะลุหน้าาอเธอไ้ แ่สุท้ายเลออลลับยยิ้มื่อ ๆ ออมา เาโลหัวรับรู้ในวาม้อารอเธอ
“ถ้าอย่านั้นผมะหยิบให้แรอลรีนเอ ลมา่อนเถอะ”
“อะ..” เธออุทานอย่าลืมัว ถึะบอให้ลมาแ่เรียวแนแร่อเาลับโอบรััวเธอเอาไว้่อนะึลมาแะยัพื้นเบื้อล่าอย่า่ายาย แรอลรีนวัามอเา
แ่นั้นเาลับยิ้มอีแล้ว มืออเายึ้นสัมผัสลบน้าแ้มเนียนนุ่มอเธอ ประทับูบลบนหน้าผานูน แรอลรีนยมือึ้นำายระโปร ลิ่นหอมอ่อนล้ายับใบเมเปิ้ลาเาำลัทำให้เธอเลิ้มหลไปับมัน
ไม่ใ่ว่าสวามีอเธอ รู้ว่าเธออบและหลใหลในลิ่นอใบเมเปิ้ลหรอนะ
“หือ แรอลรีน”
“...”
“ุเป็นัเสอผมนะ นอผม็เหมือนนอุและุสามารถใ้านพวเาไ้ามใ้อาร”
แรอลรีนัปาัวเออีรั้ลอบุใบหน้าับแผ่นออเาเพื่อหลบ่อนวาที่เบิว้าึ้นมา านั้นิมือลบนเรียวายาวว่าอเา้วยวามหุหิ ถึอย่านั้นเลออล็ยัแ่หัวเราะร่วน ราื่ออเธอและลูบไล้เรือนผมยาวเหยียรอเธอ
ำไ้ว่าอนที่เธอเลือเามาเป็นสวามีาายทั้สิบน นั่น็เพราะใบหน้าและวาอเาูใสื่อที่สุในหมู่นพวนั้น มัน่าย่อารวบุมระยะยาวรวมถึารหลอลว
แล้วทำไม...บับ
ไม่ใ่ว่าเธอโนหลอใ่ไหม?
“แรอลรีน”
“ะ” เธอผละัวออมาเยหน้าึ้นมอเา แ่เพียั่ววินาทีนั้นริมฝีปาเาทาบลมาอย่ารวเร็ว นัยน์าอเธอมอผ่านแสแยามเย็นที่ลอเ้ามาระทบับบานหน้า่าหลาสีสัน
ั่วะเธอเผลอูบอบเา และในวินาที่อมาเลออลผละัวออมา วาอเาเบิว้ามอเธอ่อนะ้มหน้าลพร้อมับริมฝีปาที่บเ้าหาัน ใบหูและใบหน้าอเาึ้นสีแเรื่อ
แรอลรีนึไ้เ้าใว่าเาำลััเิน
หือ เพราะเธอูบอบั้นเหรอ
เธอหรี่าลเล็น้อย เพื่อพิสูน์้อสันนิษานอนเอ แรอลรีนยยิ้มมือันร่าสูว้าแนบิิับั้นหนัสือ ่อนที่เลออละมีโอาสไ้ะลึ เธอเย่ัวึ้นูบเาอย่ารวเร็ว
เหมือนว่า้อสันนิษานอเธอะเป็นริ ยามเมื่อผละัวออมา มืออเลออลยึ้นปิบัใบหน้าที่แ่ำอน ่อนะ้าวเท้าหลีหนีเธอไปอย่าที่ไม่เยทำมา่อน
แรอลรีนยยิ้มพึพอใ
อา....ูเหมือนว่าสวามีอเธอยัื่อบื้ออยู่ไม่น้อย
.
.
.
น้อมีอีบุ๊แล้วนะะ
ความคิดเห็น