คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทสาม : บทละคร
เาีเยวี่ยไม่สามารถว่าร้ายหรือแะ้ออ์รัทายาทอินเสวียนไ้ เพราะถึอย่าไรรัทายาทอินเสวียนนับเป็นหนึ่ในโอรสที่้าหลฮ่อเ้โปรปราน ทั้ยัหมายมั่นให้เาสืบทอบัลลั์ ันั้นหาเลือใ้วิธีว่าร้ายรัทายาทเห็นทีฮ่อเ้อาิว่านาเป็นปรปัษ์ไ้
ทว่านั่นไม่ไ้หมายวามว่าเาีเยวี่ยะไม่สามารถแะ้อุนนาเหอับบุรีอเา
โอรสสวรร์ำลัมอเาีเยวี่ย้วยแววาใร่รู้ หายัเลือะเียบ เสมือนรั้รอให้นายายวาม
“ในารไ่สวนรั้แร รัทายาทไ้รัสเอว่าหม่อมันหึหวริษยาในัวุหนูเหอ รั้นเห็นฮอเฮาวาเยึไม่พอใ นพลั้เผลอใ้มน์ำับฮอเฮา”เาีเยวี่ยล่าวเสียราบเรียบ แล้วเลื่อนสายามอรัทายาทอินเสวียนึ่พยายามสวนท่าทีอนไว้ “ไม่ว่าะอนนั้นหรือยามนี้ หม่อมันยัมีานะเป็นู่หมายออ์รัทายาทึ่ฝ่าบาทเห็นอบ้วยพระอ์เอ ันั้นแล้วารทีุ่หนูเหอใล้ิรัทายาท นนาทำให้หม่อมันหึหวนาสิ นาะถือว่าไม่มีวามผิร่วมไ้อย่าไรันเพะ”
้าหลฮ่อเ้ยันิ่เียบ แล้วใ้สายาวามอเหล่าุนนาฝั่รัทายาท้วยแววาว่าเปล่า ่อนะหมุนลูประำในมือไปมาเป็นเิให้เาีเยวี่ยเอ่ย่อไป
“ารทีุ่หนูเหอประพฤินเ่นนี้ ย่อมมีสาเหุมาาุนนาเหอไม่ยอมอบรมสั่สอนบุรีให้ี ันั้นุนนาเหอเอย่อมมีวามผิร่วมันับุหนูเหอและหม่อมันเพะ”เาีเยวี่ย้มหัวลหน้าผาแนบิไปับพื้นหินอ่อนเย็นเียบลาท้อพระโร แล้วเยหน้าึ้นอีรั้ปล่อยให้น้ำาไหลรินออมา แลูน่าสสารเป็นอย่ายิ่ “หาฝ่าบาทะัสินว่าหม่อมันมีวามผิ ไ้โปรให้วามเป็นธรรมับหม่อมัน ลโทษทัุ้นนาเหอและบุรี้วยเพะ”
หลัสิ้นประโยอเาีเยวี่ย ุนนาเหอไม่อานั่เยไ้อี่อไป เาำเลือมอรัทายาทอินเสวียนึ่นิ่เียบอยู่รั้หนึ่ ่อนะเลื่อนัวออมา้านหน้า แล้ว้มหัวลล่าวเสียสั่น “ฝ่าบาท ระหม่อมับบุรีหาไ้มีวามผิเ่นุหนูเาล่าวมานะพ่ะย่ะ่ะ”
เาีเยวี่ยลอบระุยิ้ม แสร้หันไปมอุนนาเหอ้วยสายาแ็ร้าว “หาัวท่านหาไ้มีวามผิ ท่านิะป้ายวามผิทั้หมไปให้อ์รัทายาทหรืออย่าไรัน ะบอว่าบุรีอท่านไม่ไ้ยั่วยวนรัทายาท แ่เป็นวามผิออ์รัทายาทที่ลุ่มหลนานาสิั้นหรือ !”
ุนนาเหอเบิาว้าอย่าื่นระหน หัน้ายแลวาล้ายหาัว่วย ทว่าทุนลับทำเสมือนมอไม่เห็น ปล่อยใหุ้นนาเหอไ้แ่ปิเสธเสียร้อนรน “ระหม่อมหาไ้หมายวามเ่นนั้นไม่ !”
อย่าที่ิเอาไวุ้นนาเหอเป็นเพียุนนาั้นสี่เท่านั้น มีหรือะเทียบไ้ับเหล่าุนนาั้นสามึ้นไปทั้หลาย พวเาล้วนแ่มีประสบาร์มามายในท้อพระโร อ่านสถานาร์ออว่ายามไหนวรล่าว ยามไหนวรนิ่เียบ หรือยามไหนวรทำเป็นมอไม่เห็น
ถึรัทายาทอินเสวียนะวบุมลุ่ม้อนุนนาฝั่นไ้ีระับหนึ่ ทว่าเาลับประมาท ไม่ิว่าเาีเยวี่ยะโมีุนนาเหอผู้้อยประสบาร์ หาไม่อีฝ่ายไม่อยู่ในสภาพราวับหมูในเล้า
วามผิพลาอรัทายาทอินเสวียนเริ่มปราึ้นทีละน้อย ริอยู่ว่าภาพรวมเาีเยวี่ยอาไม่สามารถเอานะแผนารอันสมบูร์แบบอเาไ้ ทว่าในสถานาร์อนนี้ นาำเป็น้ออยู่เหนือเาเพื่อุมทุอย่า และไม่ยอมถูเหยียบมิน
อ์รัทายาทอินเสวียนเริ่มเลื่อนไหว าเยนิ่เยมาลอ ึยับเลื่อนายออมา้านหน้า แล้วทิ้ัวนั่ลุเ่า้าเาีเยวี่ย ั่วะเาปลายามอสภาพอนา ่อนหันลับไปเผิหน้าับโอรสสวรร์ “เส็พ่อ นี่ือารไ่สวนรั้สุท้ายอีเยวี่ย เนาุนนาเหอะป้ายวามผิให้ลูไม่ ไม่นับเป็นเรื่อสำั”
“ริอยู่ว่าเนาอุนนาเหออาไม่สำั”วหน้าอเาีเยวี่ยบิเบี้ยว แล้วหันไป้อุนนาเหอ้วยสายาวาวโรน์ “ทว่าเาและบุรีนับว่ามีวามผิร่วมันับหม่อมัน ไ้โปรฝ่าบาทมอบวามเป็นธรรมให้แ่หม่อมัน้วยเพะ”
้าหลฮ่อเ้หลุบา่ำล ่อนล่าวเสียเรียบเย “อบรมูแลบุรีไ้ไม่ีย่อมนับเป็นวามผิอบิา เ้าเอิเหมือนันใ่หรือไม่ รัทายาท”
อ์รัทายาทอินเสวียนยับยิ้มบาเบาเสมือนอบรับ แล้วึหันมามอหน้าเาีเยวี่ย้วยสายาผิหวั “ีเยวี่ย ารที่เ้าบอว่าุนนาเหอและบุรีมีวามผิร่วมัน ย่อมหมายวามว่าเ้ายอมรับว่านเอใ้มน์ำับเส็แม่”
เาีเยวี่ยเผยอยิ้ม “มันสำั้วยหรือเพะว่าหม่อมันยอมรับหรือไม่ยอมรับ อย่าไรหม่อมันนั้น้อำนน่อหลัานอยู่แล้ว แม้ว่ามันะมีสาวใ้นหนึ่ในเรือนอหม่อมันิ่อับนนอ นาอาเป็นัวาร่อนุ๊ามน์ำไว้ในเรือนหมายใส่ร้ายหม่อมัน”
“เ่นนั้นนาอยู่ไหน”รัทายาทอินเสวียนถาม ่อนวามอุนนารอบาย “หาเ้ามั่นใว่านาเป็นัวาร ไนไม่ลาอนามาแถลไวามริให้เหล่าุนนารวมถึ้าับเส็พ่อรับรู้”
นาเปล่เสียหัวเราะแผ่วเบา ปลายนิ้วมือรลบนลีบปา “หม่อมันไหนเลยะมีวามสามารถลาอนายไ้ันเพะ ไม่ว่าอย่าไรอนนี้หม่อมัน้อำนน่อหลัาน แล้วร้ออให้ฝ่าบาทมอบวามเป็นธรรม ้วยารลโทษุนนาเหอและบุรีเเ่นเียวัน”
อ์รัทายาทอินเสวียนเผยอยิ้มน้อย ๆ พลาเอื้อมมือสัมผัสวหน้าามอเาีเยวี่ย “ีเยวี่ย ำพูอเ้าทำ้าผิหวัในัวเ้านั”
มันเหมือนับทุรั้ อินเสวียนอบล่าวเสมอว่าผิหวัในัวเาีเยวี่ย เามัเผยอยิ้มน้อย ๆ แล้วมอนา้วยสายาว่าเปล่า แม้นหมั้นหมายันมาสิบสี่ปี ทว่าวามสัมพันธ์อพวเาเป็นเพียเรื่ออผลประโยน์เท่านั้น
แ่แล้ววันหนึ่อินเสวียนผู้ยึมั่นในผลประโยน์ลับบอว่าเาเอรัแรพบ ึ่เป็นยอวใหนึ่เียวในีวิ มัน่าน่าบันเสียริ
เาีเยวี่ยเผยอยิ้มลับ ่อนใ้มือับปลายนิ้วมือเรียวยาวอรัทายาทอินเสวียนึ่ประทับล้าแ้มออ านั้นหันไปมอมหาันที้าายโอรสสวรร์ึ่ำลัระิบระาบอะไรบาอย่าับันทีอีน แล้วึ่อยเินเ้าไปรายาน้าหลฮ่อเ้
เหมือนว่าหมาัวสำัมาถึแล้ว
ฝ่ามืออเาีเยวี่ยทาบลบนพื้น ่อนะ้มหัวลหน้าผาแนบิ เส้นผมยาวสลวยสยายไปทั่วทั้แผ่นหลั ายอาภร์แสแผ่ว้าออไป “ฝ่าบาท หม่อมันไม่มีอะไระพูอีแล้วเพะ อพระอ์มอบวามเป็นธรรมแ่หม่อมัน้วย”
เหมือนว่าประโยสุท้ายะสร้าวามื่นระหนให้แ่ท่านอารอผู้ำรำแหน่อัรเสนาบีระูลเา เาเลื่อนัวออไป้านหน้า หมายะล่าวบาอย่า แ่ถูรัทายาทอินเสวียนัึ้น่อน
“หาท่านะร้ออวามเป็นธรรมให้ีเยวี่ย มันย่อมหมายวามว่าระูลเาอามีส่วนเี่ยว้อ้วยหรือไม่”อ์รัทายาทอินเสวียนระุยิ้มเย็นา ่อน้อมอร่าายอเาีเยวี่ยหมายมอหาวามผิปริ “น่าเสียายที่ีเยวี่ยล่าวไปแล้วว่าไม่มีอะไระพูอี หาไม่เราไ้ฟัวามันอย่ายาว—”
“ฝ่าบาท แม่ทัพประิมมาถึแล้วพ่ะย่ะ่ะ”เสียเล็แหลมึ่ประาศานแทรึ้นอันทีเรียสายาและวามแื่นาุนนาทุนอีรั้ ไม่เว้นแม้แ่รัทายาทอินเสวียนึ่หันไปมอบานประูให่ึ่เปิออ
ร่าสูส่าอบุรุษาินัรบในุเราะสีเิน้าวเ้ามาภายในท้อพระโรอย่าเื่อ้า วามริบวามอบรราุนนาทั้หลาย ่อนมอบวามสนใทั้หมให้แ่้าหลฮ่อเ้
แม่ทัพประิมทิ้ัวนั่ลุเ่า แล้วเยหน้าึ้นมอโอรสสวรร์พร้อมล่าวเสียหนัแน่น “ฝ่าบาท ระหม่อมเาือหยวนลับมาแล้วพ่ะย่ะ่ะ”
้าหลฮ่อเ้ยับยิ้ม วเนรเป็นประายวาววาม แล้วึรัส้วยน้ำเสียนุ่มนวล “เิ้นไ้รับรายานที่เ้าส่มาแล้ว แ่ไม่ิเลยว่าเ้าะลับถึเมือหลวเร็วเพียนี้”
“หลัีพวนอ่านนแพ่าย ระหม่อมึอยารีบนำัยนะมาถวายแ่ฝ่าบาทพ่ะย่ะ่ะ ”เาือหยวนเอ่ย พลาำเลือมอเาีเยวี่ยึ่้มหัวลอยู่ลอ้วยวามสสัย “ว่าแ่ไนหลานสาวอระหม่อมถึไ้อยู่ในท้อพระโรแล้ว้มหัวลเ่นนี้”
โอรสสวรร์เพียเผยอยิ้มน้อย ๆ ไม่มีแม้แุ่นนานใล้าเอ่ยึ้นมา เว้นเพียรัทายาทอินเสวียนเท่านั้น “ท่านแม่ทัพอายัไม่ทราบ ีเยวี่ยไ้ใ้มน์ำับเส็แ—”
ทว่ายัไม่ทันบประโยี วาอรัทายาทอินเสวียนเบิว้าึ้นอย่าื่นระหน เ่นเียวับเหล่าุนนาทั้หลาย ยามเห็นว่าเาือหยวนิหัวเาีเยวี่ยึ้นมา ่อนออแรบลบนวหน้าอนาอย่ารุนแร นมุมปาแโลหิหลั่ไหลออมา
เพี้ยะ !
เพียเสี้ยววินาทีนั้น วามื่นระหนอรัทายาทอินเสวียนเลือนหายไป ยามเห็นว่าเาีเยวี่ยำลัเผยอยิ้ม แล้ว้อมอเา้วยแววาวาวโรน์ อนนั้นเาถึไ้รู้สึัวในที่สุ
นี่เป็นบทละรอเาีเยวี่ย มันเป็นแผนารอนา !
ความคิดเห็น