ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : บทเจ็ด - 2
่อน้านานพอสมวรสำหรับารนั่รอในร้านอาหารที่ไม่ไ้หรูหราไปมาว่าห้ออาหารที่ฤหาสน์ แรอลรีนไม่ไ้มีปัหาอะไรับมัน ทั้ที่ในสายาอนภายนอวระมีปัหา
มันเป็นแ่วิธีารในารอยู่รอ เธอไม่ใ่เ้าหิในนิทาน่อนนอนที่สามารถยยิ้มอย่ามีเมาแ่ทุน เพื่อไม่ให้ใร้ามหัวเธอไปวามเย่อหยิ่ือหนึ่ในสมบัิที่้อเรียนรู้
แรอลรีนเท้าามอออไปนอหน้า่า โีที่ว่าทาร้านัโนส่วนัวเอาไว้ให้ เธอึไม่ถูหลาหลายสายาับ้อมอมา ภายนอนั้นม่นมามายหลาลายนั้นเินับ่ายันให้วุ่น
โอเรียนน่าเป็นเมือท่านาให่ที่มีทั้ทอำและแร่ธาุสำหรับารส่ออ ไม่้อแปลใเลยว่าทำไมสวามีอเธอึร่ำรวยนั
“ุไม่สั่อาหารสัหน่อยละ” เลออลเินเ้ามาเามวิ้วยามเห็นโ๊ะอาหารที่ว่าเปล่า ในมืออเาถือถุระาษนาลา่อนะส่มันให้ับนอเาที่ยืนประบอยู่้าน้า
“ผมแวะเ้าไปเอายาใหุ้แล้ว” เานั่ลฝั่ร้าม แรอลรีนมอรอยยิ้มื่อบื้ออเา “แรอลรีนไม่อบนเยอะ”
“อบุ่ะ” นั้นือทั้หมที่เธอบอ และเหมือนสวามีอเธอะาินับวามเรียบเยอเธอ เาึเพียแ่ยิ้มว้าอีหน่อย
“ที่รั ุอยาินอะไรเป็นพิเศษไหม” เาเลื่อนเมนูมาให้เธอรหน้า แรอลรีน้มลมอมัน เธอไม่ใ่นัิมที่ใส่ใรสาิอาหารมานั เพราะอนเ็มีนาำนัลหลายนมัลั่นแล้เธอโยารไม่เอาอาหารมื้อเย็นหรือมื้อเที่ยมาให้
สรุปโย่าย อแ่มีินเธอไม่เรื่อมาทั้นั้น
อาะเพราะลัวว่าะเธอะเร็เลออลึละสายาาเธอั่วะหนึ่ ้มมอเมนูอาหารในมืออัวเอ เพียั่วรู่แรอลรีนเล็เห็นแล้วว่าัวเอ้อารอะไร
หาแ่ในเสี้ยววินาทีนั้น ยามที่ำลัเยหน้าึ้นมาพลันหาาเหลือบเห็นร่าหนึ่อันุ้นเย
ผู้หินนั้น—ุหนูลอเรล ว่าทีู่่หมั้นอท่านพี่
เธอลอบหรี่าลอย่าระมัระวั มอเห็นว่าผู้หินนั้นไม่ไ้มานเียวหาแ่ลอบับมือับายแปลหน้าทีู่ีนหนึ่ เห็นรอยยิ้มที่แย้มให้ัน
หมายวามว่ายัไ?
แรอลรีนัปา ั่ววินาทีนั้นวาอเธอวาวโรน์ึ้นมา โยไม่รู้ัวเธอลุึ้นท่ามลาวามแปลใอสวามีและนอเา
“เป็นอะไรเหรอ” เาถามึ้นมอหน้าเธออย่าไม่เ้าใ
เธอพยายามมอหาัว่วย และเพียไม่นานทัษะารเอาัวรอถูนำมาใ้อีรั้ แรอลรีนยยิ้มบา เธอไม่มีเพื่อนแน่นอนว่าย่อมใ้้ออ้านั้นไม่ไ้
“เลออล ันอัวไปเ้าห้อน้ำสัรู่ ุสั่อาหารรอไว้่อนเลยนะ”
อย่าไร็ามแรอลรีนไม่ไ้รอฟัำอบอเา เพราะผู้หินนั้นเริ่มห่าหาออาระยะสายา เรียวาอเธอ้าวรไป้านล่า เือนทะลุผ่านห้อน้ำ ่อนะใ้ประู้านหลัร้านออไป โยไม่สนใสายาอันแื่นอพ่อรัว
เธอรัพี่ายอเธอมายิ่ว่าอะไร
และผู้หินนั้นไม่มีสิทธิ์ะมาสวมเาให้ท่านพี่ไรอัล
“อะ..” ร่าบาอุทานเสียแผ่วยามที่ายระโปรเี่ยวับะปูแถวนั้นนเธอล้มลับพื้นแ็รุระ แรอลรีน้มมอฝ่ามือที่มีเลือไหลิบออมา
และเธอไม่ไ้ให้วามสำัับมันมาไปว่าผู้หินนั้น เธอลุึ้นอย่ารวเร็ว้าวเินอย่าเร่รีบไปามอรอที่ผู้หินนั้นมหายไป ผ่านฝูนมามาย
“หายไปไหนัน”
วาอเธอวามอไปรอบ้า เรียวายับ้าวเินามสัาาแ่ถึอย่านั้น็ยัไม่เห็นร่มเาอพวเาอยู่ี ว่าะรู้ัวอีทีเธอไ้หลออมานอเส้นทา
มอไม่เห็นเส้นทาอันุ้นเยอีเลย มันไม่สำัอี่อไปแล้ว ยามเห็นสายเสื้อลุมที่ล้ายันนั้นเธอ้าวเินอีรั้ไม่ใส่ใเลยว่าัวเอะหลออไปมาว่าเิม
เบียเสียับผู้นมามาย เพียแ่ในวินาทีนั้นวาอเธอับผู้หินนั้นสบันโยบัเอิ นัยน์าู่นั้นเบิว้า่อนะรีบสืบเท้าหนีหายไปในฝูน
แรอลรีนเยิว่าัวเอมีวามอทนมาพอสมวร แ่นั้นไม่ริแม้แ่น้อย เมื่อมีเ็น้อยเินเ้ามานเธอนล้มลไป วาอเธอ็วาวโรน์ึ้นมาอีรั้
ไม่ใส่ใระทั่เสียร้ออเ็น้อย แรอลรีนพยายามมอหาร่านั้นแ่็หายลับไปาสายาอเธอ
“บ้าเอ้ย!” เธอสบถัฟันแน่น พลาวัามอไปยัร่าอหิวัย ลานที่าว่าน่าะเป็นมาราอเ็นนั้น
สุท้ายเธอทำไ้เพียถอนหายใ ่าเถอะ
แรอลรีนพยายามสืบเท้าหนีแ่เหมือนว่าู่รีอเธอะไม่บ ายผ้าลุมอเธอถูระาอย่าหยาบาย ท่ามลาสายาที่เบิว้าอย่าใอเธอ
“เธอวระอโทษลูายอเรา” สรรพยามอันแสนเย่อหยิ่นั้นทำเอาเธอเลิิ้วสูึ้นมา
ร่าบาหมุนเท้าลับไปเผิหน้า เธอพยายามใเย็นเมินเย่อสายาที่แสถึวามเรี้ยวโรธ ูาารแ่ัวาว่าน่าะเป็นภริยาอท่านเอิร์นหรืออาะบารอน
“อย่าทำให้เรา้อเสียเวลา” แรอลรีนรู้สึหุหิอย่า่วยไม่ไ้ อย่าไร็ามเถอะ เธอไม่ใ่นผิและผู้หิรหน้าวระสบสิอารม์มาว่านี้
แ่เหมือนว่ารั้นี้เธอะโ่มลไป ารใ้วามเย่อหยิ่และถือี่อสู้ับมนุษย์แม่ผู้รัลูอย่าไม่ลืมหูลืมานั้นไม่ใ่สิ่ที่วรทำแม้แ่น้อย มือเรียวอหิรหน้ายึ้นี้มาทาเธออย่าาบ้ว
เ้าราและวามยุ่ยาำลัเิึ้น
“รู้หรือไม่ว่าเราเป็นภริยาอใร และลูายอเราือท่านลอร์แห่เบอร์ไลน์"
แรอลรีนถอนหายใ เธอไม่ใุ่นนาและไม่มีทาำทุเมือไ้แน่ย เว้นเมือท่าสำั บาทีอาเป็นเมือเล็ลมาที่อยู่ภายในารปรออเลออลหรือท่านยุนอื่น
ทุสายาเริ่มับ้อมอมา พวาวเมือไม่รู้ว่าเธอเห็นใรเพราะแรอลรีนไม่เยปราัวออมา แ่หารู้ภายหลัว่าเธอือัเสแรอลรีน และถ้าเธอยอมอีฝ่ายวันนี้ ทุน้ามหัวเธอเป็นแน่
มันเป็นแบบนี้ลอ โยเพาะในปราสาทแห่นั้
แ่ถึอย่านั้นแรอลรีนไม่เหลืออารม์สำหรับารทะเลาะเบาะแวอย่าไร้่า เธอถอนหายใอีรอบัสินใว่าะยอมสัรั้แม้ว่าัวเอะไม่เป็นนผิ็าม
“เมื่อเป็นารบปัหา อใหุ้นายและท่านลอร์ลูายัวน้อยอุแยย้ายาันรนี้ เราะถือว่าเป็นเราที่ผิเอไม่ไ้ระหนะเลยว่าถนนเส้นนี้นั้นเป็นอลูายผู้ยิ่ให่และุนาย”
านั้นเธอหันหลัลับ้าวเท้าหนี แ่เหมือนว่าอีฝ่ายะยัไม่พอใ ายเสื้อลุมอเธอถูระาอย่ารุนแร พร้อมับหนึ่สัมผัสที่บลบน้าแ้มยอเธอ
เพี้ยะ!
ในรานี้วาอเธอวาวโรน์ึ้นมาอย่าแท้ริ ฟาเส้นสุท้ายที่ยึเหนี่ยวสิอเธอาสะบั ระทั่เส็พ่อยัไม่ล้าบหน้าเธอ สวามีอเธอ็ยัไม่ล้าหยาบายใส่เธอ
นาผู้หิรหน้าเอาวามอาหานี้มาาไหนัน
แรอลรีนวัามออย่าหัวเสียที่สุในรอบปี ปลายนิ้วอเธอยึ้นี้รไปยัใบหน้านั้นอย่าหยาบาย
“บัอา! ่อหน้าเ้าหิแรอลรีนยัล้าำเริบเสิบสานไม่ลัวายแล้วใ่ไหม!”
หิวัยลานรหน้าเลิิ้วสู แล้วีรอยยิ้มเหยียหยามอย่าท้าทาย “เ้าหิทึ่ไหนะมาไลนานี้ อย่าบัอาโหเราะีว่า เหอะ! ลูสาวบารอนระูลไหนัน ไม่มีมารยาทและยัไร้ารศึษา”
แรอลลีนำลัโรธ เธอเรียมล้วเอาป้ายานันรออหมา หาลับพบเพียวามว่าเปล่า
อนนั้น เธอเริ่มระหนัว่านเอไม่มีอะไริัวเลย นอาุระโปรอนั้นสูที่สวมอยู่บนเรือนร่าอันส่าาม อีอย่านในเมือยัไม่มีใรรู้ัแรอลรีนสันเียว!
บับเถอะ นี่มันวันบ้าอะไรัน?
http://www.mebmarket.com/index.php? action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NzoiMjA0NTk3OCI7czo3OiJib29rX2lkIjtpOjIxMDAyMTt9
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น