คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทหนึ่ง-1
ริมฝีปาอวบอิ่มสีพีบเม้มเ้าหาัน เส้นผมสีทอยาวสลวยถูรวบึ้นเล้าเป็นมวยสู ปรอยผมถูปล่อยลเล็น้อยในะที่ผ้าลุมหน้าผืนบาาวโปร่ถูทาบลมาาศรีษะ บบัวาลมโ
เธอำลัะเป็นเ้าสาว
สร้อยอไ่มุเส้นหนาถูสวมล่วยับให้ผิวาวผ่อูเปล่ประาย เรียวิ้วถูีเียนอย่าามไม่่าอะไรับ้าแ้มเนียนเรียบ เ้าับนัยน์าสีไพรินทร์
แรอลรีนมอภาพสะท้อนในระ เธอเห็นเ้าสาวผู้ามสะท้อนอยู่ในนั้น ริมฝีปาแย้มยิ้มึ้น เธอวระมีวามสุและียิ้ม
มันวระเป็นแบบนั้น
“เ้าหิแรอลรีน ไ้เวลาแล้วเพะ” เสียอนาำนัลัเรียสิที่ำลัล่อลอยไปไลอเธอลับมา รอยยิ้มยั้าอยู่บนใบหน้าอเธอไม่เลือนหาย
แรอลรีนลุึ้นยืนเ็มวามสู ายระโปรลูไม้ไม่ไ้เป็นอุปสรร่อารเลื่อนไหวอเธอ ว่าที่สาวนามวามือลบนฝ่ามืออนาำนัลที่ยื่นออมาหวั่วยพยุ
ายระโปรอเธอถูนาำนัลัวน้อยถือเอาไว้ไม่ให้ยาวลาพื้นนเปอะเปื้อน สอาเรียว้าวออไป้าหน้า บานประูถูเปิอออย่ารู้าน อรัษ์มามาย่าทำหน้าที่อัวเออย่าเร่รั
ในวันนี้ทั่วทั้ปราสาทถูแ่อย่าามบ่บอว่าำลัมีานมลเิึ้น หน้า่าทุบานถูเปิออให้แสแลอผ่าน
“เิเส็พ่ะย่ะ่ะ”
แรอลรีน้าวาลบันไหินอ่อน สอมือลาไปามราวบันไทีุ่้นเยมานับั้แ่สมัยเ็ รอยยิ้มอเธอว้าึ้น พยายามแย้มยิ้มให้มาที่สุเหมือนับทุรั้
ารแ่านรั้นี้ เธอเลือมัน้วยัวเอไม่มีใรบีบบัับทั้นั้น
เธอ้อยิ้ม เพื่อให้ทุนรู้ว่าเ้าหิแรอลรีนนนี้สุแสนะมีวามสุ
ในที่สุวามทรมานเือบสิบห้าปีอเธอ็ำลัะบล
ร่าสูอันุ้นาเ้าอเรือนผมสีทอยืนพิรอบประู ริมฝีปาอเาแย้มยิ้มเหมือนั่ทุรั้ มัน่าอ่อนโยน รอยยิ้มที่รั้หนึ่มันเยเป็นอเธอนเียว
อเ้าหิแรอลรีนผู้นี้
“น้อามมา แรอลรีน” น้ำเสียทุ้มอ่อนโยนอเ้าายไรอัลผู้เป็นพี่ายอเธอเอ่ยึ้น มือวาอเายื่นส่ออมารหน้าเธอ
“ท่านพี่...”
“มาเถอะ พี่ะเป็นนพาน้อไปเอ”
ลำออเธอเหือแห้ แรอลรีนทำไ้เพียแ่ยิ้ม ปลายนิ้วอเธอสั่นพร่ายามวามือลไปบนอุ้มมืออบอุ่นอเา เธอรัวามอบอุ่นและวามอ่อนโยนอเา
ในะเียวัน็เลียัมันเหลือเิน
“ไม่้อลัวพี่อยู่รนี้” เาปลอบยามเห็นมือที่สั่นอเธอ
นัยน์าอเธอสั่นไหวแ่เพียั่วรู่็ลับมาเรียบเยเหมือนเิม ะอ่อนแอไม่ไ้เ็า ไม่เ่นนั้นสิ่ที่เพียรทำมาลอะสูเปล่า สอา้าวึ้นไปบนรถม้าสีทอ
่อนที่บวนรถม้าะเลื่อนัวออไปทะยานเ้าไปในัวเมือ ประูปราสาทถูเปิออสอ้าทามีประานรายล้อมเพื่อูบวนเส็ แรอลรีนมอพี่ายอัวเอผ่านผ้าลุมหน้าผืนบา
เานั่อยู่บนอาาสีาว้าหน้าบวนพร้อมับพวทหาร เส้นผมอเาปลิวลู่ไปับสายลม รอยยิ้มอเาแ่ายให้ับทุน มอแผ่นหลัเหยียรที่ไม่ว่าี่รั้็ยัทำให้เธอรู้สึปลอภัยไ้ลอ
เธอรัเา มาเหลือเิน...
ท่ามลาสายานับร้อยที่เพ่มอ ท่ามลาแสแที่สาส่อในยามเ้า ท่ามลาสายลมแผ่วเบา และท่ามลาหยาน้ำาที่ำลัไหลรินออมาาวา
มันะเป็นรั้สุท้ายที่เธอะมอเาในานะผู้ายนหนึ่ ายผู้เป็นรัแรและะเป็นเ่นนั้นลอไป
มาพอแล้วับารทำผิศีลธรรมและวามทรมานมาลอหลายปี
สิ้นสุันที....
เรื่อนี้มีอีบุ๊แล้วนะะ อบุมานะะ
ความคิดเห็น