คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทสอง-1
เินเฟยเป็นสรีรูปร่าบอบบาวร่าแ่ารทะนุถนอมมิแ่าาลีบบุปผา ันั้นเมื่อ้อุเ่าหน้าำหนัเหอินเป็นเวลานานถึสอั่วยาม[1] ใบหน้าามอนาึีเียวลแลูน่าสสารยิ่นั หยาเหื่อมามายผุพรายไหลึมลมาามไรผม ระนั้นหวั่นฝูหรฮอเฮา็เพียทอสายามอ้วยวามเยา
อาหนิลอบสำรวสีพระพัร์เรียบเยอนาพาหส์ ่อนำเลือมอเินเฟยอย่าเวทนา แม้นว่าฮอเฮาะมิใ่นโหร้าย หาแ่็มิไ้หมายวามว่าะใีุเทพเียน...
นาำนัลวัยลานถอนหายใ อย่าไร็ามเป็นเินเฟยที่หาเรื่อเ้าัวะโทษใรไ้เล่า
“ฮอเฮาเพะ”เินื่อเหนียนราเสียแผ่ว แหนหน้าึ้นมอพระพัร์อฮอเฮา ภาพรหน้าเริ่มพร่ามัวเ่นเียวับสิที่ำลัถูพราาไป นาำนัลนสนิทเห็นเ่นนั้นึรีบประอพระสนมอน ันมิให้ล้มลไปนอนับพื้น
หวั่นฝูหรทิ้ัวลนั่บนเ้าอี้ที่ถูัเรียมเอาไว้ราวับรู้าน มือ้าหนึ่ยึ้นเท้าา้วยท่วท่าแสนสุสบายเือปนไปวามเียร้าน นัยน์าเรียวั่หส์ทอมออีฝ่าย ริมฝีอวบอิ่มนั้นีเผือล ระทั่วหน้าเอ็ไร้สีเลือ แสแาวอาทิย์สาส่อลมา แม้นนาะนั่อยู่ในำหนัยัสามารถรู้สึไ้เลยถึวามร้อนระอุ
“เินเฟย เ้าน่าะระหนัถึสาเหุที่เปิ่นลโทษเ้า”หวั่นฝูหรล่าวเสียเรียบเย หันไปรับถ้วยาาอาหนิมาถือไว้ “อย่าไ้มอเปิ่น้วยสายาเ่นนั้น”
วาที่วัมอนาหลุบ่ำลในทันที หวั่นฝูหรเหยียยิ้มบาเบา าวามทรำอนา เินื่อเหนียยัเป็นเพียเหลียี้ที่หยาหลี่เวียนบแ่เ้ามาเมื่อไม่ี่เือน่อน วามประพฤินับว่าเรียบร้อยมิไ้่อวามวุ่นวาย แ่็มิรู้ว่าบันี้ำรำแหน่เป็นถึพระสนมั้นเฟย วามประพฤิะยัเรียบร้อยน่าทะนุถนอมเ่นเิมหรือไม่
“เ้าเป็นเ้าอำหนัร่วนอี้ ทว่าลับมิอาวบุมูแลวามเรียบร้อยอนาสนมร่วมำหนั ปล่อยให้ไปทะเลาะวิวาทันแถวำหนัไท่หยา เิไปรบวนวามสบอไทเฮานทรพิโรธึ้นมาะทำอย่าไร”
หวั่นฝูหรยถ้วยาึ้นรริมฝีปา พลันหรี่าลมอนาำนัลอเินเฟยที่ยัับ้อนาอย่ามิหวั่นเร เป็นอย่าที่ิเอาไว้ไม่มีผิ อำนาแท้ริในารปรอวัหลวมิไ้อยู่ในำมืออนา หวั่นฝูหรน่อนหน้านี้เป็นเ่นไรัน ถึปล่อยให้เหอุ้ยเฟยึ้นมา่วิอำนา เวลานี้ระทั่นาำนัลอสนมั้นเฟยยัมิยำเรนา
น่าหุหิใเสียริ
“ูเ้ามีเรื่ออยาะพูับเปิ่น”น้ำเสียอนาเย็นเียบ พอะสร้าวามหวาหวั่นให้แ่นาำนัลผู้นั้นบ้ามิมา็น้อย นัยน์าออีฝ่ายเบิว้าึ้นราวับาไม่ถึ เ่นเียวับเินเฟยทีู่ื่นใมิ่าัน
“เมื่อรู่เ้าวัามอเปิ่นอย่าไร้มารยาท เรว่าอึอัอยาะพูับเปิ่นเ็มที”หวั่นฝูหรวาถ้วยาล หันไปหาอาหนิที่ยืนนาบอยู่้าาย “อาหนิ เ้ารับใ้เปิ่นมาระยะเวลาหนึ่ เปิ่นเป็นเ่นไร่วยบอแ่นาำนัลผู้นั้นให้รับรู้ หาไม่แล้วนาหวาลัวเปิ่นนมิยอมเปิปาพู”
อาหนิยยิ้มเสมือนเ้าใวามนัยอฮอเฮา นาำนัลวัยลาน้าวลไปาำหนั ร่าอวบยืนอยู่เบื้อหน้าอนทั้สอ พลาล่าวเสียนุ่มนวล “หวั่นฝูหรฮอเฮาทรมีพระเมามาล้น อีทั้ยัเปี่ยมไป้วยุธรรมริยธรรม หาเ้าอยาราบทูลฮอเฮา้วยเรื่อใ็ว่าออมาเสีย”
เินื่อเหนียนหรี่าล้วยวามหวาระแว อิั่วผู้เป็นนาำนัลประำายเินเฟยรีบเอาร่าอนมาบบัพระสนมนามเอาไว้ ราวับว่าฮอเฮาและนาำนัลวัยลานเบื้อหน้าเป็นปีศาร้ายที่น่าหวาลัว
“ราบทูลฮอเฮาเพะ แม้นว่าพระสนมะเป็นเ้าอำหนัร่วนอี้ แ่็มิไ้หมายวามว่าพระสนมเป็นเ้าอีวิอผู้ใ หมิุ้ยเหรินและอีุ๋้ยเหรินะระทำสิ่ใเี่ยว้ออะไรับพระสนม้วยหรือเพะ”อิั่วราบทูลเสียแ็ ล้ายว่าวามหวาลัว่อนหน้านี้เลือนหายไปั่วะ
แม้นเินื่อเหนียนเอ็ยัาไม่ถึว่านาำนัลอนเอใเ็เพียนี้ วาอนาเือไป้วยวามพึพอใแ่็มลายหายไป ยามระหนัถึานะอนและฮอเฮา ยิ่มิ้อเปรียบเทียบับีวิอนาำนัล่ำ้อยผู้หนึ่
ถ้อยำที่หลุลอออมานั้นทำเอาริ้ววามโรธโลแล่นไปทั่วทั้ร่าออาหนิ ทว่าฮอเฮา็ยัเป็นเ่นเิมนิ่สบเสียใน่าลัว ปลอเล็บสีทอรูไปับถ้วยาสร้าเสียัแผ่วเบานำมาึ่วามหวาหวั่นอีรา เสียหวานิเย็นาัลอออมาาลำอระห
“หมายวาม่อให้นาสนมหรือนาำนัลภายในวัหลัระทำสิ่ใผิ็มิเี่ยว้อับเปิ่นผู้มีหน้าทีู่แลหำหนัั้นหรือ เหมือนที่เินเฟยมิเี่ยว้ออันใับหมิุ้ยเหรินและอีุ๋้ยเหริน ่อให้เินเฟยะอยู่ร่วมในเหุาร์้วย็ามที”
รอยยิ้มอหวั่นฝูหรเหยียว้าึ้น อย่าไร็ลโทษเินเฟยไปพอสมวร เรว่าถ้าทำมาว่านี้ะเป็นารรัแบุปผาามมาเินไป อีทั้หยาหลี่เวียนเออาย้อนลับมาำหนิิเียนนาไ้
เอาเถอะ รั้นี้แ่ัเือน็พอ อนนี้นาเอ็ยัรู้อะไรมิมานั อีอย่า็มาพอให้เหล่า้ารับใ้ในวัหลวระหนัและยำเรนา
“เ้ามิอบ แสว่าหมายวามามนั้น”ร่าอรรเหยียัวึ้นเ็มวามสู ไม่รั้รอให้ใรไ้เอ่ยปาพูสิ่ใ็รีบเินเ้าไปภายในำหนั โยมิลืมทิ้ท้าย้วยน้ำเสียเยา “นายทำผิแ่บ่าวไพร่ไม่ทัท้วนับเป็นวามผิ โบยนาำนัลผู้นี้สามสิบไม้ านั้นส่ไปทำานที่หอัล้า ส่วนเินเฟยให้ลับไปัุธรรมอสนมมาให้เปิ่นร้อยบ”
“พระสนม่วยบ่าว้วย พระสนม !”
เินื่อเหนียนเบิาว้าอย่าาไม่ถึ ะมอร่าออิั่วำลัถูลาออไปโยฝีมือเหล่าันทีสลับับร่าระหอฮอเฮา นาส่เสียรีร้อ “ฮอเฮาเพะ ฮอเฮา !”
ระนั้นแล้ว็หาไ้มีทีท่าว่าหวั่นฝูหรฮอเฮาะไยีแ่อย่าใ อาหนิทอมอทุอย่า้วยสายาเรียบเยมิ่าาผู้เป็นนาย่อนะหมุนัวลับเินเ้าไปในำหนัเหอินทันใ เหลือทิ้ไว้เพียเินเฟยผู้ำลัื่นใ
ระยะเวลาเพียไม่ี่ั่วยาม่าวลือเรื่อพวนี้แพร่สะพัไปทั่วทั้วัหลัอย่ารวเร็ว แน่นอนว่าย่อม้อรู้ถึพระรรอฝ่าบาท หาแ่็ไร้ารเลื่อนไหวใาโอรสสวรร์ ับสิ้นวามหวัอผู้รอมละราให่ หนึ่วันที่ำลัผ่านพ้นไป ฮอเฮาระทำสิ่ใไปมาพอสมวร แม้นไม่ถึั้นหนัหนา ทว่า็สร้าวามแื่นให้ผู้อื่นมิใ่น้อย
แผ่นหลับอบบาเหยียร เรือนผมำลับถูปล่อยยาวลมาโยมีอาหนิอยแปรผมให้ หวั่นฝูหรทอสายามอเาสะท้อนในระ ริมฝีปาอวบอิ่มบเ้าหาัน “อาหนิ หวั่นฝูหรฮอเฮาที่เ้ารู้ัเป็นเ่นไร”
อาหนิะพริบรั้หนึ่มอเาสะท้อนพระพัร์ในระทอเหลืออฮอเฮาล้ายว่ามิเ้าใำถาม ่อนอบลับออไป้วยน้ำเสียนุ่มนวล “ทรเป็นฮอเฮาที่เปี่ยมไป้วยุธรรมและเป็นที่โปรปรานอฝ่าบาทเพะ”
นาโลหัวล ถอปลอเล็บทอลุลายเมาออ อาหนิวาหวีพลา่วยพยุนาึ้น ายอาภร์โปร่บาพลิ้วไหวไปามารยับาย หวั่นฝูหรทรุัวลนั่บนเ้าอี้ มอูถ้วยยาที่ถูอาหนิยเ้ามา้านใน ลิ่นอมันมิน่าพิศมัยนัเเ่นเียวับรสาิ
วันนั้นอนื่นึ้นมา นาเยถามหยาหลี่เวียนว่าเิอะไรึ้น เาเพียแ่ยยิ้มบาเบาที่วนลุ่มหล แล้วลูบหัวนารั้หนึ่ บอเพียแ่ว่าไม่เป็นไรทั้นั้น หวั่นฝูหรฮอเฮาเพียแ่ฝันร้ายเท่านั้น ่อนลืมาื่นึ้นมายัโลแห่วามริ เหล่า้ารับใ้ในำหนัเหอิน่ามิพูถึเรื่อนี้
ระทั่นาำนัลนสนิทสมัยเป็นไท่ื่อเฟยยัหายไป หยาหลี่เวียนบอว่านาเป็นนประทานนาำนัลผู้นั้นให้แ่ราอรัษ์ั้นสาม บันี้ึเหลือเพียอาหนิที่อยถวายารรับใ้อย่าใล้ิ
“วันนี้ฝ่าบาทเส็ไปำหนัใ”
“ราบทูลฮอเฮา ฝ่าบาทยัมิไ้พลิป้ายเพะ”อาหนิอบะยถ้วยยาอนาึ้น “มิแน่ว่าืนนี้อาทรไม่เส็ไปำหนัใเลย็ไ้นะเพะ”
“ระนั้นหรือ”หวั่นฝูหรแ่นเสียพูอย่าเยา รับเอาถ้วยยาาอาหนิมาถือไว้ ่อนยรริมฝีปา ปล่อยให้มันไหลผ่านลไปในลำอ
แ่ไหนแ่ไรมาทุรั้ที่นาลมือหยาหลี่เวียนะเส็ไปยัเรือนอบรราเหลียี้เหล่านั้น เพื่อปลอบประโลมพวนา เามอบอำนาและวามโปรปรานให้แ่นา็ริ ะเียวัน็มิไ้ปล่อยให้มันอยู่นอเหนือารวบุม
ระยะเวลาสามปีที่ำรำแหน่เป็นไท่ื่อเฟย สมออนาถูใ้บิเรื่อมามาย เพราะพระทัยอโอรสสวรร์นั้นสุยาะหยั่ถึ สรี้าายเ่นนาึมิอาวาใไ้โย่าย
“อาหนิ ไปเอาระานหมาล้อมมาให้เปิ่น”
้ามิเื่อหรอว่าท่านะเอ็นู้า
ความคิดเห็น