คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : บทสิบเอ็ด-2
หวั่นฝูหรฮอเฮาสั่ับริเวหลิผินอย่าไม่มีำหน ทว่า็ไม่ถึั้นมิให้ใรเ้าพบอีฝ่าย เพียแ่ะมีารรวสอบร่าาย็เท่านั้น แน่นอนว่าเป็นลำนวนแที่ะเวียนมาทัทายหลิผินไปไ้มาพอสมวร
นที่สมวรปราัวลับไม่ยอมปรา แ่นที่ไม่สมวรลับปราัวึ้นมา
หลิเียหยูะพริบา้วยวามแปลใปนุน ยามเห็นหลันเาอวี้หรือวนเฟยปราึ้นภายในำหนั อีฝ่ายสวมอาภร์สีเรียบปัลายเมา ระทั่ใบหน้ายัถูแ่แ้ม้วยสีสันเพียน้อยนิ
“พี่หิวนเฟย”
หลันเาอวี้ียิ้มอ่อนหวาน “เ้าแปลใที่เห็นเปิ่น”
“ปริพี่หิวนเฟยะเ็บัวเียบอยู่ในำหนัหรือไม่็พระอารามหลว”หลิผินเอ่ย
้วยวามที่หลิเียหยูเป็นเพียสรีที่มีวามิื้นเิน นาึสามารถแย้มยิ้มสใส ไร้วามหวาระแวึ้นมาไ้ สรีผู้เป็นเ้าอำหนัผายมือเป็นเิให้อีฝ่ายนั่ล ่อนนาำนัลประำัวะเ้ามารินน้ำาลในถ้วย
“ว่าแ่พี่หิมาหาน้อ้วยเรื่อใัน”
วนเฟยเยหน้าึ้นสบาอีฝ่าย พลาวาลูประำสีนิลลบนโ๊ะ “หลายวัน่อนเปิ่นเ้าไปสวมมน์ที่พระอาราม รั้นเมื่อเห็นลูประำ็อนึถึน้อหิึ้นมามิไ้”
หลิผินมวิ้วไม่เ้าใ พลันระ่าแ้เมื่อไ้ยินประโยถัมาาวนเฟย
“ำไ้ว่าอนเียเฟยั้รรภ์อ์ายรอ ทั้ำหนับูรพาอยู่ในวามหวาหวั่น ร่าายอเียเฟยอ่อนแอยิ่นั เวลานั้นไทเฮาไ้ทรพระราทานถุหอมและลูประำให้แ่นา ท้ายที่สุนา็ผ่านืนแห่วามเป็นหรือายมาไ้ ให้ำเนิมัรน้อยแ่ฝ่าบาท”
หลันเาอวี้เอื้อมมือออไปวาบนฝ่ามือบอบบา ล่าวเสียนุ่มนวล “ลูประำนี้ เปิ่นไ้มาาพระอารามหลว อยาะมอบให้น้อหิเ็บเอาไว้”
“อบุพี่หิ”
นัยน์าำลับทอประาย หลิผินยับยิ้มว้าเอื้อมมือออไปรับลูประำนั้น ่อนะัไปยามุิถึบาสิ่ึ้นมาไ้ แล้วหันไปล่าวับนาำนัลอน “ไปนำถุหอมที่เหอุ้ยเฟยประทานมา”
“เพะ พระสนม”
ถึแม้นปรินาะมิใ่นที่ศรัทธาในเรื่อเหล่านี้ ทว่าอนนี้นาเอ็ั้รรภ์ ารหลเื่อสิ่พวนี้็หาใ่เรื่อเสียหายไม่
วนเฟยยมือสัมผัสลบนหัวไหล่บอบบาออีฝ่าย ปลอเล็บสีทออนาเ่นัยิ่ว่าริมฝีปาสีาอหลิผิน “น้อหิมีทั้ฮอเฮาอยูแล ทั้ยัมีพระพุทธอ์ุ้มรอ ทารในรรภ์ย่อม้อลอออมาไ้อย่าปลอภัย หามิใ่มัรน้อย็เป็นหส์น้อย”
เมื่อเอ่ยถึฮอเฮา นัยน์าอหลิผินหม่นลอย่าเห็นไ้ั “ฮอเฮาใลั่นแล้น้อ่าหา…”
หลันเาอวี้เลือะมิล่าวสิ่ใออไป แลเห็นไ้ัว่าเหอุ้ยเฟยปั่นหัวหลิผินเสียนหวั่นฝูหรลายเป็นัวร้ายาไปแล้ว
“นี่็ล้อยบ่ายแล้ว เปิ่น้ออัว่อน”
ร่าผอมบาเหยียัวึ้นเ็มวามสู ่อนโบมือให้แ่หลิผินที่เหมือนะย่อัวลน้อมส่นเอ หลันเาอวี้วามือลบนเรียวแนอนาำนัลที่ยื่นออมาประอ พ้นอบหลัา ท้อฟ้ายัมืรึ้มเ่นเียวับปุยหิมะที่ร่วโรยลมา
พลันหาาอนาเหลือบเห็นร่าบอบบาอหว่านผินยืนห่าออไปไม่ไลนั ะว่าไปหว่านผินับหลิผิน็อาศัยอยู่ำหนัเียวัน
“ำนับพี่หิวนเฟย”หว่านผินยับัวเินออมา พลาย่อัวลทำวามเารพฝ่ายร้าม
“เปิ่นยัำแววาอน้อหิในวันนั้นไ้”หลันเาอวี้เอ่ยเสียแผ่วเบา ไม่แม้แ่ะหยุเสวนา้วย “ำหนัอี้หยวนยินี้อนรับนเ่นน้อหิเสมอ”
ั่วะหนึ่ วาอหว่านผินวูบไหวอย่ารุนแร ทำไ้เพียทอสายามอแผ่นหลับอบบาอวนเฟยที่ห่าออไปเรื่อย ๆ สลับับเล็หิมะที่ลมา
เปิ่นน่ะเ้าใเ้ายิ่ว่าเหอุ้ยเฟย้วย้ำ
“หลันเาอวี้ไปหานาั้นหรือ”
“เพะฮอเฮา”
หวั่นฝูหรหยุะั าม้วยัวหมาสีาวในมือที่ถูวาล นัยน์าเรียวั่หส์หลุบ่ำลอย่ารุ่นิ ไทเฮาเ็บัวเียบ หยาหลี่เวียนเอ็เวียนไปทุำหนัในวัหลว มิไ้เอาอเอาใใรเป็นพิเศษ
้าำลัทำสรามับใรันแน่
อะไรัน…
มือาวเนียนยึ้นุมมับ หนึ่ถ้อยำที่เ้ามาในหัวนี่ืออะไร
เพราะบุรุษที่้าเยหลรัในปีนั้น ายาไปนานแล้ว
“ฮอเฮา ฮอเฮาเพะ”อาหนิผู้สัเเห็นวามผิปริอผู้เป็นนาย ร้อเรียอีฝ่ายอย่าร้อนรน วาอฮอเฮาำลัเหม่อลอยอย่าไรุ้หมาย
“ฮอเฮา”
หยาหลี่เวียน หา้า้อเ็บมาเท่าไหร่ ้า็ะลาท่านลไปในุมนร้วยัน ถูเปลวเพลิแผเผาไปพร้อมัน
หวั่นฝูหระพริบาถี่รัว ั่วอึใ่อมาึรู้สึถึหยาน้ำาที่ไหลอาบลมา อาหนิเบิาว้าึ้น้วยวามื่นระหน นารีบปามันทิ้ ระนั้นแล้วมัน็ยัไหลลมาไม่หยุ
นี่มันบ้าอะไรัน
[1] ท่านอ๋อ
[2] พระายาอ๋อ
[3] อ์รัทายาท
[4] พระายาออ์รัทายาท
.
Ebook
ความคิดเห็น