คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทสาม - 2
ระยะเวลาล่วเลยถึปลายเือน เหมินลู่เอิน่อย ๆ ลับมาใ้ีวิอย่าปริอีรั้ ะที่อาารป่วยาพิษไ้ีึ้นามลำับ น่าผิหวัอยู่นิหน่อย็รที่หย่หยวนหลห้ามนาื่มสุราอี ันั้นวามหวัที่ะื่มสุรามอท้อลอฤูใบไม้ผลิึพัทลายลมา ทำไ้เพียนั่ ๆ นอน ๆ เล่นหมาล้อมอยู่ในห้อามลำพัเท่านั้น
เพราะหย่หยวนหลมีานมามายให้ทำ เายุ่เินว่าะมาเป็นเพื่อนเล่นหมาล้อม แม้นเหมินลู่เอินไม่่อยเื่อฟัระเบียบเท่าไหร่นั แ่นามีสามัสำนึมาพอที่ะไม่รบวนารทำานอเา
ยิ่ว่านั้น นาเอ็มีเรื่อบาอย่า้อทำเ่นัน
“หลินฮุ่ย ไปนำผ้านวมมาอี” เหมินลู่เอินล่าวเสียราบเรียบ พลาหยิบัวหมาสีาววาลาระาน แล้วุัวเ้าหาวามอบอุ่นาผ้านวมหนายิ่ว่าเิม “้ายัรู้สึหนาว”
หลินฮุ่ยบริมฝีปาเบา ๆ ้อมอผ้านวมหนาสี่ผืนให่ที่ ปลุมร่าายอพระายา ปี่อนพระายายัสามารถนั่เล่นหมาล้อมลาศาลาริมสระน้ำไ้อย่าสบาย ๆ แม้นลาฤูใบไม้ร่ว็ยัห่มผ้านวมเพียสามผืนเท่านั้น ทว่านี่พึ่ะ้นฤูใบไม้ผลิ อาาศอบอุ่นว่าลาฤูใบไม้ร่วเป็นไหน ๆ
ยามเห็นหลินฮุ่ยนิ่เียบไปพัให่ เหมินลู่เอินึละสายาาระานหมาล้อม ่อนแหนมอสีหน้าัวลใออีฝ่าย “้ารอใรบานอยู่ หลัพบเาแล้ว ้าะยอมนอนเล่นหมาล้อมอยู่ในห้อ ปล่อยให้เ้าอยปรนนิบัิีหรือไม่ ?”
มันมิอาเรียว่าเป็นประโยำถามเสียทีเียว เรียว่าเป็นารบอล่าวเพียฝ่ายเียวเสียมาว่า เพราะมิว่าะอบอะไรออไป พระายา็ื้อเินว่าะยอมฟัอยู่ี
“อย่าห่วไปเลย ้ายัไม่ายอนนี้หรอนะ” เหมินลู่เอินยับรอยยิ้ม ะโลหัวลรั้หนึ่ “้า้อมีีวิอยู่อีนาน เพื่อรอบรอสมบัิอวนอ๋อและร่าายอหยวนหล”
“หม่อมันเ้าใแล้วเพะ”
“อีอย่า…” เหมินลู่เอินหุบปาล ยามเห็นร่าสูส่าภายใ้อาภร์ฟ้าลามปัลาย้นไผ่เินมาแ่ไล “เหมือนว่านที่้ารออยอยู่ะมาสัที”
หลินฮุ่ยหันหลัลับไปมออย่ารวเร็ว เรียวิ้วโ่ยาวมวเป็นปม้วยวามไม่เ้าใและสสัยในเวลาเียวัน หาเป็นอ์ายห้า นาย่อมไม่แปลใ ทว่าพระายาลับรออยอ์ายห ายหนุ่มึ่พระายาเยออปาเอว่ามิอยา้อเี่ยวมาที่สุ
เหนืออื่นใ มิว่าะเป็นอ์ายห้าหรืออ์ายห ลอมาพระายาล้วนแ่วาัวอย่าระมัระวั แม้นมิเยเมินเยเสียทีเียว แ่็มิไ้สนิทสนมแ่อย่าใ เรียว่าอยู่ในานะอพี่สะใภ้ับน้อายอสามี
ท่าทานทั้เมือหลวะไ้เห็นเล็หิมะโปรยปรายลาฤูร้อนเสียแล้ว
“ทำวามเารพพี่สะใภ้” ายหนุ่มหยุปลายเท้าลหน้าศาลาริมสระน้ำ พลา้มหัวเล็น้อยเป็นารให้เียริเหมินลู่เอิน หิสาวึ่เป็นพี่สะใภ้ให่อนเอ
เหมินลู่เอินเพีย้อมอเา้วยสายาเยารู่หนึ่ แล้ว่อย ๆ ้มหัวลเป็นเิให้เียริฝ่ายร้าม แม้นอ์ายหะเป็นน้อายอหย่หยวนหล หานับามลำับเ่นรอบรัวอสามันปริ นาย่อมอยู่เหนือเาหนึ่ั้น
ทว่าในรอบรัวอราวศ์ อ์ายที่มีสายเลืออโอรสสวรร์ไหลเวียนอยู่ในร่าาย ย่อมมีานะสูว่าพี่สะใภ้ผู้มาารอบรัวสามันอย่าเหมินลู่เอิน
ยิ่ว่านั้น อ์ายหนามหย่อินื่อ ยัเป็นอ์ายที่ หย่านสือฮ่อเ้โปรปรานเป็นอย่ามา แม้นมิอาเทียบเท่าับอ์ายรอ ทว่าอนหย่อินื่ออายุสิบห้า เา็สามารถรอบรอำแหน่แม่ทัพ และอนนี้อำนาในอทัพอเา็เป็นรอเพียแม่ทัพบูรพาบิาอเหมินลู่เอินเท่านั้น
“อ์ายห้ามิไ้มา้วยหรือเพะ” เหมินลู่เอินเปิปาถามเสียราบเรียบ ั่วะนาลัเลว่าวรหยิบัวหมาสีำวารไหนอระานี
อ์ายหมอัวหมาำในมืออเหมินลู่เอินที่้าอยู่ลาอาาศ แม้นเาะเป็นแม่ทัพผู้เรียไรในสนามรบ แ่ลับไม่สันทัเรื่อหมาล้อมสันิเียว แน่นอนว่าเาย่อมมอลยุทธ์ที่ฝ่ายร้ามใ้บนระานหมาไม่ออ
“พี่ห้าอยู่ับพี่ให่ที่เรือนหลั ้าไม่เี่ยวอะไร้วย็เลยออมา่อน” หย่อินื่ออบ ่อนัวหมาสีำในมือเหมินลู่เอินะถูวาลบน่อหนึ่อระาน “มิาว่าะเห็นพี่สะใภ้นั่เล่นหมาล้อมอยู่ามลำพั
เหมินลู่เอินเยหน้ามออ์ายห พลายมือเท้าามอเา้วยท่าทาอันแสนเียร้าน “อ์ายห้าเลียวลาว่าใร เรื่อใที่เาไม่เห็น้วย ย่อมัเนว่ามันะนำมาึ่ปัหามาว่าผลี”
“…”
“ท่านรู้อยู่แล้ว่าหาว่าหม่อมันนั่เล่นหมาล้อมามลำพัอยู่ที่ศาลาริมสระ ท่าน็เลยหลบพวเาออมาพบหม่อมันมิใ่หรอหรือเพะ ?”
สีหน้าออ์ายหหม่นหมอลเล็น้อย รอยยิ้มว้าบนวหน้าที่ล้ายลึับหย่หยวนหลหุบลทีละนิ “ท่าทาพี่สะใภ้ให่ะใส่ใเปิ่นหวามาว่าที่ิเอาไว้”
เหมินลู่เอินผลิรอยยิ้ม พลาวาัวหมาลาระานแล้วเ็บใส่ล่อให้เรียบร้อย ่อนส่ผ้านวมหนาืนหลินฮุ่ย “น่าเสียายที่หม่อมันมิไ้ลาเท่าอ์ายห้า เห็นที้อำยอมโนอ์ายหหลอใ้เสียแล้วเพะ”
หย่อินื่อระุยิ้ม หาารอ่านวาม้อารอเาออเรียว่าโนหลอใ้ ทั่วใ้หล้าย่อมไม่มีใรสมวรถูเรียว่าโนหลอใ้อีแล้ว ริอยู่ว่าหย่อินเิ้ พี่ห้าอเาเยเือนว่าเหมินลู่เอินมิใ่นธรรมา แ่เาเอ็มิเยิว่านาะเป็นัวอันราย
“หลายวัน่อนหลี่เหมยฮวาโนละออฝนนล้มป่วย พี่รอถึับทิ้านทิ้ารไปเฝ้านาอยู่หลายวัน บัเอิ้าุิถึมาไ้ว่าพี่ให่เอ็สนิทสนมับนาอยู่มา แ่เาานยุ่เินว่าะเสียเวลาไปอย่าไร้่า เปิ่นหวาเป็นถึน้อายนสนิทอเา ย่อมสมวรเป็นัวแทนไปเยี่ยมหลี่เหมยฮวาสัหน่อย แ่ะให้ไปนเียว็แปลไม่น้อย ำเป็น้อมีพระายาเหมินไป้วย ถึะเรียว่ามิแปลและยัแสถึวามริใ”
เหมินลู่เอินเลื่อนมือึ้นปิปาหาว พลาหลุบา่ำลเหลือบมอไปทาหลินฮุ่ยเล็น้อย
อันที่ริ ุประส์ออ์ายหมิไ้้อารแสถึวามริใหรืออะไร เาเพีย้อารผู้สมรู้ร่วมิน้อมรับวามผิไปพร้อมันเท่านั้น แน่นอนว่าย่อมไม่มีใร เหมาะสมไปมาว่านา พระายาเอออวิ๋นินอ๋อ
หาเป็นนลาย่อมีัวออห่าาแผนารโ่เลานี่เหมือนับที่อ์ายห้าทำ น่าเศร้าใริ ๆ ว่านาำเป็น้อลาน้อยว่าอ์ายห้าอยู่หลาย้าว
“นอย่าท่านหรือะเป็นห่วหลี่เหมยฮวา ท่าทาะอยาเหยียบย่ำนาให้มินเสียมาว่า” วาเรียวยาวทอประายวาววามมอไปยัวหน้าออ์ายห รอยยิ้มบาเบา่อย ๆ เหยียว้าว่าเิม “น่าเสียายว่าเปิ่นหวาเฟยับท่านานะสูส่ หาไปเยือนเรือนุนนาเพื่อหิสามันนเียวย่อมถูนมามายรหาไ้”
อ์ายหนิ่ิะหนึ่ เา่อน้าเห็น้วยับ เหมินลู่เอิน พี่รออาไม่ไยีำรหา เพราะเป็นที่โปรปรานอเส็พ่อ ทว่าเาับเหมินลู่เอินมิไ้เป็นเ่นพี่รอ อีอย่าพี่ให่อาเสื่อมเสียไ้…
สีหน้าอหย่อินื่อเ็มไป้วยวามัวล แววาำลับหม่นแสลามลำับ ทว่าเหมินลู่เอินลับถอนหายใยาวเหยีย แล้วยับลุเินผ่านเาไปอย่ารวเร็ว
“หา้าวผ่านประูธรีเรียว่าเยือนเรือนุนนา ไยเราไม่เ้าทาำแพหรือประูหลัแทนละเพะ ?”
“…”
เหมินลู่เอินเป็นัวอันรายเหมือนที่อินเิ้บอริ ๆ ้วย!
ความคิดเห็น