คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทหนึ่ง - 2
ระยะทาระหว่าเรือนอนาไปถึเรือนอหย่หยวนหล่อน้าไลพอสมวร เพราะเหมินลู่เอินอบวามสบมาว่าวามวุ่นวายหรือเสียัโหวเหว นาเลยเลือเรือนท้ายวนเป็นที่อยู่อาศัยหลั รวมถึใ้ีวิินนอนและเล่นหมาล้อมมาลอสามปี
ริอยู่ว่าหน้าที่หลัอพระายาเอือารูแลและัารเรื่อราววามเป็นอยู่ทั้หมอวนอ๋อ ทว่า่อนเหมินลู่เอินะ้าวเ้ามารับำแหน่พระายาเอ วนอหย่หยวนหลมีันทีอย่า อวีู้แลอยู่่อนแล้ว นาที่มิไ้มีเป้าหมายะรวบรวมอำนาใน วนอ๋อ ็เลยปล่อยให้อวี้เป็นนัารทุอย่าเ่นเิม
แ่เพื่อันมิให้ใร้ามหัวพระายาเออย่านา ลอทุ สิ้นเือน เหมินลู่เอินะรวทานบัีทั้หมอวนอ๋อ นแน่ใว่าไม่มีใรยัยอนำสิ่ใออไป เนื่อาสมบัิทั้หมอหย่หยวนหล็นับเป็นสมบัิอนาเ่นเียวัน
อวี้รีบ้มัวลอย่านอบน้อม ยามเห็นร่าบอบบาอพระายาเหมินเินมาแ่ไล แม้นอวิ๋นินอ๋อะมิเิโปรปราน พระายาเหมินมานั หานา็เป็นพระายาเอเพียนเียวอวนมาลอสามปี แล้วยัสามารถรัษาอำนาอนเอเป็นอย่าีแม้นะใ้ีวิ้วยวามเียร้านเพียใ็าม
“ท่านอ๋อว่าหรือไม่ เปิ่นหวาเฟย ้อารพบเา” เหมินลู่เอินล่าวเสียราบเรียบ หารอยยิ้มบาเบาบนวหน้าาม ลับวนฟัเสียเสมือนนุ่มนวลอย่าน่าประหลา
อวี้่อย ๆ ้มหัวลอีเล็น้อย แล้วอบ้วยน้ำเสียแหลมอันนอบน้อม “ทูลพระายา ท่านอ๋อทรานอยู่้านในพ่ะย่ะ่ะ”
“เ่นนั้น็่วยราบทูลท่านอ๋อ้วยว่าเปิ่นหวาเฟย้อารพบเา”
“พ่ะย่ะ่ะ” อวี้อบรับอย่ารวเร็ว ่อนผลับานประูให่ แล้วเินเ้าไป้านในอย่าระมัระวั หลเหลือเพียเหมินลู่เอินับนาำนัล้าายเพียลำพั
เหมินลู่เอินแหนหน้ามอท้อนภาว้าให่ ไร้้อนเมาวมัว ลมเย็นสบายพัผ่านร่าบอบบา ปอยผมยาวสลวยปลิปลิวไปามสายลม เเ่นเียวับลีบอไม้อันผลิบาน
ปลายนิ้วมือเรียวยาว่อย ๆ ทัเส้นผมับหลัใบหู ่อนรอยยิ้มว้าแสนว่าเปล่าะประับบนวหน้าาม นาหลบา่ำลเล็น้อย แล้วเหลือบมอหลินฮุ่ย “บอโรรัวัเรียมสุราและนมินเล่นเพียุเียว็พอ ท่าทาหยวนหลไม่มามอท้อับ้าอย่าแน่นอน”
หลินฮุ่ยมวิ้วอย่ามิเ้าในั พลาเอ่ยถาม้วยวามสสัย “เพราะุหนูหลี่ะมาที่วนอีแล้วหรือเพะ”
เหมินลู่เอินยยิ้ม “มิใ่เพียหลี่เหมยฮวาะมาหรอนะ ้าเือบหลลืมไปเสียแล้ว หยวนหลเยบอว่าหลี่เหมยฮวาอบฤูใบไม้ผลิยิ่ว่าใร โยเพาะในวันที่ท้อฟ้าปลอโปร่และสายลมเย็นสบาย”
“…”
“เห็นทีหยวนหลวนนามามอท้อที่วนเสียมาว่า”
หลินฮุ่ยยัไม่ทันะล่าวอะไรออไป อวี้็เินลับออมาเสียแล้ว ันทีร่าเล็ราวสรี้มหัวให้พระายาเอแห่วนอ๋ออย่านอบน้อม “ทูลพระายา ท่านอ๋ออนุาให้เ้าพบพ่ะย่ะ่ะ”
เหมินลู่เอินผลิรอยยิ้มว้ายิ่ว่าเิม เสมือนว่านาำลัีใเป็นที่สุ “อบใ อวี้”
ทว่ามัน็ำลัเป็นเหมือนทุรั้ วามสสารที่เยมีให้ับหย่หยวนหล ล้วนลับมาย้อนทำร้ายนาทั้สิ้น
หาเหมินลู่เอินื่นอบวามสบมาเพียใ หย่หยวนหลเอ็ื่นอบวามสบมิ่าานา ันั้นเวลาเินเ้ามาในห้ออัษรอเา นาำเป็น้อย่าเท้าอย่าแผ่วเบา ันมิให้เิเสียรบวนอันน่าหุหิใ
อย่าไร็าม หย่หยวนหลยัเหมือนับทุวัน แ่าออไปเพียอาภร์สีสันสใสปัลายเมาเหินที่เาสวมอยู่ ปริแล้วหย่หยวนหลมัอบอาภร์สีเรียบ ไร้ลวลาย แลูมิ่าาุายในสำนัหลวผู้เรียบ่าย ารที่เาสวมอาภร์สีสันสใสเ่นนี้ ย่อมเป็นเพราะหลี่เหมยฮวาอย่าแน่นอน
นาหยุยืนรหน้าหย่หยวนหล ่อนย่อัวลทำวามเารพเา้วยท่าทาอ่อนหวานเป็นที่สุ “ถวายพระพรท่านอ๋อเพะ”
มันยัเหมือนับทุวัน หย่หยวนหลมิไ้เยหน้ามอนาสันิเียว เายั่อับัวอัษรบนระาษัลายมือ ่อนสะบัมือ้า ที่ว่าอยู่เล็น้อย เป็นเิให้เหมินลู่เอินลุึ้น
“พระายาไม่้อมาพิธี”
เหมินลู่เอินเลื่อนัวเ้าไปใล้เา แล้วหยุยืนล้าาย ะ่วยหย่หยวนหลฝนแท่หมึามวามเยิน พลาเอ่ยวาม้อารอนเอออมาอย่าเถรร “หลินฮุ่ยบอหม่อมันว่า อท้อในสวนบานสะพรั่ ผลิบานามยิ่ว่าปี่อน”
หย่หยวนหลยััลายมืออเา่อไป เ่นเียวับนาที่ยัฝนแท่หมึ่อไปอย่าเยา
“เิมหม่อมันัสินใว่าะวนท่านมามอท้อ้วยัน แ่พอเห็นท้อฟ้าปลอโปร่และสายลมเย็นสบาย ็พลันระหนัว่า หลี่เหมยฮวามาที่วนอีแล้ว ท่านไหนเลยะยอมมาเป็นเพื่อน มอท้อับหม่อมัน”
มืออหย่หยวนหลหยุะั เา่อย ๆ วาพู่ันล แล้วเยหน้ามอเหมินลู่เอิน้วยวามสนใในที่สุ “เ่นนั้นเ้ามาหา เปิ่นหวา้วยเหุใัน”
ยามเห็นว่าหย่หยวนหลเริ่มสนในา เหมินลู่เอิน็ยับรอยยิ้มว้าอันสใส วาเรียวยาวทอประายวาววาม ะผละมือออาแท่หมึ “หม่อมัน็เพียอยาเห็นสีหน้ามีวามสุอท่าน็เท่านั้น…” ่อนมันะถูย้อมไป้วยหยน้ำา
“…”
“หม่อมันำลัสสัยว่าารื่มสุราับสาวามเ่นหม่อมัน มันสมวรีว่าารอยู่ในารัสามเส้าเป็นไหน ๆ อีอย่าหม่อมันเินมาถึเรือนหลัแล้ว หาถอยหลัลับย่อมอับอายบ่าวไพร่ในเรือนอยู่ไม่น้อยเลย”
ฝ่ามือเย็นยะเยืออเหมินลู่เอินทาบลบนแ้มาวนวลอเา หย่หยวนหล้อนามอนา แล้วอบุมมือเย็นเยียบนั่นไว้ “เหมือนว่าเ้าำลัเป็นห่วเปิ่นหวาอยู่บ้า”
เหมินลู่เอินโลหัวล ะปิเปลือาล เลือมิ่ลไปับฝ่ามืออันอบอุ่นอหย่หยวนหล “นั่นย่อมใ่และมิใ่ในราเียวัน”
“…”
“หม่อมันเป็นห่วทรัพย์สมบัิอนเอ่าหา เนื่อาเป็นห่วมา็เลยเผื่อแผ่วามห่วหาไปให้ท่าน้วย”
อนนั้นเหมินลู่เอินลืมามอเาอีรอบ แววาอนานิ่สบราวับสายน้ำไหลลึมิหวนืน หารอยยิ้มลับผลิว้าึ้นเรื่อย ๆ เสมือนลีบอท้อเบ่บานสะพรั่ และแน่นอนว่าหย่หยวนหลมิเยเ้าใฝ่ายร้ามเลยสัราเียว
ปลายนิ้วมือเรียวยาวอนาทาบลบนริมฝีปาอเา ่อนะทาบทับริมฝีปาอนเอลมาอย่านุ่มนวลอีรั้
หามีสิ่หนึ่ที่เาสามารถเ้าใในัวเหมินลู่เอิน นั่น็เป็นวามหน้า้านและไร้ยาอายอย่าไม่สิ้นสุอนา
ลีบอท้อผลิบานสะพรั่และโปรยปรายลมา เหมินลู่เอินปรือามอภาพอันสวยามเ่นนั้นอย่าเื่อ้า เรียวายาวเหยียว้าออไปอย่าเียร้าน ะมืออี้าถืออสุราเอาไว้ เส้นผมเยรวบึบนหัว่อย ๆ เลื่อนลมาปรวหน้าาม
หลินฮุ่ยอยเปลี่ยนาสุราให้พระายาอยู่เป็นระยะ ่อนเลื่อนบรราล่อเรื่อประับล้ำ่าบาส่วนออมาให้เหมินลู่เอินไ้เยม นทั้วน่าสสัยว่าทำไมพระายาเหมินึอบื่มสุราไปพร้อมับอล้ำ่าที่อวิ๋นินอ๋อประทานให้
อย่าไร็าม หลินฮุ่ยเป็นเพียนเียวที่เ้าใเหุผลนั้นเป็นอย่าี เพราะสิ่ที่พระายารอบรอไ้มีเพียสออย่าือทรัพย์สมบัิและร่าายอท่านอ๋อ สุท้าย็เลยหลเหลือเพียเรื่อประับล้ำ่าเป็นเพื่อนื่ม้าาย
อาเป็นเรื่อีสัหน่อย เพราะพระายาอนาสามารถแสวหาวามสุาสิ่เล็ ๆ ้าายไ้เป็นอย่าี ันั้นารื่มสุราับอล้ำ่าึมิใ่เรื่อน่าเศร้าแ่อย่าใ ลับันแล้วมันือวามสำราใเสียมาว่า
เหมินลู่เอินเอนัวพิ้นไม้ให่้านหลั วาเรียวยาวเหม่อมอภาพรหน้าอย่าเรียบเย แลเห็นหลี่เหมยฮวายืนอยู่้าายอหย่หยวนหล ยิ่ว่านั้น็ืออ์ายรอ นามหย่อินหลึ่ยืนนาบอยู่อี้า
หลี่เหมยฮวาือุหนูอวนเสนาบีหลี่ แม้นเิาอนุภรรยา หาวามสามารถและวามามอนาล้วนแ่ไ้รับารยอมรับในวว้า นอาะเรียนรู้วิาแพทย์แล้ว รูปโมยัสะุาเหล่าอ์าย นับเป็นหนึ่ในสรีที่นมามายอยาบแ่เ้าวน
แม้นแ่หย่หยวนหลและอ์ายรอ็่าพยายามะรอบรอหัวใอหลี่เหมยฮวามาลอหลายปี ทว่าารที่วันนี้ หลี่เหมยฮวาพาอ์ายรอมา้วย ทั้ ๆ ที่หย่หยวนหลวนนามามอท้อามลำพั
เห็นทีุหนูหลี่ะเลือไ้เสียแล้วว่านาะมอบหัวใแ่ผู้ใ และารที่พยายามับมือออ์ายรอเอาไว้่อหน้าหย่หยวนหล
แท้ริแล้วารลมามอท้อรานี้อหลี่เหมยฮวา ือารปิเสธหย่หยวนหลอย่าัเนนั่นเอ
ท่าทาหย่หยวนหละร้อไห้น้ำาในอยู่ระมั
“วามามอ้าเทียบเียหลี่เหมยฮวามิไ้เลยหรอหรือ” เหมินลู่เอินถามเสียเลื่อนลอย นาเปิปาหาวเล็น้อย ะเทสุราลในอเหล้า
หลินฮุ่ยพยายามปัลีบอไม้ออไปให้พ้นัวอพระายา พลาอบอย่ารวเร็ว “มิใ่หรอเพะ พระายาามน่าหลใหลยิ่ว่าใร”
เหมินลู่เอินเปล่เสียหัวเราะ ่อนรอสุราลบนริมฝีปา “่าเถอะ แม้นเ้าะล่าวเอาใ้า แ่็มีวามริอยู่หลายส่วน”
“พระายาะไม่เส็ไปร่วม้วยริ ๆ หรือเพะ”
นาส่ายหน้าอย่าไม่ไยี แล้วลูบไปามปิ่นทอำสลัลายหส์้วยวามสำราใ “บทบาทอ้ามิไ้อยู่รนั้นหรอนะ ภายใ้ารัสามเส้าอันาม ไหนเลยะหลเหลือที่ยืนให้ับ้า”
“…”
“อีอย่า้ายัมิอยาไปสมน้ำหน้าหยวนหลอนนี้ แม้นวหน้าำลัียิ้มอยู่็ริ แ่น้ำาอเาไหลย้อมวหน้าน เปรอะเปื้อนไปหมแล้ว”
ยามล่าวบรอยยิ้มบนวหน้าอเหมินลู่เอินล้ายเลือนหายไปั่วะ นารินสุราอีอ ่อนยึ้นมอไปทาหย่หยวนหล
“บารา สุราั้นี็ยาะลบเลือนวามเ็บปวอันล้ำลึ”
เหมินลู่เอินยับรอยยิ้มว้าราวแสสว่าอฤูใบไม้ผลิ พลาโอบอบรราล่อเรื่อประับล้ำ่าอย่าหวแหนึ้นมาอีสัหน่อย ะ้อมอไปยัหย่หยวนหล
ริอยู่ว่าวามสสารที่มี่อหย่หยวนหลมัย้อนลับมาทำร้ายนา ะเียวันารไม่ยอมรับวามสสารานาอหย่หยวนหล ็ย้อนลับมาทำร้ายเามิ่าันนั
“หยวนหล ปีนั้นท่านเยลาเินว่า้าะาิ ระนั้นสิปัาอท่าน ลับถถอยลเสียแล้ว…”
ลิ้อีบุ๊นะะ อนนี้ำลัลราาอยู่้วยนะะ !
ความคิดเห็น