คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทหก - 1
ลาึืนนั้น เหมินลู่เอินไ้ึ้นสู เนื้อัวร้อนผะผ่าว หยาเหื่อไหลึมออมาามไล่ผม ระนั้นนาลับไม่ยอมล้มัวลนอน เลือะนั่เหยียาบนั่ไม้ ในมือ้าหนึ่ถือระาษรายื่ออ้ารับใ้เอาไว้ ะหลินฮุ่ยนำผ้าุบน้ำอุ่นเ็ไปามร่าายอพระายา
แม้นภายนอะเป็นอวี้อยวบุมูแลทุสิ่ทุอย่าในวนอ๋อ แ่อำนาัสินวามเป็นายอเหล่า้ารับใ้ในอยู่ในมืออเหมินลู่เอิน เมื่อไหร่ที่้อารำัใรออไป นา็ะหยิบระาษรายื่อมาพิาราเ่นนี้
อันที่ริเหมินลู่เอินเป็นน่อน้าเ้มว สมัยยัอยู่ในวนอระูลเหมิน นารับหน้าทีู่แลบ่าวไพร่แทนมาราที่ล้มป่วยมาลอหลายปี หลายรั้ที่นาให้โอาสนมามาย ่อนพวเาะทำผิเ่นเิมอีรอบ ระยะหลัเหมินลู่เอินึเลือวิธีารเ็าึ้น ยัวอย่าเ่นารับออาวน
น่าเสียายว่าวิธีารรุนแรและเ็าไม่สามารถนำมาใ้ับวนอวิ๋นินอ๋อ เพราะมันอาทำลายภาพลัษ์ ผู้นะรหาว่าอวิ๋นินอ๋อไร้วามเมา ผลสุท้ายเหมินลู่เอินเลยบันทึวามผิอพวเาเอาไว้ แล้วลโทษอย่าเหมาะสม เมื่อมีารระทำผิ้ำสอ นาะใ้วิธีารรุนแรและเ็าสถานเียว
หลินฮุ่ยแหนมอวหน้าแระเรื่อเพราะพิษไ้อ พระายา้วยวามห่วหา ่อนวาผ้าุบน้ำหมา ๆ ลในอ่า แล้วุเ่าลรหน้า “พระายาโปรถนอมร่าาย้วยเพะ หม่อมันทราบีว่าพระายาเ้มวับบ่าวไพร่ แ่อย่าหัโหมเ่นนี้เลย พรุ่นี้เ้า่อยื่นมาัารไม่ีว่าหรือเพะ ? พระายาออ้านอั้หลายั่วยาม ร่าายถูลมเย็นนเป็นไ้ เิพระายาเป็นอะไรไป…”
เหมินลู่เอินำเลือมอหลินฮุ่ยะหนึ่ พลา่อย ๆ ม้วนระาษเ็บให้เรียบร้อย ท่ามลาวามีใอนาำนัลนสนิท “นี่เป็นเรื่อสำั่อวนอ๋อ ้า้อัารภายในวันนี้เท่านั้น”
“เรื่อสำัหรือเพะ ?”
พระายานามพยัหน้า แล้วเอื้อมัวหยิบล่อเรื่อประับอนเอออมาสามล่อ ่อนวาเรียรหน้า แล้วไล่สายาสำรวอย่าละเอีย พบว่าสร้อยไ่มุ และ่าหูทอำลุลายหายไปบาู่
ในบรราเรื่อประับทั้หมอนา ล้วนแ่มีสร้อยไ่มุอยู่เป็นำนวนมา รวมถึ่าหูทอำลุลาย หาใริะโมยเรื่อประับ ย่อมเลือสร้อยไ่มุับ่าหู เพราะิว่าเหมินลู่เอินไม่ทันสัเ
“เหมือนะเป็นฝีมือออาหลันอีามเย รา่อนที่ับไ้ ้า็เมานามาแล้วที่ไม่ับออาวนอ๋อ ่อให้นาำเป็น้อใ้เินื้อยาูแลมาราที่ล้มป่วยับลูอีสอน ็มิไ้หมายวามว่านาะมีสิทธิ์มาโมยออ้า”
เมื่อล่าวบเหมินลู่เอิน็่อย ๆ ปิล่อเรื่อประับ แล้วให้หลินฮุ่ยนำมันไปเ็บที่เิม ่อนล้มัวลนอนหอบหายใอยู่บนเีย้วยวามอ่อนล้า วาเรียวยาวพร่ามัวนแยระหว่าผ้าม่านับโมไฟอบัวไม่สมประอบไม่ออ
ย้อนมอูแล้ว มันืออวัเือบิ้นแร ๆ ที่หย่หยวนหลมอบให้ แม้นอ์ายหะทำมันพั แ่นามัะนำมันิัวไม่ห่า เวลา่อนนอน็แวนเอาไว้เหนือหัว มอูมัน่อย ๆ หมุนไปหมุนมา้วยวามเพลิเพลิน
“รีบไปถ่ายทอำสั่อ้าให้อวี้ะ ับไล่อาหลัน ออาวน ภายในืนนี้ให้นาเ็บอออไปให้หม หวัว่าอนเ้าเปิ่นหวาเฟยะไม่้อเห็นนาอี”
หลินฮุ่ยเบิาว้าึ้น “ะับไล่นาออไปอนนี้เลยหรือ เพะ นี่็่อนืนแล้ว นาะไปอยู่ที่ไหน…”
ยามเห็นสายาว่าเปล่าที่มอมาอพระายา น้ำเสียอหลินฮุ่ย็เริ่มแผ่วเบาลเรื่อย ๆ แล้วพยัหน้าหนึ่รั้เียบ ๆ ในที่สุ
“ส่วนเรื่อประับอ้าอยู่ที่เรือนนอนอนา บอ อวี้้วยว่า้าไม่อยาไ้ืน ถือว่ายให้นาไปะ เท่านี้พอหาทีุ่หัวนอนไ้ระมั”
หลินฮุ่ยเปิปาล้ายะพูบาอย่า แ่พระายาลับหันหลั แล้ว่อย ๆ นิ่เียบเสมือนว่าหลับสนิท สุท้ายหลินฮุ่ย็ทำไ้เพียเินออาเรือนนอนไปอย่าเียบเียบ เพื่อทำามรับสั่อพระายา
หลัาหลินฮุ่ยออไปแล้ว เหมินลู่เอินโผล่หัวออมานอผ้าห่มเล็น้อย ร่าายอนาทั้หนาวเหน็บและปวไปหม แม้นินยาไปแล้ว็ใ่ว่าอาารอีึ้น อย่าน้อยนา็อทนนัารเรื่อออาหลันเรียบร้อย
แม้นอีฝ่าย้อลายเป็นแพะ แ่็ใ่ว่าะมิเป็นวามริเสียทีเียว
เหมินลู่เอินปิเปลือาล ยมือโอบอนเอเอาไว้ หลวม ๆ
ทั้หม็เพื่อวามปลอภัยอวนอวิ๋นินอ๋อ
ความคิดเห็น