ก่อนจะจาก

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื้อเรื่อง

    ย่ำสนธรา ชายหนุ่มร่าเล็กที่ดูเริงร่าเป็นพิเศษ ที่กำลังตื่นเต้นเพราะจะได้สารภาพรักกับชายหนุ่มที่อยู่เบื้องหน้าของเขา

 “พี่อินธาๆ โตขึ้นเรามาแต่งงานกันไหมครับ” น้ำเสียงอันร่าเริงของ “นภา”เด็กหนุ่มที่หน้าตาสดใส ใจดีและอ่อนโยน

“นายบ้ารึป่าว”อินธาพูดพร้อมกับใบหน้าหน้าที่ดูนิ่งเงียบ แต่ภายใจใจนั้นกับดีใจมากที่ได้ยินคำพูดนี้จากปากของนภา

หนุ่มร่างเล็กที่พูดไม่ออกหลังจากได้ยินคำนั้น เพราะนภาคาดหวังว่าอินธาจะชอบต้นเหมือนกับที่เขาชอบอินธาเหมือนกัน

“เพราะอะไรหรอ พี่อินธา” นภาที่เคลือบแครงใจเอ่ยปากถาม

หนุ่มร่ากายกำย่ำไม่เอ่ยปากตอบ นิ่งเงียบ ทำได้แค่ มโนภาพกับตัวเองว่า“เพราะหากนทีอยู่กับพี่ นภาจะไม่ปลอดภัย”

ภายในใจทั้งคู่ต่างแตกสลาย เพียงเพราะอีกฝ่ายต่างเป็นคนที่รักมากแต่รักกันไม่ได้

  คุณชายครับ (กรซิบหู)  เมื่อชายใส่สูทร่างโตเดินมากระซิบที่หูของอินธา

“ได้ เตรียมรถด้วย”น้ำเสียงที่แข็งกร่านพร้อสั่งลูกน้องให้เตรียมรถ

“เลิกร้องแล้วกลับบ้านไปซะ”อินธาได้ไล่ให้นทีกลับไปเพราะตนมีงานที่ต้องรีบไปจัดการ

ชายหนุ่มที่ดูร่าเริงตอนนี้เต็มไปด้วยความเศร้า 

ปัง ปังๆ เสียงกระสุนเส้นผ่าศูนย์กลาง14.9มม. ย่อมออกจากรูปากกระบอกปืนเส้นผ่าศูนย์กลาง14.9มม.และพลังทะลวงเป้าหมายของกระสุนปืน ทิศทางของกระสุนทะลุผ่านหน้าอกของชายร่างเล็กที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของชายอันเป็นที่รัก

  เสียงปืนสงบ ชายร่างเล็กล้มลงอ้อมแขนของชายที่ร่างกายสูงกำย่ำ

“นภา นภาอย่าหลับนะ” น้ำเสียงที่สั่นคลอของอินธาเรียกชื่อ นภาอย่างวาดกลัว

“ไหนพี่บอกไม่รักนภาไง” น้ำเสียงที่แหบพร้อมกับความเจ็บปวดกับบาดแผล

“นภาพี่ขอโทษ นภาตื่นมาแต่งงานกับพี่นะ ตื่นมาก่อนนะนภา” ความกลัวที่สูญเสียชายที่อยู่ตรงหน้าไปทำได้แค่เรียกชื่อและโทรเรียกรถโรงบาล

“ดาวบนท้องฟ้านี่สวยเนอะพี่”  นภาที่เหลือแค่เรงพูดเหือกสุดท้ายได้พูด

“พี่ นภารักพี่นะ” คำพูดสุดท้ายเมื่อลมพัด ต้นหญ้ายามตรีสะบัดพัดไหว

“นภา พี่ก็รักนภา” เสียงร้องแทบขาดใจน้ำตาไหลริน ภาพย้อนในวันวานหัวคืนสู่ภาพจำ ภาพที่ทั้งคู่นั่งเล่น นอนอ่านหนังสือ กินข้าวด้วยกันและยิ้มเยาะหัวเราะกันสนุก ภาพในครั้นนั้นเป็นเพียงแค่อดีตทีมีความสุข

ชายร่างเล็กสิ้นลมหายใจ พร้อมกับเสียงงร้องคำครวญของอินธา

รักระหว่างอินธาและนภาจบลงด้วยการที่นภานั้นจากไปและทิ้งให้อินธาจมอยู่กับความรู้สึกผิดและโทษตัวเอง

เมื่อรักไม่อาจสมหวังทำได้เพียงปล่อยให้ต่างคนต่างจากไปและทิ้งไว้แค่บาดแผล