เพราะเธอคือที่รัก My boy

ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องที่เกิดขึ้น

“ฮือ ฮือ ฮึก ฮึก” ฉันนอนร้องไห้แบบนี้มาจนไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้ว ก็เพราะเรื่องบางเรื่องที่ทำให้ฉันทุกข์ใจมาตลอด ทั้งปี ฉันเหนื่อยล้าและรู้สึกแย่กับเรื่องพวกนี้มากเลยเพราะอะไรหนะเหรอก็เพราะแฟนตัวดีของฉันหนะสิ ฉันยอมโดนทำร้ายไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ยอมเชื่อเค้าทุกอย่างแต่ทำไมกันนะ เค้าถึงยังทำร้ายฉันได้ลงคอ ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสินะกับความมีน้ำอดน้ำทนของฉัน

ทั้งๆที่ฉันเป็นคนบอกให้เค้าอย่ามายุ่งกับฉันอีก แต่ก็เป็นฉันเองที่ต้องมานอนร้องไห้ฟูมฟายจะเป็นจะตายแบบนี้ คิดแล้วก็น่าตลกตัวเองจั๊ง

ใช่แล้วฉันกำลังอกหัก แบบว่าหนักมาก แต่ฉันไม่ได้เป็นคนบอกเลิกเค้าหรอกนะ เพราะฉันเคยสัญญากับตัวเองไว้ว่าฉันจะไม่บอกเลิกเค้าเด็ดขาด เนื่องจากเมื่อคราวที่แล้วฉันก็เพิ่งจะทะเลาะกับเค้ามา และเรื่องนั้นมันทำให้เราทะเลาะกันยกใหญ่จนฉันดันเผลอไปบอกเลิกเค้า และเค้าก็บอกเลิกกลับด้วยความโมโห จนฉันหน้าหงายมาเลยทีเดียว เพราะไม่คิดว่าเค้าบอกเลิกกลับมาเหมือนกัน พอฟังแล้วมันก็เจ็บจี๊ด แบบว่าแทบไปไม่เป็น ยืนแทบไม่ได้ ร่างอ่อนปวกเปียกจนไม่สามารถทนฟังหรือทนหายใจได้อีกต่อไป แต่พอเราทะเลาะกันทีไร เค้าก็ตามง้อได้ทุกทีแหละหน่า เพราะอะไรหนะหรอ ก็เพราะเค้ามีความผิดจริงหนะสิ เฮ้อ ส่วนฉันก็ใจอ่อนตลอด ก็ไม่ได้ใจอ่อนกับใครเลย นอกจากอีตาบ้านี่คนเดียว แต่คนอย่างฉันก็เคยสัญญากับเค้าและตัวเองไว้ว่า ฉันจะไม่มีวันบอกเลิกเค้าจนกว่าเค้าจะเป็นคนที่บอกเลิกฉันเอง เพราะอะไรหนะหรอ มันก็เป็นเพราะว่า ฉันฟังแล้วมันเจ็บจี๊ดเข้าไปจนสุดขั้วหัวใจแล้วฉันก็จะตายทั้งเป็นอย่างทรมานหนะสิหน่า คนแบบนี้จะมีอยู่ในโลกอีกมั้ยนะ เฮ้อ ยิ่งคิดก็ยิ่งกลุ้มใจตัวเอง

แต่คราวนี้เรื่องราวมันหนักเกินไป มันเกินกว่าผู้หญิงที่ตัวไม่เล็กอย่างฉันจะรับไหว ฉะนั้นฉันจึงมานอนร้องไห้อยู่คนเดียวแบบนี้ไง เฮ้อ คิดแล้วกลุ้มนะ บางทีถ้าฉันลองคิดพิจารณาทบทวนดูดีๆ ฉันก็ยังรักเค้ามาก รักมาเสมอ และคาดว่าจะรักแฟนคนเดียวคนนี้ตลอดไป

แต่ตอนนี้ตาฉันบวมเป่งจนแทบจะมองอะไรไม่เห็นอยู่แล้ว มันทำให้แก้มที่พองๆของฉันดูพองเข้ากับตาสีน้ำตาลเข้มคู่นี้จริงๆเลย ฉันจัดว่าเป็นคนผิวสีน้ำผึ้งไม่ขาวไม่ดำและไม่เป็นสีแทน รูปร่างสมส่วนแบบสาวไทยทั่วไปไม่ได้เตี้ยนะคะ แต่ไม่สูงเท่าไหร่แบบว่าไปเป็นนางแบบไม่ได้อะไรประมาณนี้แต่ฉันก็ยังคิดว่าตัวเองก็สูงพอประมาณเดินควงสบายๆอ่ะนะ

ตาก็ไม่เล็กเกิน ไม่โตเกิน หน้าออกทางลูกครึ่งหน่อยๆ แบบกึ่งดีกึ่งเลวมั้งนะ เพราะฉันพยายามจะมีดั้งให้น้อยกว่าที่เป็นอยู่นี้แต่การที่ฉันมีจมูกแหลมๆนี่ แต่ดั้งเกือบไม่มีมันทำให้ฉันดูน่าตลกว่ามั้ยนะ ก็ถ้าดูดีๆหน้าออกไปทางคนอินเดียนิดๆ เวลาแต่งหน้ามาขึ้นมากเลยนะ อย่างน้อยก็หาข้อดีมาได้แหละหน่า ก็ถือว่าใช้ได้เพราะใครเห็นต่างก็ตกหลุมรัก และแซวกันไปต่างๆนาๆ ก็แบบนี้แหละนะคนมันน่ารัก ^_^

หุ่นก็ดูดีไม่อ้วนไม่ผอมจนเกินไป ซึ่งเค้าเรียกว่า เชบป๊ะ มั้งนะ และสุดท้ายฉันมีชื่อว่า ซันชายน์   ซึ่งอาจจะแปลไปตามที่รูปหน้าที่บานของฉันก็เป็นได้นะ แต่มันก็ไม่ได้ส่องสว่างแบบชื่อหรอกค่ะในบางครั้งเพราะผิวสีน้ำผึ้งของฉันนั่นเองก็เลยทำให้ฉันคิดว่าชื่อฉันมันไม่น่าจะคล้องจองกับหน้าของฉันเลย แต่ก็ดูน่ารักน่าหยิกเสมอ

และตอนนี้ฉันยังคงร้องไห้ไม่หยุด ฉันปิดโทรศัพท์ ปิดการติดต่อสื่อสารทุกชนิดที่จะทำให้เค้าสามารถติดต่อฉันได้จนหมดสิ้น เพราะตอนนี้ฉันกำลังอารมณ์แปรปรวน อารมณ์ไม่ดี และไม่อยากจะคุยหรือติดต่อใครทั้งนั้น เพียงเพราะว่าฉันกลัว ฉันหวาดกลัวเกี่ยวกับเรื่องที่ฉันได้ก่อขึ้นและฉันขอรับไว้แต่เพียงผู้เดียว  ก็เพราะว่าวันนี้ฉันดันหลุดปากไปต่อว่าเค้าในเฟสบุ๊คเพราะเรื่องบางเรื่องที่ค้างคาในใจอยู่นานสองนาน แต่สาบานได้เลยว่าฉันไม่ได้บอกเลิกเค้าเลย แต่ฉันบอกแค่ว่า ได้โปรดอย่ามายุ่งหรือติดต่อฉันอีกเพราะฉันทนรับความเจ็บปวดแบบไหนไม่ได้อีกแล้ว  และฉันก็ปิดรับทุกสิ่งทุกอย่างเลยโดยที่ไม่ยอมรับฟังคำบอกเลิก หรือคำแก้ตัวของเค้าเลยแม้แต่น้อย และฉันก็มานอนร้องไห้อยู่จนถึงทุกวันนี้ และชั่วโมงนี้ อีกอย่างเพื่อหลีกเลี่ยงบางสิ่งบางอย่างที่จะทำให้ฉันอ่อนแอและใจอ่อนเพราะฉันจะต้องเข้มแข็งให้ได้ และตัดใจจากผู้ชายคนนี้ให้ได้ และควรจะเริ่มทำนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป

ฉันอยู่คนเดียวในหอพักรวมแห่งหนึ่งในเมืองใหญ่ และรู้มั้ยว่ามันเหงาแค่ไหนกับการที่เคยมีใครคอยห่วงใย โทรมาบ่อยๆกลับห่างหายไป ตอนนี้ฉันอาจจะทนรับมันยังไม่ได้เพราะฉันยังคงใหม่อยู่ แต่ฉันคิดว่าถ้าหากว่า วันนึงเค้าไม่ได้เข้ามาป้วนเปี้ยนในชีวิตที่แสนเหงาของฉันและหายไปซะฉันคงจะพยายามเดินออกมาได้ง่ายกว่านี้มาก แค่เห็นว่าเค้าส่ง Massage มาฉันก็แทบยืนไม่ไหวแล้ว เพราะความรู้สึกรักยังคงไม่เปลี่ยนไปยังไงหละ เมื่อไหร่นะ เมื่อไหร่ที่เธอจะหลุดออกไปจากความทรงจำของฉันซะที นาย ไปบ์

ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่แล้วนะที่เกิดเรื่องขึ้น เมื่อก่อนตอนที่เรายังเป็นแฟนกันเค้าก็ยังรักกันอยู่ดีๆไม่เคยแม้แต่จะทะเลาะกันเลย แต่จู่ๆเค้าก็เปลี่ยนไป เพียงเพราะใครอีกคน ซึ่งเป็นคนที่ฉันไม่เคยรู้จักซะด้วยซ้ำ แต่ไม่ว่าจะยังไงฉันยังคงยืนยันที่จะจับมือเค้าเอาไว้ จนกว่าเค้าจะเลือกคนอื่นจริงๆ แต่ฉันคิดว่าฉันน่าจะเป็นแฟนที่ดีแล้วนะ แต่ทำไมเค้ายังคงอยากตามหารักแท้ไม่หยุดหย่อนก็ไม่รู้ ซึ่งเหตุผลนี้ฉันเองก็ไม่เข้าใจ ที่เค้าเรียกว่าผู้ชายเจ้าชู้ ไม่เคยพอมันคงเป็นแบบนี้นี่เอง และตอนนี้ฉันก็คงถือตัวได้แล้วว่าฉันปล่อยเค้าไปเป็นอิสระอย่างที่เค้าต้องการและดิ้นรนมานานแล้วสินะ คิดไปคิดมาก็น่าใจหายไม่น้อย เพราะตอนนี้ฉันโสดดดดดดดดดดดด

แต่มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาเลย แต่ฉันก็ยังคงยืนยันนะว่าฉัน ไม่อยากจะติดต่อเค้าอีกแล้ว เพราะฉันไม่อยากกลับไปย้อนรอยเดิมๆที่เคยเจ็บซ้ำไปซ้ำมาได้อีก

ตอนนี้ฉันเลยต้องนั่งแกร่วววว คิดอะไรเกี่ยวกับเค้าได้ก็เลยนั่งร้องไห้อยู่แบบนี้แหละ เฮ้อ เรื่องมันเศร้าอ่ะนะ ฉันคิดได้แค่ว่า ในเมื่อเค้ามีความสุขกับคนอื่นที่เค้ารักเราก็น่าจะปล่อยเค้าไปกับใครที่เค้ารัก แต่ไม่อยากมองเห็นคนที่เรารักเค้าไปรักคนอื่นเลย ซันชายน์เอ้ย แกนี่มันเกิดมาโชคร้ายซะเหลือเกิ้น

“ติ่อ ดือ ดึ้ด ตื่อ ดือ ดึ้ด ติ่อ ดือ ดึ้ด ตื่อ ดือ ดึ้ด” อ้อ เสียงโทรศัพท์ของฉันเองที่ดังขึ้นก็เพราะว่า โทรศัพท์ฉันมันล็อคเบอร์ได้ว่าจะไม่ให้ใครโทรเข้ามาหรือไม่ให้โทรเข้ามาบ้าง ยัยกุ๊กไก่เพื่อนของฉันเองโทรมาซะดึกเชียว

“ว่างาย” ฉันรับโทรศัพท์ด้วยเสียงอู้อี้ นั่นก็เพราะฉันเพิ่งจะร้องไห้มาเมื่อกี้นี่เอง “แกเป็นอะไรห๊า ถึงจะรับสายได้เนี่ย ฉันติดต่อแกไม่ได้เป็นอาทิตย์ละนะ เรียนแกก็ไม่มาเรียน แกหายไปไหนห๊า ไอ่ซาย” ยัยกุ๊กไก่พูดด้วยความโมโหปนห่วงใย ก็ไม่ห่วงใยได้ไงหละก็ฉันมัวแต่นอนร้องไห้อยู่แบบนี้มาตั้งหลายวัน แถมไม่มีอะไรตกถึงท้องมานานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ เพราะฉันเองก็จำไม่ได้ เพียงเพราะผู้ชายคนนั้นคนเดียวเลย

“โห มาเป็นชุดเลยนะแกเนี่ย พรุ่งนี้ก็กะจะไปเรียนแล้วแหละ แค่ไม่อยากไปแค่นั้นเอง ฉันไม่ค่อยสบาย

หนะ แค่นี้ก่อนนะ” ฉันบอกยัยกุ๊กไก่ไปอย่างรุ้ทัน ก็ถ้าไม่บอกไปอย่างนั้นยัยนี่ก็จะถามอะไรเซ้าซี้อีกเยอะแยะเลย เพราะฉันรู้นิสัยของมันดี

“แกมีอะไรจะบอกฉันรึป่าววะ ยัยซายยยย” กุ๊กไก่ถามขึ้นมาอย่างเป็นห่วง

“อืม ไม่เป็นไรมากหรอก แล้วฉันค่อยเล่าให้แกฟังทีหลังนะ ตอนนี้ฉันง่วงแล้วอ่า” ฉันบอกปัดอย่างรู้เชิง

“ก็ได้ ยังไงแกก็นอนพักซะนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะ บาย ฝันดีจ๊ะ เพื่อนเลิฟ” ยัยกุ๊กไก่บอกขึ้นแต่ก็มีน้ำเสียงขัดใจเล็กน้อย เพราะไม่ได้รู้ในสิ่งที่อยากรู้มานานเป็นอาทิตย์ อีกทั้งยังมีเรื่องอยากจะเม้ากะเพื่อนสนิทที่โรงเรียนมากมายเลย

“โอเคจ๊ะ พรุ่งนี้เจอกันนะ ฝันดีจ๊ะกุ๊กไก่” ฉันบอกยัยกุ๊กไก่

พรุ่งนี้ฉันจะต้องไปโรงเรียนแล้วหรอเนี่ย คิดแล้วก็ไม่อยากจะไปเลย ฉันไม่อยากไปเจอกับใครบางคนที่ฉันหลบหน้ามาตลอดทั้งอาทิตย์ เพราะเค้ามีอิทธิพลกับฉันมาก แต่ฉันคิดว่าฉันฝึกมาอย่างดีแล้วนะ ฉันคงไม่หลงกลยอมอ่อนข้อให้เค้าง่ายๆอีกหรอก ความจริงแล้วเราไม่ได้อยู่โรงเรียนเดียวกันหรอก แต่เค้าเป็นศิษย์เก่าของที่นี่และสามารถเข้าออกที่โรงเรียนนี้ได้ อย่างกับคนมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่น

ก็ใช่หนะสิ เพราะเค้าเป็นลูกของ ผอ. โรงเรียนที่ฉันกำลังเรียนอยู่ตอนนี้ยังไงหละ แต่ฉันคิดว่าเค้าคงไม่มีเวลาว่างพอจะมาหาฉันหรอก เพราะเค้ามีคนอื่นไปแล้วนี่นา ฉันก็แค่คนหลอกตัวเองไปวันๆว่าเค้ายังรักฉันเหมือนเดิมเสมอ และเค้าก็พยายามทำทุกอย่างเพื่อฉัน แต่ความจริงแล้วไม่ใช่เลย มันก็เป็นแค่เพียง การโกหก หลอกลวง กับคนที่ยอมโง่ และไม่เคยมีแฟนมาก่อน อย่างฉันนั่นเอง ฉันมันโง่ที่คิดว่าเค้าเป็นคนดี และรักฉันเพียงคนเดียว แต่ความจริงแล้วเค้าก็เจ้าชู้ไม่ต่างจากคนทั่วไปเลย และยังมากกว่าคนทั่วไปด้วยซ้ำ

ช่วงก่อนที่ฉันจะโสด

“พี่ไปบ์ ทำไมช่วงนี้พี่หายไป ทำตัวแปลกๆนะ เราไม่ค่อยได้คุยกันเลยนะคะ” ฉันบอกกับไปบ์อดีตแฟนของฉันเอง “อ๋อ พอดีช่วงนี้พี่ต้องอ่านหนังสือสอบเยอะมากเลย เลยไม่ค่อยจะมีเวลามาหา หรือโทรหาซันเลยนะ พี่ขอโทษด้วย เอาไว้หลังสอบ พี่จะพาไปเลี้ยงข้าวขอโทษนะครับ” พี่ไปบ์บอกฉันพร้อมยิ้มหวานๆส่งมา

นี่เป็นรอยยิ้มที่ฉันชอบมันมาก เพราะอะไรหนะหรอเพราะมันทำให้ฉันเคลิ้มทุกทีที่ได้เห็นมัน นานๆทีที่พี่ไปบ์จะยิ้มร่าเริงให้ได้เห็น เพราะเค้าเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมาก มากซะจนบางทีแม้แต่ฉันก็ยังเข้าไปไม่ถึงเลย คนอะไรก็ไม่รู้ หน้าหวานแต่เย็นชาชะมัดเลย นานๆทีถึงจะพูดจาหวานๆมาครั้งนึงซึ่งมันจะอเมซิ่ง สุดไปเลยแหละ พี่ไปบ์เป็นคนหล่อมาก มากซะจนเวลาเดินผ่านร้านไหนมุมใดหรือไปที่ไหนก็ตามสาวๆก็จะพากันมองตามจนตาละห้อย ด้วยความสูง 178 เซนติเมตร ใบหน้าเกลี้ยงเกลาอย่างกะดาราเกาหลี รูปร่างสมส่วนรับกับน้ำหนัก 65 กิโลกรัม หนักใช่เล่นนะนั่น ตาคมประกอบด้วยขนตายาวงอนนั่นรับกับใบหน้าของพี่ไปบ์ได้ดี จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วหนาดกดำ มีหนวดเข้มแต่ไม่มาก  ริมฝีปากบางเรียบ แต่นั่นก็ไม่เท่ากับใบหน้าและรูปร่างของเค้า ดูดีๆแล้วไปเป็นนายแบบได้เลย แต่เค้าดันมาเลือกฉันที่ ไม่สวยเลยแต่น่ารักเป็นแฟนนี่สิ มันน่าตกใจนัก เพราะอะไรไม่มีใครรู้แน่ชัด รู้แต่ว่า เรารักกันมานานมากแล้ว มากซะจนฉันเริ่มกลัวว่าซักวันเราจะต้อง เลิกรักกัน พี่ไปบ์หายไปนานเกินไปละ ฉันจึงลองโทรหาดูว่า เค้าเป็นอะไรมั้ย ทุกครั้งเค้าจะเป็นฝ่ายที่โทรหาฉันเสมอ และเมื่อไม่นานมานี้เอง ที่ฉันคิดว่าเค้าหายไป เพราะว่าฉันมีกิจกรรมที่โรงเรียนที่จะต้องทำมากมายเหลือเกิน จนไม่มีเวลาให้ใครเลย แม้แต่จะโทรหาแม่ก็ยังแทบจะไม่มีเวลากดเบอร์เลย ฉันถือว่าเป็นลูกที่แย่จริงๆเลย แต่ก็หวังว่าแม่คงเข้าใจนะ เพราะฉันปลีกตัวมาเข้าโรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนที่ฉันสอบชิงทุนเข้าไปและฉันก็มาเจอกับเค้าคนนี้แหละ แฟนคนแรกของฉันเลยหละ  และฉันก็ตกหลุมรักเค้าก็เพราะรอยยิ้มบ้าๆที่แสนจะน่ารักของพี่ไปบ์นี่แหละ ยิ้มใจละลายแนเรียกแบบนี้อ่ะนะ มันก็น่าอยู่หรอกเพราะเค้ายิ้มทีไร มักจะได้กิ๊กเล็ก กิ๊กน้อย ติดตามห้อยสอยมาเป็นขบวนเลย ฉันเป็นผู้หญิงที่ค่อนข้างจะเข้าใจนะเรื่องแบบนี้ ก็จะให้ตบมือข้างเดียวมันก็ดังขึ้นมาไม่ได้หนะสิ มันต้องตบสองด้าน ไม่ใช่ละ สองข้างมันถึงจะดัง

เมื่อก่อนเกิดเรื่อง พี่ไปบ์เป็นคนที่น่ารักมาก เค้าเป็นคนไม่ค่อยพูด ไม่ชอบอ่านหนังสือมาก เค้าชอบเล่นดนตรี และกีฬา แต่ถึงยังไงเค้าเรียนเก่งอยู่ดี เค้าจะอ่านเฉพาะสิ่งที่เค้าตั้งใจจะอ่าน หรืออยากจะอ่านมันเท่านั้น ฉันเลยแกล้งเค้าด้วยการ เขียนจดหมายไปหาเค้าอย่างสม่ำเสมออาทิตย์ละ 1 ฉบับ ก็เค้าอยู่ไกลนี่นา ตั้ง 250 กิโลนะ ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องไปเรียนไกลขนาดนั้นด้วยก็ไม่รู้ ตอนแรกเราก็เรียนอยู่ที่โรงเรียนเดียวกันนี่แหละ แต่พอเค้าต้องย้ายโรงเรียนไปเพื่อเรียนในระดับ มหาวิทยาลัยเนี่ยเราต้องห่างกันตลอดเลย และเนื่องจากการเข้ามหาลัยนี่แหละที่ทำให้เกิดเรื่องที่ฉันจะต้องทะเลาะกับเค้ามาโดยตลอด ในเรื่องที่ไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ก็คือ เรื่องผู้หญิง

ฉันพร่ำขอเค้าว่าอย่ามีใครนอกจากฉัน เรื่องอะไรฉันยอมทำเพื่อเค้าได้ทุกอย่างแต่ขอแค่อย่ามีใคร แต่เค้าก็ทำให้ฉันไม่ได้ เพราะอะไรฉันไม่เข้าใจ แต่รู้ว่ามันทำให้ฉันเจ็บปวดมากเมื่อรู้และได้เห็นเรื่องพรรค์นี้ ฉันเพิ่งรู้เรื่องเมื่อไม่นานมานี้เอง และนั่นก็ทำให้ฉันอึ้งไปเลยว่าคนอย่างพี่ไปบ์เนี่ยนะจะทำแบบนั้นได้
กาลเวลาเปลี่ยนไปคนก็เปลี่ยนแปลงได้เสมอแหละหน่า อย่าไปคิดมาก ฉันพร่ำบอกกับตัวเองเสมอ แต่ก็ทำไม่ได้ซักที ได้แต่พูดแหละหน่าฉัน และเรื่องนี้มันทำให้ฉันอ่อนแอไปมากเลยจริงๆสินะ
To be continued