คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : จางควอนฮยอก ( 3 )
“เปล่า แ่ออมาูว่าห้อนายล็อรึยั” าวอนฮยออบามปิหันหลัเินเ้าหาห้อัวเอ ิมฮยอูรีบปิประูหนี้วยวามรู้สึอับอายและัเินผิปิอบล หิสาวผู้เห็นเหุาร์ะัะลึในภาพเบื้อหน้า
“เฮ้ย?” นเ้าอห้อร้อเล็น้อยเมื่อนัวเล็ปิประูหนี
“พวุ.....?!”
“อ่อ อ่า ที่หลั่วยเบาๆ ้วยนะรับ” เาเือนสาวเ้าและบิลูบิประูเินเ้าห้อัวเอ เสหน้ามอฟูนุ่มถูพับเ็บเรียบร้อย แมาเยือนนั่พับเสื้อผ้าให้เพื่อเป็นารอบแทนและำัอาารประหลา่อนหน้าให้สบนิ่
“อบุที่ให้พันะ”
“ไม่เป็นไร” นผมน้ำาลเปลือไม้ยมือเาท้ายทอย หยิบแปรสีฟันับยาสีฟันึ้นมา ิมฮยอูอัวลับห้อพัไปอาบน้ำเรียมัวสำหรับเ้าานเ่นัน โยส่วนให่พวเาลับพร้อมันและไปทำานพร้อมัน เอหน้าันนเอียน
่าวามสนิทที่นภายนอมอแล้วยัแลใไม่หาย
ผ่านไปพัให่ าวอนฮยอพร้อมเสื้อพนัานูี ใบหน้าหล่อเหลา ห้อยป้ายบริษัทยัษ์ให่หน้าที่านารส่เสริมให้ภาพลัษ์่าน่าับ้อ วาสีหม่นมริบับ้อประู้าห้อ ใ้หลัมือเาะเบาเรียนัวเล็
ิมฮยอูเปิประูอโทษเล็น้อย พวเาแวะร้านสะวื้อามสามั ื้อ้าวปั้นับน้ำา เ้าานราวับเป็นิวัรประำวันทั่วไป ่วพัเที่ยาวอนฮยอนั่รับประทานอาหารับิมฮยอู
“นี่ฮยอูเลิานนายว่าไหม”
“นายมีอะไร?” นใบหน้าระุเล็ๆ ีบอาหารในเ็แ่าับำนวนอาหารปริมาอาวอนฮยอ เาเี้ยว้าวเ็มปาลืนลอ ายหนุ่มรหน้ายแ้วน้ำื่มเพื่อยายวาม
“ห้าน่ะ มีอที่้อื้อ” ิมฮยอูิเหมือนแมพูที่ห้อใล้หมแล้ว้วยสิ เาพยัหน้าลในารเินทาไปื้ออรั้นี้
.
ห้า
“ว่าแ่นายะมีื้ออะไร?” าวอนฮยอเ็นรถเ็น ฟัำถามาิมฮยอู เาถอนหายใอบปนเหนื่อยใ
“แมพูน่ะ”
“ัน็แมพูหมเหมือนัน” วาเท่าเม็แโมเบิว้าแสอาารีใเพราะวามบัเอิ ใบหน้าปิิสใสรีบว้าแนำยำให้ลารถเ็นาม าวอนฮยอึ้อรัษาสมุลไม่ให้รถไประแทใร
แ่อหมเหมือนัน้อีในานี้เลยรึไฟะ
พวเาหยุโนแมพู เรื่อสำอาบำรุผิว าวอนฮยอไล่สายาเห็นิมฮยอูถือเ็หนึ่แถมหนึ่ึ้นโว์่อหน้า วสีมพูรูปผลไม้หลาหลายสีสันสใสหวาน
“หารันไหม”
“นายใ้ไปเถอะ” เาไม่แปลใเลยหาหมอนี่มีลิ่นหอมหวานอ่อนๆ ัอนมาอนอน้วย แมพูที่ใ้เล่นสีหวานนำนานี้ นัวเล็หรี่าับสัเ
“อย่าบอนะว่านายอาย”
“นายอยาะใ้อะไร็ใ้ไปสิ” าวอนฮยออึอัหลัโนีุ้ เาเอื้อมหยิบแมพูสีหวานใส่รถเ็นและหยิบแมพูสีน้ำเินเ้มอัวเอเินิมฮยอู รีบ้าวเท้าเินถามหลัเริ่มรู้สึสนุสนานในารแหย่นัวสูว่า
“วอนฮยอ ไหนนายบอเ้าไ้แล้วะเรียันว่ารุ่นพี่ไ”
“ถ้าันเรียนายว่ารุ่นพี่ แลับเลิเินมาเาะอนลับบ้านไหมล่ะ” ใบหน้าระรีบส่ายหน้าปิเสธเรียเสียหัวเราะเผยมเี้ยวแหลมาใบหน้าหล่อุ ฝ่ามือหนาวาลบนศีรษะำยี้สอสามที
“รุ่นพี่ะื้ออะไร่อรับ”
“นายเรียรุ่นพี่แล้วแปลสุๆ”
“นายนี่เริ่มเอาใยาแล้วแฮะ”
........RRRRRRRRR.......
ปลายสายโทรศัพท์อาวอนฮยอัึ้น ายหนุ่มล้วโทรศัพท์าระเป๋าาเ นโทรมาือผู้เป็นแม่ เารับสายเพื่อพูุยสับเพเหระ ิมฮยอูเลือื้ออใ้ส่วนัวถึโนอาหาร ถึห้อพวเาไม่ให่มาทว่า็มีแบ่ส่วนห้อรัวเอาไว้
เาพูุยอบโ้มาราพร้อมพยัหน้าอบายัวเล็พลาเลือื้ออไป้วย ิมฮยอูถือผัสอ้าวนทำหม้อไฟิน าวอนฮยอพ่นลมหายใวาสาย เาเอื้อมหยิบเห็ึ้นมาใส่รถเ็น
“เฮ้อ แม่ันอยาให้ลับไปหาวันหยุนะสิ”
“นาย็วรลับไปหาท่านบ้าริๆ นั่นแหละ”
“แม่ันอบทำัวโอเวอร์” ายหนุ่มนึภาพใบหน้าผู้เป็นแม่ีใน้ำาไหลยามไ้เินเือน้อนแรหรือไ้เ้าทำานบริษัทรถพลัานไฟฟ้า ิมฮยอูหยิบเนื้อั้นีวาลรถเ็น
“ในสถานะรุ่นพี่วรลอให้รุ่นน้อ มื้อนี้พี่เลี้ยเอ”
“เ้าบ้านี่ ันไม่่ายริๆ นะ” าวอนฮยอพาอนัวเล็ว่า ห้อ็พั้าๆ เายัะอวอี ยัไูทรแล้วหม้อไฟมื้อนี้ไ้หารันแน่ ิมฮยอูพอสนิท้วยแล้วบารั้ให้วามรู้สึน่าหมั่นไส้อย่าประหลานอไม่ไ้ที่ะใ้ฝ่ามือ้าเียวับลุ่มเส้นผมสีำเย่าไปมานหัวโย
“นายวรลับบ้านบ้า แม่นายภูมิใในัวนายนะวอนฮยอ”
“เรื่อนั้นันรู้อยู่แล้ว”
ปึ!
ิมฮยอูถูสอสามีภรรยาเ็นรถเ็นระแท นัวสูใ้มือ้าหนึ่ับรถเ็นและอี้าเอี้ยวัวับไม่ให้ล้ม สอแนเล็ะรุบท่อนแนแ็แร่มั่นไม่ให้ล้ม วามำน้ำหมึถมึนทึ้อเม็สอสามีภรรยาหาเรื่อ
“เฮ้ย น็อโทษันบ้า”
“ันไม่เป็นอะไร วอนฮยอ” ิมฮยอูรีบึแนเสื้อลัวเรื่อบานปลายว่าเิม ู่สามีภรรยาหยุเลื่อนไหวเห็นมาหาสอบุรุษนิ่ๆ
“อโทษ” พวเาอโทษปัๆ และาไปปล่อยนผมเปลือไม้อีนัเลยืนปล่อยอารม์หุหินเียว ิมฮยอูพูให้ใเย็นระทั่าวอนฮยอเริ่มปรับอารม์ไ้
“แหะๆ ไม่เป็นไรหรอน่า”
“น่าโมโหะมั”
[ ทาห้าไ้ัิรรมู่รั อราวัลือเนื้อวาิวเอห้าั้นีเป็นราวัล่ะ หาท่านใสนใเ้าร่วมสามารถเ้าร่วมแ่ันน่าที่โนัิรรม้านบนไ้เลยนะะ ]
“ะ...วอนฮยอ” วาเล็สั่นรัว หน้าีเผือเมื่อเห็นใบหน้าสูว่าแสยะยิ้ม วาุเหยื่อับ้อเหยื่อ เาพูเสียพร่าบอิมฮยอู ไฟร้อนแรแผเผาถึภายนอ บ้าไปแล้วอย่าบอนะว่าาวอนฮยอิะลแ่ันบ้าๆ นั่น
“ู่สามีภรรยาู่นั้น็ลิรรมแฮะ”
“ไม่เอานะ วอนฮยอไม่ลิรรมริๆ นั่นมันิรรมสำหรับู่รั!” าวอนฮยอเมินเยสนอสนใแ่ไ้แ้แ้น เาใ้มือ้าหนึ่ันที่ับรถเ็น มืออี้ารวบเอวิมฮยอูยึ้นอุ้มสบายๆ ปล่อยนใบหน้าระิ้นหมายให้หลุ ออร่าร้อนแรมันแสบานิมฮยอูยอมแพ้
ความคิดเห็น