-3-

ลำดับตอนที่ #1 : 1

บทที่1

“ประกาศคะ น้องๆ กลุ่มA มารวมกันที่โรงอาหารหน้าร้าน10 ได้แล้วคะ”

“กลุ่มB รวมพลใต้ต้นมะม่วง”

“กลุ่มC มารวมกันที่ห้องเดิม ได้แล้วค่า”

“น้องกลุ่ม..”

เสียงประกาศติดๆกัน จากลำโพงที่ติดตั้งอยู่เกือบทุกที่ในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เรียกความสนใจจากเหล่าเฟรชชี่ปี1 ที่กำลังเข้าฐานรับน้องตามจุดต่างๆ ในมหาลัยได้เป็นอย่างดี

รวมถึงตัว ฉัน เองด้วย ที่เป็นหนึ่งในเฟรชชี่หน้าใหม่ ฉันวางพู่กันที่ละเลงบนใบหน้าของตัวเองลงแบบเนียนๆ เพื่อตั้งใจฟังประกาศ โชคดีที่ฉันพึ่งวาดแว่นตาได้ข้างเดียว กับจมูกแดงและหนวดแมวสามคู่..

“ว้า หมดเวลาสนุกแล้วสิ เอ้า น้องๆ เอาพู่กันกับสีมาคืนพี่แล้วก็ไปนั่งที่ เดี๋ยวพี่จะปล่อยให้ไปแล้ว” รุ่นพี่ผู้ชายหน้าตาทะเล้นพูดกับกลุ่มน้องๆ มีรุ่นพี่คนอื่นๆ ยืนรอรับอุปกรณ์ลงโทษคืนอยู่ เมื่อฉันกับเพื่อนๆ คืนของและไปนั่งรวมกับเพื่อนที่เหลือที่ไม่โดนลงโทษแล้ว ก็ได้นั่งฟังรุ่นพี่ประจำฐานพูดต้อนรับหน้าใหม่อย่างพวกเราอีกแปปเดียว และพี่ก็ปล่อยให้ต่างคนต่างกลับกลุ่มตัวเอง

ฉันอยู่กลุ่มE ซึ่งเป็นกลุ่มของคณะแพทยศาสตร์ งานรับน้องในวันนี้เป็นการรับน้องรวมกันทั้งมหาลัย เพื่อให้ทุกคนรู้จักกันและสนิทสนมกันมากขึ้น งานรับน้องเริ่มตั้งแต่วันแรกที่เปิดเทอม โดยรับในคณะกันก่อน2วัน และมารับรวมกันทั้งมหาลัยอีก2วัน ในวันเสาร์อาทิตย์ เป็นงานใหญ่ที่โด่งดังมากงานหนึ่งของมหาลัยนี้ พี่ๆ ในคณะ เคยเล่าให้ฟังว่าปีก่อนๆ สนุกกันแค่ไหน ซึ่งเมื่อฉันได้มาเจอจริงๆ ก็ประทับใจสุดๆ ยิ้มหน้าบานเหมือนๆ กับเพื่อนๆ พี่ๆ หลายๆ คนที่เดินสวนกัน ต่างก็ยิ้มให้กัน ไม่ว่าจะเพราะบรรยากาศหรือความสนิทสนมเหมือนครอบครัวในรั้วมหาลัยแห่งนี้

“มากันครบยังจ้า เพื่อนคนไหนยังไม่มาโทรตามเลยน้า เดี๋ยวไปช้ากว่ากลุ่มอื่นเค้า” รุ่นพี่ผู้หญิงตัวเล็กๆ เดินตามแถวเพื่อนับจำนวนน้องๆ ในกลุ่มE ว่ามากันครบหรือยัง น้องๆ ก็มองซ้ายขวาหน้าหลังตรวจเช็คว่ามีใครหายไปหรือไม่ เธอยิ้มแย้มดีใจที่เห็นน้องๆ สนิทสนมกันดี

“ครบทุกคนน้า ถ้างั้นเดินตามพี่มาเลย” รุ่นพี่ออกเดินนำหน้าไปกับเพื่อนๆ อีกสองสามคน น้องๆ ก็เดินตามพวกรุ่นพี่ไปเหมือนลูกเป็ดเดินตามแม่เป็ด จนรุ่นพี่ต้องเอ็ดให้เดินกันให้เป็นระเบียบบ้างในบางครั้ง

ฉันเดินตามกลุ่มเพื่อนๆ มาจนถึงสนามกีฬา รายล้อมด้วยสแตนด์เชียร์ทุกๆ ด้าน เหล่าเฟรชชี่พอผ่านประตูเข้ามาจากทุกๆ ทางแล้วพบกับความอลังการของสถานที่ก็อดตื่นเต้นพูดคุยกันเสียงดังไม่ได้

“ปี1 เงียบ!! จัดแถวให้มันดีๆ หน่อย!!” รุ่นพี่ผู้ชายตัวใหญ่หน้าดุคนหนึ่งตะโกนใส่โทรโข่งจากบนสแตนด์เชียร์ เสียงดังกระหึ่มจนแม้แต่ฉันเองที่อยู่อีกด้านของสนามยังได้ยิน

“กลุ่มG จัดแถวให้ไวเลยครับ!! อย่าให้เสียชื่อ” รุ่นพี่คงจะมาจากกลุ่มG รุ่นน้องที่ได้ยินแม้จะไม่ได้อยู่กลุ่มG ก็อดเกรงกลัวและรีบร้อนจัดแถวตามที่พี่สั่งไม่ได้

“อะแฮ่ม เรียบร้อยแล้วนะคะ” รุ่นพี่ผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นใส่ไมค์จากสแตนด์อีกฝั่ง มีจอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ฉากอยู่ทั้งสองข้าง แสดงหน้าตาอันงดงามของรุ่นพี่ให้ทั้งสนามได้เห็นอย่างชัดแจ๋ว ฟากที่รุ่นพี่คนสวยยืนอยู่คงเป็นส่วนของผู้มีตำแหน่งเขานั่งกัน เพราะมีเก้าอี้น้อยกว่า และยังดูนั่งสบายกว่าเก้าอี้พลาสติกของฟากอื่นๆ

“ถ้าอย่างนั้น เชิญประธานนักศึกษารุ่นที่114 คะ” รุ่นพี่คนสวยส่งต่อไมค์ให้ประธานที่ก้าวเข้ามายืนแทนที่ ภาพบนจอฉายรูปชายหนุ่มรูปงามทรงผมเป็นระเบียบ แต่งกายสุภาพ แถมยังใส่แว่น แต่กลับไม่อาจปิดบังความหล่อเหลาที่แทบจะพุ่งทะลุจอออกมา เสียงกรี้ดในลำคอของสาวหลายๆ คนหลุดออกมาเมื่อพี่แกฉีกยิ้ม ไม่เว้นแม้แต่รุ่นพี่บนสแตนด์หลายๆ คน

“..ขอบคุณครับ คุณรองประธาน..สวัสดีครับน้องๆ พี่ชื่อ นายประศิต เรืองรัศมี เรียนอยู่ชั้นปีที่4 คณะวิศวกรรมศาสตร์ พี่อยากจะขอขอบคุณน้องๆ ทุกคนที่ตัดสินใจเลือกเรียนที่นี่ ตัดสินใจที่จะมาเป็นรุ่นน้องที่น่ารักของพวกพี่ แม้แรกๆ พวกน้องยังไม่รู้จักกัน ยังคงไม่สามัคคีกันมาก แต่เมื่อพี่ได้มาเห็นภาพนี้ ภาพที่น้องทุกคนเป็นหนึ่งเดียวกัน พี่ดีใจจริงๆ ครับ.. พวกพี่มีความยินดีเป็นอย่างมาก ที่จะมีน้องเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของเรา.. บูมพร้อม!!!”

“พร้อม!!!”

ประธานสุดหล่อกำลังพูดซึ้งๆ จู่ๆ ก็ตะโกนออกมา เสียงก้องกังวานน่าเกรงขามไม่แพ้รุ่นพี่ตัวใหญ่คนนั้น แถมยังตะโกนใส่ไมค์ยิ่งดังเข้าไปใหญ่ เพื่อนๆ ปี1 บางคนตกใจสะดุ้งตัวลอยกันเลยทีเดียว

เหล่ารุ่นน้องมองไปรอบตัวด้วยน้ำตาคลอหน่วย เห็นรุ่นพี่ทุกคนกอดคอกันบูมให้รุ่นน้องหลายร้อยชีวิตที่อยู่ตรงกลางสนาม เสียงดังกระหึ่มกึกก้องจะยังคงดังอยู่ในใจของรุ่นน้องทุกคนไปตลอดกาล

“เฮ!!!!”

“เฮ้ย ใครเห็นพี่รหัสกูบ้างวะ...”

“พี่นอนอ นี่ใครอะ รู้จักไหม..”

เมื่อภารกิจซาบซึ้งกลางสนามจบลง เหล่ารุ่นน้องได้ร้องเพลงมหาลัยด้วยกัน ได้บูมต้อนรับเพื่อนๆ และขอบคุณพี่ๆ เสร็จ ก็มาถึงภารกิจสุดท้าย เฉลยพี่รหัส..

การจับสายรหัสนั้นจับกันไปเรียบร้อยแล้วตั้งแต่วันแรก และให้เวลาในการหาพี่รหัสของตัวเอง โดยวันนี้คือวันสุดท้าย หากใครยังไม่รู้ว่าพี่รหัสตัวเองคือใครก็เตรียมตัวรับการลงโทษจากบรรดาพี่ๆ ได้เลย

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปที่เบอร์ของพี่รหัสตัวเอง ฉันเจอพี่รหัสตั้งแต่วันแรกที่เริ่มเล่นแล้ว ไม่ใช่เพราะพี่เค้ามาเฉลยเอง หรือเขียนคำใบ้ง่ายๆ มาหรอกนะ แต่พี่เล่นเอารูปตัวเองมาให้เลย!! ฉันแค่ถือรูปพี่ไปเดินตามหาก็เจออยู่ในโรงอาหาร แล้วก็แลกเบอร์ตีซี้สนิทสนมแน่นแฟ้นกันมาเรียบร้อยแล้ว

“ฮัลโหล พี่กุ้ง อยู่ไหนอะ”

“อยู่บนอัฒจรรย์ พี่เห็นน้องละ รอแปปนะเดี๋ยวพี่ลงไปหา”

พี่กุ้งวางสายไป ฉันก็ยืนเฉยๆ มองซ้ายมองขวาหาว่าพี่กุ้งจะมาจากทางไหน เห็นรุ่นพี่บางคนยังนั่งๆ ยืนๆ กันอยู่บนสแตนด์ สงสัยน้องรหัสของตัวเองยังหาไม่เจอ บางคนก็เดินลงมาข้างล่างแล้วแยกย้ายกันพาไปเจอลุงป้ารหัสเรียบร้อย

“น้องไวท์!! ทางนี้ๆ” ฉันได้ยินเสียงหวานๆ เล็กๆ เรียกชื่อตัวเองจากด้านหลัง จึงหันกลับไป เห็นรุ่นพี่ผู้หญิงตัวเล็กน่ารักกำลังพยายามเบียดร่างเล็กๆ นั้นฝ่าฝูงชนพี่น้องเข้ามาหา ฉันเห็นแล้วรู้สึกสงสาร จึงเดินเข้าไปหาและพาไปที่โล่งๆ

“เฮ้อ สวัสดีคะพี่” ไวท์ยกมือไหว้รุ่นพี่ที่ตัวเล็กกว่าจนต้องก้มหน้าคุย พี่กุ้งเห็นแบบนั้นแล้วก็ทำหน้ามุ่ย

“ฮึ้ย น้องจะสูงอะไรนักหนาเนี่ย ไปหาที่นั่งคุยกันดีกว่า ยืนคุยแบบนี้พี่เมื่อย”

เมื่อยคอสินะคะพี่

ฉันคิดในใจขำๆ ก่อนจะเดินตามขึ้นไปนั่งคุยบนสแตนด์

“กุ้ง นี่น้องรหัสเธอหรอ”

“ใช่แล้ว ชื่อไวท์ ไวท์ นี่พี่เอมมี่ เพื่อนพี่”

พี่กุ้งแนะนำฉันให้รู้จักกับเพื่อนของพี่ ฉันอดตกใจไม่ได้ ในเมื่อเพื่อนพี่ที่ว่าคือรุ่นพี่สาวสวยที่เป็นรองประธาน!!!

พี่เอมมี่ฉีกยิ้มนางฟ้ามาให้รุ่นน้อง ทำให้ไวท์ได้สติ ใบหน้าสวยๆ ของพี่เค้าแม้แต่ผู้หญิงด้วยกันยังอดมองตาค้างไม่ได้เลย..

“สวัสดีคะ” ฉันยกมือไหว้ก่อนนั่งลงข้างๆ พี่กุ้ง ฉันนั่งมองพี่กุ้งกับพี่เอมมี่คุยกันอยู่เฉยๆ ไม่ได้พูดตอบหากพี่ๆ เค้าไม่ได้ถาม

“อ้าว บอส เจอน้องรหัสแล้วหรอ” พี่เอมมี่นั่งหันหน้าคุยเข้าหาพี่กุ้งจึงเห็นว่ามีคนเดินขึ้นบันไดมา เมื่อเห็นว่าเป็นเพื่อนของตนจึงเอ่ยปากทักไป ไวท์ที่นั่งเหม่ออยู่ก็หันไปตามสัญชาตญาณ

“ใช่แล้ว นี่แป้ง น้องรหัสผม น้องแป้ง นี่พี่เอมมี่ พี่กุ้ง และเอ่อ..” พี่บอสค้างมือที่กำลังชี้ไวท์เอาไว้ส่งสายตาถามเพื่อนทั้งสองประมาณว่าแล้วคนนี้ใคร

“น้องรหัสฉันเองชื่อ ไวท์” พี่กุ้งตอบ พี่บอสพยักหน้าเป็นการรับรู้ และพาน้องรหัสที่เป็นผู้หญิงผอมบางเนื้อตัวขาวเนียนอย่างกับแป้งโดที่พองฟูดูนุ่มนิ่มไปนั่ง

ฉันดึงสติกลับมาจากอาการเหม่อเมื่อพี่บอสนั่งลงที่ชั้นถัดจากแถวของฉันไปหนึ่งแถว และหันตัวกลับมาเพื่อคุยกับเพื่อนทั้งสอง แป้งนั่งข้างๆ พี่ตัวเอง นั่งเงียบเหมือนฉันเปี๊ยบ แถมยังดูเกร็งๆ แหงละ ก็พี่รหัสเธอนะ มัน ประธาน ไม่ใช่หรือยังไง!!!

“...”

“...” แป้งหันหน้ามาสบตากับฉัน ฉันเลยฉีกยิ้มให้ แป้งจึงตัดสินใจย้ายตัวเองขึ้นมานั่งกับฉันแทน

“..หวัดดีเราชื่อแป้ง เรียนคณะวิศวะ”

“อืม..เราชื่อไวท์ คณะแพทย์ ..นี้เรามาอยู่ในกลุ่มอะไรกันเนี่ย รู้สึก..เกร็ง” ฉันเริ่มบทสนทนากับเพื่อนใหม่ด้วยเสียงที่เบาสุดๆ

“เราก็ไม่รู้เหมือนกัน ตอนแรกที่รู้ว่าพี่รหัสเราเป็นประธานนักเรียนนะ เกือบจะเป็นลมแนะ” แป้งพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น และพูดเสียงเบาลงเข้าไปอีก เสียงของแป้งแหลมๆ น่ารักๆ ถ้าหากให้ร้องเพลงคงจะเพราะน่าดู

“เราก็แปลกใจมากเลย ที่พี่กุ้งรู้จักกับประธานกับรองด้วย”

“คนที่ตัวเล็กๆ อะหรอ” แป้งแอบชะโงกหน้ามองข้ามไหล่ฉัน ฉันก็ค่อมตัวให้เห็นถนัดๆ เพราะรู้ดีว่าตัวสูงแค่ไหน

“ว่าแต่ไวท์นี้ตัวสูงจังนะ สูงเท่าไหรอะ”

“177”

“โห