-3-

ลำดับตอนที่ #3 : เจ้ายุทธภพ

แสงแดดส่องทะลุร่องหน้าต่างเข้ามาเป็นเส้นๆ ดูเหมือนลำแสงพิฆาตมารในการ์ตูนสมัยเด็กชะมัด ฝุ่นละอองที่ลอยละล่อง ทำให้สิ่งมีชีวิตภายในห้องคันจมูกขึ้นมายิบๆ

 "ฮะ ฮัดชู้ว แอ่ก ฝุ่นโคตรเยอะเลย" มือบางสะบัดไปมาในอากาศ ไม่คาดนั้นกลับทำให้ฝุ่นที่ติดตามตัวฟุ้งกระจายเข้าไปใหญ่ เสียงไอดังค่อกแค่กภายในห้องเรียกให้ผู้ที่อยู่ภายนอกได้ยิน

ก๊อกๆ "นายท่าน ไม่ทราบว่าต้องการสิ่งใดหรือไม่"

"ขอไฟ แค่ดๆ น้ำถังนึง กะ แค่กๆ ผ้า" มือบางปิดปากไปด้วยขณะพูด เสียงจึงอู้อี้ไม่ได้ศัพท์ แต่คนทำงานมานมนาน เสียงของคนเมาเป็นหมาเขายังฟังออก นับประสาอะไรกับแค่นี้

"ได้ขอรับ รอสักประเดี๋ยว"เขาจัดผ้าและถังน้ำให้ตามต้องการ เปิดประตูเข้ามาจุดไฟให้แสงสว่าง และวางถังน้ำกับผ้าไว้ให้ แล้วกลับออกไปทำงานอย่างอื่นต่อ ร่างผอมบางลงจากเตียง เอาผ้าชุบน้ำและเช็ดหน้าเช็ดตัว น้ำในถังเป็นสีดำอย่างรวดเร็ว

ผมสีดำกระเซอะกระเซิงถูกจัดการให้ไปข้างหลังก่อนจะพบว่าใบหน้าหญิงสาวนั้นขาวซีดเพียงใด ดวงตาเรียวรีสีดำสนิท สีเดียวกับคิ้วโค้งและเส้นผม จมูกเล็กพอดีกับปากอิ่มสีชมพู ใบหน้าทั้งไม่หวานและไม่จืดจนเกินไป ร่างกายภายใต้ชุดหลวมๆ ทำให้ดูบอบบาง

เมื่อทำความสะอาดร่างกายชั้นต้นจนพอจะออกไปพบผู้คนได้แล้ว จึงรีบออกจากห้องเพื่อทำตามภารกิจที่`ขุ่นแม่´ มอบหมายให้ จนทำให้เธอต้องเข้ามาใน`เกม´นี้ยังไงละ

"อ้อ นายๆ ฝากเช็ดถูห้องหน่อยนะ" เธอเรียกชายที่ยืนเฝ้าอยู่ตรงโถงทางเดิน เขาคือเด็กรับใช้ประจำสถานที่แห่งนี้ `ตึกหลักแห่งสำนัก กระบี่สามมาตรฐาน´ อันเป็นสำนักที่เธอเป็นสมาชิกอยู่ ห้องที่เธอจากมาเป็นห้องสำหรับลูกสำนักในการ`ออฟไลน´

หญิงสาวเดินไปตามทางเดิน ไม่ได้สนใจกับบรรยากาศรอบตัวนัก เมื่อถึงห้องหนึ่งเธอจึงเปิดประตูเข้าไปโดยทันที สภาพห้องนอนไม่ได้ฝุ่นจับเหมือนห้องของเธอ ออกจะดูหรูหรากว่าหนึ่งขั้นด้วยซ้ำ เธอถอนหายใจโล่งอก เมื่อบนเตียงยังคงมีร่างของบุคคลที่ต้องการ เธอจึงไม่รีรอ ตรงเข้าไปกระชากผ้าห่มออกไปให้พ้นทางโดยเร็ว

"หมี!! ตื่น!"

"งื้อ ไม่มีเรียน" ร่างหนาสมชื่อสะลึมสะลือกระชากผ้าห่มกลับไปนอนต่ออย่างไม่สนโลก โผล่มาแต่หัวฟูๆ สีน้ำตาล เธอยังคงไม่ละพยายามในภารกิจครั้งนี้

"รู้ว่าไม่มีเรียน แต่ลุกขึ้นมาได้แล้ว แม่เรียก ออฟออกไปหาแม่เร็วๆ เข้า" เธอทั้งพูดทั้งเขย่า ทั้งตบตีทั้งกระชากยื้อแย่งผ้าห่มจากร่างหมีควาย

"บ่ายกว่าแล้ว โดนแม่ด่าไม่รู้ด้วยนะ" เธอพูดประโยคคุ้นเคย ที่จะพูดขู่ไว้ตอนท้ายเสมอๆ และจบด้วยการใช้ปลายเท้าถีบหลังเล็กน้อย ร่างหมีควายนิ่งไปสักพักเหมือนเริ่มตื่น พอเธอเดินออกมาจากห้อง เจ้าหมี น้องชายของเธอก็ลุกขึ้นมาพอดี

"พี่ต่าย! อย่าเพิ่ง" หมีเรียกพี่สาวไว้ก่อน และกวักมือเรียกเข้ามาใกล้ๆ เธอมองสภาพน้องชายที่ นอนทั้งเกราะสีทองแดง รองเท้าใส่ข้างอีกข้างนอนอยู่บนพื้น ผมยุ่งกระเซิงสีน้ำตาลเข้มเหมือนเปลือกไม้ แต่ไม่อาจบดบังออร่าความหล่อของน้องชายเธอได้เลย เหมือนสวรรค์ลำเอียงรักน้องชายมากกว่า ทั้งดวงตาเรียวคมเข้มรับกับคิ้วหนาตรงดุดัน จมูกโด่งเป็นสันเน้นให้ริมฝีปากแดงดังเชอรี่น่ามอง กรามหนานูนเด่นเน้นกรอบหน้าให้ดูเข้มสมชาย และภายใต้เสื้อเกราะหนาหลายชั้นนั้น เธอก็รู้ว่าหุ่นของน้องชายเธอนั้น เป็นของดีขนาดไหน

"ว่า?" มองหน้าตาพ่อแม่ลำเอียงแล้วให้หงุดหงิดในใจ แต่ก็ภูมิใจนิดหน่อยที่มีน้องชายหล่อ เป็นความรู้สึกย้อนแย้งประหลาดดี

"หมีจะออกไปหาแม่ก็ได้ แต่ภารกิจยังไม่เสร็จ ต้องเอาของไปส่งเขาก่อน พี่ไปส่งให้หน่อยดิ" หมีพูดไปเกาพุงไป ถึงจะโดนแต่เกราะและข้างในก็ไม่ใช่พุงก็เถอะ

"ไปส่งที่ไหน?"

"ในเมืองนี้แหละพี่ ไม่ยาก พี่ไปส่งได้แน่นอน แล้วเอารางวัลมาเก็บไว้กับไอป้อ"

“แล้วทำไมเขาไม่เอาไปให้เองละ”

“ก็ของมันอยู่ที่หมี เมื่อวานเพิ่งทำภารกิจจบ นอนเป็นตายกันหมดแหละ จะให้ลูกสำนักไปก็ใช่เรื่อง พี่ก็ช่วยๆ กันทำมาหากินหน่อยเหอะ วู้”หมีบ่นแล้วก็ลุกขึ้นยืนเป็นความสูงเพื่อไปหยิบสิ่งของที่ว่า สิ่งนั้นวางอยู่บนโต๊ะ เมื่อหมีหยิบขึ้นมาเธอจึงได้สังเกตตอนนั้นเอง

ไข่มุกสีขาวสะท้อนแสงรุ้งเหลือบลายคลื่น เม็ดเท่าลูกปิงปอง เธอไม่เคยเห็นไข่มุกเม็ดใหญ่ขนาดนี้มาก่อน แต่แปลกใจก็ส่วนแปลกใจ