เกิดใหม่แล้ว ชาตินี้จะใช้ชีวิตให้ถึงที่สุด! - การเดินทางของแม่มดน้อยริวริ ในดินแดนต่างๆ

วันนี้ก็เช่นกัน พ่อแม่ของริวริกำลังทะเลาะกันอย่างรุนแรง โดยมีริวริอยู่ตรงกลาง

“ไอ้เด็กนี่ไม่ใช่ลูกฉันแน่!”

“ฉันก็ไม่คิดว่าจะมีลูกแบบนี้เหมือนกัน!”

“แกต้องแอบไปมีอะไรกับผู้ชายคนอื่นแน่! ไม่งั้นจะอธิบายยังไงว่าทำไมถึงได้ลูกแบบนี้!”

“ฉันสาบานต่อหน้าพระเจ้าว่าฉันไม่ได้ทำแบบนั้น! มันเป็นเด็กที่ถูกเปลี่ยนมา! เด็กที่ถูกสาป!”

หลังจากที่ทั้งคู่ด่าทอและต่อว่ากันอย่างรุนแรง ริวริก็ถูกตีตามปกติ  

ริวริรู้ตัวว่านี่คือ “เรื่องปกติ” มันฝังลึกเข้าไปในจิตใจของเธอแล้ว

สำหรับเด็กหญิงวัยห้าขวบ มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกลายเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว

พี่น้องอีกหลายคนก็ทำตามแบบอย่างของพ่อแม่ บางคนก็ปฏิบัติต่อริวริด้วยความเย็นชา บางคนก็ทำเหมือนว่าเธอ “ไม่มีตัวตน”  

บ้านหลังนี้ค่อนข้างร่ำรวย พี่น้องของริวริจึงได้ใส่เสื้อผ้าที่ดี และได้กินอาหารที่ตัวเองชอบเท่าที่อยากกิน

แต่ริวริกลับได้เพียงเสื้อผ้าเก่าๆ และเศษอาหารที่เหลือเท่านั้น

――อ่า ฉันคงเป็นเด็กไม่ดีแน่ๆ เลยทำให้พ่อกับแม่ไม่พอใจตลอดเวลา

เธอเคยพยายามเป็น “เด็กดี” เพื่อเอาใจพ่อแม่ แต่ไม่ว่าริวริจะทำอะไร พ่อแม่ก็ไม่เคยพอใจเลย

ในที่สุด ริวริก็ไม่ร้องไห้อีกต่อไป แม้จะถูกปฏิบัติอย่างเลวร้าย ไม่ใช่เพราะเธอชินชาแล้ว

แต่เพราะร้องไห้ไปก็ไม่มีประโยชน์

ริวริที่ไม่แสดงสีหน้าใดๆ ไม่ว่าจะถูกด่าว่าอย่างไร ทำให้พ่อแม่ยิ่งโมโห และกล่าวหาว่าเธอ “ไม่มีเสน่ห์”

แต่คำพูดที่พ่อแม่พูดบ่อยๆ เช่น “เด็กที่ถูกเปลี่ยนมา” “เด็กที่ถูกสาป” ทำให้ริวริสงสัย วันหนึ่งเธอจึงไปถามพี่ชายคนโต ซึ่งดูเหมือนจะเป็นคนอ่อนโยนที่สุดในครอบครัว

“เด็กที่ถูกเปลี่ยนมา คือตำนานเล่าขานเกี่ยวกับปีศาจหรือภูตผีที่เอาเด็กไป แล้วเอาเด็กปลอมมาแทน ไม่รู้ว่าจริงหรือเปล่า แต่ตั้งแต่แกเกิดมา พ่อกับแม่ก็ทะเลาะกันตลอด แกดูไม่เหมือนใครในครอบครัวเลย ตั้งแต่รูปหน้า สีผม จนถึงสีตา”

พี่ชายคนโตอธิบายอย่างไม่เต็มใจ แล้วก็ถอนหายใจ ก่อนจะเดินจากไป

จริงด้วย พ่อแม่และพี่น้องของริวริมีผมสีน้ำตาลหรือสีบลอนด์อ่อน และมีตาสีน้ำตาลหรือสีฟ้า

แต่ริวริกลับมีผมสีขาว แปลกตาเหมือนเปลือกหอย และมีดวงตาสีม่วง

ริวริตกตะลึงกับความจริงที่เพิ่งรู้ แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็รู้สึกเข้าใจบางอย่าง

――ฉันเป็น “เด็กปลอม” เหรอ? ถ้าอย่างนั้น ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่?

วันหนึ่ง แม่ของริวริโมโหเรื่องอะไรบางอย่าง และด่าริวริอย่างรุนแรง แล้วก็ใช้ด้ามแปรงขัดพื้นตีเธอซ้ำๆ

ริวริก้มตัวลง ใช้แขนป้องกันใบหน้าและศีรษะ เธอนั่งนิ่งๆ โดยไม่พูดอะไร แม่ของเธอเห็นดังนั้น จึงใช้เท้าถีบเธอ

ริวริล้มลงไปข้างหลัง ศีรษะกระแทกกับเสาอย่างแรง

ริวริเห็นแสงวาบ และรู้สึกชาไปทั้งหัว เธอนอนอยู่กับพื้น ขยับตัวไม่ได้

“แกไม่ควรเกิดมาเลย!”

แม่ของริวริตะโกน แล้วก็เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

ขณะที่ริวริได้ยินเสียงฝีเท้าที่ค่อยๆ เลือนหายไป เธอนอนอยู่บนพื้นเย็นๆ และรู้สึกถึงความผิดปกติบางอย่างในหัว

เหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างที่ติดค้างอยู่ในลำคอ หลุดออกไปแล้ว――ความคิดของเธอชัดเจนขึ้น และแล้ว…

――ฉันคือ วิริโย่ ฮาฮาริ นักเวทมนตร์… ใช่แล้ว… ฉันเป็นผู้ชาย! และ… ฉันถูกฆ่าตาย…

ริวริลูบศีรษะที่เจ็บปวด แล้วลุกขึ้น

ความทรงจำที่กลับคืนมาอย่างฉับพลัน ทำให้เธอแน่ใจว่ามันคือ “เรื่องราวก่อนที่เธอจะเกิด”

――ไม่ไหวแล้ว เพราะแรงกระแทกตอนที่ฉันตาย ฉันจำเรื่องราวก่อนตายได้ไม่ชัดเจน…

ริวริพยายามนึกถึงความรู้สึกที่คมมีดเย็นยะเยือกแทงเข้ามาในร่างกาย และความรู้สึกที่เลือดไหลออกอย่างรวดเร็ว จนหมดสติ แต่เธอก็จำไม่ได้ว่าทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น

ในขณะเดียวกัน ความทรงจำตั้งแต่เกิดมาในบ้านหลังนี้ก็กลับมาอย่างชัดเจน

――นี่มัน… การเกิดใหม่ใช่ไหม? ฉันรู้สึกว่าร่างกายนี้เป็นของฉัน และจิตใจของฉันไม่ได้เข้าสิงร่างคนอื่น ฉันไม่เหมือนคนในครอบครัว เพราะรูปลักษณ์ภายนอกถูกดึงดูดด้วยจิตวิญญาณหรือเปล่า? แต่ว่า…

ริวริตรวจสอบร่างกายของตัวเองอีกครั้ง แล้วก็ถอนหายใจเบาๆ

――ฉันผอมแห้ง และมีรอยช้ำเต็มตัว เพราะถูกตีบ่อยๆ ฉันเป็นเด็กที่ถูกทารุณกรรม แต่ที่ฉันยังมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ แสดงว่าฉันคงแข็งแรงพอสมควร… ชาติที่แล้วฉันเป็นเด็กกำพร้า แต่ถ้าต้องถูกปฏิบัติแบบนี้ มีพ่อแม่ก็คงแย่กว่าไม่มีเสียอีก

ริวริคิดขึ้นมาอย่างฉับพลัน เธอยกนิ้วชี้มือขวาขึ้น แล้วท่องคาถาสั้นๆ

เมื่อเห็นเปลวไฟเล็กๆ คล้ายกับจุดแสงปรากฏขึ้นบนปลายนิ้ว เธอยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่เกิดมาในบ้านหลังนี้

――ถึงแม้จะเกิดใหม่ แต่โชคดีที่ความรู้และทักษะด้านเวทมนตร์ยังคงติดตัวมา ถ้าอย่างนั้นก็มีสิ่งเดียวที่ต้องทำ ถ้าอยู่บ้านหลังนี้ต่อไป สักวันฉันก็ต้องตายอย่างน่าเวทนาแน่ๆ นี่ฉันได้เกิดใหม่แล้วนะ ฉันจะใช้ชีวิตที่เหลือให้คุ้มค่าจนกว่าจะตาย แล้วก็ยังมีการวิจัยเวทมนตร์ที่ยังไม่เสร็จอีกต่างหาก

เมื่อดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า และทุกคนต่างหลับใหลไปแล้ว ในยามเที่ยงคืน ริวริจึงลุกจากที่นอนในห้องใต้หลังคา ซึ่งเป็นห้องที่เธอถูกจัดให้พักอาศัย และมุ่งหน้าไปยังห้องครัว

เธอร่ายมนตร์กลบเสียงในบริเวณใกล้เคียงไว้แล้ว ทำให้บ้านเงียบสงัด ไม่มีใครในครอบครัวจะรู้ตัวเธอแน่

“เอาอาหารไปซักหน่อยคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”

เธอหยิบขนมปัง เนื้ออบแห้ง และขนมหวานต่างๆ ใส่ลงในกระสอบผ้าใบเก่าจนเต็ม ก่อนจะแอบออกจากบ้านอย่างเงียบเชียบ

“ฉันไม่มีความทรงจำดีๆ เกี่ยวกับที่นี่เลย แต่ก็ขอขอบคุณที่พวกเขาให้กำเนิดฉันมา”

ริวริท่องคาถาเวทมนตร์สำหรับการบิน แล้วก็ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาวระยิบระยับ ทิ้งบ้านหลังนั้นและชีวิตเก่าที่แสนเลวร้ายไว้เบื้องหลัง