มหากาพย์มาเฟีย

สวัสดีครับผมเป็นนักเขียนหน้าใหม่ที่อยากหาเงินเข้ากระเป๋าเพื่อช่วยเหลือพ่อแม่ทางบ้านผมเลยอย่ากเขียนนิยาย วันนี้เป็นวันที่ 17/12/2563

   ตัวละครในเรื่อง สถานที่ต่างๆ เหตุการณ์ต่างๆ เป็นการจินตนาการ และ ประสบการณ์ของผมเอง ไม่ใช่

เรื่องที่เกิดขึ้นจริง...รึเปล่า?

 ผู้เขียน นามปากกา คนสีเทา1023

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   17/12/59..เวลา 11:30 เป็นเวลาที่ตัวเอกของเรื่องนี้กลับมาชื่อเขาทุกคนจะต้องจดจำไว้ตลอดไป

"วัส! กลับมาแล้วเหรอ" แม่ยุ้ยวางจานที่ล้างหลังจากทานมื้อกลางวัน ลงที่วางจานหลังได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านและร่างหนุ่มอายุ18 สูง 178 ก้าวเข้าบ้านสองชั้นครึ่งไม้ครึ่งปูน 

 

"ครับแม่"วัสตอบด้วยน้ำเสียงที่คิดพินิจไว้ "แล้วกินอะไรยังละ" คุณแม่ผู้เป็นห่วงลูกชายคนเดียวของ

เธอถามด้วยความเป็นห่วง "ไม่ครับไม่ กระเพราะเมื่อเช้ายังเต็มอยู่เลย555" "เครๆ" คุณแม่อายุ31 ตอบกลับบทสนทนานี้ ด้วยคำง่ายๆ

  

   พอ วัส เห็นแม่สุดที่รักพูดคุยเสร็จแล้ว เขาก็ได้รีบขึ้นบ้านด้วยความระมัดระวัง แล้วปิดประตูแบบปกติที่สุด จากนั้นเปิดแอร์เพื่อดับอุณหภมูประมาณ 31 องศา จากนั้นจึงเปิดกระเป๋าสะพายข้างที่ซื้อมาจากตลาดนัดที่มีเฉพาะวันพุธ และ วันเสาร์ ซึ่งด้านในควรเป็นอุปกรณ์การเรียนเช่น หนังสือ สมุด กระเป๋า

ดินสอ แต่มันคงไม่ใช่เสมอไป

   

    เพราะด้านในมี ปพ.86 หรือ m1911 ปืนพกกึ่งอัตโนมัติพร้อมกระสุน .45  7นัดเต็ม วัสค่อยๆหยิบ

อาวุธสังหารหนักประมาณ 1 กิโลกว่าๆขึ้นมาอย่างเบามือ เขาสัมพัทธ์ได้ถึงน้ำหนังพร้อม กลิ่นน้ำมัน

ที่ติดอยู่กับปืน เขาเคยเห็นมันมาแล้วจากวิดีโอเกมที่เขาเล่นในหลายเกม แต่นี้เด็กหนุ่มอายุ 18 ปี

กำลัง ทือ เพชรฆาตที่ปลิดชีพ ทหารในสงครามโลกครั้งที่ 1 และ 2 มาแล้ว

   

     เขาต้องตั้งคำถามกับตัวเอง ว่า มันมาอยู่ในกระเป๋าเขาได้อย่างไร ต้องย้อนไปในเวลา เมื่อเช้าหลังทานอาหารเช้าเสร็จ เขาก็มาวิทยาลัยเทคนิค ทันทีกระเป๋านั้นก็อยู่ข้างกายเขาตลอด ในเวลานี้เขายัง

ไม่รู้เลยว่ามันมาปรากฎในกระเป๋ษเขาได้เช่นไร

   เขาใช้เวลาคิดอยู่สักพักแล้วก็ต้องตกใจ เมื่อ มือถือรุ่นViVo y17 ของเขาดังขึ้น

"ฮัลโหลครับ"

"ฮัลโหลวัส มึงอยู่ไหน"

"กูอยู่บ้านมีอะไร"

"มันจะหมดพักเที้ยงละ มึงรีบมาเร็วเลย"

"ห้ะ!!"

     

     วัสตกใจกับคำพูดที่เพื่อนของเขาบอกทางการสนทนาเขารีบมองดูเวลาในมือถือแล้วเขาได้เห็นว่า

เวลาได้ล่วงเลยมาถึง 13:00 เขาไม่มีเวลาคิดแล้วว่าปืนนี้มาได้ไง หัวของเขาคิดอยู่อย่างเดียวว่าต้อง

รีบยกก้นจากในห้องไปวิทยาลัยได้เเล้ว เรื่องปืนเจ้าปัญหาค่อยคิด เขารีบออกจากห้องรีบใส่ร้องเท้านักเรียนสีดำ วิ่งไปที่รถมอเตอร์ไซ เวฟ125 หัวเถิกของขวัญที่คุณพ่อซื้อให้ในวันปีใหม่ที่2557

      

     การกระทำของวัส อยู่ในสายตาของคุณแม่ที่เห็นลูกชายรีบร้อน ก็นึกขำในใจ13.08 นาทีในวันเดียวกัน ประตูห้องเรียน 3 8 2  ถูกเปิดออกด้วยร่างชายหนุ่มสูง 178 หน้าของเขาเต็มไปด้วย เหงื่อ เสื้อนักศึกษาเปียกจนเห็นเสื้อซ้อนลายคาราบาว สิ่งแรกที่ วัส สัมพัทธ์ได้คือ ลมเย็นจากแอร์ที่เขามาปะทะหน้าเขา และ อีกอย่างคือ สายตาของคนในห้องประมาณ 14 คนที่มองเขาจากเก้าอี้ที่เป็นระเบียบ มี            อาจารย์ผู้หญิงที่เป็นครูฝึกสอน นั้งอยู่หน้าสุด วัส เห็นดังนั้น จึงพูดขึ้นว่า

"ขออนุญาติเขาห้องครับ" สิ้นเสียงวาจาที่เปร่งไปคุณครูสาวที่ตอนนี้นั่งเงียบอยู่เอ่ยขึ้นมาคำสั้นๆ "อืม"

จากนั้น วัส ก็เริ่มไปนั่งที่ว่างที่เหลือ เวลาผ่านไปอย่างช้าๆจน ณ เวลานี้เป็นเวลา 15.30

      

    ถึงช่วงพักประจำคาบ ให้นักเรียนสามารถไปห้องน้ำ หรือ ซื้ออะไรกินได้ แต่วัสนั้นขี้เกียจไปไหนแล้ว

เพราะการที่เขาวิ่งมาจาก โรงจอดรถ จวบจน ขึ้นบันได 2 ชั้น มาที่ห้องเรียน ทำให้เขาเสียพลังงานไปมาก เขาจึงนั่งพักในห้องดีกว่า แต่แล้วชายร่างอ้วนน้ำหนักไม่ต่ำกว่า 100 โล(นิดๆ) ได้เขามา

"โย่ว!! ไปไหนมาเพื่อน"เสียงอันทุ้มๆ ของเจ้าของเสียง ทำให้วัสรู้ได้ในทันทีว่าใครคือเจ้าของเสียง

"ไปตกปลามามั้ง!! ถามได้" วัสเอียงคอพร้อมตอบคำถามด้วยอาการสงบ

"มีการบ้านอะไรบ้างที่ครูสั่งอะ ไอตัน"

"ไม่มีหลอก ว่าแต่มึงไปไหนมาถึงเข้าสาย"

"เปล่ากูแค่นั้งเล่นมือถือเพริน จนลืมเวลานะ"

"อ้อ...เอองั้นกูขอยืมสายชาต์มึงหน่อยน่ะ พอดีลืมชาต์มา"

   

     เจ้าตันมันก็ขอยืมสายชาต์ โดยผมก็บอกอยู่ในกระเป๋า แต่พอมันจะเปิดกระเป๋าภาพเจ้าเพชรฆาตขนาด

.45 ก็แล้นเข้ามาในหัว วัสหันกลับไปแล้วจะรีบห้ามไอตัน แต่มันสายไปแล้ว เพราะกว่ามือของวัส จะไปถึง เจ้ามืออันใหญ่อุ้มมือหนา ได้เปิดกระเป๋าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พอเห็นดังนั้น วัส รีบจะหยิบกระเป๋าจากมือนั้นแต่แล้วเขาก็จำบางสิ่งได้ว่า.... 

โปรดติดตามตอนต่อไป

จบบทนำ