คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Part 5 เริ่มเกมส์
Part 5 เริ่มเกมส์
ห้อง 202
ร่างบางที่นอนไม่ได้สติอยู่บนพื้นเตียงสีขาว บริเวณรอบๆห้องก็ไม่ต่างอะไรไปกับเตียงเลยเพราะทั้งห้องนั้นล้วนเป็นสีขาวทั้ง
หมดต่างกันก็ที่
ข้างๆเตียงของร่างบางมีสีแดงของดอกกุหลาบแต่มสีให้ห้องนี้ดูมีสีสดขึ้น
"อืม" ร่างที่นอนอยู่นอนเริ่มขยับทำให้รู้ว่าร่างบางนั้นได้กำลังจะตื้นแล้ว
"ตื่นแล้วหรอลูก" พ่อเป็นพ่อถามขึ้นด้วยความเป็นห่วนลูกชายของตน
"สบายดีครับพ่อ"
"ลูกสบายดีพ่อก็หายห่วงแล้วลูก....ใช้ไหมแม่" ผู้เป็นพ่อเมื่อพูดกับลูกเสร็จแล้วจึงหันไปถามความเห็นของผู้เป็นแม่
"สบายดีงั้นหรอ...ทำไมคุณยังใจเย็นอยู่ได้อีกหละ" ผู้เป็นแม่พูดประโยชน์แรกให้กับลูกชายเบาๆแต่ประโยชน์ตะโกนใส่ผู้เป็นพ่อด้ยความโกรธ
"แม่รับใจเย็นๆสิครับผมไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆอย่าโกรธพ่อเลยนะครับ" ฮีชอลพูดกับแม่โดยการที่แสดงอาการแข็งแรงให้แม่ของตนดู เขารู้ว่า
แม่ไม่ได้ตั้งใจที่จะโกรธพ่อแต่อาจเป็นเพราะท่านเป็นห่วงเขามากก็เป็นได้
"ใจเย็นๆสิคุณเดียนลูกก็ตกใจหรอ" ผู้เป็นพ่อพูดขึ้น
"แม่ขอโทษนะฮีชอล"
"ครับ"
"เดียวพ่อกับแม่ขอตัวไปซื้อของข้างนอกก่อนนะฮีชอล" ผู้เป็นพ่อพูดกับลูกชายสุดที่รักของตน
"ครับพ่อ" ไม่นานนักท่านทั้งสองก็เดินออกไปจากห้องของฮีชอล
“นายไม่คิดจะมาเยี่ยมฉันบางเลยหรอ” เมื่อพ่อและแม่ของตนเดินออกไปฮีชอลก็นึกถึงอีกคนหนึ่งขึ้นมาเพราะตั้งแต่ตนตื่นขึ้นมายังไม่เห็นคนๆนั้นเลยในตอนนี้สิ่งที่ฮีชอลอยากทำมากที่สุดคืนการร้องไห้ อย่าจะร้องออกมาให้หมดจนไม่เลยน้ำตาให้ต้องร้องอีกเลยแต่มันคงเป็นไปไม่ได้
“ฮีชอลแกจะบ้าหรอร้องให้จนน้ำตาเป็นสายเลือด ไอบ้านั้นก็ไม่หันมาสนใจนายหรอก” ดงแฮพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนของตนเจ็บมากเกินไปแล้ว
“ฮีชอลนายเลิกร้องเถอะนะ แต่ถ้านายเก็บมันไม่ไว้ฉันจะเป็นคนให้นายยืมอกเอาปะ” ซองมินพูดขึ้นเพื่อให้ฮีชอลสบายใจขึ้น เพื่อจะได้รับกับสถานการณ์ที่จะเกิดขึ้นได้
“อืม ขอบคุณนะ งั้นซองมินฉันต้องขอลืมอกนายนะ” เมื่อฮีชอลพูดจบวองมินจึงเดินเข้าหานั่งลงบนเตียงข้างๆฮีชอล เมื่อซองมินนั่งลงเสร็จแล้วฮีชอลจนกอดซองมินแน่นและปล่อยให้น้ำตามันไหลออกมา
“ทำไมฮันไม่มาเยี่ยมฉันบ้าง มาเยี่ยมในฐานเพื่อนคนหนึ่งก็ยังดี ฮืออออออออออออ” ร่างบางร้องไห้ออกมาอย่างหนักเพราะไม่ต้องการเก็บความรู้สึกนี้ไว้อีกแล้ว
“เลิกได้ไหมฮีชอล เลิกรักไอคนไม่เห็นค่านายได้ไหม” ดงแฮพูดขึ้นเพราะขไม่อยากเห็นน้ำตาของเพื่อนอีกแล้ว
“ฉันพยายามแล้วแต่มันทำไม่ได้ ฉันจะต้องทำอีกกี่วิธี อืออ ดงแฮฉันควรทำยังไง อือออออออ” ร่างบางร้องไห้อยู่นานกว่าจะหยุดก็กินเวลาไป ชั่งโมงครั่ง
“ดงแฮเราควรบอกฮีชอลได้หรือยัง” ซองมินพูดขึ้น
“ฉันยังไม่อยากบอกเลย”
“แต่ไม่ว่ายังไง ฮีชอลก็ต้องรู้” เมื่อซองมินพูดจนทั้งคู่ก็เดินมาอยู่หน้าฮีชอล
“พวกนายมีอะไรจะบอกฉันไหม พูดมาเลยฉันรับได้อยู่แล้ว”
“นายจำคำพูดของนายไว้นะฮีชอล แล้วพอพวกฉันพูดจบนายต้องทำใจได้นะ”
“อืมว่ามาเลย”
“คือว่าหมอตรวจอาการของนาย ............แล้ว...........แล้ว”
“แล้วอะไรหรอ”
“หมอบอกว่านายเป็น...............เป็นลูคีเมียหนะ” เมื่อดงแฮพูดจบฮีชอลก็เงียบไม่มีคำพูดอะไรหลุดออกมาจากบอกร่างบางเลย
“ไม่เป็นไรนะฮีชอล มันมีทางหายนะ” ซองพูดปลอบใจร่างบาง
“ไม่ต้องปลอบใจฉันหรอก ฉันเข้าใจดี” ฮีชอลพูดขึ้นเพื่อไม่ให้เพื่อนกังวลไปมากว่านี้
“นายต้องเข้มแข็งนะฮีชอล” ซองมินพูดขึ้น
“อืม ขอบใจนะ”
“บอกไปแล้วใช้ไมลูก” ผู้เป็นพ่อพูดขึ้นหลังจากออกไปทำใจอยู่นาน
“ผมรู้แล้วครับพ่อไม่ต้องห่วงนะครับ”
“พรุ่งนี้พ่อกับแม่มีงานด่วนนะไปอยู่ด้วยกันนะลูก” ผู้เป็นแม่พูดขึ้น
“ผมขอเรียนให้จบก่อนได้ไหมครับเหลืออีก 1 เดือนเองนะครับแม่”
“แต่”
“นะครับพ่อ ไม่ต้องห่วงผมดูแลตัวเองได้”
“ก็ได้ลูก ดงแฮ วองมินพ่อฝากดูแลฮีชอลด้วยนะ”
“ครับไม่ต้องห่วง” เช้าวันรุ้งขึ้นพ่อกับแม่ของฮีชอลก็เดินทางกลับบ้าน ส่วนดงแฮ ซองมิน และฮีชอลก็เดินทางกลับบ้าน
ณ บ้านของฮันคยอง
“มาหาใครค่ะ”
“ฮันคยองอยู่ไหมครับ”
“อยู่ค่ะรอสักครู่นะค่ะ” เมื่อพูดจบแม่บ้านจนเดินขึ้นไปเรียกจ้างนายของตน
“คุณฮันค่ะมีคนมาหาค่ะ”
“บอกรอแปปนะคับ” ไม่นานนักร่างสูงก็เดินลงมา
“ยอกจ๋ามาหาฮันหรอ”
“ฮันฉันมีอะไรจะบอก”
“บอกว่ารักฮันใช้ปะ”
“เราเลิกกันเถอะ ยอกไม่ได้รักฮันจริง ฮันไปหาคนที่เขารักฮันด้วยใจจิงๆดีกว่าน”เมื่อพูดจบ
ฮยอกก็เดินออกไป
“ยอกเดี่ยว” เป็นจังหวะเดียวกับที่ฮีชอลเดินเข้าบ้านมา
“ฮยอกเองหรอเจอฮันหรือยัง”
“เจอแล้วหระฮีชอล......ซองมินของคุยด้วยหน่วยสิ”
“อืม ดงแฮพาฮีชอลเข้าก่อนดเยวฉันตามไป”
“มีอะไรว่ามา”
“ฉันทำตามที่นายขอเลยนะ ที่เลยก็จักการกันเอง ฉันจะเป็นกำลังใจให้”
“โฮ ฮยอกตั้งแต่ฉันคบกับนาย มีวันนี้ที่ฉันเห็นนายเป็นคนดี”
“พูดแบบนี้เดียว ก็เปลี่ยน ใจเลย” ฮยอกพูดเสร็จเตรียมจะเดินไปบออกฮันยอก
“ฮยอกอะพูดเล่นนิดเดียวเอง งอนไปได้”
“ไงไปเลยนะที่รัก” เมื่อพูดเสร็จฮยอกขโมยก็หอมแก้มซองมินไปหนึ่งที
“ไอไก่บ้าแกหอมแก้มฉัน”
“ฉันเลิกกับฮันแล้วนายต้องมาเป็นแฟนฉันนะซองมิน” พูดจบฮยอกก็เดินออกไป
“ไอไก่บ้าาาาาา าาา ใครจะไปเป็นแฟนนาย”
“ดงแฮนายกลับไปได้แล้วฉันดูแลตัวเองได้”
“อืม เดียวพรุ่งนี้คุณหมอประจำไขของนายคนใหม่จะมานะ”
“อืมขอบใจนะดงแฮ” แล้วดงแฮก็ลากซองมินออกจากบ้านไป
“ดูแลตัวเองด้วยนะฮีชอล” วองมินตะโกนให้ฮีชอลได้ยินแล้วทังคู่ก็ขับรถออกไป
“ไปไหนมาหรอฮีชอล” ร่างสูงพูดขึ้นทำให้ฮีชอลตกใจ
“ไม่ต้องกลัวหรอไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย”
“ฮันฉันขออะไรนายได้ไหม”
“อะไร”
“ช่วยคบกับฉันสัก 2 อาทิยต์ได้หรอ” ร่างบางพูดแตไมได้บอกหน้าร่างสูเลย
“ก็ได้ ฮยอกก็พึ่งบอกเลิกฉันไปฉันจะรองคบกับนายดูก็ได้”
“จริงๆนะฮัน”
“อืม” แล้วร่างบางก็เดินขึ้งห้องไป
“ฮันฉันไม่ได้ฝันไปใช้ไหม”
“ฉันจะทำให้นายเห็นว่าการอยู่กับคนที่ไม่ได้ชอบมันป็นอย่างไร”
...............................................................................................TBC………………………………………………………………..
ความคิดเห็น