Part 11
������ ภายในห้องที่ตกแต่งอย่างลงตัวรอบๆบริเวณโดยรอบถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบ มีสีสันที่ตกแต่งอย่างเรียบง่ายด้วยโทนสีขาวที่ให้ความ
รู้สึกที่ดูสะอาดตา� มีเพียงสีสันของดอกไม้ที่ดูเด่นออกจากสีของโทนห้อง ดอกทานตะวันสีเหลืองดอกใหญ่ ที่ถูกวางอยู่บนหัวเตียงของร่างที่
นอนอยู่อย่างไม่ได้สติสายลมที่ผ่านอย่างอ่อนๆทำให้ร่าง ร่างหนึ่งได้คิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นต่างๆระหว่างตัวเขาและตัวของร่างบาง
��������� "นายเปรียบสะเหมือนสายลมในตอนนี้เลยนะ�� สายลมที่พัดผ่สนไปมาอย่างเบาๆจนไม่รู้ว่ามันจะหายไปเมื่อไร"
��������� "ฉันขอโทษ.......นายจะรับคำขอโทษของคนโง่ๆคนนี้ไหม"
��������� "คนที่ไม่เคยเห็นค่าในตัวนาย�� คนที่ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ตัวเองต้องการจนลืมไปว่า......"
��������� "สิ่งที่ตนเองได้มานั้นมันมาจากการที่ต้องทำร้ายคนๆหนึ่งให้เจ็บปางตาย" ร่างสูงก้มหน้าลงไปกับมือของร่างบางที่นอนนิ่งอยู่� แต่ร่าง
สูงจะรู้ไหมว่าร่างบางนั้นได้ตื่นขึ้งมาฟังสิ่งที่ร่างสูงได้พูดหมดตั้งแต่ต้นแล้ว
��������� "ฉันขอโทษนะฮีชอล"
��������� "นายจะขอโทษฉันจนครบร้อยครั้งเลยหรอ"
��������� "ฮีชอล.......เจ็บตรงไหนบาง" ร่างสูงจับตัวร่างบางพลิกไปมา
��������� "ฉันไม่เป็นไร"
��������� "ฉันขอโทษ"
��������� "นายจะขอโทษฉันอีกนานไหม......ท่าเป็นไปได้ฉันไม่ต้องการคำขอโทษจากนาย......แต่"
��������� "แต่ขอเป็นหัวใจของนายได้ไหม"
��������� ".............."
��������� "อะ....ขอโทษฉันคงขอมากไปขอโทษนะ" พูดจบร่างบางก็ล้มตัวนอนลงที่นอนไปดดยหันหลังให้ร่างสูง
��������� "ใช้นายขอบมากไป"
��������� ".................."
��������� "แต่นายจะขอมากกว่านี้ฉันก็เต็มใจจะให้นาย" ร่างบางลุกขึ้นมากอดร่างสูงแน่นเมื่อได้ยินในสิ่งที่ร่างสูงพูด
��������� "นายพูดจริงๆใช่ไหมฮัน�� ฉันไม่ได้ฝันใช้ไหม"
��������� "จะให้พิสูจน์ไหม" ร่างสูงยื่นหน้าเข้าไปไกล้ร่างบาง
��������� "ไม่ต้องดีกว่า" ร่างบางพูดจบก็ล้มตัวลงนอน โดยมีร่างสูงค่อยนั้งเฝ้าอยู่ข้างๆ
...................................................................10%............................................................................
ตอนนี้เรามาดูเด็กที่จะมาเป็นลูก� ฮันคยองกับฮีชอลกันค่ะ
นั้นคือน้องซึงจุนค่ะ
���������� “เสียดายหรือไง....ไอ้......หน้า.......ไก่...555555”
�������� “เดวกระต่ายจะได้ตายคาปีกไก่จะเอาไหม”ฮยอกตั้งท่าจะยกมือขึ้นแต่ก็ต้อง เอามันมาว่าไว้ที่เดิม เพราะเจ้าตัวแสบเล่นทำหน้าตาแบ๋วๆๆๆใส่
�������� “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ นายไม่กล้าตีฉันหรอ.....เพราะฉันออกจะน่ารัก....นายทำไม่ลงหลอกใช้ม่ายยยยยย”ซองมินยืนยิ้มปากแทบจะถึงหู แถมยังแลบลิ้นส่งมาอีก�มันน่านั้น
��������� “แลบลิ้นใส่หรอไอ้กระตายบ๊องแบ๊ว�อยากมีลิ้มไว้รับรสอีกปะ”ฮยอกยื้นหน้าเข้าไปหาซองมินเลื่อยๆๆๆๆๆจนจมูกของทั้งสองตัวจะร่วมกันอยู่แล้ว
��������� “ไปตายซะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ�� ไอ้ไก่หน้าลิง” ซองมินผลักออกอย่างแรงแต่อีกคนก็ไม่ใช้ว่าจะเจ็บกับนอนหัวเราะ อย่างกับชาติทั้งชาติไม่เคยหัวเราะจึรวมอามาหัวเราะวันนี้ซะให้สะใจ
�������� �“ไอ้ไก่หน้าลิงงงงงงงง�แกจะหัวเราะอีกนานปะฉันจะกลับแล้วนะ”ซองมินเดินหน้างองยืนกอดอกเพื่อรอให้อีกคนหัวเราะให้เสร็จ
�������� �“ครับบบบบบบบบบบ�กระต่ายน้อยยยยยยยย”พูดจบฮยอกก็เดินตามซองมินออกไป เค้าคิดว่าถ้าไม่ได้เป็นแฟนกับซองมินเหมือนเดิมก็ของให้เค้าทั้งสองคนได้เป็นเพื่อนกันก็ยังดี
...............................................................................................................................................................................
��������� “ฮีชอลครับบบบบ.......ฮีมินคนสวยยยยยยยย�ตืนขึ้นมาทางข้าวต้มใส่ความรักของผมได้แล้ว”ฮันคยองใช้ชี้จิ้มแก้มร่างบางเล่นไปเลื่อย
��������� “อืมมมมมมม�ฮันอะอย่าสิฮีนิมง่วงงงงงนะ”ฮีชอลเอามือทั้งสองข้างมาควานหาผ้าห่มเพื่อจะได้เอามาปิดหน้า�แต่ช้ากว่าร่างสูงเพราะตอนนี้ร่างสูงได้นำมันมาเป็นของตนแล้ว
��������� “ฮันอะ�ชอบแกล้งคนเค้าจะหลับจะนอนอะ”ฮีชอลทำแก้มป่องใส่ร่างสูงที่กลั้นหัวเราะเติมที่จนเห็นได้ชัด
��������� “ก็เดวลุกขึ้นมาทานข้าวก่อนสิครับ พึ่งหายเองนะครับเจ้าหญิงท่านอะไรรองท้องก่อนนะ”
��������� “อืมมมม�ก็ได้แต่...................ฮันป้อนฮีนิมนะ”
��������� “ครับเดวเจ้าชายจากต่างแดนคนนี้จะป้อนข้าวเจ้าหญิงอย่างดีเลย”พูดเล่นเพื่อให้ร่างบางไม่รู้สึกไม่สบายใจทั้งที่สายตาของตนนั้นกับจ้องที่ร่างบางด้วยความรู้สึกสงสารและเป็นห่วง
��������� “ป้อนนนนเร้ววววสิ......หิวแล้วนะ”ฮีชอลอ้าปากกว้างเพื่อให้ร่างสูงรู้ว่าตนเองหิวแล้ว
��������� “ครับบบบบบ...อามมมมมมมม”ฮันคยองป้อนข้าวร่างบางอย่างถนุทถนอม
��������� “อร่อยจังงงงง”ร่างบางยิ้มแบ้น�จนร่างสูงทนไม่ไหวจึงขโมยหอมแก้มขาวเนียนไปหนึ่งที่
��������� “อืมมม...ฮันอะ” ฮีชอลเขินจึงกะจะตีร่างสูงแต่ทุกอย่างกับไม่เป็นไปตามนั้น
���������
เพล้ง!
��������� �“อะ...ฮันเป็นไรไหม..ฉะ....ฉันขอโทษ”ฮีชอลก้มหน้าลงพอกับน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง เพราะเค้าไม่รู้จะทำยังไงกลัวฮันจะรู้ว่าตนนั้นมองไม่เห็นแล้ว�กลัวฮันจะทิ้งเค้าไปถ้ารู้ความจริง
���������� “ฮีชอล..นายมีอะไรจะบอกฉันไหม.....ไม่ต้องกลัวนะฉันจะอยู่กับนายไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น.....นายเชื่อใจฉันไมฮีชอล”ร่างสูงกอดร่างบางแนบกับอกของตนแน่น อย่างกับกลัวว่าร่างบางๆนี้จะสลาย
��������� “ฮัน.....อือออออ....ฉัน...อือออ....ทำไงดี......ฉัน.....อืออออออออออออ”ฮีชอลร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
��������� “ใจเย็นนนนะฮีชอล.....ไม่ต้องกลัว”ร่างสูงลูบหัวร่างบางเบาเป็นการปลอบ
��������� “ฮัน....ฮือออ....อย่าทิ้งฉันนะ”
��������� “ครับบบบบ....ฉันไม่ทิ้งเจ้าหญิงไปไหนหลอก”
��������� “ฉัน......ฉันมอง.......อืออออ.....มะ....ไม่เห็นอะ....อืออออออออออ”ร่างบางกอดร่างสูงแน่น กลัว กลัวเค้าจะหนีเราไป ร่างบงคิดอย่างนั้นจริงๆ ถึงจะบอกว่าเชื่อใจ�แต่ก็กลัว
��������� “ไม่เป็นไรนะครับบบ�ไม่ร้องนะ�ฉันรู้อยู่แล้ว�แต่อยากจะได้ยิงจากบอกนายมากกว่า ......ขอโทษนะฮีชอล”
��������� “อืมมมม�ไม่เป็นไร�ฮัน�อย่าทิ้งฉันนะฉันอยู่ไม่ได้จริงๆถ้าไม่มีนาย.....ฉันพยายามแล้วแต่ฉันมันอ่อนแอเกินไปที่จะอยู่โดยไม่มีฮัน....อืมมมมมม”
��������� “ครับ�ฉันรู้......ฉันไม่หนีนายไปไหน�จะอยู่กับนายไปจนวันตายเลยนะ”ร่างสูงจูงลงที่หน้าผากเนียนสวยของร่างสวยเป็นการเตือนว่าเค้ายังอยู่ตรงนี้�อยู่ตรงหน้าร่างบาง
��������� �“จริงนะฮัน.....ฮันอย่าหลอกฉันนะ”
���������� “ครับบบบบ”
���������� “ฮัน......ซินยังไม่อิ่มเลยอะ” ร่างสูงหัวเราะออกมากับอารมณ์ที่เปลื่อนเร็วของร่างบาง
��������� �“ครับบ�เดวฮันนี่ไปเอาข้าวต้มใส่ความรักมาให้ทานใหม่นะ”
���������� “ฮิฮิ เร็วๆๆๆนะ”
���������� “คับอย่าลุกไปไหนนะรู้เปล่า”
���������� “อืมมมม” ‘ฮัน�ซินรักฮันจังเลยเราจะต้องอยู้ด้วยกันตลอดไปนะ’�ไม่นานร่างสูงก็นำข้าวต้มขึ้นมาป้อนร่างบางจนหมด
��������� “นอนพักนะครับซิน�ฉันจะอยู่ข้างๆนายนี้แหระ�หลับนะคับ”
��������� “อืม”
��������� “ซิน”
��������� “ไรหรอฮัน”
��������� “อยากมองเห็นอีกไหม”
��������� “อยากสิ�อยากเห็นหน้าฮันมากกกกกกเลย”ร่างบางพูดจบก็ยิ้มออกมาพร้องกับหน้าขึ้นสีกับสิ่งที่ตนพูดออกไป
��������� “เดวฮันจะหาหมอที่เก่งที่สุดมารักษาให้นะ.....อดทนไว้นะคัยเจ้าหญิงของฮัน”
�� �������“อืมมมม ขอบคุณรัก”
�������� �“ไม่เป็นไรคับ......ฮันรักซินนะ”
��������� “อืม�� ซินก็รักฮันมากกกกนะ”
��������� “ครับ......นอนได้แล้วครับซิน....ฝันดีนะครับ”
�������� �“อืมมม” ไม่นานนักร่างบางก็นอนไป
��������� “เจ้าของผมจะต้องหายเร็วนะผม”
.............................................................................................................................100%.............................................................................................................
�
ขอโทษนะค่ะที่ทิ้งไปนานต่อไปนี้จะปรับปรุงตัวไหม่ค่ะ
�
ถ้ามีอะไรผิดพลาดขอโทดนะค่ะ
�
ส่วนเรื่อง NC ไปโหลดตามตอนนั้นๆๆได้เลยค่ะ ไรเตอร์ใส่ลิ้งค์ไว้ให้แล้วนะ
�
�
�
สุดท้ายฝากฟิคเพื่อนไรเตอร์ด้วยนะค่ะ
�
ความคิดเห็น