คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Part 9 ลาก่อนความรักของฉัน
Part 9 ลาก่อนความรักของฉัน
“โอ๊ย” ร่างสูงร้อนขึ้นด้วยความแสบที่ด้านหลัง
“ขอโทษนะแสบมากไหม” ร่างบางทำหน้าเหมือน คนที่จะร้องให้ออกมาได้ทุกเมื่อที่ทำให้ร่างสูงต้องเจ็บ
“อย่าเอามือสกปรกที่ไปจับผู้ชายคนอื่นแล้วมาจับฉัน” ร่างสูงสะบัดมือของร่างบางออกจะตัว
“...............” ร่างบางไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาร่างสูง
“เป็นไงบ้างหละ......ระหว่างฉันกับไอ้หน้าเด็กนั้นใครมันทำให้นายรู้สึกดีมากกว่ากัน.....อะ เป็นถ้านายบอกว่าเป็นหมอนั้นระก็ฉันจะทำให้นายใหม่ก็ได้นะ”ร่างสูงพูดจบก็เดินเข้าห้องน้ำไปแต่ก็ไม่ลืมที่จะหันมาพูดจาทำลายร่างบางอีก
“อะ ฉันลืมไปเอาคราบสกปรกของนายออกจากเตียงของฉันด้วยเห็นแล้วมันรำคาญสายตา มันทำให้ฉันรู้สีกขยะแขยง” ร่างบางที่ได้ยินคำพูดนั้นก็ได้แต่ก้นหน้าลง ความรู้สึกที่น้อยใจได้ไหลออกมาเป็นทางยาว
“เขาไม่เคยเห็นนายมีค่าเลยนะ ฮีชอล นายยังขยั้นขยอที่จะให้เขาหันมามองนายอีกหรอ นายมันก็เป็นได้แค่ก้อนกรวดไม่มีค่าอะไรไม่มีประโยชน์ให้เขานายมันไม่ใช้อากาศที่ทำประโยชน์ช่วยให้เขามีชีวิตฉันควรจะปล่อยนายไปดีไม่ฮันคยองที่รักของฉัน ฉันควรจะหยุดความรักของฉันไว้เพียงเท่านี้แล้ใช้ไมฮันยอง” ร่างบางพูดจบก็เตรียงที่จะเก็บเสื้อผ้าออกไปเพียงหนีจากความรักครั้งนี้ไป แต่ร่างสูงออกมาทันเสียก่อน
“นายจะไปไหน” ร่างสูงพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูโกรธเคืองร่างบางมาก
“ฉันจะออกไปอยู่ข้างนอกนะ นายจะได้ไม่รำคาญฉันไง” ร่างบางรากกระเป๋าไปได้ไม่ถึงครั้งทางร่างสูงกระชากร่างบางเข้ามาไกลตัว
“มันคงจะมีดีมากๆเลยใช้ไหมนายถึงต้องหนีไปอยู่กับมัน ฉันคงจะทำไม่ถึงใจนายสินะ”
เพี้ยง!
“นายจะดูถูกจะมากเกิดไปแล้วนะ ฉันมันก็เป็นได้แค่คนร่านๆในสายตาของนายสินะฮันคยอง”ร่างบางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“...........................”
“งั้นายก็ปล่อยคนที่มันไร้ค่าร่านผู้ชายคนนี้ไปเสียที่เถอะ”
“..................................”
“นายก็คงจะถูกและเข้าใจใช้ไหมว่าการที่อยู่กับคนที่ไม่ได้รักมันเจ็บแค่ไหน”
“...................”
“ปล่อยฉันไปเถอะนะฉันเจ็บจนทนไม่ไว้แล้ว” ร่างบางพูดจบก็หยิบกระเป๋าใบสีแดงพร้อมกับเจ้าแมวน้อยออกไป
“อย่าพึ่งไปไม่ได้หรอ” ร่างสูงพูดออกมาทั้งที่อยู่ว่าพูดออกมาตอนนี้ร่างบางก็คงไม่ได้ยิน เขาไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงรู้สึกเจ็บเวลาที่เห็นน้ำตาของร่างบาง และก็ไม่รู้อีกว่าทำไมเขาถึงไม่ดีใจที่ร่างบางจะไม่อยู่ขัดขวางเขากับฮยอกก็ต่อไป แต่เขากับรู้สึกอยากจะร้องไห้ออกมาเหมือนคนที่กำลังถูกแฟนทิ้ง ความรู้สึกแบบนี้มันคืออะไรกันเขาก็ไม่เข้าใจ
“ถึงเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ฉันก็รักนาย นายเป็นรักครั้งแรกและครั้งสุดท้ายของฉันนะฮันคยองที่รักของฉัน”
...................................................................................................20%...............................................................................................................................................
“เจย์ฉันขออยู่ด้วยได้ไหม”
“เข้ามาก่อนสิ”
“แล้วทำไมวันนี้เอากระเป๋าเสื้อผ้ามาเยอะจังเลย” ร่างสูงพูดขึ้นเมือเห็นอุปกรณ์ต่างๆในกระเป๋าของร่างบาง
“จะหนีออกมาหนะ......ฮันเขาไม่ได้รักฉัน.....ฉันพยายามทำทุกอย่างแต่ไม่ว่าจะทำไปมากเท่าได้สิ่งที่ได้กลับมากลับได้ตรงกับข้ามทุก” ร่างบางพูดขึ้งพร้อมกับจัดกระเป๋าของตัวเองเพื่อนำไปใส่ไว้ในตู้
“ต่อนายรักมันมากไม่ใช้หรอ....นายจะถอยแล้วหรอ” ร่างสูงถามขึ้นเมื่อเห็นร่างบางเปลี่ยนไปมาก
“ฉันรักเขามากแต่ฉันก็เจ็บมากเหมือนกันนะเจย์”ร่างบางพูดออกมาไม่กี่คำน้ำตาก็จะครอที่ดวงตาคู่สวยแล้ว
“แล้วนายจะปล่อยให้มันจบแบบนี้หรอ”
“ฉะ...อืออ..ฉัน...ไม่รู้...อืมมม..ฉันไม่รู้จริงๆ” ร่างบางร้องไห้ออกมาอย่าหนักจบเจย์ต้องเข้าไปปลอบ
“เป็นฉันได้ไหมฮีชอล.....ถ้าเป็นฉันฉันจะไม่ทำให้นายต้องร้องไห้แบบนี้เลย”
“ขอโทดนะแต่ฉันมอบหัวใจให้กับอีกคนหนึ่งที่ไม่เห็นค่าของมันไปแล้ว”
“ฉันเข้าใจ....ฉันจะรอนายเมื่อถึงวันนั้น” พูดจบร่างสูงก็เดินออกจากห้องไป
........................................................................40%.....................................................
วันเวลาที่ไม่มีคนที่เรารักทำไมชั่งเจ็บปวดแบบนี้นะตอนอยู่กับคนที่ไม่ได้รักเราก็ว่าเจ็บแล้วแต่เวลาไม่มีเขาอยู่ใกล้ๆนั้นมันเจ็บยิ่งกว่า เหมือนทั้งใบมีเพียงร่างของเราที่เดินไปอย่างไรจุดหมาย
“จะไม่มีอีกแล้วสินะความสุขของฉัน” ร่างบางรำพึงเบาๆแม้แต่ลมยังกบเสียงที่ร่างบางพูดออกมาไปเสียหมด
“ฉันคิดถึงนายจังฮัน”
“ตอนนี้นายทำอะไรอยู่นะ” ร่างบางมองออกไปออกหน้าต่างหวังที่จะเห็นร่างสูง แต่ในความเป็นจริงนั้นเราไม่มีทางที่จะได้เห็นมันมันอยู่ไกลเกินไป มันก็เหมือนกับหัวใจของเขาที่อยู่ไกลร่างสูงมากเกินไปจึงทำให้ร่างสูงมองไม่เห็นมัน หรือไม่เคยคิดที่จะเห็นมันเลยตังหาก
“คิดถึงเขาก็กลับไปหาเขาสิ” ร่างสูงที่ยืนมองร่างบางอยู่นานได้เห็นทุกกิริยาที่บงบอกได้ว่าร่างบางนั้นคิดถึงร่างสูงของอีกคนยิ่งนัก
“เขาไปต้องการฉันแล้ว......แล้วนายจะให้ฉันกลับไปอีกทำไม” ร่างบางพูดขึ้นแต่ก็ยังมองออกไปนอกหน้าต่างตามเดิม
“ไม่ว่านายจะมองนานแค่ไหนเขาก็ไม่มีวันมาหานายถึงนี้หรอ..........ถ้าเขาไม่รักนาย” ร่างสูงพูดขึ้นด้วยเสียงที่อ่อนโยนแต่คำสุดท้ายร่างสูงกลับเน้นให้ร่างบางเขายินชัดๆ
“มันคงจะเป็นอย่างที่นายพูด....เขาไม่มีวันตามหาฉันหลอก” หน้าขาวอมชมพูเริ่มน้ำใสๆไหลออกมาเป็นทางยาว รู้ว่าสิ่งที่ร่างสูงของเพื่อนพูดนั้นมันเป็นความจริงแต่ก็ไม่อยากได้ยินมัน
“ถ้านายรักเขาก็กลับไปหาเขาเถอะฮีชอล”
“แต่ว่า....”
“เดียวฉันจะไปส่ง” ร่างสูงพูดจบก็เก็บเสื้อผ้าของร่างบางออกจากตู้เสื้อผ้าโดยไม่ฟังคำตอบของร่างบางเลย
..........................................................................................................................................................................
ร่างสูงหลังจากที่ร่างบางเดินจากเขาไปเขาก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรไปทำไมก็โหยหาร่างบางได้ถึงขนานนี้นี้เป็นอะไรกันแน่
“สงสัยต้องไปให้หมอตรวจสมองสะแล้ว”
“ฉันว่านะตรวจสมองอย่างเดียวมันไม่พอหลอก ตรวจหัวใจนายด้วยก็ได้นะ” ดงแฮที่เดินเข้ามาพูดขึ้น
“ฉันไม่ได้เป็นโรคหัวใจนะโว้ย”
“ฉันไม่ได้ว่าว่านายเป็นโรคหัวใจแต่ที่ฉันจะให้นายไปตรวจก็คือ”
“คืออะไร”
“ไปให้หมอตรวจดูว่าหัวใจของนายทำด้วยอะไร.......ทำไมมันถึงได้แข็งนัก.......มีคนเขาทำดีให้นายจนเขาจะตายจากนายไปแล้วนายยังโง่ใจแข็งอยู่ได้” ดงแฮที่รู้เรื่อว่าฮีชอลหาตัวเป็นตนจึงเร็วตรงมาที่บ้านของร่างสูง
“หมายความว่าไง”
“ชั่งมันฉันไปนะ.....ถ้าฉันเจอฮีชอลเมื่อไรฉันขออนุญาติพามันไปอยู่ที่อื่นนะ นายจะได้สบายใจ
แล้วฮีชอลจะอยู่ไกลจากคนที่ไม่เคยเห็นค่าของมัน.......ฮีชอลมันจะได้ไปใช้ชีวิตใหม่ ที่จะไม่มีคนที่ทำลายมันอยู่ในหัวใจ” พูดจบดงแฮก็เดินออกไป
..............................................................................TBC.........................................................................
ความคิดเห็น