Polaris ปริศนาดวงดาวสาบสูญ

ลำดับตอนที่ #4 : นี่คุยหรือแขวะ

ผมกับริสหย่อนตูดลงตรงเก้าอีตรงข้าวกัยสตรีสีทองท่านนี้

"สวัสดีเจ้าหนูชื่ออะไรหรอจ๊ะ"

ลาวีอองยิ้มทักทายริสอย่างเป็นมิตร

"โพลาริสค่ะพี่ลาวีออง"

ริสยิ้มน่ารักให้ลาวีออง ส่วนคุณพี่ลาวีอองละลายติดพื้นไปแล้ว

"กี๊สส หนูโพลาริสอยากกินอะไรไหมจ๊ะเดี๋ยวพี่เลี้ยง"

"จริงหรอคะ หนูอยากกินสเต็กปลาแซลมอนค่ะ"

ริสยิ้มใสส่งให้ น่ารักจังวุ่ย

"แล้วไม่เลี้ยงผมบ้างหรอครับ"

ไหนลองขอบ้างซิ

"มีตังนี่ ซื้อกินเองสิ"

เธอหันมาแยกเคี้ยวใส่ผม

"ชิ"

พี่ลาวีอองหันไปสั่งอาหารให้ริส ไม่ทันไรสเต็กแซลมอนจานใหญ่ก็มาเสิร์ฟ

"แล้วเธอมาอยู่กับเบนวิคได้ยังไงหรอจ๊ะ"

"เบนวิคเขาสัญญาว่าจะช่วยหนูตามหาดาวเหนือค่ะ"

"งั้นหรอ ไม่กลัวโดนหลอกบ้างหรอ"

"ไม่ค่ะ เบนวิคทั้งโง่ทั้งง่อย ทำอะไรหนูไม่ได้หรอกค่ะ"

ยืดอกภูมิใจเชียวเด็กน้อย ฮึมๆ

"ฮ้าๆ จริงอย่างเธอพูดน่ะแหละ"

ลาวีอองหัวเราะเบาๆ

"แหมเห็นเงียบๆละเอาใหญ่เลยนะ"

ที่เงียบไปนี้เพราะผมสั่งไส้กรอกมาจานหนึ่งพอได้แล้วก็รีบยัดเข้าปากทันที เลยไม่มีเวลาไปเสวนากับพวกเขาเท่าไหร่ ใครกลัวโดนแย่งไส้กรอก ไม่มี(เสียงสูง)

"แล้วนี่มีธุระอะไรเนี่ย คงไม่ใช้เพราะคิดถึงเลยมาหาหรอกนะ"

ลาวีอองหันมาคุยกับผม พร้อมยกมือขึ้นเท้าคาง

"เออสิ ใครเค้าคิดถึงคนแบบป้ากัน"

เพี๊ยะ

อื้อหือมือหรือส้นตีน ตบทีคอแทบหัก

"ปากเสียเหมือนเดิมเลยจริงๆเด็กคนนี้"

"ครับๆขอโทษครับ"

ยอมรับเถอะอายุเลขสี่กว่าๆไปแล้ว ไม่ให้เรียกป้าแล้วจะให้เรียกอะไรฟะ ยายหรือไง

"อยากถามข้อมูลเกี่ยวกับดาวเหนือทั้งหมดเลยครับพี่ลาวีออง"

ไม่อยากเรียกพี่เลยจริงๆให้ตายเถอะอีป้า เดี๋ยวจะเอาคืนให้สาสม

"หืม ดาวเหนือหรอ ข้อมูลน้อยมากเลยนะ"

"เห้ ขนาดเจ้าแม่แห่งวงการขายข่าวยังไม่ค่อยมีข้อมูลเลยหรอเนี่ย แก่แล้วเลยฝีมือตกหรือไง"

เปรี้ยง

เวทบทหนึ่งจากเด็กผมขาวซัดไปเต็มหน้าผมเลยครับ ผมล้มลงไปนอนเหน็บบนพื้นอีกครั้ง

"หนูขอโทษแทนพี่เบนวิคด้วยนะคะ พี่ลาวีอองไม่มีข่าวเกี่ยวกับดาวเหนือเลยหรอค่ะ"

ริสก้มหน้าขอโทษลาวีอองแล้วทำหน้าเหมือนเด็กจะร้องไห้ ทำให้ลาวีอองสะดุ้งเล็กน้อย

"เออ คือก็พอมีอยู่นะ ได้ยินมาว่าในวันที่ดาวเหนือตกลงมาจากฟ้า มีศิลปินท่านหนึ่งเขาได้วาดรูปเก็บไว้่น่ะ รูปที่เขาวาดมันเหมือนจริงมากๆเลย ทำให้มีการประมูลอยู่ในตลาดที่ราคาสูงมากๆ แล้วเหมือภาพนั้นจะถูกโจรกรรมด้วยนะ ตอนนี้ภาพนั้นเหลือแค่ครึ่งบนที่เป็รูปท้องฟ้า เลยมีศาตราจารย์คนหนึ่งซื้อไปทำวิจัยน่ะ "

"ถ้าได้เห็นภาพนั้นอาจจะรู้ว่าดาวเหนืออยู่ที่ไหนก็ได้นะครับ"

ชายหนุ่มผมสีฟ้านัยน์ตาสีเขียวมิ้น สวมแว่นกลม ที่หน้าอกมีเข็มกลัดดอกกุหลาบสีฟ้าติดอยู่ เดินเข้ามาที่โต๊ะของพวกผมแล้วโค้งให้ลาวีอองหนึ่งที

"เหนื่อยหน่อยนะไดแลน เจ้าไปพักเถอะ"

"ไม่เป็นไรหรอกครับคุณลาวีอองเรื่องแค่นี้เอง แล้วลมอะไรหอบนายมาเนี่ยเบนวิค"

ผมรีบดีดตัวจากพื้นขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ทันที เพราะอยู่สภาพนั้นนานๆ พ่อคุณผมฟ้าจะเอาผมไปนินทาได้

"ก็ นั้น"

ผมเบนหน้าไปทางเด็กหญิงผมขาวที่ตอนนี้นั่งจกสเต็กแซลมอนอย่างอารมณ์ดี

"งั้นหรอ นี่เจ้าหนูดูแลเบนวิคเค้าดีๆนะ ระวังอย่าให้ขี้เลื่อยในสมองเบนวิคหล่นล่ะ"

"ได้ค่ะ!"

ริสตอบเสียงดังฟังชัด

ไดแลนยิ้มหล่อให้ก่อนจะเดินไปทางหลังร้าน แหมแขวะได้แขวะ

"เฮ้ยเดี๋ยวก่อน ที่ว่าเห็นภาพแล้วรู้ว่าดาวอยู่ไหนคือยังไงหรอไดแลน"

"หืม ผมคาดเดาเอานะถึงจะเคยเห็นอยู่ผ่านๆก็ตาม แต่ภาพนั้นมันเหมือนจริงมากและรายระเอียดที่ศาสตราจารย์เติมลงไปก็น่าสนใจเลยทีเดียว เหมือนกับว่าศาสตราจารย์คนนั้นเปลี่ยนรูปวาดธรรมดาให้กลายเป็นแผนที่ดาวได้เลยล่ะ เสียดายที่ภาพนั้นถูกขายไปแล้ว"

ไดแลนสายหน้าน้อยๆ

"แล้วพอรู้ไหมว่าภาพนั้นถูกเอาไปขายที่ไหน"

"เหมือนว่าจะถูกซื้อไปโดยคนจากทวีปทางตะวันตกนะ เพราะเรือที่รับไปเป็นเรื่อสินค้าของแดนมังกร"

ลาวีอองพูดขึ้นเหมือนกลัวโดนตัดบท แถมกวักมือให้ไดแลนรีบไปได้แล้ว เจ้าของผมสีฟ้าโค้งให้ลาวีอองรอบหนึ่งก่อนจะเดินหายเข้าไปหลังร้าน

"แปลว่าเราจะต้องไปทวิปทางตะวันตกสินะ ป้าพอจะรู้ไหมว่ามีเรือที่ไหนพอจะไปได้บ้าง"

"ก็ไม่รู้สินะ"

"คุณพี่ลาวีอองครับ พอจะรู้บ้างไหมครับ"

ชิพูดใหม่ก็ได้

"ก็เรือของคณะทูตแดนสุพรรณภูมิไง เห็นว่ามาทำการค้าขายที่นี่ ขากลับก็จะมาขึ้นเรือที่เมืองนี้ด้วยนะ นายก็หาทางติดไปเองแล้วกัน"

"มิน่าถึงมีทหารระดับพลโทอยู่ในเมือ มาคุ้มกันคณะทูตนี่เอง"

"นายไปเจอมาแล้วสิท่า"

ลาวีอองยิ้มขำๆแล้วก็เอาไวน์ขึ้นมาจิบ

"เออจริงสิ ตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนหรอ"

"หา?"

หญิงสาวขมวดคิ้ว

"ก็หลังจากโดนจับมาก็ยังไม่รู้เลยว่าอยู่ที่ไหน ประเทศอะไร"

"ให้ตายไอเด็กโง่นี่ บอกให้เอาบุญละกัน ตอนนี้เราอยู่ที่มิดทาวน์เมืองศูนย์กลางการค้าที่สำคัญที่สุดของฟรานส์"

เธอถอนหายใจออกมาแรงๆ พร้อมส่ายหน้าอย่างปลงๆ

"หะฟรานส์ นี่ผมล่องเรือมาถึงแค่ฟรานส์เองหรอเนี่ย"

"จะไปรู้นายหรอ!"

"แล้วเรือของคณะทูตจะออกวันไหนหรอ"

"อีกห้าวัน"

"ห้าวัน นานไปไหมเนี่ย คงต้องออกจากเมืองแล้วค่อยกลับเข้ามาใหม่แล้วมั้ง"

"ฮ้าๆ ก็นายไปสร้างวีระกรรมอะไรมาหละ"

"ผมเปล่านะ คนนี้ๆ ผมน่ะเป็นผู้ชมที่ดีต่างหาก"

ผมชี้นิ้วไปยังเด็กสาวผมขาวที่นั่งข้างๆ ที่สร้างวีรกรรมถล่มเมืองชาวบ้านนะเด็กนี่คนเดียว ผมไม่เกี่ยวไม่มีส่วนรู้เห็นใดๆ

"ไม่มีอะไรแล้วใช้ไหม งั้นค่าข่าวทั้งหมดราคา..."

"ริสกินอิ่มแล้วสินะ ไปเร็วได้เวลาแล้ว"

ผมเห็นริสกินสเต็กหมดจานแล้ว ผมจึงรีบดึงมือเธอและพาวิ่งออกจากร้านอย่างไว

"เดี๋ยวสิ ค่าข่าวหละ!"

ลาวีอองตะโกนไล่หลังมา

"เงินไม่พอติดไว้ก่อนนะป้า"

ผมวิ่งไม่เหลียวหลังแล้วนาทีนี้ ไม่ทันไรก็มีกลุ่มคนใส่ผ้าคลุมหลายสิบคนวิ่งตามมา ที่หน้าอกมีเข็มกลัดดอกกุหลาบสีแดงติดอยู่

"ชิ พวกหน่วยกุหลาบแดง"

"เฮ้ยเบนวิค ไม่เคยมีใครหนีรอดไปจากการไล่ล่าของหน่วยกุหลาบแดงเลยนะ ยอมแพ้เสียเถอะ ข้ายังไม่อยากให้เจ้าเจ็บตัว"

หนึ่งในชายสวมผ้าคลุมพูดขึ้น

"ฝันเถอะ ไม่มีใครเอาชนะสกิลหนีระดับตำนานของผมไปได้หรอก"

ผมพาริสวิ่งลัดเลาะตามตรอกซอกซอยต่างๆจนมาโผล่ที่ท่าเรืออีกครั้ง

"คิดจะหนีหรอ ฝันไปเถอะ—”

ตู้ม

เวทหลายบทถูกปล่อยออกมาจากมือของเด็กผมขาวทำให้หน่วยกุหลาบแดงต้องวิ่งหลบแทนวิ่งไล่ ผมจึงใช้จังหวะนี้โดดขึ้นเรือสินค้าที่กำลังจะออกจากท่าพอดี แน่นนอนว่ามีริสติดมือมาด้วย

"อย่าคิดว่าหนีขึ้นเรือแล้วจะรอดนะ!"

หน่วยกุหลาบแดงบางคนพยายามที่จะกระโดดขึ้นเรือตามแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะริสร่ายเวทลมใส่พวกเขาก่อน ทำให้กลิ้งตกเรือไป

"ไปก่อนนะครับ ฝากบอกป้าด้วยว่ารักนะครับ"

ผมโบกมืออำลาอย่างอาลัย(แน่ใจ)

"ฝากไว้ก่อนเถอะ!!"

 .

.

บนเรือสินค้าผมกับริสก็นั่งพักกันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะมีลูกเรือคนหนึ่งเดินเข้ามา ผมจึงลุกไปคุยกับเขาแล้วยื่นเงินให้จำนวนหนึ่งก่อนจะเดินกลับมาหาริส

"ก็มีเงินนี่หน่า"

ริสทำหน้ายิ้มๆแบบเจ้าเล่

"ก็ ค่าข่าวแพงจะตาย จ่ายทีหมดตัวเลยนะ อีกอย่างอยู่เมืองนี้ต่อก็ไม่ได้ด้วย มีทหารคอยตามเช้า สาย บ่าย เย็น ผมไม่เอาด้วยหรอกวิ่งไล่จับเนี่ย เหนื่อย"

ดีที่ผมถามข้อมูลกับคนที่ท่าเรือมาก่อนไม่งั้นป่านนี้คงโดนลาวีอองจับทำหมูบด ไม่ก็ต้องหนีหน้าตั้งกับทหารอีกแน่ ถึงเงินที่ขโมยมาจะมีมากแค่ไหนแต่ค่าข่าวจากพวกใต้ดินแบบนี้ละก็ ไม่พอหรอกนะ

"แล้วเรือนี้จะไปที่ไหนหรอ"

"ไม่รู้สิ"

ป๊าบ!

ค่าไม่หาข้อมูลให้รอบคอบ โดนไปหนึ่งดอก

"ครับๆขอโทษครับ"

ให้ตายเถอะขอให้ช่วยหรือมาเป็นสนามอารมณ์ฟะเนี่ย อยู่กับเด็กนี้ได้ตายไวชัวร์

ท้องฟ้ายามค่ำคืนนี้ค่อนข้างปลอดโปรงทำให้มองเห็นพระจันทร์และเมฆบนฟ้าได้อย่างชัดเจน ลมทะเลพัดเบาๆยามกลางคืนทำให้อากาศเย็นลงอย่างรวดเร็ว รวมกับความชื้นจากพื้นน้ำแล้ว ใครไม่แข็งแรงพอได้ป่วยแน่นอน

"เราไปนอนข้างล่างกันเถอะริส... เดี๋ยวนะตัวเธอเปล่งแสงได้ด้วยหรอ"

ตอนนี้รอบๆตัวเด็กผมขาวมีแสงอ่อนๆเปล่งออกมา

"นี่หรอ ไอเวทไง เวลาหนูได้รับแสงจากดวงจันทร์หนูจะมีพลังเวทเพิ่มขึ้น ทำให้คนธรรมดาเห็นไอเวทที่เกินมาได้"

เดี๋ยวนะริสเธอยังเป็นคนอยู่ไหม มีใครที่ไหนเขาโดนแสงจันทร์แล้วพลังเวทเพิ่มกัน หรือริสจะเป็นมนุษย์หมาป่าที่พอจันทร์เต็มดวงแล้วจะกลายร่าง อืม ก็ไม่น่าใช่

"นี่เธอเป็นใครกันแน่เนี่ย"

"หนูหรอ ก็โพลาริสไง"

ยิ้มยียวนตบท้าย โว้ยน่าตีเสียจริงไอเด็กเป็ดนี่

"โว้ยย ไปนอนแล้วโว้ยยย"

"เบนวิคไปนอนก่อนเลยเดี๋ยวหนูตามลงไป"

พูดจบก็โบกมือไล่กันเลย ชิไปก็ได้ ผมเดินลงไปด้านล่างพลางหันกลับมามองเด็กสาวที่ยังนั่งรับลมอยู่ที่เดิม เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรแล้วก็เดินตรงไปห้องพักที่ลูกเรือคนนั้นเตรียมไว้ให้(คนที่ยัดเงินไปอ่ะแหละ) แล้วล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรง แน่สิวิ่งกันมาทั้งวัน ไม่ดับคาอากาศก็บุญแล้ว

................................

ถึงท้องฟ้าในยามนี้จะสวยเพียงใดแต่ไร้ซึ่งดาราที่ส่องสว่างที่สุดในนภา ในสายตาของเธอมันช่างน่าหดหู่และอ้างว้างยิ่งนัก

"คิดถึงจัง อยากกลับไปเร็วๆจังเลยต้องรออีกนานแค่ไหนนะ"

หยดน้ำใสๆไหลออกจากนัยน์ตาสีดำที่ยังคงจับจ้องไปยังท้องฟ้าอันกว้างไกล ดาวดวงเล็กดวงน้อยกะพริบตอบรับคำพูดของเธอเหมือนมันก็กำลังรอคอยเธออยู่เช่นกัน เธอยิ้มออกมานิดๆก่อนจะเช็ดน้ำตาแล้วเดินออกจากบริเวณนั้น