คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ห้วงเวลาของสองเรา (1)
“เป็นอะไร ทำไมหน้าเศร้า”
เาถามเมื่อแสลับถึเรือนายน้ำในเย็นวันถัมา นัยน์ามเือวามห่วหาอาทรและอ่อนโยนไว้เ็มเปี่ยม แสหยุไปเยี่ยมบ้านประสาอะไร ทำไมูล้ายะมานลับมา้วยอารม์สลหหู่แปลๆ
ทว่าพอร่าน้อยเ้ามาใล้
ไ้เห็นท่าทาและเนื้อัวอเธอถนัาเมีย์็มวิ้วนิ่วหน้าทันที
“นี่ไปโนอะไรมา”
ายหนุ่มว้าลำแนเสลาึ้นมาพิาราอย่าเบามือ
บาแห่เป็นแ่รอยแแ่บาแห่ฟ้ำ
เาึวาสายามอลามลไปยัเรียวาที่มีรอย้ำประปรายพอัน
“แล้วทำไมเินแบบนั้นล่ะ”
ถูเ้านายถามมาประโยแล้วประโยเล่า แ่ลู้าหรือะล้าบอเาามร
“อโทษนะะเ้านาย”
“ทำไม”
“แสุ่ม่ามทำวน้ำหอมแ่ะ”
เ็สาวสารภาพวามเท็เสียเบา
ลัวเาะโรธ
“่ามันเถอะ ว่าแ่เี่ยวอะไรับที่ันถาม” เมีย์มิไุ้่าว่าล่าวแ่ยัยืนรานะเอาำอบ
“็…พอมันแ
แสเผลอไปเหยียบเ้าเศษแ้ว็บาฝ่าเท้าเอา่ะ ทีนี้พื้นเปีย็เลยลื่นบันไ้วย”
“เ็บมาไหม ไปหาหมอรึเปล่า ินยารึยั”
เาถามเป็นพรวนพลาลูบผมบนศีรษะเล็โยไม่รอฟัำอบ
เ็สาวที่ยัเ็บระบมไปทั้ัวหลุเสียสะอื้นับวามวามเมาและิริยาทะนุถนอม
เ้านายห่วใยแสทั้ที่พ่อไม่ถามไมู่ำูีแม้แ่นิเียว อีอย่า…แสแพ้นลูบหัว
สมัยยัอยู่ประถมพอปู่มาลูบเล่นทีไรแสะลายเป็นเ็เื่อเหมือนลูหมา มาอนนี้ยิ่แพ้สายาอเ้านายราบาบ
“ออหน่อยไ้ไหมะ”
เ็สาวเว้าวอนออไปเพราะ้อารไออุ่นาใรสันมาหล่อเลี้ยหัวใอย่าับพลัน
แ่มันน้อยไป!
เาไม่ไ้ปรารถนาเพียแ่นั้น
ายหนุ่มหลุบามอน้ำาอาบสอแ้มอเธอแล้วหวั่นไหว โอบเรือนายนุ่มเนียนมาอไว้แล้วรริมฝีปาลบนหน้าผาให้เป็นอแถม โยหารู้ไม่ว่าวามอ่อนหวานาารระทำนั้นำลัพุ่เ้าระแทอ้ายนเ็สาวหายใั
เมีย์ลายอ้อมแนอย่าเสียาย อาวร์ไม่หายับสัมผัสที่วิเศษมาๆ
ในวามรู้สึ
“ิน้าวินยาแล้วนอนพันะ รับรอว่าพรุ่นี้้อหายเ็บแน่ๆ แ่ราวหลั็ระวััวเอให้มาหน่อยล่ะ”
“่ะเ้านาย”
เสียไวโอลินทำนอหวานาานเรือนายน้ำเป็นเหุให้แส่มาหลับไม่ไ้
เปล่าหนวหูหรือรำาหรอนะ แ่อยาลุออไปหาเ้าอเสียนั้นมาว่า
อยาเห็น้วยาเพราะภาพใบหน้าอ่อนโยนอเ้านายยามมีเ้าเรื่อสายนินั้นอยู่มือ่าเป็นอะไรที่แสอยามอและำไว้ให้นานเท่านาน
“อ้าว”
เ็สาวร้อออมาไ้แ่นั้น เพราะว่าเธอะัสินใเปิประูออมา็พบว่าเาเอาไวโอลินู่ายไปเ็บแล้วและำลันั่เบียร์ระป๋ออโปรอีอย่า
“อะไร”
ายหนุ่มยิ้มน้อยๆ ให้นที่มายืนทำหน้าผิหวั่อหน้าเา
“เลิเล่นแล้วเหรอะ แสว่าะออมาฟัใล้ๆ”
ถ้าอยาูนันรีหนุ่มเ้าเสน่ห์ใล้ๆ
็สารภาพออมาเถอะนะแส…สายาแรล้าอเาบอัเ่นนั้นแ่วาา็ยัรัษาน้ำใเ็สาวเ้าอหัวใ
“อยาฟัอีไหมล่ะ”
สุ้มเสียอเาล้ายะให้วามหวัทั้ยัแสนเย้ายวน
“่ะ
อยา่ะ”
“แล้วเธอะอบแทนยัไ ถ้าันยอมเล่นให้ฟั่อ”
ายหนุ่มวาท่าแล้วยัะถาม้วยิริยาไว้ัว
“้ออบแทน้วยเหรอะ”
ทำไม้อมารีเลือเอาับปูนาัวน้อยๆ
อย่าแส้วยล่ะะ
นั่นือสิ่ที่อยาะถามแ่็ทำไม่ไ้
ถึแม้นว่าวามเปิเผยรไปรมาเป็นุธรรมที่พึปิบัิ็ามที
“อฟรีไม่มีในโลนะ”
แล้วสถาปนิหนุ่ม็เปรยสัธรรมสอนนที่อ่อนวัยว่า
“พรุ่นี้แสเลี้ยไอิมโนอันให่อันนึ็ไ้่ะ”
เ็สาวประนีประนอมเสียอ่อย ยอมัใวัเินออาระเป๋ายี่สิบบาทาัว
“เอาอย่านี้ีว่า”
เห็นหน้าเื่อนๆ
อลู้านสำัแล้วะให้เ้านายใร้ายไ้อย่าไร
“ืนนี้ันะเป็นนสีไวโอลินให้ฟั แ่วันหลัเธอ้อร้อเพลล่อมันบ้า”
“แ่แสร้อเพลเพี้ยนนะะ”
เธออุบอิบบอ
“น่ารัีออ ันอบผู้หิร้อเพลเพี้ยนนั่นแหละ”
แย่แล้ว…แส้อแย่แน่ๆ ถ้าลมปาอเ้านายะหวานถึปานนี้
เมีย์่อนรอยยิ้มเมื่อเห็นริมฝีปาิ้มลิ้มนั่นเผยอ้า เธอะน่ารัอะไรนานั้น ่ายันยั่วิเลสและัหาอนที่มีวามอทน่ำอย่าเาเหลือเิน
ร่าสูส่าเินเ้าไปในห้ออเาแล้วว้าเ้าอฝรั่ออมา อีรั้
เาั้ท่าแล้วบรรสร้าท่วทำนออันเสนาะ่อหน้าเ็สาวที่ามเ้ามารออยู่้าุรับแหน้าโทรทัศน์
“อบไหม”
บรรเลไปไ้ไม่ี่เพลายหนุ่มรามือแล้วสอบถามวามพึพอใเอาับนที่นั่าเลิ้มยิ้มแ้มปริอยู่บนพื้นไม้
“อบ่ะ” แสรีบอบ้วยแววาเป็นประาย
“อบมา มาๆ เลย่ะเ้านาย”
แสอบเา?
นอาะิเหมาเ้า้าัวเออย่าหน้าไม่อายแล้วเมีย์ยัลอบมอเ็สาวอย่ามีวามหมาย านั้น็ึร่าน้อยให้ลุึ้น ัเธอไว้ในอ้อมออัวเอ
“เ้านาย!” เ็สาวสะุ้สุัว ีพรรัวเร็วึ้นอย่าปุบปับ “ทำอะไระ”
“สีไวโอลินให้เธอฟัใล้ๆ ไ”
แผ่นหลับาแนบอยู่ับแผอหนั่นแน่น านั้นระแสอุ่น่านที่โอบล้อมร่าาย็แล่นเ้าสู่หัวใในั่วพริบา
ทำนอเพลอันอ่อนหวานเื่อ้าแทรึมปะทะวามรู้สึนึิ
ความคิดเห็น