คำมั่นสัญญา by R_JUMMAR

ตัวละคร
ตัวละครในนิยายไม่มีจริง แค่นามสมมุติที่ผู้แต่ง แต่งขึ้นเพื่อความบันเทิง
เป็นแนวชายรักชาย
ถ้าใครไม่ชอบขอให้กดออก

มาร์ค
หมอศัลยกรรมมือหนึ่งของโรงพยาบาลเอกชน มีพ่อเป็นเจ้าของโรงพยาบาล เป็นหมอที่ใครๆใฝ่ฝันอยากได้มาครอบครอง แต่ไม่มีใคสามารถทะลุกำแพงเข้ามาได้ เพราะคำพูดของเด็กชายตัวอ้วนๆ แก้มป่องปากแดงๆ “ตัวต้องรอน้อมบัมนะ ตัวสัมยาแล้วนะนะ น้อมบัมจามาหาตัวเอง ตอนที่น้อมบัมโตแล้ว ตัวห้ามมีแฟนนะ ตัวรอน้อมด้วย ไม่งั้นโกรธกันร้อยปี อย่ามาดีร้อยชาติ ฮึก”
แบม
หมออายุรกรรม เป็นหมอที่มีร่างกายอ่อนแอตั้งแตั้งแต่ กำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก แบมอยู่ในความดูแลของป้ามาริสา พี่สาวของพ่อแบม ป้าเป็นสาวโสดจึงรักแบมและหวงแบมมาก หนุ่มน้อยเฝ้ารอเมื่อไรจะได้กลับประเทศไทย ไปตามหาหัวใจที่เคยสัญญากันไว้ และยังไม่รู้ว่าพี่เขาจะรอไหม

อารัมบท

บ้านพี่มาร์คและบ้านน้องแบมอยู่ใกล้กัน สองพี่น้องข้างบ้านอายุห่างกันสามปี พี่มาร์คอายุห่างกันเจ็ดปี ส่วนน้องแบมอายุ 4 ปี แต่สองพี่น้องติดกันแจมาก โดยเฉพาะแบม ติดพี่มาร์คมาก แต่แบมไม่เคยเรียกชื่อพี่มาร์ค ใช้แทนตัวมาร์คว่าตัว แทนชื่อตัวเองว่าบัม ทั้งคู่จึงไม่สนใจชื่อที่พ่อแม่ตั้งให้เพราะทั้งคู่มีชื่อที่ตัวเอง เรียกกันว่าตัวและบัม
มีเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นกับครอบครัวของแบม พ่อและแม่แบมประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ ส่วนแบม อยู่บ้านกับพี่เลี้ยง
“พี่จิ๋วคับ เมื่อไหร่พ่อและแม่จะกลับมาหาคับ” พี่เลี้ยงจะตอบน้องอย่างไรจึงบอก
“คุณพ่อคุณแม่ ไปต่างจังหวัดเดี๋ยวก็กลับมาวันนี้น้องแหม่มนอนกับพี่จิ๋วนะครับ”
“คัมป๋ม” ไม่ใช่เรื่องแปลกที่พ่อแม่ไปค้างคืนต่างจังหวัดเป็นสองคืนสามคืนแบมจึงไม่แปลกใจและไม่งอแง พ่อกับแม่ของมาร์คมาบอกจิ๋วว่าช่วงนี้ช่วงนี้ดูแลแบมไปก่อน วันมะรืนป้ามาริสาจะมาจัดการเรื่องราวทั้งหมด
“เรื่องอาหารการกินเดี๊ยวที่บ้านป้า จัดการให้นะจิ๋วไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้ดูแลหนูแบมไปพลางๆก่อน รอป้ามาริสากลับมาค่อยว่ากันอีกที”
“ขอบคุณมากค่ะ”
หลังจากจัดงานศพพ่อและแม่ของแบมเสร็จ ป้ามาริสาก็เตรียมตัวพาแบมไปอยู่ที่สหรัฐอเมริกา เพราะว่าป้ามาริสาทำธุรกิจที่นู่นเป็นสาวโสด กว่าป้ามาริสาจะอธิบายให้แบมเข้าใจว่าพ่อแม่ได้จากไปแล้วและพวกท่านได้คอยดูแบมอยู่บนท้องฟ้าอยู่บนสวรรค์ตอนนี้แบมต้องไปอยู่กับป้าป้าสัญญาว่าจะเลี้ยงแบมเหมือนพ่อเหมือนแม่ในเวลาเดียวกันแต่ต้องไปอยู่ที่สหรัฐอเมริกากับป้า เด็กชายสี่ขวบเมื่อรู้ว่าพ่อแม่ได้จากไปแล้วก็ร้องห่มร้องไห้แต่ก็ต้องไปอยู่กับป้าเพราะไม่มีใคร
“แบมครับ ไปอยู่กับป้านะไม่ต้องห่วงพ่อกับแม่เรามองเราอยู่บนฟ้าพ่อแม่เราไปอยู่สวรรค์แบมไปอยู่กับป้านะครับ”
“คับป้า บัมขออนุญาตไปบอกตัว ก่อนนะครับป้าริสา”
“ได้สิจ๊ะ ไปบอกพี่มาร์คนะไปบอกรักคุณลุงคุณป้าข้างบ้านด้วย เดี๋ยวป้าไปด้วยนะรอป้าแป๊บนึงนะแบม”
มาริสาไปคุยกับพ่อและแม่ของมาร์คว่าบ้านหลังนี้จะไม่ขายเพราะว่าเป็นสมบัติของแบมแต่จะฝากดูแลบ้านให้ด้วยไม่ให้คนเช่าแต่จะให้ดูแลเรื่องคนมาทำความสะอาดบ้านหลังนี้ ส่วนข้าวของจะเอาผ้าขาวคลุมไว้เมื่อแบมโตมาแบมจะได้กลับมาอยู่แต่ตอนนี้แบมอยู่ในความปกครองของตัวเอง
“ ได้สิคะพี่มาริสาเดี๋ยวน้องจะดูแลให้เป็นธุระให้ในเรื่องการจ้างคนมาดูแลทำความสะอาดบ้านให้”
“ขอบคุณมากนะคะ บอกมาร์คว่าไม่ต้องไปส่งน้องให้น้องนอนด้วยคืนนี้พรุ่งนี้ ตอนเช้าจะมารับและพาไปสหรัฐอเมริกา ขอบคุณมากนะคะไปจริงๆแล้วค่ะ“
”ค่ะ/ครับ“
”ฉันสงสารแบมจังเลยคุณกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่เล็ก ดีที่ป้าเป็นสาวโสดฉันก็เลยไม่เป็นห่วงเท่าไหร่“
”ใช่น่าสงสารมาก ถ้าไม่มีป้าผมก็จะรับเป็นลูกบุญธรรม แต่นี่ป้าเค้าคงไม่ยอม“
”ใช่ค่ะฉันเคยเกริ่นแล้ว แต่พี่มาริสาไม่ยอมบอกว่าหลานคนเดียวเลี้ยงได้ เดี๋ยวฉันไปบอกก่อนนะว่าคืนนี้ให้น้องนอนด้วยคืนสุดท้ายพรุ่งนี้น้องก็จะไปต่างประเทศแล้ว“
”อืมส์“
แม่ของมาร์คเดินไปบอกมาร์คว่าวันนี้ให้น้องนอนด้วยเพราะพรุ่งนี้น้องจะไปต่างประเทศแล้วมีอะไรให้ร่ำลากันกว่าน้องจะมาไม่รู้อีกเมื่อไหร่ สองพี่น้องนอนคุยกันที่เตียงนอนของมาร์ค เมื่อรู้ว่าแม่ไม่ได้ไปนอนที่บ้านของแบม แบมจึงชวนมาร์คให้คำมั่นสัญญาตามประสาเด็กเด็ก
“ตัวต้องรอน้อมบัมนะ ตัวสัมยานะนะ น้อมบัมจะมาหาตัวเอง ตอนที่น้อมบัมโตแล้ว ตัวห้ามมีแฟนนะ ตัวรอน้อมด้วย ไม่งั้นโกรธกัน 100 ปีอย่ามาดีร้อยชาติ ฮึก”
“ได้สิ ตัวสัญญา”
“จริมๆนะ น้อมโตขึ้น น้อมจะมาหาตัว มาหาป้ารัศมี และลุงดุลย์ ฮึก น้อมคิดถึมตัว น้อมไม่อยากไปแล้ว ฮือๆๆ”
“อย่าร้องให้ ซิเป็นผู้ชายน้องจะร้องให้ไม่ได้ น้องต้องเข้มแข็ง ตัวจะรออยู่ที่นี่ ตัวสัญญา”
“จริมๆนะ ตัวสัมยาแล้วนะ ป้าน้อมบอกว่าใกล้แค่นี้เอง” แบมพูดทำมือแบบจีบมือห่างกันนิดเดียว
“สัญญา แต่ตอนนี้นอนได้แล้วครับ”
สองพี่น้องนอนกอดกันกลมที่ใต้ผ้าห่มผืนหนา แต่ทั้งสองไม่รู้ว่าพ่อและแม่ของมาร์คแอบฟังอยู่ ทั้งคู่น้ำตาซึมได้ยินเสียงแจ้วแจ้วของแบมพูดกับพี่มาร์ค
“ช่างไร้เดียงสาจริงๆแบมของป้า กับลุงก็จะรอหนูนะลูก”
พอและแม่ของมาร์คพากันไปเข้านอนเตรียมตัวตื่นแต่เช้าไปส่งแบม ที่สนามบินสุวรรณภูมิพร้อมกับดีนะพรุ่งนี้เป็นวันเสาร์
ส่วนมาร์คนอนไม่หลับรู้สึกเหงาเมื่อรู้ว่าแบมจะไปอยู่ต่างประเทศซึ่งมันไม่ได้ไกลเหมือนกับน้องพูดมันไกลมาก(พี่สัญญาว่า จะรอเรานะจะรอเรากลับมาอยู่บ้านหลังนี้น้องไม่ต้องเป็นห่วง) ส่วนแบมก็ไม่ต่างกัน(ตัวเราคงคิดถึมตัวมาก แต่เราจะไม่ร้องไห้เราสัมยากับตัวแล้วเป็นผู้ชายต้องไม่ร้องไห้จะต้องเข้มแข็ง เราจะไม่ให้ตัวเป็นห่วงเรา เราสัมยาจริมๆนะ อึก)