[อยู่ระหว่างการรีไรต์ค่ะ] When I became a Mermaid เมื่อโชคชะตาเล่นตลกผลักฉันตกทะเลมาเป็นเงือก!

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

บทนำ

          แสงแดดยามเที่ยงวันสาดส่องมายังทางเดินเส้นเล็กริมแม่น้ำ ถนนสายนี้เป็นทางลัดทอดยาวจากหลังมหาวิทยาลัยไปจนถึงคอนโดมิเนียมแห่งหนึ่ง และเป็นเส้นทางประจำที่นักศึกษาสาวชื่อเซเรียใช้ในการเดินทางกลับหลังเสร็จสิ้นการเรียนในแต่ละวัน

          เฮ้อ...ทำไมวันนี้ถึงร้อนขนาดนี้นะ รู้สึกอย่างกับมีถ่านไฟวางอยู่บนหัวยังไงยังงั้น

          หญิงสาวคิดในใจพลางยกมือข้างหนึ่งขึ้นมาโบกพัด แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้เย็นขึ้นอย่างที่หวังไว้เลยสักนิด

          ทันใดนั้น! หัวสมองก็ตื้อตันภาพที่เห็นกลายเป็นสีดำคล้ายตาบอดสนิทไปชั่วครู่ ร่างกายของเซเรียไร้เรี่ยวแรงราวกับจะทรุดลงเสียเดี๋ยวนั้น เธอรู้ได้ทันทีว่าอาการแบบนี้คืออาการหน้ามืดแต่เกิดขึ้นฉับพลันกว่าปกติมากนัก

          แย่แล้ว...ต้องรีบหาที่จับ!

          เซเรียไขว่คว้าหาที่เหนี่ยวยึดจนเจอเข้ากับรั้วไม้สูงเท่าเอวปักเป็นแนวอยู่ริมตลิ่งไม่ห่างจากจุดที่ยืนอยู่มากนัก หญิงสาวพยุงร่างมุ่งเข้าหาเป้าหมายคว้ารั้วไม้นั้นไว้ ก่อนจะย่อตัวพิงรั้วนั้นเพื่อพักให้หายจากอาการหน้ามืด ทว่า...

          แกรก!

          ไม่รู้ว่าเพราะรั้วไม้นั้นเก่าคร่ำครา หรือเธอทิ้งน้ำหนักใส่มันมากเกินไปกันแน่ พริบตารั้วนั้นก็หักพังร่วงลงแม่น้ำไป...พร้อมกับร่างของหญิงสาว

          ซ่า!

          เสียงรั้วไม้และร่างกายตกกระทบน้ำดังกังวานในอากาศทว่าอื้ออึงใต้ผิวน้ำและความรู้สึก เซเรียพยายามตะเกียกตะกายขึ้นสู่ผิวน้ำ ทว่ายิ่งดิ้นรนเท่าไหร่ก็เหมือนยิ่งจมลงไปลึกกว่าเดิม...

          สติสัมปชัญญะเริ่มพร่าเลือน เช่นเดียวกับดวงตาที่มองเห็นเพียงแสงอาทิตย์พลิ้วไหวอยู่เหนือผิวน้ำ

          วูบ

          ก่อนสัมผัสสุดท้ายจะดับสิ้น เธอมองเห็นร่างร่างหนึ่งตรงเข้ามาหา ร่างนั้นมีผมยาวสยายสีสว่าง คืบคลานเข้ามาใกล้ พลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงไพเราะกังวานใสตราตรึงอยู่ในโสตประสาทของหญิงสาว

          “ช่วยด้วย...ช่วยเราที”

          .

          .

          .

          ภายในห้องที่ตกแต่งอย่างประณีตด้วยทองคำและไข่มุก บนเตียงนอนนุ่มมีหญิงผู้หนึ่งหลับใหลอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ร่างของสาวใช้เข้ามาประชิดเตียงก่อนจะวางมือลงบนไหล่ของผู้เป็นนายพลางเขย่าเบา ๆ เพื่อปลุกให้เธอตื่นขึ้นจากห้วงนิทรา

          “องค์หญิงเพคะ ตื่นเถิดเพคะ” นางพูดด้วยน้ำเสียงกังวล ด้วยเหตุว่าหลังจากที่องค์หญิงของนางเสวยอาหารแล้วเกิดอาการเวียนหัวกะทันหันจนต้องขอตัวมาพักที่ห้อง ท่านก็ไม่ได้สติมานานเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วแม้ว่านางจะพยายามปลุกอยู่เป็นระยะก็ตาม เห็นทีว่าหากหนนี้ยังปลุกไม่ตื่นอีกนางคงจะต้องไปตามหมอมาดูอาการหน่อยเสียแล้วว่าเจ้านายเป็นอะไรมากหรือไม่ แต่แล้ว...

  พรึ่บ!

          ดวงตาสีไพลินเบิกโพลง หญิงสาวดีดตัวขึ้นนั่งฉับพลันจนคนที่เข้ามาปลุกสะดุ้งสุดตัว นางมองเจ้านายของตัวเองด้วยความตื่นตระหนกปนสงสัย เหตุใดหญิงสาวจึงหันมองรอบตัวราวกับเป็นสถานที่ที่ไม่คุ้นชินทั้งที่เป็นห้องนอนของตัวเองแท้ ๆ

          แต่ถึงจะสงสัยเพียงใดเนื่องจากเป็นแค่ผู้รับใช้ นางจึงทำได้เพียงเก็บงำมันไว้ในใจแล้วทำหน้าที่ของตนต่อไปให้ดีที่สุด

          “...เอ่อ ถ้าองค์หญิงสบายดีแล้วก็ลงไปข้างล่างกันเถอะเพคะ องค์หญิงใหญ่กับองค์ชายเซนกำลังรอเสวยอาหารต่อกันอยู่นะเพคะ”

          “หา?” องค์หญิงเจ้าของห้องหันมองผู้พูดพลางทำหน้าไม่เข้าใจหนักกว่าเดิม ในหัวนางคิดเพียงแค่ว่า...นี่มันเรื่องอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่!?