[ EXO X YOU ] ผจญภัยในดินแดนซาตาน

ตอนที่ 9 : ตอนที่ 7

NINGLY PART

            หลังจากกลับมายังที่พัก ฉันก็รีบกลับเข้าห้องพักและปฎิเสธการคุยกับพวกเพื่อนสนิท เพราะฉันอยากกลับมาระบายอารมณ์โกรธ เพราะในหัวมีแต่ภาพอีตาบ้าซูโฮยิ้มและพูดคุยกับนานึลอย่างสนิทสนม... แล้วทำไมฉันต้องมายุ่งกับเรื่องของหมอนั่นด้วย!!

            “ อ๊ากกก!!! ” ฉันตะโกนโวยวายและตบตีหมอนข้าง นี่ถ้าใครมาเห็นล่ะก็... สภาพฉันไม่ต่างจากคนบ้า..

            “ เฮ้ย! นานะกับยัยหนิงลี่สติกระเจิงแล้วอ่ะ ” เสียงของเชวอนนี่

            “ เออ..จริง!!! ไปบอกชอนอากันป้ะ ” นี่ก็ยัยนานะ

            “ ฉันว่าสภาพไม่ต่างกับหนิงลี่เท่าไร - -; ” เชวอน

            “ แต่ฉันว่า ชอนอาแค่งอนซิ่วหมินเองนะ...แต่หนิงลี่นี่ขั้นสติแตก!! ”

เดี๋ยวมีกันยัยนานะยัยเชวอน!!! มาหาว่าฉันบ้าได้ไง ฉันออกจะฉลาด...

ปึ่ง!!!

            “ แล้วพวกแกมาแอบดูชาวบ้านเขาทำไมฮะ!!! ” ฉันเปิดประตูออกไปอย่างแรงพร้อมเหวี่ยงใส่ยัยสองคนนี้ เชวอนและนานะหัวเราะก่อนรีบวิ่งหนีพร้อมตะโกนว่า

            “ ชอนอาา หนิงลี่จะกินหัวพวกเราแล้ว!! ”

            “ จริงๆเลยไอ้พวกนี้ เฮ้ออ ” พอฉันจะปิดประตูสายตาก็ปะทะเข้ากับสายตาของซูโฮ ทำให้ฉันเปลี่ยนใจออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ดีกว่า...

            “ หนิงลี่! เดี๋ยวสิ...รอก่อน...หนิงลี่ๆ ” ซูโฮพูดพร้อมกับวิ่งตามฉัน

            “ จะตามมาทำไม? ” ฉันเอ่ยถามนิ่งๆ

            “ ก็เธอโกรธฉันเรื่องอะไรอ่ะ? ” ซูโฮพูด

            “ ฉันไม่มีสิทธิ์จะโกรธนายหรอก...ไม่ต้องห่วง!! ” ฉันพูดก่อนจะหันหลัง

            “ หนิงลี่! เธอมีเหตุผลหน่อยได้ไหม เธอบอกมาสิว่าฉันทำอะไรผิด ไม่ใช่มาประชดประชันกันอย่างนี้!! ”  ซูโฮขึ้นเสียงใส่ฉัน

            “ นายไม่จำเป็นต้องแคร์ฉัน..ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายนี่!! ” ฉันพูดออกไปด้วยความน้อยใจ เพราะเขาเป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ฉันยอมพูดดีๆด้วยและยอมเอาใจใส่เขา...

ฉันวิ่งหนีเขาออกมารู้ตัวอีกทีก็มาอยู่หน้าบ้านเก่าๆสีหม่นแล้ว

            “ ที่นี่มันที่ไหนเนี่ย!! มีแต่ป่า ” ฉันสบถอย่างไม่พอใจเมืองโซยอนนี่แปลกๆ พอตกกลางคืนก็เหมือนเมืองร้าง วังเวงชะมัด

            “ ฮืออ...ฮือออ.. ” เสียงโหยหวนที่ลอยมาตามสายลมยะเยือก ทำให้ฉันเผลอเสียวสันหลังแปลบๆ ก่อนจะรู้สึกเหมือนมีคนจ้องจากในบ้าน

            “ นั่นใครน่ะ!!! ” ฉันหันไปมองแต่ก็ไม่เจอใคร ฉันจึงหันกลับมา...

            “ แฮร่!! / กรี๊ดด!!! ” ฉันกรี๊ดเสียงหลงเมื่อพอหันหน้ากลับมาดันมีสิ่งมีชิวิตหน้าตาสยดสยอง ที่มือมันมีหัวมนุษย์ผู้หญิงที่เลือดยังไหลไม่หยุด ที่ปากมีเศษเนื้อและเลือดสดๆอยู่

            “ ยะ..อย่าเข้ามานะ!! ” ฉันตะโกนก่อนจะสะบัดพลังใส่ สายเวทย์สีขาวพุ่งเข้าไปหาไอ้ผีนั่นจนมันกระเด็น ก่อนจะมีแสงสีดำกระจายออกมาจากร่างของมัน ก่อนจะค่อยๆสลายกลายเป็นหญิงสาวนามว่านานึล...ใช่..นานึลคือสัตว์ประหลาดตัวนั้น

            “ นี่...เธอ...ไม่ใช่มนุษย์นี่!!! ” ฉันพูดอึ้งๆ

            “ หึ...ความลับแตกซะจนได้ แต่ปิดปากซะก็สิ้นเรื่อง!!! ” นานึลยิ้มร้ายก่อนจะสะบัดพลังใส่ฉันจนไม่ทันตั้งตัว เวทย์สีดำกลายเป็นรากไม้สีดำพันคอฉันไว้แน่นจนหายใจไม่ออก ฉันจึงหลับตาและเริ่มตั้งสมาธิก่อนจะปลุกคลื่นพลังสีฟ้าอ่อนที่มือและจับตรงรากไม้น่าเกลียด ส่งผลให้รากไม้นั่นแตกสลายเป็นผุยผงก่อนจะไปวิ่งเข้าหานานึลจนเธอกระอักเลือด

            “ แก!! ตายซะเถอะ!!!! ” นานึลสะบัดพลังสีดำสนิทซึ่งฉันก็ส่งเวทย์สีน้ำเงินใส่ไปเหมือนกัน

END NINGLY PART

CHON-AH PART

ก๊อกๆๆๆ

            “ ชอนอา..ฉันซิ่วหมินเอง..เปิดประตูให้หน่อยนะ ” ฉันเงยหน้าจากหนังสือตำราเวทย์ ก่อนจะเดินไปเปิดประตู

            “ มีอะไรหรอ? ” ฉันถามและทำหน้านิ่ง...ก็ฉันยังงอนอยู่หนิ

            “ งอนอ่อ? ” ซิ่วหมินยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนฉันต้องหันหน้าหนี

            “ ฉันไม่ได้งอนนายสักนิด!! ” ฉันพูดรัวเร็วอย่างเขิน

            “ งั้นหึงหรออ ที่เห็นฉันคุยกับฮยอนอาน่ะ ” ซิ่วหมินพูดขึ้นยิ้มๆ

. . .หลงตัวเองชะมัดฉันไม่ได้ชอบเขาสักนิด!

มั้ง...

“ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับนายสักหน่อย -3- ”

            “ แล้ว...อยากเป็นมั้ยละ ^ ^ ฉันรีบนะ ” ซิ่วหมินพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงทะเล้นๆ

            “ ตาบ้า-////- ” พอฉันพูดจบซิ่วหมินก็หัวเราะก่อนจะดึลฉันมายังที่ๆหนึ่ง

            “ พาฉันมาทำไมเนี่ย!! อุ๊ป 0x0 ” ยังไม่ทันพูดอะไรต่อซิ่วหมินก็เอามือปิดปากฉันก่อนจะกระซิบข้างๆหูว่า

            “ มองไปที่ท้องฟ้าสิ ^ ^ ” ทำให้ฉันเงยหน้ามองก่อนจะต้องตกตะลึงในความสวยงามของท้องฟ้ายามค่ำคืน

            “ สวยอ่ะ! ” ฉันพูดขึ้น

            “ รู้ไหม? ฉันน่ะชอบท้องฟ้ามาก...และก็ชอบคนชื่อชอนอาด้วยนะ ” ซิ่วหมินพูดขึ้น ก่อนเราสองคนจะสบตากัน...เขาบอกว่าชอบฉันหรอ แต่ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ซิ่วหมินก็จับไหล่ฉันก่อนจะค่อยๆเอาหน้ามาใกล้ๆ...

            “ หึ! สุดท้ายก็ไม่สำเร็จสินะ!! ฉันเกลียดจริงๆ!! ” ขณะที่จมูกของเราสองคนโดนกัน จู่ๆก็มีเสียงฮยอนอาดังขึ้น

ตุ๊บ!!!!

ฮยอนอากระโดดลงมาจากต้นไม้ จู่ๆฉันก็เห็นภาพปีศาจขนยาวหน้าตาน่ากลัวซ้อนขึ้นมาจากฮยอนอา

            “ นี่เธอ! เป็นปีศาจใช่ไหม?! ” ฉันตะโกนอย่างอึ้งๆและตกใจ

            “ ฉลาดหนิ! รู้แล้วก็ตายซะ!! ” ฮยอนอาพูดพร้อมเสกงูขนาดใหญ่ให้เข้ามาหาฉัน ซิ่วหมินที่พยายามวิ่งมาช่วยก็โดนฮยอนอาเสกตะขาบยักษ์มาขวาง

            “ เธอตายแน่!!! / พรึ่บ!!! ” ฮยอนอาตะโกนพร้อมพุ่งเข้ามาบีบคอฉันอย่างแน่นจนฉันเริ่มหายใจไม่ออก และอีกอย่างเธอไม่ได้บีบคอธรรมดาแต่เธอใช้พิษของงูให้กระจายทั่วร่างจนฉันเริ่มเวียนหัว...แต่

            “ พรึ่บ!!!! / กรี๊ดด!!!! ” แต่ดีที่ซิ่วหมินใช้เวทย์น้ำแข็งแทงที่หัวใจของฮยอนอาก่อนที่ฉันจะหมดสติไป

            “ ชอนอา! เป็นอะไรรึเปล่า? ” ซิ่วหมินพยายามเขย่าตัวฉันให้ตื่น

END CHON-AH PART

CHEWON PART

            “ เฮ้อออออ ” เสียงนานะที่นอนอ่านนิยายดังขึ้นเป็นรอบที่พัน

            “ ไปเดินเล่นกันมะ? ” ฉันพูดพร้อมเหลือบไปมองคนอีกคนที่นอนอยู่บนเตียงฉัน

            “ จะบ้าหรอแก...ไปกัน! ” ตอนแรกพูดเหมือนจะไม่ไป สุดท้ายก็ไปสินะ - -

            “ เห้ย! ฉันว่าเราเริ่มหลงแล้วนะ ” ฉันพูดขึ้น นานะพยักหน้ารับ

สวบๆ!!!!!!

อยู่ๆพุ่มไม้ก็เริ่มสั่นและมีเสียง

            “ ระวังตัวนะ! ฉันรู้สึกถึงวิญญาณร้าย ” นานะพูดขึ้นก่อนจะสร้างดาบเวทย์สลักลายเถาวัลย์และหิมะสีดำขึ้น

            “ แหมม จะไปหาพอดี ไม่นึกว่าจะมาให้ฆ่าถึงที่ ” พวกเราหันไปมองต้นเสียงก็พบซูอายืนอยู่

            “ นั่นสิซูอา กำลังอยากฆ่าคนอยู่พอดี ” ยุนอาพูดขึ้น ก่อนที่ทั้งสองจะกลายเป็นปีศาจหน้าตาน่าเกลียด

            “ ฉันจะจัดการยัยนานะเอง ส่วนเธอจัดการยัยเชวอน ” ซูอาพูด ยุนอาพยักหน้าก่อนเดินตรงมายังฉัน ส่วนซูอาก็ลากนานะไปที่ไหนก็ไม่รู้โดยที่นานะยังไม่ทันตั้งตัว

            “ อันที่จริง...ฉันก็ไม่อยากฆ่าเธอหรอกนะ...แจ่ถ้าฆ่าเธอแล้วได้ดีโอ...ฉันจะตั้งใจทำอย่างดีเลยหึ! J ” ยุนอาพูดพร้อมแสยะยิ้มร้ายก่อนจะพุ่งมาหาฉันแต่ก็ถูกฉันซัดด้วยพลังจิตจนกระแทกกับต้นไม้

            “ อึก! ยัยบ้า...แกกล้าดียังไงฮะ!!! ” ยุนอาที่กระอักเลือดพูดก่อนที่สายเวทย์สีแดงจะพุ่งเข้ามาพันคอฉันจนอึดอัดและหายใจไม่ออก ฉับพลันที่ฉันกำลังจะหมดสติ ดวงตาสีน้ำตาลดำแปรปลี่ยนเป็นสีเขียวอมฟ้าอย่างไม่ได้ตั้งใจ ยุนอาเผลอสบตาฉัน

            “ ปล่อยฉัน!! ฉันบอกให้ปล่อยไง!!! ” ฉันพูดเสียงแข็ง ทันทีที่ฉันพูดจบ สายลมก็พัดกระโชกท้องฟ้าปั่นป่วนและส่งเสียงคำรามยุนอาที่เห็นอย่างนั้นตาก็เบิกกว้างอย่างตกใจ เพราะพลังของฉันเป็นพลังที่หาได้ยากเป็น 1 ในพันคน ทันทีที่ยุนอาทรุดคนลง เธอก็ถูกฉันบังคับจิตใจให้คว้าไม้แหลมแถวนั้นขึ้นมาก่อนจะแทงลงมาที่ตนเอง

            “ เชวอน!! ตั้งสติสิ!!!! ” เสียงนุ่มปนทุ้มของคนที่ฉันคุ้นเคยเสียงของดีโอดังขึ้นทำให้ฉันได้สติ

            “ ดีโอ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ ” ฉันที่ได้สติหันไปมองยุนอาที่กลายเป็นมนุษย์สภาพย่ำแย่แล้ว ก่อนจะหันไปพูดกับดีโอเพราะกลัวเข้าใจผิด

            “ ไม่จริงนะดีโอ! เชวอน ฮึก เชวอนจะฆ่าฉัน ฮืออ ” ยุนอาบีบน้ำตาพร้อมวิ่งเข้าไปหา

            “ หยุดเถอะ! เลิกแสดงละครซะที ” ดีโอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

            “ . . . . ” ฉัน

            “ มะ...หมาย...หมายความว่ายังไงดีโอ! ” ยุนอา

            “ ก็เธอนั่นแหละยุนอา ” ดีโอพูดเสียงเรียบ

            “ หมายความว่ายังไง ดีโอ? ” ฉันถามอย่างมึนงงกับคำพูดของเขา

            “ ฉันน่ะ เดินตามเธอแล้วก็นานะมาตั้งแต่แรกแล้ว...ฉันเลยเห็นในสิ่งที่ไม่อยากจะคิดจนได้ ” ดีโอพูดจบก็ใช้พลังดินของเขาให้พื้นแยกตรงที่ยุนอายืนจนเธอถูกกลืนลงไปในดินอย่างไม่มีวันกลับคืน...

            “ เป็นอะไรหรือเปล่า? ” ดีโอมาพยุงฉัน

            “ ทั้งๆที่เห็นแต่กลับไม่ช่วยงั้นหรอ? ” ฉันตัดพ้ออย่างโมโห

            “ ขอโทษครับ! ก็แค่อยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง...อย่าโกรธผมเลยนะ ” พูดจบก็ดึงฉันเข้าไปกอด

            “ คนบ้า! ” ฉันที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาอยู่พึมพำขึ้น ดีโอหัวเราะในคอก่อนจะกอดแน่นขึ้น

END CHEWON PART

NANA PART

            “ ตุ้บบ!!! / โอ้ยย!!! ” ซูอาผลักฉันอย่างแรง พร้อมเหยียดยิ้ม

            “ หึ! อ่อนแอ! คนอย่างเธอสู้ฉันไม่ได้หรอก ” พูดจบซูอาก็เสกดาบสีเงินลายกุหลาบสีแดงขึ้นมา

            “ หึ! ฮ่าๆๆๆ คิดว่าฉันอ่อนแองั้นหรอเข้าใจผิดแล้วมั้ง!! ” ฉันลุกขึ้นก่อนใช้ดาบคู่ใจแทงไปที่ซูอา แต่เธอรับได้ เราสองคนปะฝีมือดาบกันอย่างไม่มีใครยอมใคร จนกระทั่งซูอาใช้เวทย์ทำให้ฉันหมดพลังและเหนื่อยอ่อน ฉันซึ่งไร้ทางสู้ ซูอาเดินเข้าจิกผมฉันก่อนจะ

เพี้ยยย!!!!!

“ หึ! ทุเรศ ปากดี เธอน่ะไม่มีทางชนะฉันหรอก เพราะฉันน่ะสูงค่ากว่าเธอมาก!!! ” ทันทีที่พูดจบก็ตบหน้าฉันอีกครั้ง ความรู้สึกแสบและชาตรงปากบวกกับรสชาติเฝื่อนของเลือดเริ่มทำให้ฉันเสียสมดุลเริ่มคุมตัวเองไม่อยู่

“ เป็นอะไร...หรือว่าร้องไห้หรอ...เจ็บใจหรอ...แล้วจะทำอะไ...!!! ” คำพูดและน้ำเสียงของซูอาเหมือนกรรไกรตัดความอดทนที่บางราวเส้นด้ายของฉันให้ขาดลง ซูอาที่สำผัสได้ถึงความเปลี่ยนไปของฉันก็เริ่มอึกอัก

“ หึ! อ่อนแองั้นหรอ เธอน่ะ เข้าใจผิดแล้วล่ะ...ที่ฉันไม่สู้ไม่ใช่ว่าฉันสู้ไม่เป็น แต่ที่ฉันไม่สู้เพราะไม่ต้องการเป็นศัตรูกับใคร แต่...ในเมื่อเธอปลดผนึกตัวตนที่แท้จริงของฉันแล้ว...จะไม่ให้ฉันตอบแทนก็คงจะแปลกใช่มั้ย?! ^ ^ ^ รับรองว่าเธอไม่ผิดหวังแน่!! ” พูดจบฉันก็ค่อยๆเงยหน้า ซูอาเบิกตากว้างเมื่อสบตาสีน้ำตาลดำที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดง จิตสังหารสีดำทมิฬแผ่ออกมาสร้างความกดดันมากขึ้นจากตัวฉัน สายลมเย็นพัดอยู่รอบๆ กิ่งไม้เสียดสีจนเกิดสียง รอยยิ้มเหยียดถูกบรรจงสร้างให้คู่ต่อสู้

“ ไปตายซะ!! ” ฉันที่ตอนนี้ควบคุมตนเองไม่อยู่พุ่งเข้าไปหมายจะใช้ดาบแทงซูอา แต่ซูอาไหวตัวทันจึงแค่เฉือนๆ

“ บ้าไปแล้วรึไง! คิดว่าฉันจะยอมหรอ / พรึ่บ!!! ” ซูอาสร้างสายเวทย์สีเงินขึ้นมารัดตัวฉันเอาไว้ก่อนจะอัดพลังใส่ฉัน

“ อึก! แก!! ” ฉันกระอักเลือด ร่างกายที่อ่อนแรงอยู่แล้วยิ่งทรุดเข้าไปใหญ่ ฉันใช้พลังทั้งหมดทำลายสายเวทย์ ก่อนจะสะบัดพลังเวทย์สีดำทมิฬใส่ซูอาที่ยังไม่ทันตั้งตัว ซึ่งถ้าโดนผลคือตาย แต่อยู่ๆก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นเมื่อ....

END NANA PART

NINGLY PART

พลังเวทย์สีฟ้าจากฉันกับพลังเวทย์สีดำสนิทจากนานึลกำลังปะทะกันอย่างรุนแรง แต่เป็นเพราะอะไรไม่รู้ทำให้เวทย์ของฉันรุนแรงกว่าจึงทำให้เวทย์สีดำย้อนกลับไปทำลายนานึลแทน

“ ฮึก! แกกล้ามากนะ!! ” นานึลจะสะบัดพลังใส่ฉันแต่

“ เกิดอะไรขึ้นน่ะ!!! ” เสียงคุ้นหูของใครบางคนดังขึ้นพร้อมการปรากฏตัวของคนสองคน

“ ฮึก!! ฮืออ ซูโฮ คริส ฮึก ช่วยฉันด้วย ” นานึลร้องคร่ำครวญ

“ เกิดอะไรขึ้นกันแน่..แล้วหนิงลี่...ทำไมเธอถึง ” ซูโฮพูดอย่างไม่เข้าใจ

“ ฉันเป... ” ฉันกำลังจะปฏิเสธแต่นานึลขัดขัดว่า

“ ฮึก ก็เพราะว่าหนิงลี่คิดว่าฉันเป็นปีศาจ คิดว่าฉันจะแย่งนายไปจากเธอน่ะสิ...เธอก็เลยทำร้ายฉัน ฮืออ ”

“ ไม่จริงนะ!! ซูโฮเชื่อฉันเถอะนะ ” ฉันจับแขนเขาไว้แน่น..กลัว...กลัวว่าเขาจะทิ้งฉัน...แต่ ซูโฮตีสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะสะบัดมือฉันทิ้ง ก่อนเดินไปหานานึลพร้อมกับอุ้มเธอออกไป

“ นายไม่คิดจะฟังเหตุผลฉันเลยรึไง!!! ฮึก กลับมานะเว้ย!! ” ฉันโวยวายอย่างเสียใจ น้ำตาที่คลออยู่ไหลรินอกมา

“ อ่ะ! เห็นเธอร้องไห้แล้วมันน่าเกลียด เลยให้ยืมไปก่อน ” ฉันมองผ้าเช็ดหน้าลายคุมะที่ถูกโยนมาไว้บนตัก

“ เฮ้ยๆจะทำอะไรน่ะ!!! ” ฉันตวาดแว๊ดทันทีที่คริสอุ้มฉัน

“ จะพากลับที่พักไง อยู่นิ่งๆ ตกลงมาไม่รู้ด้วยนะ ” คริสพูดนิ่งๆก่อนจะกางปีกสีแดงออกก่อนจะบินขึ้นทำให้ฉันรีบเกาะเขาแน่น หากฉันเงยหน้ามองคริสสักนิด จะเห็นรอยยิ้มอ่อนโยนปรากฎบนใบหน้าของเขา ชายผู้เย็นชาเยี่ยงน้ำแข็ง

END NINGLY PART

NANA PART

            “ หยุดได้แล้ว นานะ! ” ขณะที่ฉันกำลังจะปล่อยพลังเวทย์ จู่ๆแบมแบมก็เข้ามาขวางจนพลังเวทย์ที่แปรผันย้อนกลับมาทำร้ายฉันแทน

            “ อึก!! อัก!!! ” พลังเวทย์สีดำอัดกระแทกอย่างแรงจนกระอักเลือดแบมแบมเบิกตากว้างอย่างตกใจพร้อมทำท่าจะมาช่วยก่อนจะชะงักนิดนึงแล้วเมินเฉยใส่ฉัน...เจ็บ...เจ็บไปทั้งกาย ทั้งใจ...

            “ นานะๆ เป็นอะไรมากหรือเปล่า?! ” ลู่หานที่ตามมาถัดจากแบมแบมรีบเข้ามาพยุงฉัน ซึ่งฉันได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ เนื่องจากไม่มีแรง...อันที่จริงไม่มีแรงจะหายใจเลยด้วยซ้ำ

            “ ไอ้แบม! มึงจะออกทำเชี่ยไรทำไมไม่ช่วยนานะ!! ” ลู่หานตะโกนพร้อมพุ่งเข้าไปหาแบมแบมที่ทำหน้าตายอยู่

            “ จะช่วยทำไม...อย่างยัยนั่นน่ะ...คนที่คิดจะฆ่าคนอื่นเพียงเพื่อความต้องการของตนเองน่ะ..ช่วยไป..ก็คงไม่มีอะไรขึ้นมา ” แบมแบม

            “ มึงมันบ้า!! / ผลั่ก! พลั้ว!! ” ลู่หานพูดจบ แบมแบมก็พุ่งเข้าต่อยลู่หานทันที ทั้งสองผลัดกันต่อยอย่างไม่มีใครยอมใคร โดยซูอาที่นั่งพิงต้นไม้อยู่แสยะยิ้มอย่างสะใจ

            “ หยุด...เถอะ...อึก!!! หยุดทะเลาะกันสักที!! ” ฉันพูดไปกระอักเลือดไปแต่ยังไม่ทันพูดจบ ความรู้สึกปวดร้าวไปทั่วร่างกายและบีบรัดที่หัวใจก็พุ่งเข้ามาทำร้ายจนทรุดลงพร้อมเปลือกตาที่ค่อยๆปิดลงและสิ่งที่ฉันเห็นเป็นสิ่งสุดท้ายคือใบหน้าหวานของลู่หานที่วิ่งเข้ามาด้วยความเป็นห่วงและแววตาไหววูบเพียงเล็กน้อยจากแบมแบม

END NANA PART