Games of Dead

ลำดับตอนที่ #1 : Games of Dead

         ถ่ามกลางความมืดมิดและเส้นทางอันยาวไกล นั้นเอง ผมได้ติดอยุในเกมส์แห่ง ความตายนี้มา 1-2 วันได้แล้ว ผมก็ไม่ได้เอะใจอะไรเมือเจอ       เกมนี้ตอนแรก

      แต่เกมส์นี้ไม่ได้มีผมอยู่คนเดียว เพราะนั้นคือเกมส์ที่ต้องเอาตัวรอด ใครที่รอดเปงคนสุดท้ายจะมีทางหนีออกไปจากความมืด นี้หรืออีกทาง           หนึ่งคืนหาทางออก......

      แต่ทว่าทางออกนั้นไม่ได้หาเจอง่ายๆผู้คนต่างฆ่ากันเองเพื่อตัวตัวหรอกเพราะเกมนี้ต้องเหลือรอดเป็นคนสุดท้ายจึงจะออกไปได้จำนวนคนใน         เกมส์นี้มีมากพอตัว....

      ซึ่งผมจะต้องหาทางออกในที่ ที่ผมอยุ่ในต้องนี้มีแต่เลือด แลกบาดแผลไปหมดมีคนตายมากถายใน 2 วัน นี้อีกไม่นานผมคงจะโดนฆ่าไปด้วย       แน่ๆ ท่าผมไม่ทำอะไร

      สักอย่างเลยผมนะตอนนี้ได้แต่วิ้งหาทางออกนั้นเอง เพราะผมไม่ชอบการฆ่ากันเองสักเท่าไร เพราะผมเกลียดเลือดที่สาดมาเท่านั้นเอง 

 

      ''เห้ย!!! .... นายตรงนั้นอะ มีพวกหรือยัง ? '' ชายแปลก หน้าถามผม 

 

      ''เอิ่ม... มีแล้วครับ '' ผมโกหก ไปเพราะว่าผมไม่ชอบการร่วม หัวละนี้อาจเป็นการหลอกฆ่าผมก็เป็นไปได้เช่นกัน 

 

      ''อ่าวเราะ... ละพวกนายอยู่ไหนละ ''  

 

      ''ตายไปกันหมดละครับ... ผมกำลังหาทางออกอยุ่ครับ '' 

 

      ''ฮาๆๆๆๆ เห้ยพวก ดูไอหมอนี้พูดสิ จะหาทางออก วะ ฮาๆๆๆ ตลกเปงบ้าน เลย วะ '' เสียงหัวเราะของพวกเค้าหัว เราะต่อเนี้องไม่หยุดเลย ไม่       กลัวคนอื่นจะได้ยินและมาฆ่าเลยแม้แต่นิด

 

      ''เห้ยไอหนุ่มเอ้ย... ที่นี้ไม่มีทางออกหรอกเว้ย มีแต่ต้องฆ่ากันเองเท่านั้นเว้ยหรือตั้ง ทีมละมาฆ่าทีมอื่นด้วยกัน เว้ย ฮาๆๆ '' 

 

      และทันใดนั้นเอง ทีมจากไหนก็ไม่รุ้กระโดดออกมา จากความมืด มิด 7คนนั้น จะตาย ตัว ฆ่ากันเอง ผมได้แต่ ผมอยู่ ขาผมมันขยับไปไหนไม่         ได้เลย 

      และผมคิดว่าจะต้องหนีแล้วไม่งันตายแน่ๆ ผมสั้นไปทั้ง ตัวแล้ว และทีมที่ เค้าได้แต่ว่าผมก็โดนฆ่ากันหมดแล้ว  และทีมที่เค้ากระโจ้ง ตัวมาฆ่า       ทีมอื่นก็เดินมาทาง-

      ผมแลกคนในทีมนั้น คนหนึ่งเค้ากำลังเอามีดเล่มหนึ่งมาบาดคอผมนั้นเอง ก็มี ผู้หญิงคนหนึ่งออกมาจาก ความมืด และเข้ามาช่วยผมแลกฆ่า         คนในทีมนั้นหมดเลย

 

      ''เป็นไรมากไหม? ... '' เค้าถามผมด้วยความเป็นห่วงแทนที่จะฆ่าผมเหมื่อนกันคนอื่น

 

      ''เอิ่ม... ไม่เป็นไรครับ ''

 

      ''ทำไมนายถึงไม่ ฆ่าพวกเค้าละ? ทั้งๆที่นายก็มีดาบอยุ่แล้ว '' 

 

      ''ฉันไม่ชอบการฆ่าคนนะ '' 

 

      ''งันหรอ เป็นคนดีจังเนาะ '' 

 

     ''ละทำไมคูญถึงไม่ฆ่าผมละ '' 

 

      ''รีบไปกันเถอะ...'' 

 

         เธอไม่คอกจะตอบผมแม้แต่นิดเลยเธอกำลังพาผมไปที่ไหนสักที่หนึ่งในความมืดนี้ ซึ่งในเกมส์นี้ใครที่มีไฟฉายจะหาทางง่ายที่สุดแต่ก็ไม่ได้       ง่ายอย่างที่คิดตลอดไป...เพราะจะตกเป็นเป้าสายตาง่ายมาเพราะมีแสงละสีไฟออกมาซึ่งโอกาสตายมีสูงมาก และตอนนี้ผมรู้สึกได้เลยว่า             เหมื่อนกำลังอยุ่ในบ้านใครสักคน ซึ่งในเกมส์นี้ใครที่เข้ามาก่อนละหาบ้านได้ก่อนก็เหมื่อน

      รอดตายไปเลยเพราะบ้านสามารถล๊อกได้ละคนนอกไม่สามารถเข้ามาหรือพังทำลายได้ทังสั้ง คนที่ไม่มีบ้านก็ต้องหาที่นอนกันซึ่งจะลำบาก           มากเลยซึ่งผมก็อยู่ในส่วนคน-

      ไม่มีบ้าน ซึ่ง 2 วันที่ผ่านมานี้ผมไม่ได้นอนเลยเพราะกลัวตาย

 

      ''เป็นไรไหม...'' เธอถามผมด้วยความเป็นห่วงอีกรอบ

 

      ''อือ...ไม่เป็นไรแล้ว'' ผมตอบ

 

      ผมนี้ผมหิวมากเลยทีเดียว เพราะผม...ไม่ได้กินอะไรมา 2 วันหลังจากเกิดเกมส์แห่งความตายนี้มา ซึ่งในเกมส์นี้ ก็เหมื่อนโลกเกมส์ของจิงแต่         ใช้ชีวิตเป็นเดิมพัน

      ''อ๊อกกกก'' เสียงท้องผมร้องออกมาซึ่งทำให้เธอมองหน้าผมไปพักหนึ่ง 

 

      ''ดูท่าจะหิวละสินะ ฉันมีอาหารพอดีเลยเหลือเพราะด้วยเดียวฉันทำให้กินนะ รอแปป หนึ่ง อ้อละฉันชื่อ ไอโย ซากุระ ฝากตัวด้วยนะ '' 

 

      ''อือ ผมชื่อ อายะสะ ฮายาตะ ฝากตัวเหมื่อนกันนะ ''