รักอันตราย นายตัวร้าย ลูกชายมาเฟีย

                           รักอันตราย   นายตัวร้ายลูกชายมาเฟีย

             สายลมฤดูหนาวที่พัดผ่านมาตลอดทั้งฤดูเริ่มหมดไป ลมฤดูร้อนจึงเริ่มพัดผ่านเข้ามาแทนเป็นสัญญาณบ่งบอกว่าหน้าหนาวกำลังจะหมดไปและเป็นสัญญาณที่บ่งบอกอีกเช่นกันว่า ใกล้จะถึงเวลาปิดเทอมภาคฤดูร้อนของเหล่านักเรียนกันแล้ว แต่ก็ยังมีนักเรียนหลายๆคนที่กำลังตั้งใจอ่านหนังสือสอบโดยเฉพาะนักเรียนม.6 ที่ต้องขยันอ่านหนังสือมากกว่าเดิมเป็นสองเทาเพื่อเตรียมตัวสอบเข้ามหาลัย       

“โอ้ย  ปวดหัวจริงๆ” เสียงที่บ่งบอกถึงความไม่มีความสุขของใครบางคนดังขึ้นจนคนที่นั่งข้างๆต้องหันมามอง

“นี่ โมบายถ้ามันปวดหัวนักก็หยุดพักก่อนสิ เล่นอ่านหนังสือติดต่อกันมา 3ชั่วโมงจะไม่ให้ปวดได้ยังไง”

“กระปุก ถ้าฉันสอบเข้ามหาลัยไม่ได้นะ แม่เอาฉันตายแน่”ฉันพูดด้วยความกังวลก็แน่ล่ะสิ นี่ก็จะสอบเข้ามหาลัยอีกแล้วอีกแค่ 1 เดือนฉันจะต้องขยัน

อ่านหนังสือให้มากกว่าเดิม(เพราะแต่เดิมฉันไม่เคยคิดจะอ่านหนังสือเรียนพวกนี้เลย)

“ใจเย็นน่า เหลือเวลาอีกตั้งเดือนเธออ่านทันแน่” กระปุกเพื่อนรักของฉันพูดให้กำลังใจเฮ้อ! ทำไมนะฉันไม่เกิดมาเรียนเก่งอย่างเธอกระปุก ถ้าเป็นอย่างนั้นนะฉันจะไม่มานั่งทำในสิ่งที่ฝืนธรรมชาติของฉันอย่างนี้หรอก ฉันชื่นชมกระปุกในใจและนึกน้อยใจตัวเองเหลืออนาถ อาดๆๆๆ

“อ้าวนักเรียนทุกคน เงียบๆกันหน่อย”เพื่อนๆในห้องรวมทั้งฉันและกระปุกหันหน้ามาจ้องอาจารย์ สุเมธเป็นสายตาเดียวกัน

“วันนี้จะมีนักเรียนใหม่มาร่วมเรียนกับพวกเราด้วย”นักเรียนใหม่มาเข้าตอนม.6เนี่ยนะ -_-!

“ผู้หญิงหรือผู้ชายครับอาจารย์”อาจารย์สุเมธพูดยังไม่ทันจบ มอร์แกนจอมซ่าประจำห้องก็เอ่ยถามขึ้น มารยาทไม่เคยมีเลยนะนายเนี่ย

“ผู้ชาย” อาจารย์สุเมธตอบแล้วยิ้มอย่างยียวน ก๊ากๆๆ สมน้ำหน้านายมอร์แกน

“โด่ มาทำไมวะ” มอร์แกนพูดด้วยความผิดหวังที่ไม่ใช่ผู้หญิง ก็ดีแล้วล่ะที่ไม่ใช่ผู้หญิงไม่อย่างนั้นคงไม่สงบสุขเพราะนายแน่ ^__________^

“อ้าว เข้ามาสิ” อาจารย์ สุเมธเรียกนักเรียนคนใหม่เข้ามา

“แนะนำตัวสิ”

“………………..”เงียบ นายนี่จะมายืนเก๊กอยู่อย่างนี้หรือไง แต่! ฉันมองหน้าพวกสาวในห้องแล้ว เคลิ้มเชียว จะอะไรกันไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย ก็แค่ขาว ตี๋ สูง จมูกโด่ง ปากสีชมพูแบบธรรมชาติ หน้าเนียนใสแบบเกาหลี แค่นี้เอง เอิ่มมมมม…ที่ฉันสาธยายมาเนี่ย มันโครตหล่อเลยนะ +_-!!!

“ฉันชื่อ โคจิมะ เรน” หา นี่นายนี่ไม่ใช่คนไทยหรอเนี่ย ขี้โม้หรือเปล่าไม่รู้ แต่หน้าก็หล่อเกินคนไทยนะ

“ว้าว เท่จังเลยอ่ะ เป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นใช่มะตัวเอง” ยัยลาเนีย ส่งสายตาหวานเยิ้มให้นายนักเรียนใหม่นั่น มองขนาดนี้สิงเลยไหมย่ะ

“พอแล้วๆ เรนเธอไปนั่งข้างๆ โมลียา ตรงนั้นนะ” อาจารย์ชี้มาที่นั่งข้างๆฉันที่มันว่างอยู่ นายนั่นพยักหน้าแล้วเดินตรงมา  งะ อะไรเนี่ย อาจารย์แกล้งหนูหรือเปล่าให้นั่งข้างนายหน้านิ่งขี้เก๊กเนี่ยนะ

“ยังไงก็ช่วยดูแลเพื่อนใหม่ดีๆด้วยนะเขาเพิ่งย้ายมาจากญี่ปุ่น อาจยังไม่รู้อะไรมากในเมืองไทย” อาจารย์สุเมธ พูดจบก็เดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ฉันทำหน้าเงิบไปตามระเบียบ โอเค! ถึงฉันจะไม่ค่อยถูกชะตากับหน้านิ่งๆของนายแต่ฉันจะถือซะว่าเราตางคนต่างอยู่แล้วกันนะ

“เฮ้ย! ไอ้ญี่ปุ่นอยากรู้ไหมว่ามาห้องนี้แล้วเขาจะรับน้องยังไง J” เอาละสินายมอร์แกนหาเรื่องไม่หยุดจริงๆ ขนาดอาจารย์เพิ่งออกจากห้องเมื่อกี้นี้เอง   แต่นายนั่นก็ดูจะกวนประสาทไม่ใช่น้อย คนหาเรื่องขนาดนี้ยังมีกะใจเอาโทรศัพท์ขึ้นมาฟังเพลงอีก นี่นายกำลังจงใจยั่วโมโหนายมอร์แกนนั่นนะ

“อ๋อ นี่แกคงอยากลองดีล่ะสิ ได้จัดให้” มอร์แกนดึงสมอล์ ทอล์ค ออกมาจากหูนายที่ชื่อ เรน นั่นและกำหมัดจะชกเข้าที่หน้านายเรน เจ็บตัวแน่เด็กใหม่เอ้ย  มาเรียนวันแรกก็ต้องเจ็บตัววันแรกเลย  นายนี่โชคร้ายจริงมาเรียนวันแรกก็มีเรื่องซะแล้ว ฉันก้มหน้าอ่านหนังสือต่อเพราะคิดอยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น

“โอ้ย!เจ็บโว้ยปล่อยดิว่ะ” เสียงร้องทำให้ฉันต้องเลิกอ่านหนังลือแล้วเงยหน้าขึ้นมามอง โอ้!เป็นไปได้ไงเนี่ยภาพที่ฉันเห็นคือ นายเด็กใหม่กำลังบิดข้อมือมอร์แกนที่กำลังจะชกเขา โอโห้! *0*  สุดยอดอย่างกะในหนังเลยอ่ะ พระเอกหน้านิ่งปะทะตัวร้ายหน้ากวน

“อย่ามายุ่งกับฉัน” เรนสะบัดข้อมือมอร์แกนปล่อยออกแล้วเดินออกจากห้องไป ดูนิ่งจริงๆเลยนายเนี่ย

“ไงล่ะมอร์แกน ฉันว่าคงจะมีคนขึ้นมาแทนที่ลูกพี่อย่างนายแล้วมั้ง ฮิๆๆ” ลาเนียพูดประชดมอร์แกนอย่างสะใจ เอิ่ม… แต่ฉันก็เห็นด้วยนะ :D

“ไม่มีทาง มันจะแน่สักแค่ไหนเชียว โอ้ยเจ็บเบาๆดิวะ” มอร์แกนว่าลูกน้องของตน ขณะบีบนวดแขนข้างที่ปวดให้

เลิกเรียน<………>

ฉันเดินออกจากห้องเรียนพร้อมกับกระปุก แต่ฉันก็สังเกตหน้าของเธอดูเธอยิ้มน้อย ยิ้มใหญ่ อะไรก็ไม่รู้ ยังกะถูกล็อตเตอรี่ ล็อตเตอรี่รางวัลที่ 1 ด้วย

“นี่ กระปุกเป็นอะไรของเธอเนี่ยยิ้มอยู่ได้” ฉันสะกิดแขนกระปุกทำเอาเธอตกใจ

“เอ่อ…เปล่านี่ไม่ได้เป็นอะไร”เธอดูมีพิรุธน่ะเนี่ยกระปุก?

“จริงหรอ ดูหน้าแดงนะนี่ ว้ายๆ แก้มแดงแล้ว” ฉันแชวกระปุกจนเธอเขินไปไม่เป็นเลย

“บ้า ไม่ได้หน้าแดงซะหน่อยเลิกแซวได้แล้ว”กระปุกยังยิ้มไม่หุบ เขินอะไรของเขานักก็ไม่รู้

“อ่ะๆ เลิกแซวแล้ว งั้นเธอก็บอกฉันมาสิว่ายิ้มอะไรนักหนาเนี่ยมีความสุขอะไรมากมายจ๊ะเพื่อน”ฉันหยิกแก้มกระปุกเบาๆด้วยความหมั่นไส้

“บอกก็ได้ คือ..เอ่อ.. ไม่บอกดีกว่าไม่มีอะไรหรอก ป่ะไปกันเถอะ”กระปุกพยายามดึงแขนฉันเดินไป แต่ฉันก็ยังคงข้องใจอยู่

“ไม่ไป กระปุกเราไม่เคยมีความลับต่อกันไม่ใช่หรอ ถ้าไม่บอกฉันงอนเธอจริงๆด้วย ฮึ” ฉันกอดอกยืนบิดหน้าไปทางอื่น เดี๋ยวกระปุกก็ต้องง้อฉันแน่นอน

“ก็ได้ๆ บอกแล้วจ้า”กระปุกทำเสียงอ้อนใส่ฉัน เห็นไหมมุกนี้ได้ผล

“เธอว่าเรนเขา…น่ารักไหม” คำถามนี้ของกระปุกทำเอาฉันต้องรีบหันกลับมามองเธอ

“ก็ดีแต่ว่าเก๊กๆยังไงไม่รู้ ว่าแต่เธอถามทำไม เธอคงไม่…”ฉันหยุดพูดไปเพราะไม่อยากคาดการณ์อะไร กลัวเป็นอย่างที่พูด แต่กระปุกเธอก็พยักหน้าแบบเขินๆ

“เฮ้ย!กระปุก บ้าป่ะเนี่ย เธอชอบนายขี้เก๊กนั่นหรอ” ฉันพูดซะเสียงดัง จนกระปุกต้องปิดปากฉันไว้ ก็คนมันตกใจนี่

“เบาๆสิโมบาย เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก ฉันอายเขา”กระปุกกระซิบฉันและเอามือที่ปิดปากฉันออก

“ผู้ชายเขาชอบกินอะไรนะ”กระปุกทำหน้าแบบเพ้อฝัน

“เดี๋ยวก่อน เธอเอาจริงหรอกระปุก นายนั่นดูไม่น่าไว้ใจยังไงไม่รู้ ฉันไม่ถูกชะตาเลย”ฉันบอกกระปุกจากใจจริง ก็นายเรนดูแปลกๆไม่น่าไว้ใจ

“โธ่! โมบายเธอน่ะคิดมาก เขาออกจะเท่ห์น่ารักดีออก เก่งด้วยนะ”ฉันมองหน้าเธอแบบไม่น่าเชื่อก็จะไม่ให้ตกใจได้ยังไงร้อยวันพันปี กระปุกไม่เคยพูดถึงเรื่องผู้ชายคนไหนเลย นี่มันแปลกมากๆที่วันนี้เธอกลับพูดถึงแต่นายนักเรียนใหม่นั่น

        ตั้งแต่ที่เธอเลิกกับ โทนี่ไปก็ไม่เห็นเพื่อนรักของฉันคนนี้คบกับผู้ชายคนไหนอีกเลย แสดงว่านายเรนต้องมีอะไรดีแน่ๆกระปุกถึงได้ชอบเขา

                                             JJJJJ

“คุณหนูครับ ตอนเย็นจะให้ผมมารับกี่โมงครับ”น้าเก่งคนขับรถของพ่อฉันถามขึ้นขณะที่ฉันกำลังเดินลงจากรถ

“อืม สัก 5โมงแล้วกันค่ะ วันนี้โมบายมีเรียนเสริม ขอบคุณนะคะน้าเก่ง”ฉันยิ้มขอบคุณน้าเก่ง

    ขณะที่ฉันกำลังบิดขี้เกียจอยู่นั้น พลันสายตาอันแหลมคมของฉันก็เหลือบไปเห็นนายเรนกำลังยืนคุยกับใครบางคน ไม่สิ! หลายคนมากๆเลยดูแต่ละคนหน้าตาโหดๆทั้งนั้นและก็มีทีท่าว่าจะเกรงใจนายเรนไม่ใช่น้อย

“โห! นี่กระปุกเธอแต่งตัวอะไรอย่างนี้เนี่ย” ฉันร้องขึ้นแบบตกใจเมื่อเดินเข้ามาในห้องเรียนเอกชนราคาแพงแล้วพบเพื่อนสุดเลิฟของฉันแต่งตัวผิดไปจากเดิม

“ทำไมหรอโมบาย ไม่น่ารักหรอ”กระปุกในชุดยูนิฟอร์มเสื้อเชิ้ตสีขาว เน็ตไท

สีแดง คงไม่แปลกหรอกนะถ้าวันนี้เธอไม่ใส่กระโปรงสั้นแค่คืบเดียวอย่างนี้แถมวันนี้เธอยังแต่งหน้ามาด้วยเพราะปกติเธอแต่งหน้าไม่เป็นเลย

“อ๋อ…เอ่อน่ารักจ้ะ แต่มันดูแปลกหูแปลกตายังไงไม่รู้”ฉันยังเพ่งพิจารณากระปุกแบบไม่ละ มันต้องมีอะไรแน่ๆ

“ถามจริงกระปุกทำไมเธอถึง…” ฉันพูดยังไม่ทันขาดคำกระปุกก็ส่งสัญญาณ

ให้ฉันเงียบด้วยการยกนิ้วชี้ติดไว้ที่ปาก อะไรเนี่ยกระปุกฉันพูดไม่จบเลยนะ

และฉันก็เห็นใครคนหนึ่งเดินเข้ามาในห้องเรียนที่ขณะนั้นมีเพียงฉันกับกระปุกที่เพิ่งมาถึงโรงเรียน นายเรนนิ

“เอ่อ…เรน ฉันมีอะไรจะให้น่ะ”นายเรนเพียงแค่เหลือบตามามองกระปุกเล็กน้อย ผิดกับกระปุกที่เขินจนจะม้วนตัวหนีได้แล้ว

“ช่วยรับไว้ด้วยนะ” กระปุกยื่นกล่องช็อกโกแลตที่ฉันเดาว่าเธอน่าจะทำเองให้นายเรนพร้อมกับหลับตาปี๋เพราะลุ้นว่านายนี่จะทำยังไง

“ขอบใจ”แค่เนี้ยนิ่งซะไม่มี คนอุตส่าห์ให้ของพูดเพราะๆบ้างไม่เป็นหรือไง

ฉันแอบหมั่นไส้นายเรนนี่เหลือเกิน

         กระปุกหันหน้ามามองฉันแล้วยิ้มอย่างดีใจ ก็ดีนะกระปุกที่นายนั่นยังมีมารยาทรับของที่เธอให้ นึกว่าจะเก๊กเป็นอย่างเดียว แต่อะไรน่ะ! นายเรนเดินตรงไปที่ถังขยะแล้ว แล้ว เอากล่องช็อกโกแลตที่กระปุกให้เมื่อกี้นี้ทิ้งเหรอ

หนอย! มากไปแล้วนะ

“เฮ้ย นายทำอย่างนี้ได้ยังไงกันเนี่ย” ฉันเรียกนายนั้นอย่างไม่พอใจ กระปุกเธอดูหน้าเสียไม่ใช่น้อย แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สะทกสะท้านอะไรเลยนะ

“นายกล้าดียังไง เพื่อนฉันอุตส่าห์เอาช็อกโกแลตนี่มาให้นายนะ แล้วทำไมนายมาโยนทิ้งง่ายๆแบบนี้” ฉันยอมรับว่าตอนนี้โกรธนายนี่มากๆ มาทำอย่างนี้กับเพื่อนรักฉันได้ยังไง

“อย่าไร้สาระไป หน่อยเลย ฉันอายุเท่าไรแล้วยังจะมาให้ช็อกโกแลตอีกหรอ” นายเรนมองหน้าฉันด้วยหน้าตาที่เย็นชา  ฉันหันไปมองกระปุกที่สีหน้าเธอตอนนี้แทบจะร้องไห้ออกมาได้อยู่แล้ว  ฉันจะสั่งสอนนายขี้เก๊กนี้ให้เอง

“ตุ้บ!” นายเรนหันหน้าไปตามแรงหมัดที่ฉันชกเข้าไปที่ปากของเขาเมื่อกี้นี้

“นายจำไว้นะ อย่ามาทำอย่างนี้กับเพื่อนฉันอีก ไม่อย่างนั้น ฉันเอานายตายแน่”

ฉันมองหน้านายเรนอย่างอาฆาตที่สุด และคว้าข้อมือของกระปุกเดินหนีไปให้ไกลจากผู้ชายใจร้ายคนนี้ให้เร็วที่สุด ทิ้งให้นายนั่นยืนปาดเลือดที่มุมปากคนเดียว