ยูไนน์แห่งซอรอล อุบัตรักยัยตัวป่วน

นามปากกา หมอกสีคราม

แนะนำกันก่อน คริ คริ

 หนุ่มหล่อทั้งห้าคน ที่ประกอบไปด้วย  โชว์   ลีโอ  ไคค์   มาร์ค  และ โยชิ ทั้งห้ามีอิทธิพลสูงสุดในกรุงซอรอล ซึ่งเป็นเมืองที่เจริญรุ่งเรือง และมีความก้าวหน้ามาก ทั้งด้านการลงทุนทางธุรกิจ และการทำเหมืองแร่และการขุดเจาะนำ้มันเป็นอันดับต้นๆของโลก    และในตระกูลของ โชว์  ซึ่งเค้าเป็นทายาทคนเดียวในการสืบทอดธุรกิจ  อสังหาริมทรัพย์ทั้งมากมายทั้งในประเทศและต่างประเทศ  และเค้ายังมีอิทธิสูงสุดในการปกครอง  ซอรอล สคูล เป็นโรงเรียนมัธยมที่ดีที่สุดในกรุงซอรอล  แต่นิสัยของโชว์เป็นคนที่ดุดัน  ชอบเอาชนะ  ขี้เอาแต่ใจตั้งแต่เด็ก  และที่สำคัญเขาเป็นคนที่ชอบอยู่ในกลุ่มเพื่อน   และชอบเที่ยวเกร่กับเพื่อนในแก็งคเป็นประจำ  ฉาชาที่เขาได้รับจากเเฟนคลับ ก็คือ  เจ้าชายแบดบอย 

ลีโอ

หนุ่มหล่อ  หน้าตาหน้าทะนุถนอม  ริ่มฝีปากที่ชำ่ไปด้วยสีชมพู  เป็นทายาท ของตระกูล ลี่เซี่ยว ตระกูลของพ่อลีโอที่มีอิทธิพลมากในการปกครองแบบมาเฟีย  มีหุ้นส่วนในการลงทุนเกี่ยวกับการการขุดเจาะเพชรในต่างประเทศ  และครอบครองเกาะฮามิ  ที่เป็นเกาะส่วนตัวประจำตระกูล  เขามีนิสัยร่าเริงในกลุ่มเพื่อน  ไม่ค่อยสุงสิงกะผู้หญิง สักเท่าไร  เป็นคนเก็บความรู้สึกไว้สูงมาก  มีเสน่ห์ที่รอยยิ้ม และค่อยขัดความคิดกับโชว์ตลอด

ไคค์

หนุ่มเจ้าเสน่ห์  เป็นลูกนักการเมืองใหญ่  เก่งในเรื่องการต่อสู้  และชอบเที่ยวเกร่ แบบควงผู้หญิงไม่สำหน้า

พยายามตามหารักแท้  และชอบแกล้งมาร์คเป็นประจำ  ซึ่งเค้ามีมุมน่ารักฉบับแบบแบดบอย  เสือน้อยนั่นเอง

มาร์ค

หนุ่มน้อยขี้เอาแต่ใจ   ชอบสุงสิงกะไคค์เป็นพิเศษ  มาดกวนและขี้เล่นเป็นกันเองกับเเฟนคลับ

แม่เป็นเจ้าของบริษัทยักใหญ่ในการส่งออกรถยนต์

โยชิ

หนุ่มลูกครึ่ง ญี่ปุ่น  ที่เข้ามาอยู่ในซอรอลเมื่อสี่ปีก่อน  ก่อนจะโด่งดังเป็นที่รู้จักในนามของยูไนน์

และเค้ากลายเป็นขวัญใจสาวๆหลายๆคน เพราะเขาถือได้ว่าเกิดมาเพรียมพร้อม และเขาเป็นเป็นทายาทคนที่สองของตระกูล  ยิมะวาอิ  ในญี่ปุ่นอีกด้วย

สีนำ้

สาวน้อยผู้จองจำในรักแรก  และต้องการที่จะเเก้เเค้นยูไนนท์  ที่เขาเคยโดนถูกปฏิเสธรักแรกจาก  โชว์ เเต่กลับพลิกผันเมื่อเข้ากลับได้ใกล้ชิดโชว์มากขึ้น จนเริ่มทำให้ความรู้สึกของสีนำ้เริ่มหวั่นไหว   บวกกับรักสามเศร้าที่เกิดในวัยเรียนทามกลางแฟนคลับทั้งหลาย  บวกกับนิสัยของเธอที่ดูบึก และสติวปิคเป็นพิเศษ เป็นตัวยุ่งและตัวป่วนของแก็งคยูไนน์ ทำให้แก็งคนี้ต้องปันป่วน และโชว์กับสีนำ้จะลงเอ่ยอย่างไร  และลีโอจะต้องคอยปลอบสีนำ้จากสาเหตุอะไร   

ติดตามใน 

อุบัติรักยัยตัวป่วน

บทนำ  ...ยูไนน์  แห่งนครซอรอล

ยัยสีนำ้.......                                                       

   เสียงของหัวใจที่กำลังเต้นแรง  ท่ามกลางเหล่านักเรียนที่กำลังจับจองตัวฉันอย่างจะเข้ามาขยี้ให้จมดิน สายตาที่ไม่ยอมลดละสายตาไปจากฉัน ระหว่างที่เท้าของฉันกำลังเดินไปข้างหน้า

โถ่เอ่ย  ยัยสีน้ำ  ไม่น่าไปยุ่งกะเพจพวกไอดอลหน้าปลาหมึกแห้งพวกนั้นเรยเรา (ฉันบ่นอุบอิบพร้อมกับตีหัวตัวเองเบาๆ) ก่อนที่ฉันจะรีบก้าวฝีเท้าไปบริเวณโต้ะหินอ่อน ใต้ต้นไม้ใหญ่หลังตึก12 

หวัดดี ชาวแฮงการด์   ฉันรีบวิ่งเข้าไปแทรกอยู่ในกลุ่มทันทีที่มาถึง พร้อมกับยิ้มหน้าบานๆให้กลับเหล่าพวกนางที่นั่งอยู่

อ้าวทำไม  มองหน้าฉันอย่างนั้นเนี้ย  ยัยฟ้าใส  ฉันพูดพร้อมกับเปิดโค้กดื่ม

โฮ้ย แก หายหน้าหายตาไปอยู่ไหนมา ยัยสีน้ำ แกรู้ไหมว่าพวกฉันเป็นห่วงแกแค่ไหน  นึกว่าแต่โดนพวกแฟนคลับยูไนน์  ตามไปขว้างระเบิดหน้าบ้านแกซะแล้ว  ฟ้าใสพูดขึ้น

เกือบเหมือนกันแหละแก  แต่ยังดีที่บ้านฉันอยู่ในซอยบ้านไคค์  ก็เรยไม่มีใครกล้าไปซะเท่าไหร่555

ย่ะ   แต่ตอนนี้แฟนคลับของพวกยูไนน์ก็รู้แล้วว่าใครเป็นเจ้าของเพจ  ยูไนน์หน้าปลาหมึกแห้ง

นั้นก็คือ แก  ยัยสีน้ำ   แก่ไม่หน้าเข้าไปยุ่งเรย ยัยสีน้ำ  แกโดนหมายหัวจากยูไนน์แน่ๆ  ขิมพูดขึ้น

หึ  ฉันไม่กลัวหรอก ยัยขิม  ถึงจะเอาเอ็มสิบหกมายิงฉัน  เอาระเบิดมาปาบ้านฉัน  หรือจะสั่งนักฆ่ามาข้าฉัน  ฉันก็ไม่กลัวหรอก     ก็แค่ไอ้พวกหล่อแต่หน้าตา  แต่จิตใจก็ไม่ต่างจากผู้ชายเย็นชา  ที่จองแต่เล่นงานคนอื่น  และชอบทำให้คนอื่นต้องอายเพราะการกระทำของพวกยูไนน์

เฮ้ย  แกใจเย็นๆก่อน   ฉันก็รู้ว่าแกเกียจพวกยูไนน์เข้าไส้  แต่ถึงยังไง ฉันว่าแกอย่ายุ่งกะพวกเขาอีกเรย  ฟ้าใสพูดขึ้น

หนิ  พวกแก  มาดูนี้สิ  ขิมยื่นโทรศัพท์มาเข้าใกล้พวกฉัน      ….เมื่อวานวันเกิด ของโชว์สมาชิกในกลุ่มของยูไนน์ และนี้  นักเรียนฉัน ม.4 ห้อง สี่ทับแปด  ถือโอกาสทำเค้กสุดแสนจะน่ารักมาเซอร์ไพรวันเกิดรุ่นพี่อย่างยูไนน์   นั้นก็คือ  โชว์   แต่นี้ไม่เด็ดน่ะจ่ะ   ขิมพูดขึ้น ก่อนจะเล่าต่อ

คือนี้  โชว์แห่งยูไนน์กลับเอาเค้กปาหน้าน้องคนนั้น แล้วยังบอกอีกว่า  เอาเวลานี้ไปอ่านหนังสือดีกว่าไหม  แล้วจากนั้นเข้าก็เดินออกจากไปอย่างเย็นชา

โห้ย  แกเย็นชาสุดๆอ่ะ  ฉันเสียใจแทนน้องคนนั้นจัง ขิมพูดขึ้นพร้อมกับปาดน้ำตา

หนิ แกเวอร์ไปและ  ฟ้าใสพูดขึ้น

ฉันก็แค่แสดงย่ะยัยฟ้า   ถ้าฉันเป็นน้องคนนั้น  ป่านนี้ฉันคงต้องขายขี้หน้าและลาออกจากโรงเรียนนี้แหง่ๆ  ว่าม่ะยัยสีน้ำ  ขิมสะกิดไหล่ฉันเบาๆ

อืม  ก้อคงงั้นมั้ง  ฉันพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจพวกยูไนน์

ฉันว่าน่ะ  ตอนนี้ได้เวลาเข้าเรียนแล้วแหละ  พวกเราไปกันเถอะ  ช้ากว่านี้อาจารย์อนุชาให้เราวิ่งรอบสนามอีกแหง่ๆ  ฟ้าใสพูดขึ้นก่อนที่พวกเราจะเดินเข้าไปในตึกสิบสองชั้นสี่

ห้อง401

ฝีเก้าแรกที่ฉันเดินเข้าไปในห้อง  กับหัวใจที่เต้นผิดจังหวะ คนที่ฉันเกียจจนเข้าไส้เข้ากระดูกดำ และแล้ว  คนที่ยื่นอยู่ตรงหน้าฉันก็คือ  ยูไนน์  ชายหนุ่มห้าคนที่เคยดูถูกฉันไว้เมื่อสี่ปีก่อน

หวัดดีสาวน้อย  นี่คงเป็นเจ้าของเพจสิน่ะ  ไม่หน่าหล่ะเธอสวยอย่างงี้นี้เอง  มาร์คพูดขึ้นพร้อมกับปรบมือดัง  ปังๆ

พวกนายมาที่นี้ทำไม  มีธุระอะรัยม่ทราบ  ฉันพูดขึ้น

เธอคงความจำเสื่อมซิน่ะ  คนสวยอย่างเธอทำอะไรกับพวกผมไว้บ้าง  สร้างเพจมาต่อต้านแก็งค์ยูไนน์  แห่งซอรอน  ไคค์พูดขึ้นพร้อมกับจิกตามาที่ฉัน

แล้วไง  นายจะทำอะไรฉัน  พวกนายก็ดีแต่รังแกคนที่อ่อนแอกว่า  แล้วไงหล่ะจะมีคนเกียจนายไม่ได้บางหรา ยูไนน์แห่งซอรอน  ฉันพูดพร้อมกับกระดิกหางคิวเย้ยยันพวกเขา

เธอ …. มันจะมากไปแล้วน่ะ  โชว์เดินมาจับไหล่ฉันไว้แล้วพิ่งไปที่กำแพงห้อง  จนฉันรู้สึกเจ็บ

ระยะห่างของฉันกับเขามันประชิดกันมาก จนทำให้ฉันได้ยินเสียงหายใจของเขาและสายตาที่ไม่ลดละไปจากฉันเรย

ฉันเจ็บน่ะ  ฉันพูดขึ้น   แต่ยิ่งฉันพูดขึ้นเท่าไร เขาก็ยิ่งบีบไหล่ฉันแรงมากขึ้นเท่านั้น

เธอเป็นใครกันที่กล้ามาท้าทายฉัน 

นายคงจำไม่ได้สิน่ะ  เคยทำอะไรกับใครไว้บ้าง         ฉันพูดพร้อมกับจิกสายตาเขา

เธอก็บอกว่าสิว่าเธอคือใคร เขาพูดพร้อมกับเขย่าตัวฉัน  จนเริ่มทำให้ฉันกลัวแล้วน้ำตาฉันก็เริ่มใหลออกมาอย่างช้าๆ  ทำให้คนทั้งห้องที่ยืนดูยุ  ก้อกลั่นหัวเราะและพากันกระซิบนินทา ที่ฉันกำลังร้องไห้ต่อหน้ายูไนน์    

นายก็คงมีนิสัยเหมือนเดิมสิน่ะ  โชว์  ฉันพูดขึ้นพร้อมกับจองมองตาเขาที่มีแต่ความเยือกเย็น

ไม่สบอารมณ์ของฉันแม้แต่น้อย

ฉันก็เป็นเด็กน้อยคนหนึ่ง  เมื่อสี่ปีก่อน  ที่เคยถูกพวกนายกลั่นแกล้ง  จนฉันต้องย้ายโรงเรียนยังไงหล่ะ และสาเหตุก็มาจากนายไง หล่ะ….เพราะ นายโชว์

คำพูดของฉันถึงกับทำให้ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้า  อึ่งไปชั่วขณะ เขาดูนิ่ง  และสายตาคู่ดำสนิทจองมาที่ฉัน  เพื่อต้องการจะรู้อะไร  บ้างอย่าง

สีน้ำ……โชว์พูดขึ้นก่อนที่เขาจะค่อยถอดมือเขาจากไหล่ฉันเบาๆ  และสายตาคู่ดำสนิทที่เขาจองมองฉันตลอดเวลา ก็กลับลดหล่ะ และไม่กล้าสู้หน้าฉันอย่างเห็นได้ชัด

ทีนี้ นายก็รู้แล้วว่าฉันเป็นใคร  นายคงไม่รู้สึกผิดที่วันนั้นนายทำกับฉันเหมือนว่าฉันไม่เคยอยู่ในโลกนี้  นายปฏิเสธรักแรกจากฉัน  แล้วไฉนให้เพื่อนๆล้อฉันว่ายัยหน้าตาอัปลักษณ์  จนฉันทนอยู่ไม่ได้ จนต้องย้ายโรงเรียน  แล้ววันนี้  ฉันก็พบนายอีกครั้ง ฉันจึงอยากจะแก้นแค้นนายบ้าง  เผื่อนายจะได้รู้สึกถึงความเกียจจากคนอื่น  ฉันพูดพร้อมน้ำตาที่กำลังเริ่มรินไหลออกมาจากความเจ็บปวดในอดีต

แค่นี้เองหรา….โชว์พูดขึ้นก่อนจะเดินขยับเข้ามาใกล้ฉัน  ฉันก็ได้แต่ขยับหนีจนสุดฝาผนังห้อง

ใช่  มันแค่นี้ และนายกับฉันก็ไม่ควรจะยุ่งอะไรกับอีก  ฉันพูดขึ้นก่อนที่โชว์จะขยับหน้ามาประชิดฉัน  ฉันสัมผัสถึงดวงตาอันคมกริบ  สีดำเข้ม และคิ้วที่ดกดำ  แสดงถึงความรู้สึกอันท้าทายที่เขามีต่อฉัน   และทุกคนในห้องต่างเพ็งเล็งเราสองคน โดยเฉพาะพวกยูไนน์

นายขยับเข้ามาใกล้ฉันเกินไปแล้วน่ะ  ฉันพูดเสียงสูงขึ้น

แล้วใง……  ถ้าเรื่องวันนั้น กับวันนี้  ฉันว่าไม่เห็นว่ามันจะต่างกันตรงไหนเรยหนิ  เมื่อเธอมาขอความรักจากฉัน  ซึ่งเธอก็น่าจะรู้ดีว่าต่อแต่นี้  เธอจะต้องโดนอะไรบ้าง  โชว์พูดพร้อมกับเย้ยยันกันซึ่งหน้า

เห้อะ>>  นายแน่ใจได้ไงว่า  สีน้ำเมื่อสี่ปีก่อน  กับวันนี้มันจะเหมือนกัน 

เหมือนกันสิ  โชว์พูดแทรกขึ้น

ก็ในเมื่อเธอรักฉัน….  สิ้นสุดคำพูดของโชว์  ทุกคนในห้องที่กำลังจงมองอยู่ก็ส่งเสียงโห้ดังขึ้น

เธออย่าบอกว่าเธอไม่ได้รักฉัน  ถ้าเธอไม่รักฉัน  เธอคงไม่กล้าที่จะเข้ามาเรียนที่นี้ และก็ยุ่งกะเพจของแฟนคลับพวกฉันหรอก  ฉันพูดถูกไหม  สีน้ำ

ใช่……..  นายพูดถูกโชว์   แต่มันคงม่มีวันหรอก  เราต่างคนต่างอยู่เถอะโชว์  ยังใงฉันก็เป็นฝ่ายเจ็บอยู่ดี  ฉันสะอึกสะอื้นเล็กน้อยบวกกับน้ำตาที่กำลังไหลรินเป็นสายไปเรื่อยๆ

ไม่…..เรื่องมันยังไม่จบ  เพราะยังไงฉันจะตามป่วนเธอ  ฉันอยากจะแกล้งเธอ

ฉันอยากกลับไปวันนั้นจัง เมื่อสี่ปีก่อน  รู้สึกอยากจะเข้ามายุ่งกับชีวิตเธอเต็มทนแล้ว  เขาพูดพร้อมกับสแยะยิ้มที่มุมปากแล้วเดินออกจากห้องไป

เหลือแต่ทิ้งคำถามไว้ให้ฉัน  (ฉันอยากจะเข้ามายุ่งกับชีวิตเธอเต็มทนแล้ว)

มันเตือนบอกฉันให้รู้ว่า ฉันต้องเตรียมรับมือกับแผนการที่เขากำลังจะแกล้งฉัน และฉันจะเลือกหนีเขาอีกต่อไปหรือจะอยู่เผชิญหน้ากับเขา โดยที่ต้องเป็นฝ่ายแพ้อยู่ดี

เช้าวันรุ่งขึ้น……

แสงอาทิตย์ที่ทอลงมาจากหน้าต่างบานใหญ่   แสงที่สะท้อนจากผ้าม่านสีทอง บวกกับเสียงนกร้องในยามเช้า    สายตาฉันเริ่มกวาดไปรอบๆห้อง ที่เป็นสีทองเหลืองอะหลามทั้งห้อง ดอกไม้ที่ริ้มหน้าต่าง อ่ารับแสงอาทิตย์ในยามเช้ากรู่  ในยามที่ฉันตื่นนอน  สิ่งที่ฉันนึกเป็นสิ่งแรกคือ เรื่องของเมื่อวานและก็โชว์  ฉันไม่สามารถลบมันออกจากหัวได้เลย

สีน้ำ เธอเป็นอะไรไปเนี้ย ทำไมยังต้องคิดถึงเค้าด้วยเนี้ย   ฉันหงุดหงิดกับตัวเองบวกกับอารมณ์ค้างตั้งแต่เมื่อวาน  หลังจากที่เขาเดินจากฉันไป ฉันก็โดนรุ่มด่าเป็นชุด  ทั้งในห้องเรียน  และสถานที่ต่างๆ แบบไม่เว้นให้ฉันหายใจเรยสักเอ้ะ  ฉันต้องย้ายโรงเรียนอีกแล้วใช่ไหมเนี้ย โอ้ย ฮือๆ  สีน้ำ  เรื่องนี้ต้องไม่หยุดอยู่แค่นี้แน่  ฉันต้องเตรียมใบลาออกแล้วใช่ไหม แล้วฉันต้องหาโรงเรียนใหม่อีกแล้วใช่ไหมเนี้ย  ฉันไม่ไหวกับตัวเองเรยจิงๆๆ    แล้วน้ำตาฉันเริ่มใหล ลงมาเป็นสาย  ฉันกวาดสายตามามองที่โต้ะ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะโทรหาป๋ากะม๋า

ตึดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ฮัลโหล …ว่าใงสีน้ำ มีไรรึป่าว ถึงโทรมาหาป๋า     เสียงป๋าพูดขึ้น

ป๋า…..สีน้ำอยากย้ายโรงเรียนอ่ะป๋า  สีน้ำเบื่อโรงเรียนนี้แล้ว  น่ะป๋าน่า  ฉันอ้อนวอนสุดขีด

เพราะอะไร  บอกป๋ามาสิ  หรือมีคนแกล้งสีน้ำหรือป่าว 

ป่าวป๋า  สีน้ำแค่รู้สึกอยากจะย้ายไปเรียนที่คาลิฟเฟอรเนีย และอยู่กับป๋าแค่นั้นเอง

ป๋าไม่เชื่อ  สีน้ำเคยบอกป๋าว่า คนที่ชอบเรียนอยู่ที่โรงเรียนนี้ไม่ใช่หรา ไหนถึงอยากจะย้ายหล่ะ

มันไม่เหมือนเดิมแล้วป๋า  น่าป๋าน่ะ  ฉันอ้อนวอนด้วยคำพูดที่ดูยังไงๆก็หน้าสงสารที่สุด555

แบบขำในใจนิดๆ

เอาหล่ะ  ป๋าจะหาให้  แค่นี้ก่อนน่ะ ป๋ามีงานต้องเคลียร์  ตูดๆๆๆๆสิ้นสุดเสียงท่านก็ตัดสายไปเฉย  โดยไม่บอกไม่กล่าวลูกคนนี้เรยสักคำ ป๋าก็ยังเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ฉันบ่นอุบอิบอยู่คนเดียว  ในขณะที่ฉันกวาดสายตามองไปที่นาฬิกา ทำให้ฉันถึงกับตาลุกว้าว

ห้ะ  9โมง  ไม่ทันแล้ว ฉันพูดเสียงสูงขึ้น   ก่อนที่ฉันจึงรีบไปอาบน้ำแต่งตัว พร้อมกับใบลาออกที่ใส่กระเป๋าเป้คู่ใจ  ก่อนจะรีบไปโรงเรียนทันทีที่แต่งตัวเสร็จ

9.30

ขณะที่ฉันยืนอยู่หน้าโรงเรียน  คนเดียว  แล้วขณะที่คนอื่นเขาเข้าเรียนกันหมด  ไม่มีไคหลงเหลืออยู่เลยนอกจากฉัน ยัยคุณหนูขี้นอนตื่นสาย 

พี่ยามค่ะ  หนูขอเข้าไปหน่อยน่ะค่ะพี่ยามสุดหล่อ  ย่อเต็มที่คนอย่างฉ้านนนน5555

ไม่ได้  สายก็คือสาย  เธอนี้มาสายตลอดเลยหนูสีน้ำ  สายเกือบทุกวันไม่เว้นวันหยุด ยามพร้อมกับสายหน้า ปฎิเสธฉัน

น่ะค่ะๆ ฉันอ้อนวอนเกือบสุดขีด  และแล้วก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งพูดแทรกขึ้น

เธอมาพร้อมกับผมเองครับ   เสียงนั้นทำให้ฉันหมุนตัวกลับหลังหาต้นตอของเสียง และแล้ว

คนที่พูดขึ้นนั้นก็คือ  ลีโอ   หนึ่งในห้าของยูไนน์  เขาเป็นคนที่ไม่ชอบสุงสิงกะใคร โดยเฉพาะผู้หญิง  จนฉันเกือบคิดว่าเขาเป็นพวกเก้งกวางอีก

สวัสดีครับ  คุณลีโอ  ยามคนนั้นพูดขึ้น

ฉันถึงกลับอึ้งกับทาทีที่เขากลับยิ้มให้ฉัน  ด้วยเสนห์และรักยิ้มที่ชวนหลงใหล ตาที่โตและหน้าตาที่คมเข้ม  และนิสัยที่ต่างจากยูไนน์คนอื่นๆ

ใช่ค่ะ  ฉันมากับคุณลีโอ  ทีนี้ให้ฉันเข้าไปได้รึยังค่ะ  ฉันพูดพร้อมกับยิ้มกลับเกลื่อนท่าทางที่โกหก

อ่อ  งั้นก็เชิญครับ  ยามพูดขึ้นพร้อมกับเปิดประตุให้ฉัน

แล้วฉันก็รีบเดินเข้าไปทันที  แต่ทันทีที่จะก้าวผ่านประตู  ลีโอก็ชุดมือฉันไว้ จนฉันถึงกับถลาตัวไปด้านหลัง

รอฉันด้วยสิ  เรามาด้วยกันไม่ใช่หรา  เขาพูดพร้อมกับอมยิ้ม  แล้วเขาก็ปล่อยมือฉันลงทันที

อ่อ ฉันอ่ำอึ่งเล็กน้อยก่อนจะส่งยิ้มให้เขาแบบเขินๆๆ

ขอบใจน่ะ ที่นายช่วยฉันไว้ ฉันพูดขัน

เลี้ยงข้าวฉันสิ  ฉันกินไม่จุหรอก  ถ้าเธออยากจะตอบแทนฉัน  สีน้ำ ลีโอพูดพร้อมกับส่งมาดกวนๆมาให้ฉัน

ห้ะ…  นายรู้ชื่อฉันได้ใง  ฉันยังไม่ได้บอกชื่อฉันให้นายรู้จักเรยหนิ  ฉันพูดขึ้น

ยัยสีน้ำขี้งอแง่  ขี้มูกโป่ง และขี้แยสุดๆ  เขาพูดขึ้นพร้อมกับเอื้อมมือมาขยี้หัวฉันเบาๆ

ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดหน้าผืนสีฟ้ามาให้ฉัน  มีอักษรที่สลักชื่อที่หมายถึงสีน้ำ  มันทำให้ฉันย้อนไปเมื่อสี่ปีก่อน  ที่ฉันเคยงอแง่ ตอนแม่ที่ยังไม่มารับฉันที่โรงเรียน

อย่าบอกน่ะว่านาย คือ  นายหัวฟูคนนั้น  ที่เข้ามาปลอบฉันในวันนั้น ฉันพูดขึ้น

ดีใจจังที่เธอยังจำได้  สีน้ำ   ฉันคิดว่าเธอคงลืมฉันไปแล้วแน่ๆ

ใครจะไปรู้หละ  นายเป็นถึงยูไนน์  ที่ใครๆก็อยากจะเข้าหานาย และที่สำคัญนายเป็นถึงหนึ่งในซอรอน ที่มีอำนาจสูงสุดในเมืองนี้รองจากโชว์

แต่ยังใงเธอก็ไม่ค่อยอยู่นอกสายตาฉันน่ะ  สีน้ำ   ตอนอยู่ม.4  เธอเดินตกสเตนเชียร์  จนต้องอายไม่กล้ามาโรงเรียนถึงห้าวัน   และตอนอยู่ ม.5 เธอก็ดันมีเรื่องกับรุ่นพี่อย่างไอริน  จนต้องโดนประจานชื่อเป็นศัตรูกันอยู่ทุกวัน  และล่าสุดก็เรื่องเมื่อวานนี้เอง

นายรู้   ฉันพูดขึ้นอย่างตกใจอย่างบอกไม่ถูก

ทำไมนายถึงรู้เรื่องของฉันเยอะจัง   อย่าบอกน่ะว่านายเป็นโรคจิตมาตามติดชีวิตของคนอื่นเขาอ่ะ  อย่าเชียวน่ะ  ฉันพูดขู่ขึ้น

ป่าว  มันไม่ใช่อย่างนั้น  เขารีบปฎิเสธทันทีที่ฉันพูดขึ้น

เห้ยยยย  ค่อยโล่งอกที  มีเพื่อนเป็นถึงยูไนน์ ดีออก 5555  ฉันพูดพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้เขาแล้วท่าทีเขาก็พอใจกับใบหน้าที่ตอบกลับมา  แต่แววตาเขาไม่เหมือนที่ฉันรู้จัก  เขาดูอ่อนโยน  และขี้เล่น พร้อมกับเวลายิ้มให้กับฉันมันดูเท่และดึงดูดใจสุดๆ  ต่างจากนายหัวฟูเมื่อสี่ปีก่อน

ที่มีทรงผมเป็นเอกลักษณ์   และที่สำคัญฉันได้รู้จักตัวตนของนายที่แท้จริงซักที  ….. ลีโอ