Creepypasta (ไม่)ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่สู่บ้านสยองขวัญ

ตอนที่ 5 : IV

"ยิ่งรู้จักแกก็ยิ่งรังเกียจว่ะ"

"หยาบคายจังนะครับ :)"

รอยยิ้ม(ฉีก)กว้างยิ่งกว้างกว่าเดิมราวกับไม่รับรู้ว่ากำลังโดนด่า...

ตอนที่4 :: คนที่ปกปิดธาตุแท้แปลว่าคนไม่จริงใจ ผมเลยยอมเผย'ตัวจริง'ให้พวกคุณเห็นไง :)

"เกิดอะไรขึ้น"

สเลนเดอร์แมนถามขึ้นด้วยเสียงที่ไม่ดังไม่เบานักแต่กลับแผ่บรรยากาศกดดันทุกคนได้อย่างน่าประหลาด

หลังจากที่สไมล์ไมน์โดนออฟเฟนเดอร์แมนพาวาร์ปกลับมาก็โดนสเลนเดอร์แมนดักรออยู่ก่อนแล้วและในอีกครึ่งชั่วโมงกว่าๆเจฟ แจ็คและเฮเลนก็กลับมาถึงก่อนที่เจฟจะเข้าไปหาร่างบางที่นั่งยิ้มแป้นอยู่และจัดการเอาสันมือสับหัวสีแสบตานั้นและเอามีดฟันใส่ร่างจำแลงของปีศาจไร้หน้าผู้มักมากในกามจนถูกสเลนเดอร์แมนจับแยกมานั่งคุยกันในเวลาต่อมา

"แล้วก็ ไมน์ดี้...ช่วยมานั่งเก้าอี้ดีๆด้วย"

สเลนเดอร์แมนปรายตา(?)มองร่างบางในชุดเสื้อยืดแขนยาวและกระโปรงสั้นที่ถูกจับนั่งบนหน้าตักของชายหนุ่มร่างจำแลงของน้องชายที่ขึ้นชื่อเรื่องตัณหามากที่สุดในหมู่พี่น้อง

สไมล์ไมน์เอียงคอเล็กน้อยก่อนจะสไลด์ตัวลงจากเก้าอี้กิติมศักดิ์ไปนั่งข้างๆปีศาจไร้หน้าร่างสูงแทน

"นี่มันหมายความว่าไงห๊ะสเลน? ไอ้อ่อนท่าทางขี้ขลาดเมื่อเช้าไหงหลายเป็นไอ้บ้ากามที่จูบกับไอ้บ้ากามอีกตัวอย่างดูดดื่มกลางบาร์แบบนั้น!?"

เจฟที่ดูจะเดือดสุดพอได้จังหวะก็สาดคำถามข้องใจใส่ผู้ที่น่าจะรู้เรื่องดีที่สุดทันที

สเลนเดอร์แมนหันไปที่ร่างบางเล็กน้อยก็เห็นเพียงรอยยิ้มกว้างถึงติ่งหูเท่านั้นก่อนที่เขาจะถอนหายใจออกมา

แค่วันแรกก็ออกลายเลยงั้นหรอ...

"อันที่จริงหมอนี่มันไม่มีจิตสำนึกหรือยางอายหรอกนะ...เมื่อเช้านี้น่ะละคร'ตอแหล'ของหมอนี่ล้วนๆ"

พอสเลนเดอร์แมนพูดจบทั้งห้องก็ตกอยู่ในความเงียบแต่ตัวต้นเหตุมันยังสามารถนั่งยิ้มระรื่นเหมือนว่าเมื่อกี้ไม่ได้โดนด่าเลยสักนิดได้อย่างหน้าไม่อาย

"อ ไอ้เด็กตอแหล..."

สไมล์ไมน์ได้รับฉายาใหม่จากเจฟ1ea

"พอเถอะเจฟ จบเรื่องแล้วก็ไปกันเถอะ"

แจ็คที่มาด้วยกันเอ่ยขึ้น ส่วนเฮเลนรีบดิ่งกลับบ้านไปตั้งแต่ที่มาสเตอร์พูดคำว่า'ตอแหล'จบแล้วนั่นแหละ

หลังจากนั้นเจฟก็ถูกลากออกไปพร้อมกับความรู้สึก'ขยะแขยง'ต่อตัวของเด็กใหม่ที่เพิ่มขึ้นมาอีกระดับ...

"แต่ฉันยังยืนยันว่าเธอเป็นสเปคฉันนะ~"

ออฟเฟนเดอร์แมนที่ยังคงอยู่ในร่างมนุษย์แสยะยิ้มแล้ววาร์ปออกไปทิ้งให้ทั้งห้องตกสู่ความเงียบอีกครั้ง

"สไมล์ไมน์ เดอะ คิลเลอร์ลาฟ..."

"คร้าบบบ~?"

ไมน์ดี้ส่งเสียงขานรับ ก็สเลนดี้เล่นเรียกซะเต็มยศแบบนั้นนี่นา~

"ฉันเคยสอนเธอเรื่อง'สามัญสำนึกของมนุษย์'ให้รึยัง"

"จะว่าไปก็เคยนะ(0~0)~"

เจ้าของผมสีชมพูพาสเทลสะท้อนแสงตอบกลับทันทีแบบไม่ต้องคิด เพราะตั้งแต่ได้รู้จักกันเขาก็ถูกปีศาจตนนี้คอยดูแลราวกับเป็นคุณแม่อยู่ตลอด

"เธอนี่นะ..."

สเลนดี้ถอนหายใจเฮือกอย่างจนปัญญา ดูเหมือนสิ่งดีๆที่เขาพยายามสอนไปจะไม่เข้าหัวเด็กนี่เลยสักนิด...ไม่สิ มันเข้าหัวแหละ แต่เจ้าตัวแค่ไม่ปฏิบัติตามเท่านั้น เฮ้อ...

"แล้วไอ้กระโปรงนั่นคืออะไร?"

"ผมใส่แล้วน่ารักดีใช่ไหมล่ะ~"

พูดจบก็หมุนตัวหนึ่งทีจนกระโปรงจีบลอยขึ้นเกือบถึงโคนขา

"ไปเปลี่ยนซะ แล้วก็ช่วย'คัดลายมือเรื่องสามัญสำนึกที่พึงมี'มาสัก200หน้าด้วยนะ กำหนดส่งพรุ่งนี้เย็น"

"เห!!!! สเลนดี้อ่าา(030)"

"300หน้า.."

"ครับๆ 200หน้าครับ! ผมขอตัวก่อนน้า~"

ไมน์ดี้ลงจากเก้าอี้และเดินออกไปทันทีแบบไม่รอคำอนุญาตจนสเลนดี้อยากจับกลับมาทำโทษให้ยืนขาเดียวแบกถังนํ้าเสียให้เข็ด(?)

"เฮ้อ....เด็ก'นรก'สมชื่อจริงๆเลยนะ แซลโก..."

===========================

อย่ากระทืบไรท์!!! อ็อค!!!!//โดนหมัดของใครสักคนต่อยสลบ

อะไรคือชื่อตอนยาวแต่เนื้อหายาวไม่สมกับชื่อ...