Creepypasta (ไม่)ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่สู่บ้านสยองขวัญ

ตอนที่ 3 : II

"ประตูมีทำไมไม่เคาะ..."

"เพราะไม่อยากเคาะก็เลยไม่เคาะไง :)"

นัยน์ตาสีชมพูหวานประกายไร้สำนึกผิดมองตรงไปยังผู้ที่อยู่ใต้หน้ากากประดับรอยยิ้มสีเลือดพร้อมกับรอยยิ้ม(เย็บ)ที่ฉีกกว้างถึงติ่งหู...

ตอนที่2 :: ???????

'เฮเลน โอทิส' นั่งจ้องตากับผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านสยองขวัญมากว่าชั่วโมงแล้ว

เมื่อเช้าเขาได้รับข้อความจากมาสเตอร์ว่ามีสมาชิกใหม่เข้ามา เนื่องจากเขาไม่ได้ร่วมโต๊ะอาหารเลยไม่รู้ว่าคนๆนั้นหน้าตาแบบไหน และไม่อยากรู้ด้วย

แต่ตอนนี้เขาก็ได้รู้แล้วล่ะนะ...

รู้ว่าเขาสมาชิกใหม่คนนี้น่า 'ฆ่า' แค่ไหน...

หลังจากที่ราวๆชั่วโมงก่อนเขากำลังจะทำการ 'รีดเลือด' เพราะสีของเขาหมดเลยไม่มีวัตถุดิบในการวาดภาพ กว่าเขาจะหาวัตถุดิบคุณภาพดีแบบแม่สาวนั่นได้ก็แทบรากเลือด และไหนจะต้องกล่อม(ล่อ)เข้าบ้านเพื่อจัดการเชือดอีก

คิดแล้วก็ถอนหายในออกมาเฮือกหนึ่ง

เพราะเด็กหนุ่มที่ดูจะอายุน้อยกว่าตรงหน้าเข้ามาขัดจังหวะเข้าด้ายเข้าเข็ม(เชือด) แม่สาวนั่นเลยสติแตกกรี๊ดลั่นจนน่าหนวกหูเพราะหน้าตาไอ้คนที่เปิดประตูเข้ามามันดันปากฉีกและเย็บกลับแบบลวกๆ ถึงจะใช้ด้ายสีชมพูมันก็ไม่ได้ช่วยให้สยองน้อยลงเลยสักนิด...

จากที่ตอนแรกจะค่อยๆเชือดเพื่อให้ได้เลือดคุณภาพดีเลยเผลอพลั้งมือจัดการซะตายคาเตียง

เลือดก็คุณภาพตํ่า อารมณ์ก็เสีย ภาพที่ร่างไว้ในหัวก็หายหมด...

เพราะคนตรงหน้านี้คนเดียว...

ฆ่าทิ้งดีไหม?...

"ผมรู้นะว่าคุณคิดอะไรอยู่ และอย่าหวังว่าผมจะอยู่เฉยๆให้เชือด :)"

เฮเลนแอบสบถที่ถูกรู้ทันก่อนจะกลับมามองคนตรงหน้าดีๆอีกครั้ง

ตัวเล็ก ผิวซีด ปากฉีก กวนประสาท...

นี่มันเจฟV.2ชัดๆ...

พอๆ ชักจะไปไกลเกินไปหน่อยละ...

เฮเลนตัดสินใจเมินคนตรงหน้าแล้วเดินไปที่ประตูเพื่อออกไปข้างนอกอีกครั้งหลังจากที่เพิ่งเข้ามาตอนเช้ามืดวันนี้เพราะไปล่าวัตถุดิบมา

"เน่ๆ จะไปไหนหรอ? ขอผมไปด้วยสิ~~"

ไมน์ดี้เดินมากอดแขนคนตัวสูงแล้วช้อนสายตาขึ้นมอง...

มันจะน่ารักมากหากไม่มีอ็อฟชั่นเสริมเป็นรอยเย็บสีหวานแซมด้วยสีแดงเลือด...

แถมปากบางจุดยังเย็บไม่สนิทอีกต่างหาก...

"ไม่...."

เขาตอบแค่นั้นและสะบัดแขนเบาๆเพื่อสลัดปลิงสีชมพูนี่ออกไป

แต่ดูเหมือนปลิงตัวนี้จะอึดถึกทนไปหน่อยมันเลยยังเกาะติดอยู่ที่เดิม...

และดูจะเกาะแน่นขึ้นด้วย

"ม่ายยย เค้าจะไปด้วย~ นะเตง~ เค้าอยากไปเที่ยวกะเตงอ่า~~

"เตง เตงไร คนไม่ใช่ระนาดเอก(?)"

"รู้จักระนาดเอกด้วยหรอเนี่ย(°0°)~"

เฮเลนเพิ่งรู้ตัวว่าเผลอตบมุขไร้สาระไปจึงกระแอ่มเล็กน้อยก่อนจะเดินจํ้าออกไปแบบไม่รอคนขาสั้นที่ซอยเท้ายิกๆตามอย่างยากลำบาก

"จะไปก็บอกกันก่อนเด้~~"

ไมน์ดี้บ่นอุบก่อนจะแสยะยิ้มบางๆ และเพียงพริบตาเดียวเขาก็มาเดินอยู่ข้างๆกับชายหนุ่มได้สำเร็จในเวลาเพียงเสี้ยววิทั้งๆที่เมื่อกี้ร่างบางอยู่ห่างออกไปราวๆ5เมตร

เฮเลนเหลือบมองคนข้างกายที่เดินไปยิ้มไป...ไม่สิ ริมฝีปากนั้นก็ยิ้มอยู่ตลอดเวลานับตั้งแต่พวกเขาเจอกันแล้ว

สไมล์ไมน์ เดอะ คิลเลอร์ลาฟ...

รอยยิ้มที่เป็นของฉัน ฆาตกรหัวเราะ...

ชื่อที่คนร่างเล็กบอกกับเขา สิ่งที่แว้บเข้ามาคือ

ชื่อยาว จำยาก และ 'ไม่อยากจำ'...

ท่าทางยียวนและรอยยิ้ม 'เสแสร้ง' นั่น

น่ารำคาญชะมัด

หงุดหงิด...

"เน่ๆ เราจะเดินไปไหนกันหรอ? เฮลลี่?"

"เฮเลน..."

เขาล่ะอยากจับมารีดเลือดเสียให้หมดตัว ชื่อของเขาที่เจ้าตัวบอกจำยากเลยตั้งใหม่ให้เสร็จสรรพโดยไม่ถามความสมัครใจกันสักคำ

"นี่ เฮลลี่~ ได้ยินที่ผมถามไหมมม~~"

ฆ่าตอนนี้เลยได้ไหม?...

พรึบ!!!

"โอ๊ะโอ~ อันตรายๆ~"

ร่างบางเบี่ยงตัวหลบมีดที่เฮเลนตวัดใส่โดยเล็งเส้นเลือดใหญ่ที่คอได้หวุดหวิดโดยที่มีดนั้นปักอยู่ที่ต้นไม้ข้างหลังเขาห่างจากลำคอไป2เซน

เฮเลนจับมีดค้างไว้แบบนั้นแล้วโน้มตัวลงมาจนหน้ากากติดกับหน้าของร่างที่เล็กกว่า

"เดี๋ยวฆ่าซะหรอก..."

จิตสังหารถูกส่งผ่านสายตาหลังหน้ากากที่ปิดทับ

ใกล้เสียจนคนตัวเล็กเห็นนัยน์ตาสีฟ้าครามที่เป็นประกายวาววับน่าหวาดหวั่นของอีกฝ่าย...

ดวงตาสีหวานมองสบอย่างไม่เกรงกลัวก่อนจะแสยะยิ้มกว้างจนน่าขนลุกแล้วเอื้อมรั้งท้ายทอยของคนตรงหน้าให้ใกล้เข้ามาอีกนิดก่อนจะกระซิบเสียงแผ่ว

"ถ้าทำได้น่ะนะ~ คิก~~"

____

เฮเลนผละออกมาจากร่างบางเมื่อรู้สึกว่าเหตุการณ์มันชักจะเลยเถิดขึ้นทุกที

เขาเก็บมีดและออกเดินต่อโดยไม่หันมาสนใจเพื่อนร่วมทางที่ไม่ได้รับเชิญอีกเลยจนกระทั่งเขามาถึงทางออกจากป่าได้สำเร็จโดยที่ตลอดทางนั้นไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น

"เน่~ บอกได้รึยังว่านายจะไปไหน~~"

ยกเว้นเสียงหวานน่ารำคาญนั่นที่เอ่ยถามขึ้นทุกๆนาทีตลอดทางที่เดินมาน่ะนะ

เฮเลนหันไปมองร่างสีชมพูที่ยืนยิ้มได้วอนเท้า(?)สุดๆด้านหลังแล้วตัดสินใจที่จะเมินเขาแล้วเดินออกไปอีกทันที

"อ๊ะ! รอด้วยเซ่!!"

สไมล์รีบวิ่งเหยาะๆตาม อันที่จริงใช่ว่าเขาจะไม่รู้ว่าเป้าหมายของเฮเลนคืออะไรเพราะถนนสายนี้มีจุดหมายเดียวคือ'เมือง' และการเข้าเมืองครั้งนี้คงไม่พ้นไปหาวัตถุดิบทำสีวาดภาพล่ะนะ~

ไม่กี่นาทีต่อมา ทั้งสองก็อยู่ที่ทางเปลี่ยวแห่งหนึ่งที่ใช้ลักลอบเข้าเมืองเป็นที่เรียบร้อย

เฮเลนหันกลับมาอีกครั้งและพูดด้วยนํ้าเสียงติดรำคาญเล็กๆ

"ตามมาทำไม..."

"ก็ผมไม่มีอะไรทำนี่นา~"

"เฮ้อ...อยู่ตรงนี้ ห้ามเข้าไป..."

เฮเลนแอบกรอกตามองบนก่อนจะสั่งเล็กๆน้อยๆแล้วรีบเข้าเมืองไปทันที เส้นทางของตรอกนี้ค่อนข้างซับซ้อนราวกับเขาวงกตทำให้เขาพอวางใจได้ว่าร่างบางจะไม่สามารถตามมาได้

ลับหลับชายหนุ่มไปสไมล์ก็ยกยิ้มขึ้นพลางฮัมเพลงทำนองแปลกๆอย่างไม่ทุกข์ร้อน

"คิก~ ผมน่ะ ไม่ยอมพลาดเรื่องสนุกหรอกนะ~~"

นัยน์ตาสีชมพูสวยเรืองรองขึ้นเป็นสีเพลิงก่อนที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมในเวลาไม่กี่ชั่วลมหายใจ

ร่างเล็กๆค่อยๆเดินไปตามทางก่อนจะลับหายไปในซอกเหลือบของตรอกแคบ...

เจฟกำลังหงุดหงิด...

เขารู้สึกจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวและไม่มีสมาธิแบบสุดๆทำให้พลาดเหยื่อไปสองราย ดีที่แจ็คมาด้วยเลยทำให้เหยื่อทั้งสองถูกจัดการอย่างเรียบร้อยพร้อมไตที่หายไปทั้งสองข้าง

"เจฟ นายโอเคไหม?"

แจ็คถามขึ้นในขณะที่ใช้มือล้วงเข้าไปในถุงแล้วหยิบไตที่เพิ่งผ่าเมื่อกี้ขึ้นมากิน

"คิดว่าไงล่ะ"

เจฟยีหัวตัวเองอย่างหงุ่ดหงิด ส่วนสาเหตุนั้นก็คงไม่พ้นเรื่องเมื่อเช้าบนโต๊ะอาหารนั่นแหละ

แค่คิด ใบหน้าหวานราวกับเด็กผู้หญิงและผมสีชมพูแสบตาก็ลอยเข้ามาในหัวยากที่จะสลัดทิ้ง

"ชิ!!"

มีดเล่มโปรดถูกปาไปด้านหน้าปักติดกับกำแพงฝ้าสีครีมของบ้านเหยื่อคนที่สาม ถ้าถามถึงเจ้าของบ้านก็นอนเป็นผักอยู่ในห้องนอนหลังจากโดนผ่าตัดไตไง...

"กลับดีไหม?"

แจ็คถามอีกครั้งแล้วล้วงมือเข้าไปในถุงอีกแล้วพบว่ามันเหลือไตเพียงสองชิ้นจึงเก็บมันไว้

"ฉันไม่..."

เจฟอึกอักแล้วเงียบไป เขายังไม่อยากกลับไปตอนนี้ เกรงว่าถ้ากลับไปแล้วเจอหัวชมพูๆนั่นเขาคงอดที่จะเข้าไปตัดทิ้งไม่ได้ และจากนั้นเขาคงโดนมาสเตอร์ทำโทษ...

แจ็คดูจะเข้าใจสิ่งที่เพื่อนสื่อจึงได้ลุกขึ้นและเดินออกทางหลังบ้าน ส่วนเจฟก็ตามออกมาก่อนจะสอดส่องหาเหยื่อรายที่สี่ของวัน

================================

ทำไมมันสั้นลงวะ?