[Touken Ranbu] ข้ามมิติ : ชีวิตใหม่กับเหล่าหนุ่มดาบ

ตอนที่ 2 : ตอนที่1 : ศาสตราเล่มแรก (Re)

"..."

กลิ่นหอมอ่อนลอยมาพร้อมสายลมเอื่อยและกลีบดอกไม้บางชนิดทำให้ร่างของหญิงสาวผู้หนึ่งรู้สึกตัว

เปลือกตาบางประดับแพขนตาสีขาวขยับไปมาก่อนจะเปิดขึ้น

จันทร์เสี้ยวสองสีเหม่อมองขึ้นไปที่กลุ่มกลีบสีชมพูอ่อนก่อนจะเบิกตาขึ้นเล็กน้อยแล้วหลับลงไปเช่นเดิม

ร่างบางที่นอนหงายแผ่อยู่ใต้ต้นซากุระค่อยๆขยับกายลุกขึ้นช้าๆ

ดวงตาที่ปิดสนิทหันมองรอบกาย

ทิวทัศน์แปลกตา สถานที่ที่ไม่รู้จักแต่กลับรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างหาที่ใดเปรียบไม่ได้

"ที่นี่..."

"ยินดีต้อนรับท่านซานิวะขอรับ"

ก่อนจะได้คิดประมวลผลอะไร เสียงเล็กแหลมใสก็ดังขึ้นที่ปลายเท้าทำให้เธอต้องก้มลงมองก่อนจะเลิกคิ้วแปลกใจ

จิ้งจอกหน้าขาวที่ถูกแต่งแต้มสีแดงที่ดูเหมือนอักขระอะไรสักอย่างกำลังใช้นัยน์ตาสีทองกลมโตจ้องมองมาที่เธอ

"...เธอ?"

"กระผมมีชื่อว่าคอนโนะสุเกะขอรับ ท่านซานิวะ"

เสียงเล็กๆดังมาอีกครั้งเป็นเครื่องยืนยันว่าจิ้งจอกน้อยตรงหน้ากำลังพูดกับเธออยู่

"ตอนนี้ท่านอาจจะกำลังสับสน แต่โปรดวางใจเถอะขอรับ เพราะอย่างไรเสีย ท่านก็จะเข้าใจทุกสิ่งเองนั่นแหละขอรับ"

จิ้งจอกน้อยลุกขึ้นเดินมาใกล้เธอแล้วปีนขึ้นไปอยู่บนไหล่ของหญิงสาว

"ไปกันเถอะขอรับ ไปที่ฮงมารุกัน"

คอนโนะสุเกะจัดท่าของตัวเองให้อยู่บนบ่าเล็กๆก่อนจะส่งเสียงเจื้อยแจ้วจนเธอต้องลุกขึ้นเดินไปตามทางที่จิ้งจอกน้อยบอกอย่างเสียไม่ได้

หญิงสาวเดินไปเรื่อยๆก่อนจะพบทางขั้นบันไดที่ทอดยาวขึ้นไปสูงจนไม่อาจกะระยะทางได้  เธอเดินขึ้นไปรื่อยๆโดยไร้อาการเหนื่อยหอบก่อนจะพบเสาสีแดงที่เป็นทางเข้าสู่ศาลเจ้าที่พบได้บ่อยในเมืองบ้านเกิดก่อนจะเดินผ่านมันเข้าไป

"ถึงแล้วขอรับ"

ผ่านไปไม่นาน เธอก็มาหยุดอยู่ที่เรือนญี่ปุ่นหลังใหญ่

คอนโนะสุเกะลงจากบ่าของเธอแล้วเดินนำหน้าไป

"ทางนี้ขอรับ หากท่านสงสัยอะไรก็ค่อยถามหลังจากนี้นะขอรับ"

คอนโนะสุเกะนำเธอมาที่ห้องๆหนึ่ง ซึ่งเจ้าตัวบอกว่าเป็นห้องโถงกลาง

หญิงสาวทรุดตัวลงนั่งพับขาบนเบาะสีนํ้าตาลเข้ม โดยฝั่งตรงข้ามเป็นจิ้งจอกตัวน้อย

"สิ่งใดที่ท่านสงสัย สามารถถามข้าได้เลยขอรับ"

เธอฟังแล้วก็นิ่งไป ก่อนจะเอียงคอน้อยๆ

"เกิดอะไรขึ้น?..."

"ท่านถูกดึงตัวมาที่นี่ขอรับ ที่นี่คือห้วงมิติหนึ่งที่อยู่นอกเหนือกาลเวลา ดังนั้น ไม่ว่าเวลาที่นี่จะผ่านไปเท่าใด เวลาที่โลกของท่านก็ยังคงเดิมในตอนที่ท่านจากมาขอรับ"

จิ้งจอกน้อยตอบยืดยาว

"ทำไม?..."

"เอ่อ ช่วยพูดให้เป็นประโยคกว่านี้ได้ไหมขอรับ?? กระผมไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่ท่านซานิวะจะสื่อเลยขอรับ"

"..."

คอนโนะสุเกะตีหน้ายุ่ง หญิงสาวคนนี้พูดน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย และพอพูดทีก็ตัดคำ ย่อคำจนไม่รู้ความหมาย มันเองก็จนปัญญาจะแปล

"ทำไมถึงเป็นฉัน?"

"ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ กระผมไม่รู้หรอกขอรับ ผู้ที่ตัดสินใจคือท่านซา--ท่านอินาริขอรับ"

คอนโนะสุเกะชะงักไปแวบนึ่งแล้วเหลือบมองใบหน้านิ่งเรียบไร้การเปลี่ยนแปลงของหญิงสาวผิวซีดก่อนจะเอ่ยต่อ

"แต่หากจะถามในความเห็นของกระผมแล้วล่ะก็...คงเป็นเพราะว่าท่านซานิวะมีจิตวิญญาณที่แข็งแกร่งล่ะมั้งขอรับ วิญญาณของท่านบริสุทธิ์และทรงพลังที่สุดเท่าที่กระผมเคยพบเลยขอรับ"

คอนโนะสุเกะจ้องมองไปที่ตำแหน่งดวงตาที่ปิดสนิทราวกับจะจ้องให้ทะลุเปลือกตาไปสู่จันทร์เสี้ยงสองสีที่ซ่อนไว้

"...หรอ...งั้น ซานิวะล่ะ?"

"ซานิวะคือคนทรงนั่นแหละขอรับ แต่ซานิวะที่ข้าหมายถึงนั้นสามารถจะปลุกจิตวิญญาณของดาบเพื่อนำมาต่อสู้กับกองทัพมารได้ขอรับ"

"ดาบ? ทัพมาร??"

ยูเรย์นิ่งไปชั่วครู่กับคำว่า 'คนทรง' แล้วจึงเอ่ยถาม จิ้งจอกตัวเล็กเห็นแบบนั้นแต่มิได้ถามอะไรไปก่อนจะตอบคำถาม

"ขอรับ ท่านที่ตอนนี้ได้เป็นซานิวะแล้ว จะต้องทำการปลุกจิตของดาบ และส่งพวกเขาไปต่อสู้กับทัพมารที่จะเปลี่ยนแปลงประวัติศาสตร์ขอรับ"

คอนโนะสุเกะหยุดไปพักหนึ่งแล้วกล่าวต่อ

"ท่านจะต้องปกป้องประวัติศาสตร์เดิมเอาไว้ และกำจัดทัพมารหรือเคบิอิชิให้สิ้น และเมื่อนั้น ท่านก็จะได้กลับไปยังที่ที่ท่านจากมาขอรับ"

หญิงสาวยังคงนิ่งเงียบ จิ้งจอกน้อยไม่สามารถอ่านกระแสอารมณ์ใดๆจากเธอได้เลยนอกจากความว่างเปล่า

"...สรุป ฉันถูกดึงมาที่นี่ เพื่อปลุกจิตของดาบ ไปไฝว้กับทัพมาร แล้วถึงจะกลับบ้านได้สินะ?"

"เอิ่ม จะว่าเช่นนั้นก็ได้ขอรับ"

ว่าแต่ อะไรคือ'ไฝว้'ขอรับ!!?

"เข้าใจแล้ว..."

หญิงสาวพยักหน้าเบาๆ พอนึกดูแล้วที่โลกของเธอนั้น ตัวเธอเองก็ไม่ต่างจากคนว่างงานเท่าไหร่นัก ถึงจะบอกว่าเป็นนักเขียนชื่อดังก็เถอะ...

เธอสรุปในใจและยอมรับความจริงที่เผชิญอยู่อย่างง่ายดาย

แต่เมดของเธอล่ะ? ตอนนี้เธอค่อนข้างกังวลแต่พอนึกย้อนดูจิ้งจอกตรงหน้าก็ได้บอกไปก่อนหน้าแล้วว่าหากเธอทำหน้าที่สำเร็จเธอจะถูกส่งกลับไปในเวลาเดิมนี่นะ...

"เช่นนั้น ท่านจะยอมรับภาระการเป็นซานิวะใช่ไหมขอรับ?"

"อืม..."

เธอค่อยๆพยักหน้า

จิ้งจอกน้อยเห็นดังนั้นก็ลุกขึ้น และให้เธอเดินตามมา

"กระผมจะพาท่านไปอัญเชิญดาบเล่มแรกขอรับ"

นั่นคือสิ่งที่คอนโนะสุเกะบอก จนกระทั่งพวกเธอมาถึงห้องอีกห้องหนึ่ง

คอนโนะสุเกะบอกว่าที่นี่คือห้องอัญเชิญ เธอจะสามารถอัญเชิญจิตวิญญาณดาบได้ที่ห้องนี้ โดยมีสื่อกลางในการใช้พลังอัญเชิญให้เลือกอยู่2ทางคือ ใช้กิ่งซากุระเป็นสื่อนำ แต่หากดอกซากุระร่วงหมดกิ่งก็ต้องหากิ่งใหม่เรื่อยๆและทำพิธีปลุกเสก(?)ก่อนนำมาใช้ ซึ่งในการอัญเชิญ1ครั้งดอกซากุระก็ร่วงแทบหมดกิ่งแล้ว ทั้งยังยุ่งยากอีกด้วย

และอีกทางคือใช้เลือดของเธอ โดยให้หยดลงบนใบดาบและกล่าวคำอัญเชิญเป็นอันเสร็จ ซึ่งการใช้เลือดจะทำได้เท่าที่ต้องการหากไม่เป็นโรคซับจางไปเสียก่อนน่ะนะ...

เธอเลือกทางที่สอง เพราะมันสะดวกดี

ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำคือเลือกดาบ1ใน5เล่มตรงหน้าของเธอ เพื่อนำมาเป็นดาบคู่กายและดาบเริ่มต้นของเธอ

ดาบทั้งห้าที่คอนโนะสุเกะบอกกับเธอได้แก่

คะชู คิโยมิทสึ

คะเซ็น คาเซนาดะ

มุทสึโนะคามิ โยชิยูกิ

ฮาจิสึกะ โคเท็ตสึ

ยามัมบะกิริ คุนิฮิโระ

เธอเลือกไม่ถูก เพราะดาบแต่ละเล่มนั้นมีความงามที่ต่างกันไป

หากแต่มีชื่อหนึ่งที่เธอติดใจอยู่...

"นี่..."

เรียวนิ้วขาวชี้ไปที่ดาบเล่มหนึ่ง คอนโนะสุเกะมองตามแล้วพยักหน้าเบาๆ

"เช่นนั้นท่านก็หยดเลือดของท่านและกล่าวว่า'จิตวิญญาณที่หลับใหล จงตื่นขึ้น'นะขอรับ"

ร่างบางพยักหน้าแล้วกัดนิ้วตัวเองด้วยฟันเขี้ยวเล็กๆก่อนจะนำไปไว้เหนือดาบเล่มนั้นแล้วบีบนิ้วเบาๆเพื่อให้เลือดหยดลงมา

ติ๋ง...

"จิตวิญญาณที่หลับใหล จงตื่นขึ้น..."

ทันทีที่หยดสีแดงตกลงกระทบใบดาบ เสียงหวานโมโนโทนก็กล่าวบทอัญเชิญทันที

ดาบเล่มนั้นเรืองแสงขึ้นก่อนจะแตกกระจายเป็นกลีบซากุระที่ล้อมรอบร่างสูงของใครอีกคนไว้

“ข้าคือคะชูคิโยมิทสึ เด็กที่มาจากทางต้นน้ำ เรียกว่าบุตรแห่งริมฝั่งน้ำก็คงได้ ข้าอาจใช้งานยากสักหน่อย แต่ความสามารถของข้ายอดเยี่ยมนะ ข้าน่ะ ไม่ปิดกั้นที่จะเต็มใจรับใครสักคนหากจะใช้ข้าด้วยความรักและทำให้ข้าสวยกว่าเก่าหลังจากนั้นล่ะ”

ชายหนุ่มร่างบางในชุดสีดำผ้าพันคอแดงปรากฏขึ้น

นัยน์ตาสีทับทิมจ้องตรงไปที่นายท่านคนใหม่ของเขา

หญิงสาวร่างบางแต่ครอบครองความยิ่งใหญ่ที่หญิงสาวหลายคนใฝ่หาในชุดแสนจะจืดชืดแต่กลับดูเย้ายวนอย่างน่าประหลาดจนใบหน้าของดาบหนุ่มขึ้นสีระเรื่อ

คะชูมองสำรวจเธอไปเรื่อยๆก่อนจะสะดุดที่ใบหน้า

"เอ่อ...นายท่าน ข้าขอถามอะไรได้ไหมครับ?"

หญิงสาวไม่ตอบ เพียงแต่พยักหน้าเบาๆแล้วมองสำรวจอีกฝ่ายเงียบๆ

"ท่านหลับตาอยู่แบบนี้ จะมองเห็นข้าได้ยังไงกันครับ??"

คะชูอดที่จะน้อยใจนิดๆไม่ได้ เขานั้นคาดหวังว่านายท่านคนใหม่นี้จะชอบเขาตั้งแต่แรกเห็น แต่เธอคนนี้กลับหลับตาอยู่เสียอย่างนั้น มันทำให้เขารู้สึกเสียหน้าเล็กๆ

"เห็นสิ..."

หญิงสาวได้ยินแบบนั้นก็ค่อยๆก้าวเดินไปหาชายหนุ่มที่สูงกว่าเธอไม่กี่เซนฯ ซึ่งคงเป็นผลจากส้นสูงที่เจ้าตัวใส่ หากถอดออกเขาก็คงจะเตี้ยกว่าเธอด้วยซํ้ากระมัง ถึงแม้ว่าเธอจะใส่ส้นสูงเหมือนกันก็เถอะ...

คะชูเผลอก้าวถอยไปนิดหน่อยที่จู่ๆนายสาวก็ก้าวเข้ามาเสียงจนความนุ่มนิ่มทั้งสองนั้นเกือบจะชนอกเขา

"ฉันมองเห็น'ทุกอย่าง'นั่นแหละ...คะชู"

แพขนตาขาวขยับเปิดขึ้นเล็กน้อยให้ชายตรงหน้าให้ยล

"ท ท่านมิคาสึกิ!!?"

คะชูชะงักไปก่อนจะแทบตบปากตัวเอง เมื่อครู่เขาได้ทำการเสียมารยาทอย่างการตะโกนใส่หน้าคนที่ได้ชื่อว่าเป็นนายของเขา แถมยังตะโกนชื่อศาสตราเล่มหนึ่งที่มีจันทร์เสี้ยวในดวงตาเหมือนกันนั้นอีก...

ตอนแรกเขาแค่รู้สึกคุ้นหน้าของเธอเท่านั้น แต่พอเห็นเสี้ยวจันทร์ในดวงตาของเธอเขาก็อดที่จะโพลงออกมาไม่ได้

แม้ว่าจันทร์เสี้ยวของหญิงคนนี้จะมีสีแดงซ้อนทับอยู่ก็เถอะ...

"มิคา...สึกิ..."

หญิงสาวนิ่งไป เธอจำได้ว่าก่อนมาที่นี่ เธอกำลังดูดาบที่ชื่อมิคาสึกิมุเนะจิกะอยู่พอดี

แต่พอรู้ตัวอีกทีก็มาอยู่สถานที่แปลกๆอย่างฮงมารุนี่เสียแล้ว

"ข ขออภัยครับนายท่าน!! ข ข้าไม่..."

"ไม่เป็นไรคะชู...เด็กดี"

คะชูที่เพิ่งรู้สึกตัวละลํ่าละลักขอโทษเธอเป็นการใหญ่ เพราะคิดว่าเขาคงต้องโดนโกรธและโดน'ทิ้ง'ด้วยเพราะไปล่วงเกินเธอเป็นแน่

แต่ยังไม่ทันจะได้กล่าวจบประโยค มือเล็กขาวซีดก็ยกขึ้นลูบหัวของเขา แม้นํ้าเสียงที่พยายามจะปลอบประโลมนั้นจะแข็งทื่อราวกับหุ่นกระบอก เขาก็รับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนของเธอ

"หากทักทายกันเสร็จแล้ว ต่อไปก็คือการรบนะขอรับ"

คอนโนะสึเกะกระโดดขึ้นมาบนไหล่ของเธออีกครั้ง

"รบ?"

หญิงสาวเอียงคอเล็กน้อยเหลือบมองจิ้งจอกบนไหล่ของตน

"ขอรับ เพื่อเพิ่มประสบการในการต่อสู้กับทัพมารจึงต้องทำการส่งดาบออกไปรบขอรับ"

ร่างบางหลับตาลงเช่นเดิมแล้วหันกายเดินออกจากห้องอัญเชิญโดยมีศาสตราเล่มแรกเดินตามมาเงียบๆ

"...ส่งยังไง"

แม้จะแอบเป็นห่วงชายหนุ่มที่เพิ่งเจอกันไม่ถึง3นาที แต่พอมาคิดๆดูแล้วมันก็สมเหตุสมผลดี อยากเก่งก็ต้องลงสนามจริง

"ทางนี้ขอรับ"

คอนโนะสุเกะบอกทางพลางแอบปาดเหงื่อในใจที่ซานิวะสาวคนนี้ไม่โวยวายจะบีบคอเขาเหมือนซานิวะท่านอื่น

ทั้งหมดเดินมาถึงลานกว้างหน้าฮงมารุ ที่ตรงนั้นมีเครื่องจักรที่คล้ายฟันเฟืองของนาฬิกาอยู่ จิ้งจอกตัวน้อยบอกว่ามันคือสิ่งที่จะกำหนดช่วงเวลาที่จะส่งศาสตราของเธอไปสู่สนามรบ

"งั้น ข้าขอตัวก่อนนะครับ"

"..."

หญิงสาวเพียงพยักหน้าให้เขา คะชูแอบหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยก่อนจะปรับฟันเฟืองเพื่อเดินทาง

แสงสีทองสว่างวาบขึ้น ก่อนที่คะชูจะไปเพียงเสี้ยววิเขาก็ได้ยินเสียงหนึ่งที่เรียบนิ่งราวกับเสียงจากเครื่องอัดแต่มันกลับทำให้มุมปากของเขายกสูงอย่างยินดี

'โชคดีนะ...'

"งั้นเราก็ไปโรงตีดาบกันนะขอรับ"

เมื่อทำการส่งดาบแรกลงสนามรบแล้ว คอนโนะสุเกะก็พาเธอไปต่อทันที

"...?"

"อ่า ไปโรงตีดาบก็เพื่อตีดาบใหม่นั่นแหละขอรับ"

ดูเหมือนคอนโนะสุเกะจะได้สกิลการอ่านใจท่านซานิวะมาแล้วล่ะ....

========================================================

รีไรท์ครั้งที่ 1 วันที่ 10/3/60

       "        2    "   25/3/60